Μαμά πώς γεννιούνται τα παιδιά;

Αυτή είναι  μια ερώτηση που συχνά προκαλεί αμηχανία στους γονείς. Ξαφνικά το «μωρό» τους αρχίζει να τους κάνει ερωτήσεις για «δύσκολα» θέματα και δεν ξέρουν τί και πώς να του απαντήσουν. Αναρωτιούνται τι πρέπει να του πουν, πόσες λεπτομέρειες χρειάζεται να αναφέρουν και μέχρι ποιο σημείο μπορούν να του μιλήσουν. Μήπως είναι πολύ μικρό για τέτοια θέματα, μήπως του ξυπνήσω το ενδιαφέρον έγκαιρα και μετά δεν μπορώ να το χειριστώ;

Συζητήσεις γύρω από την σεξουαλικότητα πάντοτε προκαλούσαν άγχος στους γονείς.  Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια αυτό τείνει να αλλάξει. Οι γονείς ζητούν πια να ενημερωθούν για τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση και επιθυμούν να ενημερώνονται περισσότερο για θέματα σεξουαλικής φύσεως. Η σεξουαλική ενημέρωση των παιδιών  δεν πρέπει να αποτελεί ένα θέμα ταμπού μέσα στην οικογένεια, αλλά να θεωρείτε μέρος της συνολικής διαπαιδαγώγησης τους. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό για την σχέση του γονιού με το παιδί να δημιουργήσει ένα κλίμα εμπιστοσύνης και το παιδί να νιώθει άνετα να συζητήσει μαζί του όλες του τις απορίες. Οι ερωτήσεις γύρω από τη σεξουαλικότητα, την αναπαραγωγή, τη σύλληψη θα προκύψουν σίγουρα στην πορεία της ανάπτυξης και της ωρίμανσης του παιδιού, δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Αν, ωστόσο τα παιδιά δεν βρουν πρόσφορο έδαφος για τέτοιες συζητήσεις στο σπίτι, θα ψάξουν να βρουν απαντήσεις σε άλλες πηγές οι οποίες το πιθανότερο να είναι παραπλανητικές. Είναι σημαντικό, επομένως, από μικρή ηλικία να πείσουμε το παιδί μας ότι μπορεί να μας εμπιστευθεί, έτσι ώστε να είναι και αυτό ενημερωμένο, και εμείς να μην ανησυχούμε.

Τα παιδιά από την ημέρα που γεννιούνται είναι σεξουαλικά όντα. Ήδη από τους πρώτους μήνες, θα έχετε παρατηρήσει καθώς τα αλλάζετε, να αγγίζουν τα γεννητικά τους όργανα και να βρίσκουν ευχαρίστηση σε αυτή την κίνηση. Αυτή η ευχαρίστηση δεν είναι σεξουαλική. Γύρω στα τρία, το παιδί ανακαλύπτει το φύλο και τη σεξουαλικότητα του. Περίπου σε αυτή την ηλικία παράλληλα με την ανάπτυξη του λόγου του, πιθανόν να έρθουν και οι πρώτες ερωτήσεις.  Πώς γεννιούνται τα μωρά, σε τι διαφέρει το αγόρι από το κορίτσι, πώς μπαίνει το σποράκι στην κοιλιά της μαμάς κ.ο.κ. Ενώ όταν γίνουν πια πέντε ή έξι χρονών αρχίζουν τις σεξουαλικές διερευνήσεις με μορφή παιχνιδιού με άλλα συνομήλικα παιδιά.

Στις ερωτήσεις, λοιπόν, των παιδιών Λαμβάνουμε πάντοτε υπόψη την ηλικιακή περίοδο που βρίσκεται. Δεν χρειάζεται να μπείτε σε λεπτομέρειες που δεν μπορεί να κατανοήσει το παιδί σε μικρή ηλικία και ενδεχομένως να το τρομάξουν και να το αποθαρρύνουν. Ωστόσο, απαντάμε σε όλες τις απορίες του με ειλικρινή και κατανοητό τρόπο και χωρίς υπεκφυγές. Δεν είναι ωφέλιμο να καταφύγουμε σε αόριστες και αναληθείς απαντήσεις (για πελαργούς, μελισσούλες, λουλουδάκια κλπ), γιατί έτσι θα το μπερδέψουμε περισσότερο και θα δημιουργηθούν στο μυαλό του στρεβλές απόψεις.

Κλείνοντας, να τονιστεί ότι για να είναι εφικτή η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των παιδιών, χρειάζεται ο ίδιος ο γονιός να είναι ενημερωμένος. Η σωστή ενημέρωση και γνώση διευκολύνει σημαντικά μια τέτοιου είδους συζήτηση. Τα παιδιά διαισθάνονται πότε οι γονείς τους νιώθουν άβολα με κάτι. Αν αντιληφθούν επομένως κάτι τέτοιο, τότε είναι πολύ πιθανό να μην εκφράσουν ανοιχτά μελλοντικές απορίες τους ή ακόμα και να θεωρήσουν ότι «το σεξ είναι κάτι που κάνει την μαμά και τον μπαμπά να νιώθουν άβολα, άρα θα είναι κάτι κακό».  Επίσης, στα βιβλιοπωλεία υπάρχουν αρκετά βιβλία με συμβουλές για τους γονείς, καθώς και σχετικά παραμύθια που βοηθούν τα παιδιά να κατανοήσουν ακόμη καλύτερα θέματα σεξουαλικής φύσεως.

Το κομμάτι που λείπει συναντά το μεγάλο Ο.

Η ιστορία μιλά για τη μοναξιά και την ανάγκη να ανήκεις. Την ανάγκη να βρεις αυτό που σε συμπληρώνει, ώστε να "κυλήσεις" στη ζωή μαζί του. Μιλά για την εναγώνια αναζήτηση αυτού του άλλου, που θα έρθει ως «από μηχανής θεός», να κλείσει το μέσα μας κενό, να δώσει νόημα στη ζωή μας. Αυτό το άλλο, που πιστεύουμε, ότι θα μας αναγνωρίσει και θα το αναγνωρίσουμε "μαγικά".

Στη διάρκεια αυτής της αναζήτησης θα κάνουμε πολλά: θα μασκαρευτούμε, θα τρομάξουμε, θα μπερδευτούμε, θα γελοιοποιηθούμε, θα ελπίσουμε... Και τελικά, κάποτε, θα βρούμε το ιδανικό μας άλλο, αυτό που μας χωρά και το χωράμε. Και ευτυχώς θα αρχίσουμε επιτέλους να «κυλάμε»...να ζούμε...Τι κρίμα μόνο, που κανείς δεν μας είπε και εμείς ποτέ δεν σκεφτήκαμε, ότι κυλώντας...αλλάζεις! Και έτσι αυτό που ξεκίνησε σαν απόλυτο ταίριασμα, στην πορεία αρχίζει να μας στενεύει και να το στενεύουμε...Και μετά τι....Μετά πάλι από την αρχή: προσμονή και μοναξιά... Μέχρι τη στιγμή που θα εμφανιστεί κάτι, κάποιος, που τίποτα δεν ζητά και τίποτα δεν του λείπει, (ένα Μεγάλο, ολοστρόγγυλο, πλήρες Ο), για να μας κάνει την απλή ερώτηση:

"Γιατί δεν κυλάς μόνο σου;"

"Μόνο μου; ένα Κομμάτι-που-λείπει (τριγωνικής μορφής) δεν μπορεί να κυλήσει μόνο του".

"Αλήθεια, προσπάθησες ποτέ;" ρώτησε το Μεγάλο Ο.

"Οι γωνίες μου είναι πολύ μυτερές" είπε το Κομμάτι-που-λείπει. "Δεν είμαι φτιαγμένο για να κυλάω μόνο μου!"

"Οι γωνίες και τα σχήματα αλλάζουν" είπε το Μεγάλο Ο...

"Αλλάζουν";

Σιωπή...Περισυλλογή...Απόπειρα....Προσπά­θεια....Κίνηση....Και επιτέλους αρχίζει το ταξίδι...η μεταμόρφωση...η ζωή...

"Το Κομμάτι που λείπει συναντά το Mεγάλο Ο", μιλά απλά και αληθινά για αυτό που όλοι ξέρουμε, αλλά ελάχιστοι κατανοούμε και ακόμα ελαχιστότεροι κάνουμε πράξη στη ζωή μας: η ολοκλήρωση και ευτυχία μας, είναι πρωτίστως μια προσωπική υπόθεση. Κανείς δεν μπορεί να μας την επιβάλει ή ακόμα και να μας τη χαρίσει «έξωθεν». Και ίσως δεν γίνεται αλλιώς: για να συν-υπάρξουμε κάποτε με κάποιον ή κάτι, πρέπει πρώτα να υπάρξουμε σαν αυτοκαθοριζόμενες οντότητες. Η συν-ύπαρξη χρειάζεται δυο...όχι δυο μισά, αλλά δυο ολόκληρα. Δυο Μεγάλα ολοστρόγγυλα Ο, που τίποτα δεν χρειάζονται και τίποτα δεν τους λείπει...Δύο ολόκληρα που συμπορεύονται από καθαρή αγάπη. Όχι από ανάγκη ούτε από συμφέρον. Δυο ολόκληρα που τα ενώνει η επιλογή. Όχι η ελπίδα, ούτε ο φόβος.... Αν έτσι αντικρίσουμε τη ζωή μας, ίσως πάψουμε να μεμψιμοιρούμε, να τα βάζουμε με τους άλλους, να είμαστε απαθής ή μοιρολάτρες. Αν δεν περιμένουμε την ευτυχία να μας χτυπήσει την πόρτα, αλλά τραβήξουμε εμείς κατά κει, αν μη τι άλλο, σίγουρα στο τέλος, όποιο κι αν είναι, θα έχουμε κάνει ένα πολύ ενδιαφέρον ταξίδι!

Επιθετικά παιδιά και πώς να τα αντιμετωπίσετε.

            Ο θυμός και η επιθετικότητα είναι από τις πιο συνηθισμένες αντιδράσεις της παιδικής ηλικίας. Από την αρχή της ζωής το άτομο αντιδρά βίαια σε καταστάσεις που του προκαλούν δυσαρέσκεια. Ο θυμός του παιδιού εκδηλώνεται κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο, ανάλογα με το χαρακτήρα και την ηλικία του. Όσο περίεργο και αν ακούγεται, η επιθετική συμπεριφορά αποτελεί φυσιολογικό κομμάτι της ανάπτυξης ενός παιδιού. Στην αρχή και καθώς το μικρό παιδί δεν έχει ακόμα αναπτύξει πλήρως τις γλωσσικές του δεξιότητες, η φυσική βία μπορεί να εκδηλωθεί στα πλαίσια της προσπάθειας για ανεξαρτησία και για ικανοποίηση των επιθυμιών του.

            Οι επιθετικές ενέργειες εκδηλώνονται με διάφορους τρόπους. Δηλαδή μπορεί να εκδηλωθούν με έντονο κλάμα, να χτυπιέται στο πάτωμα, να τραβά τα μαλλιά του, να σπάει αντικείμενα, να χτυπά, να κλωτσά, να αρνείται να υπακούσει, να αποδοκιμάζει ή να βρίζει τους άλλους. Ωστόσο, όσο φυσιολογικές και αν είναι τέτοιες εκδηλώσεις για ένα μικρό παιδί, αυτό δεν σημαίνει ότι ο γονιός πρέπει να αγνοήσει την επιθετική συμπεριφορά. Αντίθετα, πρέπει να του δείξει τρόπους για να διαχειρίζεται το θυμό του και να εκφράζει με αποδεκτό τρόπο τα συναισθήματα του.

            Τι μπορούν να κάνουν, λοιπόν, οι γονείς:

1) Αρχικά, κρατήστε την ψυχραιμία σας. Αποφύγετε να φωνάζετε και να χτυπάτε το παιδί. Έτσι δεν θα καταφέρετε αυτό που θέλετε, αντίθετα θα του δώσετε

παραδείγματα νέων συμπεριφορών για να δοκιμάσει. 

2) Βάλτε σαφή όρια. Απαντήστε αμέσως στην επιθετική συμπεριφορά του παιδιού σας. Πρέπει να μαθαίνει αμέσως πότε έκανε κάτι που δεν ήταν σωστό. Απομακρύνετε το από την κατάσταση για λίγο, μέχρι να ηρεμήσει.

3) Συνδέστε την πράξη με τις συνέπειες της. Δηλαδή, αν παίρνει τα παιχνίδια από τα άλλα παιδιά και ενοχλεί, τραβήξτε το μακριά. Πείτε του ότι μπορεί να γυρίσει στο παιχνίδι όταν νιώσει έτοιμο να παίξει χωρίς να κάνει ζημιά στα άλλα παιδάκια.

4) Διδάξτε του εναλλακτικές λύσεις. Ενθαρρύνετε το να βρει έναν πιο αποτελεσματικό τρόπο να δείχνει το θυμό του - με τον «να του μιλάει» ή ζητώντας τη βοήθεια ενός ενήλικα.

5) Ανταμείψτε την καλή του συμπεριφορά. Αντί να δίνετε την προσοχή σας στο παιδί σας μόνο όταν συμπεριφέρεται αρνητικά, δώστε του προσοχή όταν συμπεριφέρεται σωστά - παραδείγματος χάριν, όταν ζητάει κι αυτό να κάνει κούνια αντί να σπρώχνει ένα άλλο παιδί για να του την πάρει.

6) Δώστε του ευκαιρίες για φυσικές διεξόδους. Μπορεί να διαπιστώσετε ότι αν δεν δίνετε στο παιδί σας τα περιθώρια να ξοδέψει την άφθονη ενέργειά του, είναι φόβος και τρόμος στο σπίτι. Εάν το παιδί σας είναι υπερενεργητικό, δώστε του πολύ ελεύθερο χρόνο, κατά προτίμηση στο ύπαιθρο, για να ξεδίνει.

            Τέλος, είναι μερικές φορές που η αντιμετώπιση της επιθετικότητας ενός παιδιού απαιτεί κάτι παραπάνω από ό,τι ο γονιός μπορεί να προσφέρει. Αν η κυρίαρχη συμπεριφορά του παιδιού σας είναι η επιθετική, αν δείχνει να φοβίζει ή να ταράζει τα άλλα παιδιά, ή αν οι προσπάθειές σας να ελέγξετε τη συμπεριφορά του αποδίδουν λίγα πράγματα, καλό είναι να ζητήσετε βοήθεια. Μαζί με τον ειδικό θα βρείτε την αιτία της επιθετικότητας και θα βοηθήσετε το παιδί σας να την ξεπεράσει.