Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

Συμβουλές αντιμετώπισης των ξεσπασμάτων οργής των παιδιών.


          Όταν ο μικρός σας άγγελος θυμώνει και ξεσπά τσιρίζοντας, χτυπώντας ή σέρνεται στο πάτωμα σα να ήρθε το τέλος του κόσμου... τί κάνετε;

Στρατηγικές για να αποφεύγετε την  εμφάνιση ή την επανεμφάνιση των ξεσπασμάτων οργής:

  • Ελαττώστε τις καταστάσεις που σας αναγκάζουν να λέτε «όχι» και αποθηκεύστε αντικείμενα που σπάνε
  • Χρησιμοποιείστε την απόσπαση προσοχής: Όταν η ένταση ανεβαίνει, οδηγήστε την  προσοχή του παιδιού σας σε μια πιο αποδεκτή δραστηριότητα.
  • Παρουσιάστε επιλογές μέσα στα όρια του αποδεκτού πχ «θέλεις να φορέσεις τις μπλε ή τις κόκκινες πιτζάμες σου;
  • Διαλέξτε σε ποιες διαφωνίες θα δώσετε περισσότερο επιμονή: Όσο πιο σημαντικό το θέμα, τόσο περισσότερο πρέπει να επιμείνετε στην αρχική σας άποψη
  • Όταν το μικρό παιδί σας ξεσπάσει, μείνετε κοντά του, για να σας βλέπει και συνεχίστε τη καθιερωμένη σας ασχολία Μερικά παιδιά χρειάζονται να τα κρατάς αγκαλιά για να αποκτήσουν τον έλεγχο
  • Για ένα μεγαλύτερο παιδί, καθιερώστε τον κανόνα να πηγαίνει στο δωμάτιο του για να ηρεμήσει
  • Σκεφτείτε ότι πολλές φορές δεν μπορείτε να το βοηθήσετε γιατί δεν ελέγχετε τα δικά σας συναισθήματα
  • Χρησιμοποιείστε εκφράσεις όπως « έχεις χάσει τον έλεγχο» αντί για «είσαι ένα κακό παιδί» και επιβραβεύστε τον όταν καταφέρει να το ελέγξει
  • Όταν τελειώσει ένα επεισόδιο ξεσπάσματος, το παιδί πρέπει να καταλάβει ότι ξεκινάμε από την αρχή και πως όποιο και να ήταν το αρχικό του αίτημα, δεν πρέπει να του το ικανοποιήσουμε, διαφορετικά τα ξεσπάσματα θα γίνουν τρόπος χειρισμού των γύρω του.
  • Προσπαθήστε να «πιάσετε» το παιδί σας σε μία περίσταση όπου δείχνει καλή συμπεριφορά: Προσπαθήστε να καλλιεργείστε μια θετική συμπεριφορά, με το να σχολιάζετε και να επαινείτε την καλή συμπεριφορά του παιδιού σας.

Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013

Διάσπαση Προσοχής και Υπερκινητικότητα

     




      Η ενεργητικότητα αλλά και η αυξημένη κινητικότητα αποτελούν φυσιολογικά χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς των παιδιών, ιδιαίτερα κατά την προσχολική ηλικία. Ορισμένα όμως παιδιά παρουσιάζουν αυτά τα χαρακτηριστικά σε αυξημένο βαθμό συγκριτικά με τα συνομήλικα τους. Η ικανότητα τους να διατηρούν την προσοχή και το ενδιαφέρον τους στη δραστηριότητα με την οποία ασχολούνται και να φέρουν σε πέρας τα καθήκοντα τα οποία τους ανατίθενται είναι εξαιρετικά μειωμένη. Επιπρόσθετα, η παρορμητική συμπεριφορά τους αποκλίνει σημαντικά σε ένταση και συχνότητα από παρόμοιες μορφές συμπεριφοράς των συνομηλίκων τους. Πολλές φορές επίσης, παρουσιάζουν αντιδραστική συμπεριφορά και έλλειψη συνεργατικής διάθεσης. Γενικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτά τα παιδιά, αν και έχουν φυσιολογική νοημοσύνη, συχνά δυσκολεύονται πολύ να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του περιβάλλοντος και δεν συμπεριφέρονται με τρόπο ανάλογο του αναπτυξιακού τους επιπέδου.
      Παρακάτω ακολουθούν αναλυτικότερα τα συμπτώματα της ΔΕΠ-Υ, τα οποία  μπορούν να χωριστούν σε δύο κατηγορίες.

Α)Συμπτώματα απροσεξίας: 1)Το παιδί συχνά δεν καταφέρνει να εστιάσει την προσοχή του/της σε λεπτομέρειες ή κάνει λάθη απροσεξίας στα σχολικά μαθήματα, στη δουλειά ή σε άλλες δραστηριότητες. 2)Δυσκολεύεται να διατηρήσει την προσοχή του/της ή να συμμετάσχει σε δραστηριότητες και παιχνίδια. 3)Φαίνεται να μην ακούει όταν του μιλάει κάποιος. 4)Συχνά δεν ακολουθεί τις οδηγίες και δεν καταφέρνει να αντεπεξέλθει στα μαθήματα, στις δουλειές του σπιτιού ή στα καθήκοντά του στο χώρο εργασίας (όχι λόγω εναντιωματικής συμπεριφοράς ή έλλειψης κατανόησης των οδηγιών). 5) Δυσκολεύεται να οργανώσει δουλειές και δραστηριότητες.6) Αποφεύγει, αντιπαθεί ή είναι απρόθυμος να ασχοληθεί με δουλειές που απαιτούν παρατεταμένη διανοητική προσπάθεια (όπως σχολικά μαθήματα και μελέτη).7)Συχνά χάνει πράγματα που είναι απαραίτητα για δουλειές ή δραστηριότητες (π.χ. παιχνίδια, σχολικές εργασίες, μολύβια, βιβλία ή εργαλεία).8) Η προσοχή του/της διασπάται συχνά από εξωτερικά ερεθίσματα.9)Ξεχνάει πράγματα που σχετίζονται με καθημερινές δραστηριότητες.

Β)Συμπτώματα υπερκινητικότητας/παρορμητικότητας: 1)Κινεί νευρικά τα χέρια ή τα πόδια του ή στριφογυρνάει στην καρέκλα του. 2)Σηκώνεται από τη θέση του στην τάξη ή σε άλλες περιστάσεις όπου απαιτείται να παραμείνει καθισμένος. 3)Τρέχει τριγύρω ή σκαρφαλώνει σε περιπτώσεις όπου αυτό είναι ανάρμοστο (σε εφήβους ή ενήλικες μπορεί να περιορίζεται σε υποκειμενικό αίσθημα κινητικής ανησυχίας). 4)Δυσκολεύεται να παίξει ή να ασχοληθεί ήσυχα με ψυχαγωγικές δραστηριότητες. 5)Συχνά μιλάει αδιάκοπα. 6)Συχνά βιάζεται να απαντήσει προτού ακούσει ολόκληρη την ερώτηση. 7)Δυσκολεύεται να περιμένει τη σειρά του. 8)Συχνά διακόπτει τους άλλους ή παρεμβαίνει σε συζητήσεις.
        Εξαιτίας λοιπόν, αυτής της πολυπλοκότητας και της ποικιλίας των συμπτωμάτων πρέπει να πούμε ότι η διάγνωση της ΔΕΠ-Υ είναι πολύπλοκη και απαιτεί τη συλλογή πληροφοριών από διάφορες πηγές, όπως γονείς και δασκάλους. Για να μπορέσει να γίνει διάγνωση, πρέπει οι γονείς και οι δάσκαλοι να περιγράψουν στον ειδικό τις χαρακτηριστικές συμπεριφορές που παρατηρούν.
         Όπως ήδη έχει γίνει φανερό η ΔΕΠ-Υ είναι μια διαταραχή η οποία επηρεάζει πολλά επίπεδα και πολλούς τομείς της ζωής του παιδιού. Γι’ αυτό και η έγκαιρη διάγνωση και παρέμβαση βοηθούν στο να μπορέσει το παιδί να προσαρμοστεί γρηγορότερα και καλύτερα στις απαιτήσεις του περιβάλλοντος του (σχολικού, κοινωνικού, οικογενειακού).







Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

Ο Κανόνας του Εσώρουχου.

      Ο Κίκο είναι ένα μικρό παιδί που απολαμβάνει τα αγγίγματα στο σώμα του, αλλά ξέρει να θέτει όρια και να απαγορεύει όσα είναι ακατάλληλα...
Το βιβλίο με τον Κίκο


Στο βιβλίο το Χέρι είναι φιλικό και ζητά πάντοτε την άδεια του Κίκο πριν το άγγιγμα. Ο Κίκο τη δίνει. Όταν, όμως, το Χέρι θέλει να τον αγγίξει μέσα από το εσώρουχο, ο Κίκο λέει όχι...
   



Αυτός είναι ο Κίκο.
Και δίπλα στον Κίκο είναι ο φίλος του, το Χέρι.

Τώρα ίσως σκεφτείτε: τι μπορείς να κάνεις
με ένα χέρι για φίλο;

Μμμ! Περισσότερα απ’ όσα φαντάζεστε!

«Χέρι, Χέρι! Θέλω να πετάξω αλλά δεν έχω φτερά!»
λέει ο Κίκο.

«Έγινε, Κίκο!» λέει το Χέρι.
«Θα είμαι το αεροπλάνο σου.
Μπορείς να επιβιβαστείς, φεύγω αμέσως!»

«ΒΟΥΟΥΟΥΜ!» κάνει το αεροπλάνο.

«Χέρι, Χέρι! Τα πόδια μου θέλουν να χορέψουν
αλλά δεν έχω μουσική», λέει ο Κίκο.

«Έγινε, Κίκο!» λέει το Χέρι.
«Θα είμαι ο μουσικός σου. Έχω ένα πιάνο
και τα δάχτυλά μου ξέρουν πώς να κάνουν
τα πλήκτρα να τραγουδούν».

«ΠΛΙΝΓΚ ΠΛΟΝΓΚ!» κάνει το πιάνο.

«Χέρι, Χέρι! Η κοιλιά μου ζητάει κάτι νόστιμο
αλλά δεν ξέρω τι», λέει ο Κίκο.

«Έγινε, Κίκο! Θα είμαι ο μικρός σου ζαχαροπλάστης.
Θέλεις μια μηλόπιτα, μια σοκολατόπιτα,
μια πίτα με γλυκόριζα ή μια πίτα με μπανάνα;»

«Θέλω μια μηλοσοκολατογλυκοριζομπανανόπιτα!»
φωνάζει ο Κίκο.

«ΝΙΑΜ, ΝΙΑΜ, ΝΙΑΜ…»

«Χέρι, Χέρι! Θέλω να παίξω κι άλλο
αλλά δεν μπορώ μόνος μου!» λέει ο Κίκο.
«Έγινε, Κίκο! Θα παίξουμε μαζί», λέει το Χέρι.

«Μπορώ να αγγίξω τα μαλλιά σου;» ρωτάει το Χέρι.
«Ναι, φυσικά μπορείς», λέει ο Κίκο.

«Μπορώ να αγγίξω τη μύτη σου;» ρωτάει το Χέρι.
«Ναι, μπορείς», λέει ο Κίκο.

«Μπορώ να αγγίξω το χέρι σου;» ρωτάει το Χέρι.
«Ναι, μπορείς», λέει ο Κίκο.

«Μπορώ να σε αγγίξω μέσα από το εσώρουχό σου;»
ρωτάει το Χέρι.
«ΟΧΙ!» φωνάζει ο Κίκο. «Δεν μπορείς!»

«Μπράβο, Κίκο», λέει το Χέρι.
«Δεν είναι σωστό να σε αγγίζουν
μέσα από το εσώρουχό σου.
Και αν κανείς το κάνει, πες το
σε κάποιον μεγάλο.
Μην το κρατήσεις μυστικό!»

«Χέρι, Χέρι! Θέλω να ταξιδέψω στην Ονειροχώρα
αλλά δεν ξέρω πώς να πάω».

«Έγινε, Κίκο! Θα σου δείξω το δρόμο:
Απλώς ξάπλωσε στο κρεβατάκι σου, κλείσε τα μάτια
και θα βρεθείς εκεί αμέσως…»

«ZΖΖΖΖΖΖ…» κάνει ο Κίκο.


Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013

Εκπαίδευση στη Χρήση της Τουαλέτας



Η εκπαίδευση στη χρήση της τουαλέτας μπορεί να είναι μια περίοδος την οποία περιμένετε με ανυπομονησία αλλά και μια περίοδος με πολύ άγχος. Μολονότι τόσο εσείς όσο και το παιδί σας μπορεί να ανυπομονείτε να επιτύχετε αυτό το ορόσημο ανάπτυξης, μπορεί να δυσκολεύεστε να αποφασίσετε πως να ξεκινήσετε. 

Πότε πρέπει να ξεκινήσουμε την εκπαίδευση στη χρήση της τουαλέτας;

Ορισμένοι ειδικοί χρησιμοποιούν την έκφραση “εκμάθηση χρήσης τουαλέτας” – μια υπενθύμιση ότι, όπως το μπουσούλημα, το περπάτημα και η ομιλία, έτσι και η χρήση της τουαλέτας είναι μια ικανότητα που τα παιδιά αποκτούν με το δικό τους ρυθμό. 

Αν και τα περισσότερα παιδιά είναι έτοιμα για εκπαίδευση κάποια στιγμή μεταξύ των 24 και των 36 μηνών, ορισμένα αρχίζουν νωρίτερα ή αργότερα. Γενικά, τα αγόρια αργούν περισσότερο από τα κορίτσια. 
Περιμένετε να δείτε κάποια σημάδια ότι το παιδί σας είναι πρόθυμο και ικανό να ξεκινήσει την εκπαίδευση στη χρήση της τουαλέτας. Εάν αφήσετε το παιδί σας να αναλάβει την ευθύνη, μπορεί να αισθανθεί περήφανο για το επίτευγμά του και να επέλθει η επιτυχία πιο γρήγορα. Εάν πιέσετε ένα παιδί να χρησιμοποιήσει το γιο-γιο ενώ δεν είναι ακόμα έτοιμο, είναι πιθανό να αντιδράσει και να επιμηκυνθεί η διαδικασία της εκπαίδευσης. 
Είναι προτιμότερο να αναβάλλετε τη διαδικασία της εκπαίδευσης όταν υπάρχουν άλλα έντονα γεγονότα μέσα στην οικογένεια, όπως ο ερχομός ενός νέου μωρού, μια αλλαγή στις ρυθμίσεις για τη φροντίδα του παιδιού, μια αρρώστια ή μια αλλαγή σπιτιού. 

Ποια είναι τα σημάδια ότι ένα παιδί είναι έτοιμο να εκπαιδευτεί στη χρήση της τουαλέτας;

Το παιδί σας είναι πιθανώς έτοιμο να εκπαιδευτεί στη χρήση της τουαλέτας όταν κάνει αρκετά από τα παρακάτω:
·      Παραμένει στεγνό για 2 ώρες μέσα στην ημέρα ή εάν παραμένει στεγνό μετά από ένα σύντομο υπνάκο.
·         Έχει κενώσεις σε προβλέψιμες ώρες κάθε μέρα.
·         Δείχνει μια αυξημένη συναίσθηση ότι ουρεί ή ότι υπάρχει κάποια κένωση.
·         Ζητάει να χρησιμοποιήσει το γιο-γιο.
·         Μπορεί να ακολουθήσει απλές οδηγίες.
·         Δείχνει σημάδια ανεξαρτησίας και θέλει να έχει τον έλεγχο.
·         Έχει γίνει τακτικό και θέλει να βάζει τα πράγματα στη θέση τους.
·        Του αρέσει να είναι καθαρό και είναι ιδιότροπο με τις μυρωδιές. Πιο συγκεκριμένα, δεν του αρέσουν οι βρώμικες πάνες και θέλει να το αλλάζετε.
·         Μπορεί να φοράει κάποια βασικά ρούχα.
·         Θέλει να φοράει εσώρουχα αντί για πάνες.
·        Δείχνει ενδιαφέρον (και ίσως να προσπαθεί να μιμηθεί) τις συνήθειες χρήσης της τουαλέτας των άλλων.
·     Καταλαβαίνει αντίθετες έννοιες, όπως βρεγμένος / στεγνός, βρώμικος / καθαρός, επάνω / κάτω.
·      Αναγνωρίζει τις λέξεις που χρησιμοποιεί η οικογένειά σας για την τουαλέτα και τα σχετικά μέρη του σώματος. 

Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2013

Σχολική Φοβία.




Τι εννοούμε με τον όρο σχολική φοβία;
            Ως σχολική φοβία ορίζεται η άρνηση του παιδιού να παρακολουθήσει το σχολείο γιατί εκεί νιώθει έντονες σωματικές και ψυχικές ενοχλήσεις, ενώ όταν μένει στο σπίτι του τα συμπτώματα αυτά εξαφανίζονται. Κατ' επέκταση το παιδί αποφεύγει με όποιο τρόπο μπορεί καταστάσεις που σχετίζονται με αυτό. Η πρώτη εμφάνιση αυτού του φόβου μπορεί να είναι στον παιδικό σταθμό, στο νηπιαγωγείο και κορυφώνεται στη Β’ τάξη του Δημοτικού. Η σχολική φοβία όμως παρατηρείται και στο γυμνάσιο. Είναι σημαντικό να διαχωριστεί η σχολική φοβία από το άγχος που παρουσιάζει το παιδί τις πρώτες μέρες του σχολείου. Όπως, είναι φυσικό τις πρώτες μέρες του σχολείου το παιδί αρνείται να πάει σχολείο γιατί φοβάται το άγνωστο.
            Παράγοντες που μπορούν να παίξουν ρόλο στην εμφάνιση αυτής της φοβίας είναι: οι δάσκαλοι, οι συμμαθητές, η αποτυχία στα μαθήματα, ο αποχωρισμός από τους γονείς, το μέγεθος του σχολείου, οι εξετάσεις, οι υπερβολικές απαιτήσεις των γονιών, οι μαθησιακές δυσκολίες κλπ.
            Για να φτάσει κανείς στο συμπέρασμα ότι ένα παιδί παρουσιάζει σχολική φοβία πρέπει να εμφανίζει τα ακόλουθα (Schmitt, 1991):
  • Αόριστα σωματικά συμπτώματα, όπως στομαχόπονοι, πονοκέφαλοι, πόνος στο λαιμό, ναυτία ή ζάλη, διάρροια, ιδιοτροπίες στο φαγητό, νυχτερινούς εφιάλτες, ενούρηση, εγκόπριση κλπ.
  • Το παιδί έχει απουσιάσει πέντε ή περισσότερες μέρες από το σχολείο εξαιτίας αυτών των συμπτωμάτων.
  • Τα συμπτώματα εμφανίζονται κατά κύριο λόγο το πρωί. Την ώρα που πρέπει το παιδί να πάει σχολείο παρουσιάζει συμπτώματα αντικοινωνικής συμπεριφοράς, όπως εκρήξεις θυμού, επιθετικότητα, υπερκινητικότητα, άρνηση να δεχτεί φαγητό.
  • Τα συμπτώματα επιδεινώνονται τη στιγμή της αναχώρησης για το σχολείο ή κατά την άφιξη στο σχολείο.
  • Συνήθως υπάρχουν ελάχιστα συμπτώματα κατά τα σαββατοκύριακα και τις διακοπές, ενώ εμφανίζονται την Κυριακή το βράδυ και τη Δευτέρα το πρωί.
  • Το παιδί αναζητά τους γονείς του κατά την παραμονή στο σχολείο και θέλει να γυρίσει στο σπίτι.
  • Τα παιδί σ' όλες τις υπόλοιπες δραστηριότητες του φαίνεται υγιές και ενεργητικό.
            Πώς μπορεί, λοιπόν να αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση;
Το παιδί πρέπει να επιστρέψει ξανά στο σχολείο. Οι γονείς πρέπει να δείξουν σταθερότητα, υπομονή και έμπρακτο ενδιαφέρον για το παιδί τους. Οφείλουν να αναρωτηθούν αν αυτός ο φόβος σχετίζεται με προβλήματα στις διαπροσωπικές του σχέσεις, με τη χαμηλή επίδοση ή με το σχολείο γενικά;  Όταν το παιδί παραπονείται ότι είναι άρρωστο, πρέπει να κρίνουν απ’ όσα ξέρουν για την προσωπικότητά του κατά πόσο προσποιείται ή όχι. Συγκεκριμένα οι γονείς θα πρέπει να είναι σταθεροί στα πρωινά που μένει στο σπίτι, να ζητήσουν βοήθεια από το προσωπικό του σχολείου και να συζητήσουν με το παιδί τους φόβους για το σχολείο. Να το ρωτήσουν για το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί στο σχολείο και αν μπορούν ν’ αλλάξουν κάτι οι γονείς, να το εξετάσουν.  Επίσης, οι δάσκαλοι παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπιση της σχολικής φοβίας. Είναι σημαντικό να εξασφαλίσουν τάξεις υποστηρικτικές, οριοθετημένες και μη απειλητικές, να υποδέχονται το παιδί στην πόρτα και να ενισχύουν τον αποχωρισμό από το γονιό, χρησιμοποιώντας αμοιβές και ενισχύσεις, να επικοινωνούν με την οικογένεια και να βοηθούν τα παιδιά να κάνουν νέους φίλους.

Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2013

Προετοιμάστε τα παιδιά για το σχολείο

     



     Κάθε Σεπτέμβριο, μια νέα σχολική χρονιά ξεκινά. Ιδιαίτερα η φοίτηση στην Α’ δημοτικού αποτελεί για κάθε παιδί ένα νέο ξεκίνημα, μια νέα αρχή, που σηματοδοτεί την έξοδο του από το προστατευτικό πλαίσιο της οικογένειας και την ένταξη του στη σχολική κοινότητα. Αυτή η έξοδος, πέρα από τα συναισθήματα χαράς, συνοδεύεται και από άγχος, αγωνία και φόβο τόσο από το ίδιο το παιδί όσο και από τους γονείς του. Η αρχή της σχολικής χρονιάς σηματοδοτεί τη μετάβαση από τη νηπιακή στη παιδική ηλικία. Η στιγμή που το παιδί ξεκινάει το σχολείο είναι ένα ακόμα σημαντικό βήμα προς την ανεξαρτησία του και ως εκ τούτου είναι δύσκολο τόσο για το ίδιο όσο και για τους γονείς. Η αρχή της σχολικής χρονιάς είναι μια έντονη περίοδος στη ζωή κάθε οικογένειας και, κυρίως στην περίπτωση που το παιδί πηγαίνει πρώτη φορά στο σχολείο.
        Είναι αρκετά σύνηθες ένα σημαντικό ποσοστό παιδιών να συναντά δυσκολίες στην προσαρμογή τους στο σχολείο ιδιαίτερα τις πρώτες ημέρες. Η έντονη απροθυμία τους, η άρνηση να πάνε στο σχολειό, οι αιτιάσεις για σωματικούς πόνους, η ντροπαλότητα, οι διαταραχές ύπνου και διατροφής, είναι συχνές συμπεριφορές που εκδηλώνουν τα παιδιά. Το φοβισμένο παιδί βιώνει όλο το σωματικό και ψυχικό μαρτύριο μιας αγχώδους διαταραχής. Οι γονείς με ψυχραιμία και υπομονή θα πρέπει να μην πανικοβάλλονται και να ενεργήσουν με συγκεκριμένες τακτικές.
         Αυτό που αρχικά πρέπει να γίνει είναι να κάνουν την πρώτη μέρα του παιδιού τους στο σχολείο να του μείνει αξέχαστη. Πώς μπορούμε να το κάνουμε αυτό:
1. Προετοιμασία: Προετοιμάζουμε το παιδί για την πρώτη μέρα στο σχολείο. Του μιλάμε για την δασκάλα, τους συμμαθητές κλπ.
2. Ιστορίες: Διηγηθείτε ιστορίες από τα δικά σας παιδικά σχολικά χρόνια.
3. Ώρα για ψώνια: Πηγαίνουμε μαζί με το παιδί να αγοράσουμε τα σχολικά του είδη. Έτσι το παιδί θα έχει συμμετοχή σε αυτή τη αλλαγή.
4. Φίλοι: Προετοιμάζουμε το παιδί για το ότι θα γνωρίσει καινούργια άτομα και θα κάνει πολλούς φίλους. Του εξηγούμε ότι το σχολείο είναι η ιδανική ευκαιρία για νέες φιλίες, μεγαλύτερη παρέα και ατελείωτα παιχνίδια.
5. Γνωριμία με το σχολείο: Η επαφή του παιδιού με το σχολείο πρέπει να έχει γίνει νωρίτερα από την κανονική έναρξη της σχολικής χρονιάς. Όταν ακόμα το σχολείο είναι κλειστό, το επισκεπτόμαστε μαζί με το παιδί προκειμένου να εξοικειωθεί με το χώρο.
6. Ακούστε τις ανησυχίες του.  Ο γονιός πρέπει να επιτρέψει στο παιδί να εκφράσει την ανησυχία του και τα συναισθήματα του. Να αποσαφηνίσει τις παρανοήσεις και τις εσφαλμένες αντιλήψεις που μπορεί να έχει όσον αφορά το σχολειό. Με αυτό το τρόπο θα αποκαλυφτούν τα ζητήματα γύρω από το σχολείο. Αντιμετωπίστε ευθέως τους προβληματισμούς του, μην τον μπερδεύεται ακόμα περισσότερο.

        Τέλος,την πρώτη ημέρα του σχολειού, το παιδί είναι σημαντικό να συνοδεύεται από κάποιο γονιό (ή και τους δυο). Την στιγμή του αποχωρισμού ενδέχεται το παιδί να κλάψει. Χωρίς άγχος, ένα καθησυχαστικό φιλί και μια διαβεβαίωση για την αγάπη τους και για την επιστροφή τους μετά το τέλος της σχολικής ημέρας, θα βοηθήσει τον αποχωρισμό. Αν το παιδί είναι ανήσυχο, αποφύγετε να παραμείνετε στο σχολείο μέχρι να ηρεμήσει, αυτό είναι κάτι που χειροτερεύει την κατάσταση και εντείνει το πρόβλημα. Εάν το παιδί συνεχίζει να κλαίει έντονα, η απομάκρυνση του γονιού όσο σκληρή και να φαίνεται είναι η μόνη επιλογή. Συνήθως, όταν φεύγει ο γονιός, τα παιδιά ηρεμούν και ευχαριστιούνται το σχολείο. Ωστόσο, αν οι αντιδράσεις του παιδιού όσον αφορά το να πάει και να παραμείνει στο σχολείο εντείνονται, πιθανόν να συντρέχουν και άλλοι λόγοι, τους οποίους ο γονιός θα πρέπει να εξετάσει πιο διεξοδικά.

Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου 2013

Τα τελειομανή παιδιά δεν είναι πάντα...τέλεια!


teleiomanh-paidiaΌλοι οι γονείς ονειρεύονται ένα παιδί με άψογες επιδόσεις και επιτυχίες. Ωστόσο η τελειομανία δεν είναι (πάντα) προσόν. Αντίθετα μπορεί να αποτελεί για το παιδί ένα αληθινό μαρτύριο!
Για πολλούς γονείς η τελειομανία αποτελεί ένα θετικό χαρακτηριστικό, μια που ένα παιδί με τάσεις τελειομανίας θα ακολουθήσει με ευλάβεια το πρόγραμμα που θα του θέσουν οι άλλοι, αλλά και όταν μεγαλώσει θα είναι πάντα επιμελές και άψογο με τις επιδόσεις του. Από την άλλη πλευρά όμως, οι γονείς που μεγαλώνουν ένα τελειομανές παιδί έχουν να αντιμετωπίσουν διαφορετικού τύπου δυσκολίες, μια που το παιδί αυτό ανησυχεί τόσο πολύ για τις επιδόσεις του που ασκεί τρομερή πίεση στον εαυτό του προκειμένου να έχει πάντα επιτυχίες. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα κάποιες φορές όταν δεν καταφέρνει να πετύχει το τέλειο να «καταρρέει» συναισθηματικά.
Αυτό που πρέπει να μάθουν οι γονείς σε ένα τελειομανές παιδί, είναι πως να χειρίζεται τα λάθη του, αλλά και να το βοηθήσουν να αναπτύξει τις απαραίτητες δεξιότητες που θα το βοηθήσουν να αντιμετωπίσει σωστά τις αποτυχίες της ζωής. Οι ψυχολόγοι Jill Adelsonκαι Hope Wilson. στο βιβλίο τους Letting Go of Perfect: Overcoming Perfectionism in Kids μας δίνουν συμβουλές για να βοηθήσουμε το τελειομανές μας παιδί.
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του τελειομανούς παιδιού
  • Σπάνια εμπιστεύεται δουλειά σε άλλους.
  • Δυσκολεύεται να πάρει αποφάσεις.
  • Θέλει πάντα να έχει τον έλεγχο.
  • Ανταγωνίζεται έντονα.
  • Ασχολείται με τις λεπτομέρειες.
  • Ποτέ δεν δείχνει ικανοποιημένο με αυτό που κάνει.
  • Συνεχώς απασχολεί τον εαυτό του με κάτι.
  • Ασκεί συχνά κριτική στους άλλους.
  • Αρνείται να δεχτεί κριτική για τον εαυτό του.
  • Εστιάζει την προσοχή του στα αρνητικά παρά στα θετικά σχόλια.
  • Ελέγχει τη δουλειά των άλλων.
  • Αποκαλεί τον εαυτό του χαζό ή ηλίθιο όταν δεν κάνει κάτι τέλεια.
  • Χρονοτριβεί.
Πώς νιώθει το τελειομανές παιδί
  • Όταν κάνει λάθη ντρέπεται πολύ.
  • Θυμώνει με τον εαυτό του και νιώθει άσχημα όταν δέχεται κριτική.
  • Αγχώνεται όταν πρέπει να πει τη γνώμη του.
  • Είναι πάντα ιδιαίτερα ανήσυχος για τις λεπτομέρειες.
  • Φοβάται σχεδόν πάντα μήπως και δεν μπορέσει να αντεπεξέλθει σε μία κατάσταση και μήπως απορριφθεί από τους άλλους.
Πώς θα βοηθήσουμε το τελειομανές παιδί
Τα παιδιά της νηπιακής κυρίως ηλικίας νομίζουν ότι πρέπει να τα κάνουν όλα τέλεια. Βοηθήστε το δικό σας να καταλάβει πως τα λάθη είναι ανθρώπινα και επομένως μέρος της ζωής μας.
  • Βοηθήστε το παιδί να προσπαθεί για το καλύτερο... και όχι για το τέλειο.
  • Αναγνωρίστε ποιες είναι οι πηγές που κάνουν το παιδί να θέλει την τελειομανία: Ίσως του λέτε ότι οι βαθμοί για σας δεν είναι το παν, αλλά όταν σας βλέπει να κάνετε σημαία τις διακρίσεις του, του δημιουργείτε ασυναίσθητα πίεση να φέρνει πάντα αυτό το αποτέλεσμα.
  • Δείξτε του πώς να υψώνει το ανάστημά του κυρίως ενάντια στους ανθρώπους που το θέλουν τέλειο και πώς να δοκιμάζει νέα πράγματα χωρίς να φοβάται το ρίσκο.
  • Δείξτε του πώς να απολαμβάνει το ταξίδι της μάθησης και όχι μόνο το τελικό αποτέλεσμα Δείξτε του έμπρακτα ότι έχει δικαίωμα στο λάθος.
  • Δώστε του βοήθεια όταν τη ζητάει αλλά αφήστε το να κάνει λάθη παρουσιάζοντας το δικό του έργο και αποτέλεσμα στο σχολείο.
  • Μην το παρακάνετε με την καθημερινή επιβράβευση: Όταν οι γονείς εστιάζουν πάρα πολύ στην επιβράβευση και στον έπαινο το παιδί παίρνει το μήνυμα ότι αυτά που κάνει είναι πιο σημαντικά από αυτό που είναι.
  • Δείτε πώς συμπεριφέρεστε εσείς και λειτουργήστε ως θετικό παράδειγμα. Μήπως έχετε και εσείς χαρακτηριστικά τελειομανίας; Πολλά τελειομανή παιδιά έχουν τουλάχιστον ένα γονιό τελειομανή.
  • Δείξτε του την αγάπη σας: Να θυμάστε πως τα παιδιά έχουν ανάγκη να δουν από εσάς ότι η αγάπη σας δεν είναι ένα είδος συμβολαίου που δίνεται υπό όρους και κρίνεται με βάση τις επιδόσεις τους. Εκτιμήστε και άλλες πλευρές του χαρακτήρα τους και δείξτε στα παιδιά πόσο περήφανους σας κάνουν με πράγματα που δεν αξιολογούνται με βαθμούς και διακρίσεις όπως για παράδειγμα όταν προσφέρουν την βοήθειά τους σε άλλους ανθρώπους.
  • Μην το συγκρίνετε με άλλα παιδιά: Είναι φυσικό να θέλετε να ξέρετε πώς τα πάει το παιδί σας σε σχέση με τους συμμαθητές του ή ακόμη και συγκριτικά με τα αδέρφια του -συγκρίσεις άλλωστε μπορεί να κάνατε από τη μέρα που γεννήθηκε. Προσπαθήστε όμως να μην το συζητάτε μπροστά του. Με το να το συγκρίνετε τροφοδοτείτε την επιθυμία του να τα κάνει όλα τέλεια.
  • Έχετε ρεαλιστικές προσδοκίες: Αν το παιδί σας θεωρεί ότι πρέπει με το που θα ασχοληθεί με ένα άθλημα να διαπρέψει σε αυτό ή ότι επιβάλλεται να καταλάβει αμέσως μια καινούρια μαθηματική έννοια, οδηγείται... με μαθηματική ακρίβεια στην απογοήτευση. Χρησιμοποιήστε παραδείγματα από το περιβάλλον σας για να του δείξετε πως ακόμη και άνθρωποι που εκτιμάει δεν ήταν ανέκαθεν τόσο καλοί σε κάτι όσο είναι τώρα.
  • Μιλήστε του για τις δικές σας ατέλειες: Μιλήστε του για τις δικές σας γκάφες, όταν δηλαδή ρίχνετε κατά λάθος το χυμό ή ξεχνάτε να γράψετε κάτι στη λίστα με τα ψώνια κ.ά. Είναι χρήσιμο για τα παιδιά να βλέπουν ότι όλοι κάνουν λάθη. Και επειδή παρατηρούν και καταγράφουν αντιδράσεις, χειριστείτε τα λάθη σας σωστά... Αντί να εκνευριστείτε για κάτι που πήγε στραβά, περάστε το μήνυμα ότι μέσα από τα λάθη μαθαίνουμε. Δείξτε τι θα μπορούσατε να κάνετε διαφορετικά την επόμενη φορά. Αργά ή γρήγορα το παιδί θα αντιγράψει την αντίδρασή σας και δεν θα εκνευρίζεται ούτε θα χάνει την ψυχραιμία του επειδή κάτι δεν έγινε όπως το σχεδίαζε.
  • Μάθετε του ότι η τελειότητα βρίσκεται στα απλά πράγματα. Το ανθρωπίνως τέλειο είναι αυτό που σε κάνει να χαίρεσαι για την ύπαρξή του. Το χαμόγελο που σε κάνει να χαμογελάς, ένα ερέθισμα που σε κάνει να ξανασκεφθείς αυτά που θεωρούσες δεδομένα, οτιδήποτε κάνει ο άνθρωπος που σου προξενεί το σχόλιο «τέλειο!».

Πηγή: www.activekids.gr

Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013

Πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο.

    





     Η μεγάλη μέρα που το παιδί σας θα κάνει τα πρώτα του βηματάκια στον κόσμο, χωρίς εσείς να βρισκόσαστε δίπλα του πλησιάζει. Ο παιδικός σταθμός ή το νηπιαγωγείο συνεπάγονται μια σημαντική αλλαγή στη ζωή του κι αυτό προκαλεί φόβο για το άγνωστο και άγχος αποχωρισμού. Εμείς θα πρέπει να το προετοιμάσουμε για να μπορέσει ανώδυνα να αντεπεξέλθει σ' αυτή τη νέα κατάσταση.
    Ο παιδικός σταθμός είναι μια καλή λύση για τις περισσότερες οικογένειες, όταν οι γονείς εργάζονται. Όμως πολύ συχνά το πρώτο διάστημα στον παιδικό σταθμό ή στο νηπιαγωγείο συνοδεύεται από κλάματα, ατέλειωτους αποχαιρετισμούς και ψυχική ταλαιπωρία για παιδιά και γονείς. Ο αποχωρισμός είναι ένα γεγονός που προκαλεί άγχος και ένα σορό αρνητικά συναισθήματα, τα οποία μπορεί να ακολουθήσουν το παιδί για τα επόμενα χρόνια της ζωής του.
        Σ' αυτό το στάδιο, οι γονείς, με τη στάση και τη συμπεριφορά τους, παίζουν ένα σημαντικό ρόλο, όσον αφορά στην ικανότητα του παιδιού να προσαρμοστεί γρήγορα και ομαλά στη νέα κατάσταση. Μια καλή αρχή είναι το πρώτο βήμα για τη σωστή κοινωνικοποίηση του παιδιού και απαλλάσσει γονείς και παιδί από το άγχος και το στρες, που δημιουργεί η αλλαγή της καθημερινής ρουτίνας.


Τα «ΝΑΙ» και τα «ΟΧΙ»
       Παιδαγωγοί και ψυχολόγοι συνιστούν κάποιες στρατηγικές που θα πρέπει να εφαρμόσουμε ώστε να κάνουμε πιο εύκολες τις στιγμές του αποχωρισμού και να βοηθήσουμε το παιδί να αποκτήσει εμπιστοσύνη στον εαυτό του και στο νέο του περιβάλλον.

ΝΑΙ: Αποχαιρετήστε το με τρυφερότητα αλλά και αποφασιστικότητα. Έτσι θα καταλάβει ότι εμπιστεύεστε την ικανότητα του να αντιμετωπίσει την κατάσταση.
ΟΧΙ: Μην περιφέρεστε τριγύρω του. Το παιδί θα καταλάβει το άγχος σας και θα δυσκολευτεί να ηρεμήσει.
ΝΑΙ: Βάλτε στην τσάντα του ένα αγαπημένο αντικείμενο από το σπίτι (ζωάκι, κούκλα, ή βιβλίο).
ΟΧΙ: Μη φεύγετε στα κρυφά. Έτσι θα ξέρει ότι μπορεί να σας εμπιστευτεί.
ΝΑΙ: Καθιερώστε μια όμορφη και τρυφερή ρουτίνα αποχαιρετισμού.
ΟΧΙ: Μην το εμποδίζετε να εκφράσει τα συναισθήματα του.
ΝΑΙ: Δώστε του ξεκάθαρα μηνύματα. Το παιδί θα πρέπει να ξέρει ότι θα πάει στο σταθμό όσο κι αν κλαίει και χτυπά τα πόδια του στο πάτωμα.
ΟΧΙ: Μην υποχωρείτε ποτέ όσο έντονες κι αν είναι οι αντιδράσεις του. Αν υποχωρήσετε μια φορά, θα μάθει ότι μ' αυτόν τον τρόπο μπορεί να πετυχαίνει αυτό που θέλει.
ΝΑΙ: Καλέστε στο σπίτι παιδιά που πάνε στον ίδιο παιδικό σταθμό, θα το βοηθήσετε να αποκτήσει φίλους και έτσι θα διευκολυνθεί η προσαρμογή του.
ΟΧΙ: Μη δείξετε ποτέ ότι είστε θυμωμένοι με το σχολείο, τους δασκάλους και τους φίλους του. Αν είστε θετικοί για το νέο του περιβάλλον θα το βοηθήσετε να αισθανθεί ασφάλεια.
ΝΑΙ: Αν έχει μεγάλο πρόβλημα να σας αποχωριστεί, καπό θα είναι να ζητήσετε από κάποιο άλλο μέλος της οικογένειας να αφήνει το παιδί στον παιδικό σταθμό για λίγες μέρες.
ΟΧΙ: Μη συζητάτε με τη δασκάλα του τα προβλήματα και ό,τι άλλο προκύπτει στο σχολείο, μπροστά στο παιδί.
ΝΑΙ: Να έχετε καλή επαφή και επικοινωνία με τους δασκάλους του παιδιού. Είναι καλό να ξέρετε ότι έχετε ένα σύμμαχο που θα σας βοηθήσει στην προσαρμογή του παιδιού στο σχολείο.
ΟΧΙ: Μην εκπλαγείτε αν εκεί που νομίζατε ότι λύσατε το πρόβλημα, αυτό επανεμφανιστεί μετά από διακοπές ή κάποια ασθένεια που κράτησε το παιδί μακριά από το σχολείο ή τον παιδικό σταθμό.
ΝΑΙ: Να πιστέψετε και να του το δείξετε ότι εμπιστεύεστε την ικανότητα του να κάνει θετικές αλλαγές.