Παρασκευή 28 Μαρτίου 2014

Χωρίζω;Η συναισθηματική κατάσταση πριν και μετά το διαζύγιο




Εδώ και καιρό, νιώθεις δυσαρέσκεια μέσα στο γάμο σου, υπάρχουν τσακωμοί, ευερέθιστη διάθεση, διαφορετικές απόψεις στην αντιμετώπιση των κοινών θεμάτων της οικογένειας, συναισθηματική απομόνωση, πικρία, απογοήτευση. 
Παρόλ΄αυτά , μια δύναμη σε τραβάει στο να μείνεις στη σχέση, να το παλέψεις, να δώσεις κι άλλη ευκαιρία, να μην παραδόσεις ό,τι έχτιζες μαζί με το σύντροφό σου τόσο καιρό.

Tι θα απογίνουν όλα αυτά τα κοινά που δημιουργήσατε με τόσο κόπο, τα κοινά πράγματα και τα κοινά όνειρα και κυρίως τα ίδια σας τα παιδιά;
Η απόφαση του χωρισμού είναι δύσκολη, γιατί ο χωρισμός είναι μια απώλεια, όπου χάνεις τα δεδομένα σου, κλονίζεται η ισορροπία και η αίσθηση ασφάλειας μέσα σου και συχνά, ακόμα και αν δεν τα πας καλά με το σύντροφό σου, νιώθεις αδυναμία να τον εγκαταλείψεις ή  δεν μπορείς να φανταστείς τη ζωή σου χωρίς αυτόν. 
Ποιος θα είσαι, αν δεν είσαι αυτός που ήσουν τόσο καιρό; Αυτό το βήμα, είναι πραγματικά μεγάλο. Είναι μια σημαντική απόφαση, που θα φέρει πολλές αλλαγές, σε ρεαλιστικό και συναισθηματικό επίπεδο, είναι μια απόφαση για αποδόμηση και επανα-δόμηση του εαυτού και της καθημερινότητας. Και μαζί με τα πρακτικά ζητήματα φέρει έντονα συναισθήματα και ένα πλήθος νέων καταστάσεων στις οποίες καλείσαι να ανταποκριθείς.
Τυπικά, η διαδικασία του συναισθηματικού χωρισμού ξεκινά αρκετά χρόνια πριν τη στιγμή της τελειωτικής απόφασης ότι «χωρίζω», όταν ένας από τους δύο συζύγους αρχίζει να βιώνει ένα συνδυασμό συναισθημάτων, όπως απογοήτευση, δυσαρέσκεια, άγχος και απομόνωση. 
Οι μελέτες στο θέμα του χωρισμού δείχνουν, ότι στο 70 με 90% των διαζυγίων ο ένας σύζυγος θέλει να βγει από το γάμο, ενώ ο άλλος δεν θέλει. Μιας και ο ένας από τους δύο συζύγους έχει ξεκινήσει τη διαδικασία του χωρισμού συναισθηματικά μέσα του ήδη πριν καιρό, η στιγμή που πράγματι θα ξεκινήσει η νομική διαδικασία, βρίσκει τον άλλο σύζυγο απροετοίμαστο συναισθηματικά και σε κατάσταση σοκαριστική. Έτσι, συχνά γίνεται μια ακόμα προσπάθεια συμφιλίωσης, γεγονός που ίσως εξηγεί γιατί το 50% περίπου των αιτήσεων διαζυγίων αποσύρεται.

Στάδιο προ του διαζυγίου- ή στάδιο της στάθμισης της απόφασης
Κατά τη διάρκεια αυτού του σταδίου, που ίσως ακόμα δεν έχει σκεφτεί κάποιος καν το να χωρίσει, ο ένας από τους δύο συζύγους συνήθως νιώθει συναισθήματα ανικανοποίητου, απομόνωσης-κλεισίματος στον εαυτό, μοναξιάς και απελπισίας. Συχνά προσπαθεί να βρει τρόπους και λύσεις να τα αντιμετωπίσει ή να αμυνθεί σε αυτά, όπως το να καβγαδίζει σε μια προσπάθεια να «αλλάξει» τον σύντροφό του, σύναψη εξωσυζυγικής σχέσης, υπερβολική ενασχόληση με τα επαγγελματικά και γέμισμα του χρόνου με δραστηριότητες μακριά από τον σύντροφο κλπ.
Αν οι προσπάθειες αυτές δεν φέρουν κάποιο αποτέλεσμα και ο σύζυγος αποφασίσει να ανακοινώσει ότι θέλει διαζύγιο, τότε ο άλλος, συχνά θα περιέλθει σε μια κατάσταση άρνησης-μη αποδοχής του αιτήματος, και άμυνας-αυτοπροστασίας. 
Ο  σύζυγος που απορρίπτεται, επέρχεται σε μια κατάσταση συναισθηματικού χάους, αγωνίας, δυσπιστίας και θυμού. Κατά την περίοδο αυτή μπορεί να προσπαθήσει να «σώσει τα κεκτημένα», όπως  ζητώντας βοήθεια από φίλους, συμβούλους, ή ακόμα και απειλώντας τον σύντροφό του για παράδειγμα ότι δεν θα μπορεί να ανταπεξέλθει στη ζωή οικονομικά χωρίς αυτόν. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε, ότι ο θυμός είναι δευτερεύον συναίσθημα, που από κάτω του βρίσκονται πρωταρχικά συναισθήματα πόνου, φόβου, ταπείνωσης, απώλειας, εγκατάλειψης και αδυναμίας.
Μετά την απόφαση για χωρισμό
Η διαδικασία του διαζυγίου συνεχίζει με πολλές επίπονες καταστάσεις όπως την επίσκεψη σε δικηγόρους, εκτιμητές περιουσίας, συμβούλους, δικαστές κλπ για τη διευθέτηση των οικονομικών θεμάτων και των θεμάτων επιμέλειας των παιδιών.
Συχνά αυτή η περίοδος είναι μια «εμπόλεμη» περίοδος, ιδιαίτερα δυσάρεστη, στην οποία μπορεί να κορυφωθούν τα αρνητικά συναισθήματα σε μίσος, επιθετικότητα, βαθιά θλίψη,  φόβο, πικρία, αγανάκτηση, αποστροφή και τελειωτική απαξίωση προς το πρώην σύντροφο. 
Ακόμη, η όλη κατάσταση μπορεί να συντείνει σε μείωση της αυτοεκτίμησης, σε αυτό-αμφισβήτηση, βίωμα ενοχών, ενώ ταυτόχρονα χάνεται η αίσθηση της ασφάλειας και της εμπιστοσύνης γενικότερα στην προσωπικότητα και τη ζωή και υπάρχει άγχος και ψυχική πίεση, ακόμα και πανικός. Μερικοί άνθρωποι που δεν αντέχουν αυτήν την- ουσιαστικά κατάσταση «κρίσης», μπορεί να υιοθετήσουν μια παθητική στάση, όπως το να αποσυρθούν, να «παραιτηθούν» και να απομακρυνθούν από τη «διαμάχη».
Στο στάδιο μετά το διαζύγιο, πλέον ο κάθε σύντροφος έχει εισέλθει σε με μια νέα φάση της ζωής του, όπου θα χρειαστεί να την επαναπροσδιορίσει, που σημαίνει να επαναπροσδιορίσει τους ρόλους και την ταυτότητά του, την καθημερινότητά του και γενικότερα, να οργανώσει τον εαυτό και τη ζωή του με νέο τρόπο. 
Τα συναισθήματα του φόβου, της αναποφασιστικότητας, της μοναξιάς και της αυτό αμφισβήτησης, μπορεί να υπάρχουν ακόμα. Ειδικά στις περιπτώσεις που οι σύζυγοι είναι και γονείς, που σημαίνει ότι θα πρέπει να συναντώνται και να συνεργάζονται στο μεγάλωμα των παιδιών, τα πράγματα γίνονται πιο περίπλοκα, καθώς αναγκάζονται να «αναβιώνουν» το χωρισμό με όλα τα συναισθήματα που περιγράψαμε, ξανά και ξανά.
Βλέπουμε λοιπόν ότι συχνά ο χωρισμός και το διαζύγιο είναι μια περίοδος που ξεκινά με δυσάρεστα συναισθήματα, εξελίσσεται σε μια μορφή «κρίσης»  που εν συνεχεία μας φέρνει σε μια μεταβατική περίοδο ανακατάταξης, έως να καταφέρουμε να δημιουργήσουμε τη νέα πραγματικότητα ζωής.
Τα συναισθήματα που περιγράψαμε παραπάνω, μπορεί να βιώνονται σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό και όσο πιο έτοιμους βρει και τους δύο συντρόφους η απόφαση για χωρισμό, η όλη διαδικασία μπορεί να αποβεί λιγότερο επίπονη. 
Η συνεργασία σου με έναν ψυχοθεραπευτή, θα σε βοηθήσει προς αυτήν την κατεύθυνση, να περάσεις δηλαδή από όλη αυτή τη διαδικασία πιο ανώδυνα, και να διαχειριστείς και να ανταπεξέλθεις στις καταστάσεις με αποτελεσματικό τρόπο.

Πηγή: http://www.e-psychology.gr/

Τρίτη 18 Μαρτίου 2014

Τα πλεονεκτήματα της ομαδικής άθλησης




Ολοένα και περισσότερες έρευνες τα τελευταία χρόνια τονίζουν τη σπουδαιότητα της συμμετοχής των παιδιών στη ομαδική άθληση.  Είτε το άθλημα εξασκείτε στα πλαίσια του σχολείου είτε σε κάποιον εξωσχολικό σύλλογο, το σίγουρο είναι ότι το παιδί θα έχει αναρίθμητα πλεονεκτήματα. Πέρα από τα οφέλη της ομαδικής άσκησης στη φυσική κατάσταση του παιδιού, το παιδί θα ωφεληθεί και σε αρκετούς άλλους τομείς. Μέσα από την άθληση τα παιδιά διδάσκονται μαθήματα ζωής, όπως η επιμονή, υπομονή και πώς να δουλεύουν σκληρά για την επίτευξη του στόχου τους. Επίσης τα αθλήματα καλλιεργούν την εμπιστοσύνη, αυξάνουν τη συγκέντρωση και διδάσκουν στα παιδιά το πώς να ελέγχουν τα συναισθήματά τους. Παρακάτω αναλύονται κάποια από τα οφέλη του ομαδικού αθλήματος.
Φυσικά οφέλη
Η συμμετοχή σε κάποιο ομαδικό άθλημα μειώνει τις πιθανότητες παχυσαρκίας, ένα φαινόμενο με ανησυχητικά αυξητικές τάσεις. Επίσης, ο αθλητισμός μειώνει τον κίνδυνο καρδιακών παθήσεων και παθήσεων των οστών. Αν το παιδί συνεχίσει να αθλείται και κατά τη διάρκεια της εφηβείας, τότε έχει λιγότερες πιθανότητες να εμπλακεί στη χρήση ουσιών αλλά και γενικότερα σε παραβατικές συμπεριφορές.
Ακαδημαϊκά οφέλη
Εκτός από τα φυσικά οφέλη, οι έρευνες δείχνουν ότι, η συμμετοχή στην ομαδική άθληση βοηθά τους μαθητές και στην ακαδημαϊκή τους πορεία. Τα παιδιά που συμμετέχουν σε ομαδικά αθλήματα, είναι πιο πιθανό να συμμετέχουν και να δουλεύουν πιο πολύ στο σχολείο.  Αυτό συμβαίνει γιατί μέσα από το ομαδικό άθλημα τα παιδιά μαθαίνουν πώς να είναι πειθαρχημένα και πώς να επικεντρώνουν την προσοχή τους σε κάτι, καθώς και πώς να έχουν υπομονή όταν τα πράγματα δυσκολεύουν. Επίσης, τα παιδιά που ασχολούνται με τον ομαδικό αθλητισμό, μαθαίνουν από πολύ νωρίς πώς να διατηρούν την ισορροπία ανάμεσα στο σχολείο, στον αθλητισμό και τις κοινωνικές δραστηριότητες, με αποτέλεσμα να αποκτούν δεξιότητες οργάνωσης σε πολλούς τομείς της ζωής τους.
Συναισθηματικά οφέλη
Μέσα από τη συμμετοχή στον αθλητισμό χτίζεται η αυτοπεποίθηση και το παιδί αποκτά καλύτερη αυτοεικόνα. Η ικανοποίηση που βιώνουν οι αθλητές όταν μετά από ομαδική και σκληρή δουλειά, βλέπουν να ανταμείβονται οι προσπάθειες τους και να πραγματοποιούνται οι στόχοι τους, ενισχύει σε σημαντικό βαθμό την αυτοπεποίθηση τους. Επίσης μαθαίνουν να έχουν θάρρος και εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και αποκτούν βαθύτερες αξίες που μόνο ο αθλητισμός μπορεί να διδάξει.
Κοινωνικά οφέλη
Τα ομαδικά αθλήματα μαθαίνουν στo παιδί την αξία του να δουλεύει συνεργατικά και ομαδικά. Μέσα από τα αθλήματα το παιδί έχει περισσότερες πιθανότητες να κάνει νέους φίλους και να πάρει σημαντικά μαθήματα ζωής. Μαθαίνει επίσης να επικεντρώνεται στο σύνολο της ομάδας και όχι μόνο στον εαυτό του. Επιπλέον «ακονίζει» δεξιότητες ζωής όπως η επιμονή και η υπομονή.
Κλείνοντας, λοιπόν να αναφέρουμε επιγραμματικά τί κερδίζει και τι αναπτύσσει το  παιδί μέσα από την ομαδική άθληση.
•             Φιλία και συντροφικότητα
•             Συνεργατικές δεξιότητες
•             Αρχηγικές δεξιότητες
•             Σεβασμό των συμπαικτών, ανωτέρων, αντιπάλων
•             Η αίσθηση του ανήκειν σε ομάδα
•             Αυτοπεποίθηση
•             Αυτοπειθαρχία
•             Σεβασμός του διαφορετικού
•             Κοινωνικές δεξιότητες.

Τρίτη 11 Μαρτίου 2014

Αυτισμός και δυνατότητα εκπαίδευσης




Ο αυτισμός είναι μια διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή η οποία επιδρά σε πολλούς τομείς της ανάπτυξης ενός ατόμου. Η κλινική εικόνα του αυτισμού δεν είναι ομοιογενής, αλλά κυμαίνεται από ηπιότερες μορφές (με ελάχιστα και σε ήπια μορφή αυτιστικά στοιχεία και φυσιολογική νοημοσύνη) μέχρι βαρύτερες μορφές (με πολλαπλά αυτιστικά στοιχεία συνοδευμένα από βαριά νοητική καθυστέρηση). Τα άτομα με αυτισμό παρουσιάζουν έκπτωση σε τρεις βασικούς τομείς:
1)Έκπτωση στην κοινωνικότητα. Τα αυτιστικά άτομα έχουν σοβαρά ελλείμματα σε όλους τους τομείς των κοινωνικών δεξιοτήτων. Δηλαδή τα άτομα με αυτισμό δεν καταλαβαίνουν, για παράδειγμα γιατί θα πρέπει να μοιράζονται τα πράγματα τους με τα αδέλφια τους ή γιατί να παίζουν μαζί τους ή ότι πρέπει να περιμένουν τη σειρά τους σε ένα παιχνίδι. 2)Έκπτωση στην επικοινωνία. Περίπου το 50% των αυτιστικών παιδιών δεν αναπτύσσει σχεδόν καθόλου λόγο. Αλλά ακόμα και εκείνα που παρουσιάζουν ομιλία, έχουν δυσκολίες, για παράδειγμα στο να κατανοήσουν τα διαφορετικά νοήματα που δίνουμε σε λέξεις ανάλογα με τον τόνο της φωνής μας, τις διάφορες εκφράσεις του προσώπου μας, τις κινήσεις του σώματός μας. Ένα βασικό χαρακτηριστικό των αυτιστικών ατόμων είναι η “ηχολαλία”, η οποία αναφέρεται στην επανάληψη λέξεων ή φράσεων που ειπώθηκαν από άλλους. 3)Έκπτωση στην γενική συμπεριφορά, στα ενδιαφέροντα, στις δραστηριότητες. Τα άτομα με αυτισμό έχουν έναν άκαμπτο τρόπο που σκέφτονται και κάνουν πράγματα. Πιο αναλυτικά, τους αρέσει να διατηρούν τις ρουτίνες τους. Συχνά τους αρέσει να τακτοποιούν πράγματα με ένα συγκεκριμένο τρόπο και αν κάποιος αλλάξει τη θέση τους μπορεί να αναστατωθούν. Μπορεί να παίζουν συνέχεια με τον ίδιο τρόπο χρησιμοποιώντας το ίδιο αντικείμενο ή να παρακολουθούν το ίδιο βίντεο πολλές φορές. Μπορεί να κάνουν τις ίδιες επαναλαμβανόμενες κινήσεις με το σώμα τους π.χ. μπρος-πίσω, ή να πηδούν πάνω-κάτω ή να φτερουγίζουν τα χέρια τους ή να χτυπούν επιφάνειες, ή να στριφογυρίζουν αντικείμενα.
Ωστόσο το ερώτημα που απασχολεί κυρίως τους γονείς αυτών των παιδιών και είναι βαρύνουσας σημασίας αφορά στο εάν μπορεί να δοθεί βοήθεια και ποια είναι η κατάλληλη  γι' αυτά τα παιδιά. Μελέτες δείχνουν ότι τα άτομα με αυτισμό μπορούν να βελτιωθούν σημαντικά με την κατάλληλη θεραπευτική - εκπαιδευτική παρέμβαση. Προκειμένου λοιπόν να επιτευχθεί το καλύτερο δυνατόν θεραπευτικό αποτέλεσμα απαιτείται σωστός προγραμματικός σχεδιασμός κατά την θεραπευτική διαδικασία. Ειδικότερα, τα παιδιά με αυτισμό έχουν ανάγκη από: α)ένα δομημένο θεραπευτικό και εκπαιδευτικό περιβάλλον, β)σταθερό ημερήσιο πρόγραμμα, γ)ένας-προς-ένα διδασκαλία, δ)εναλλακτικούς τρόπους διδασκαλίας, ε)εμπλουτισμένες εκπαιδευτικές δραστηριότητες με επίκεντρο τις προτιμήσεις και τα ενδιαφέροντα τους, στ)διδακτική μεθοδολογία που ευνοεί την γενίκευση και τη συντήρηση δεξιοτήτων.
Σαν επίλογο λοιπόν μπορούμε να πούμε ότι αν και ο αυτισμός δεν θεραπεύεται, ωστόσο η ζωή ενός ατόμου με αυτισμό μπορεί να αλλάξει σημαντικά με την έγκαιρη, συστηματική και εξειδικευμένη στήριξη και εκπαίδευση. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι προϋπόθεση της έγκαιρης παρέμβασης, είναι η έγκαιρη και εξειδικευμένη διάγνωση. Αρχικά λοιπόν, αυτό θα πρέπει να αποτελεί την νούμερο ένα προτεραιότητα των γονιών που έχουν παιδιά με διαταραχές στο φάσμα του αυτισμού.

Πέμπτη 6 Μαρτίου 2014

Σχολικός εκφοβισμός



            Το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού ή bullying, όπως είναι γνωστός ο όρος στη διεθνή βιβλιογραφία, έχει αρχίσει να παίρνει ανησυχητικές διαστάσεις στη σχολική κοινότητα και να τρομάζει τους γονείς. Συνεχώς αυξάνει ο αριθμός των παιδιών που παραπονιούνται ότι έχουν πέσει θύματα κοροϊδίας άλλων παιδιών και εκφράζουν την απόγνωση τους και τις δικές τους εμπειρίες ως θύματα εκφοβισμού από συμμαθητές, συνομηλίκους τους ή παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας. Προσοχή, βία δεν είναι μόνο το «ξύλο». Η βία μπορεί να πάρει διάφορες μορφές: λεκτική, σωματική συναισθηματική, διαδικτυακή, σεξουαλική. Στις 6 Μαρτίου είναι η παγκόσμια ημέρα κατά του σχολικού εκφοβισμού. Ας ενημερωθούμε λοιπόν, ακόμη περισσότερο γι αυτό το φαινόμενο που εξαπλώνεται ραγδαία τα τελευταία χρόνια!

Το ψυχολογικό προφίλ του παιδιού δράστη του εκφοβισμού

l  Έχει καλή σωματική διάπλαση ή ακόμη είναι σωματώδες- γεροδεμένο.
l  Προέρχεται από μια οικογένεια που αντιμετωπίζει πολλαπλές δυσκολίες και ψυχοκοινωνικά προβλήματα.
l  Δεν έχει επαρκή επίβλεψη για τις δραστηριότητες του σε καθημερινή βάση
l  Συνήθως πρόκειται για παιδιά που δεν είχαν ποτέ όρια στη συμπεριφορά τους και δεν έχουν διδαχθεί το σωστό και το λάθος.
l  Μπορεί να είναι παιδιά που αισθάνονται θυμωμένα, παραμελημένα, αναστατωμένα ή άβολα (‘έξω απ’ τα νερά τους’) και δεν μπορούν να εκφράσουν με λόγια αυτά τα συναισθήματα τους.
l  Άλλοτε πάλι είναι  παιδιά που δεν έχουν μάθει πιο σωστούς και κατάλληλους- κοινωνικά αποδεκτούς τρόπους συναλλαγής και επικοινωνίας με άλλα παιδιά, ώστε να κάνουν φίλους και να νιώθουν αγαπητά και αποδεκτά από την παρέα τους
l  Συχνά η εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους δεν είναι καθόλου καλή. Καθώς λοιπόν δεν την αποδέχονται, με ένα ασυνείδητο τρόπο, αυτό το προβάλλουν σε κάποιον άλλον, έξω από αυτά τα ίδια.

Το ψυχολογικό προφίλ των παιδιών που πέφτουν θύματα επιθετικής συμπεριφοράς και εκφοβισμού

l  Είναι παιδιά μικρόσωμα και παθητικά.
l  Μπορεί να είναι παιδιά χαμηλών τόνων.
l  Συνήθως έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση.
l  Συχνά δεν είναι σε θέση να προστατεύσουν τον εαυτό τους.
l  Δεν τείνουν να ανταποδώσουν το χτύπημα.
l  Συνήθως ξεφεύγουν από τις συνηθισμένες κοινωνικές νόρμες και διαφέρουν από το μέσο όρο των συνομήλικων παιδιών.
l  Μπορεί να διαφέρουν, διότι τυχαίνει να έχουν ασυνήθιστα ή πιο εκλεπτυσμένα ενδιαφέροντα από τα άλλα συνομήλικα παιδιά.
l  Ενδέχεται να εμφανίζουν κάποια μειονεξία ή αναπηρία ή ακόμη και να διαφέρουν κατά κάποιον τρόπο.
l  Ίσως ανήκουν σε μειονότητες πχ θρησκευτικές, εθνικές, κοινωνικές, πολιτικές.


Πότε θα πρέπει οι γονείς να αρχίσουν να ανησυχούν

l  Όταν το παιδί δεν δείχνει πολύ πρόθυμο να πάει στο σχολείο ή επιστρέφει στο σπίτι φοβισμένο.
l  Όταν ζητάει από τους γονείς να το συνοδεύσουν οι ίδιοι στο σχολείο, ενώ μέχρι τότε ήταν ανεξάρτητο.
l   Όταν σταδιακά αρχίζει να αποσύρεται από φίλους και δραστηριότητες.
l  Όταν απομονώνεται και έχει σημεία άγχους πχ δυσκολίες με τον ύπνο (εφιάλτες) και το φαγητό.
l  Όταν νιώθει άρρωστο τα πρωινά την ώρα που πρέπει να ετοιμαστεί για το σχολείο.
l  Όταν πέφτει η σχολική του επίδοση.
l  Όταν επιστρέφει και του λείπουν τα πράγματά του ή είναι καταστραμμένα.
l  Όταν έχει στο σώμα του σημάδια ανεξήγητα πχ. γρατσουνιές, μελανιές κλπ
l  Όταν φοβάται να πει τι ακριβώς του συμβαίνει.

Ποιες είναι οι επιπτώσεις του εκφοβισμού
l  Ο εκφοβισμός μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες, τόσο για τη φυσική –σωματική, όσο την ψυχική- συναισθηματική υγεία των παιδιών.
l  Τα παιδιά- θύματα συνήθως καταδικάζουν τον εαυτό τους να ζει και να υποφέρει στη σιωπή.
l  Χάνουν την εμπιστοσύνη τους, νιώθουν άσχημα απέναντι στον εαυτό τους, έχουν ελάχιστους φίλους και απομονώνονται στο παιχνίδι.
l  Συχνά παραπονούνται για διάφορα σωματικά ενοχλήματα που αποτελούν έκφραση της ανησυχίας και του άγχους για την ψυχική αναστάτωση που βιώνουν.

Τι θα μπορούσαν να κάνουν οι γονείς

l  Να έχουν μια ουσιαστική συμμετοχή και να είναι πολύ καλά ενημερωμένοι για το καθημερινό πρόγραμμα δραστηριοτήτων του παιδιού τους.
l  Πρέπει να γνωρίζουν καλά ποιοι είναι οι φίλοι τους και τι κάνουν τα παιδιά τους στον ελεύθερό τους χρόνο καθώς επίσης και τι ακριβώς κάνουν στη διαδρομή τους από το σπίτι στο σχολείο και αντίστροφα.
l  Να αποδεικνύουν έμπρακτα το ενδιαφέρον τους για όλα αυτά συζητώντας καθημερινά με το παιδί τους και να παραμείνουν σε εγρήγορση.
l  Να ενισχύουν και να τονώνουν με κάθε τρόπο την αυτοεκτίμηση του παιδιού τους, αφού στην πράξη διαπιστώνεται ότι πολύ συχνά τα παιδιά –θύματα επιθετικής συμπεριφοράς έχουν αρνητική εικόνα εαυτού και χαμηλή αυτοπεποίθηση.
l  Να μειώσουν με κάθε δυνατό τρόπο την κοινωνική απομόνωση, ενθαρρύνοντας την ένταξη του παιδιού σε ομάδες συνομηλίκων, οι οποίες θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως ασπίδα ενάντια στην επιθετικότητα και τον εκφοβισμό.
l  Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να είναι οι γονείς πολύ κοντά στα παιδιά τους και να επικοινωνούν μαζί τους, ώστε να είναι πάντοτε ενημερωμένοι για όσα κάνουν, σκέφτονται ή τα απασχολούν.
l  Θα πρέπει επίσης να μάθουν στα παιδιά να μη διστάζουν, ούτε να  ντρέπονται να ζητήσουν βοήθεια από ενήλικες, εάν κάποιος τα ενοχλήσει ή τους συμπεριφερθεί με βίαιο και επιθετικό τρόπο.
l  Άλλωστε, η απόκρυψη ποτέ δεν είναι η λύση στο πρόβλημα.


Κλείνοντας, να τονιστεί ότι είναι σημαντικό να «σκύψουμε» πάνω από το συγκεκριμένο θέμα και να το αντιμετωπίσουμε όλοι (γονείς, ειδικοί, εκπαιδευτικοί) με την προσοχή που του αρμόζει. Οι επιπτώσεις της μη αντιμετώπισης είναι ποικίλες, σοβαρές και μπορεί να ακολουθούν το άτομο σε όλη την υπόλοιπη ζωή του!

Τρίτη 4 Μαρτίου 2014

"Προικισμένα μωρά, εμπνευσμένοι γονείς:Για μια άλλη προσχολική διατροφή"


  • Γιατί η Αφροδίτη δεν τρώει τόσο καλά όσο ο αδερφός της;
  • Γιατί η δίχρονη Μαρία ξεσπάει σε κρίσεις θυμού κάθε φορά που η οικογένεια επισκέπτεται το εστιατόριο;
  • Γιατί η σωστή απάντηση στην ερώτηση «Τρώει ο μικρός σας πρωινό;» δεν είναι «Ναι, πίνει το γάλα του»;
  • Γιατί η μητέρα της Μαρίας κάνει λάθος που βομβαρδίζει µε «μπράβο» την κόρη της κάθε φορά που τρώει το ψάρι της;
  • Τι θα κάνουμε µε την Ελενίτσα που αρνείται να δοκιμάσει τα λαχανικά της;
  • Γιατί η ακαταστασία είναι θεμιτή και απαραίτητη για τη διατροφική ωρίμανση των παιδιών µας;
  • Να αφήσουμε κάποτε το μικρό µας νηστικό; Πότε;
  • Πόσο ωφέλιμος είναι ο μητρικός θηλασμός μετά τους πρώτους έξι μήνες της ζωής του βρέφους;
  • Πώς θα αποφύγουμε την παχυσαρκία για τα παιδιά µας;
  • Ποια τρόφιμα να προτιμάμε για τα μικρά µας παιδιά;
"Σε αυτό, το δεύτερο βιβλίο του για γονείς ο παιδίατρος Στέλιος Παπαβέντσης δίνει απαντήσεις 
σε όλα αυτά τα ερωτήματα και σε πολλά ακόμα. Παρουσιάζει όλα όσα απαιτούνται ώστε 
τα μικρά παιδιά µας να τρώνε ευχάριστα, υγιεινά και από μόνα τους. Μέσα από τις ιστορίες και τα παραδείγματα του πρώτου μέρους περιγράφει τις βασικές αρχές της σύγχρονης αντλεριανής, δημοκρατικής διαπαιδαγώγησης, όπως αυτές βρίσκουν εφαρμογή στη διατροφική 
συμπεριφορά του μικρού παιδιού και στον χειρισμό αυτής της συμπεριφοράς –του μικρού
 παιδιού ως προς το φαγητό και ως προς την καθημερινή διαδικασία του τραπεζιού– από τους 
γονείς του. Το δεύτερο μέρος του βιβλίου εστιάζει στο επιθυμητό περιεχόμενο της διατροφής των μικρών µας."
 
Συγγραφέας: Στέλιος Παπαβέντσης
Εκδoτικός οίκος: Πατάκης
ISBN: 9789601635507
Έτος έκδοσης: 2010
Σελίδες:184