Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

Παιδιά και Διαζύγιο


          Όταν ένα ζευγάρι αποφασίζει να χωρίσει, το πρώτο πράγμα που σκέφτεται έχει να κάνει με τα παιδιά και την αντίδραση τους σε αυτό. Φυσικά, το διαζύγιο σαν  γεγονός καθώς επίσης και η περίοδος που προηγείται και έπεται αυτού, δεν είναι ότι καλύτερο για τα παιδιά, ιδιαίτερα μάλιστα αν οι περίοδοι αυτοί συνοδεύονται από εντάσεις και συγκρούσεις. Γι’ αυτό, λοιπόν, οι γονείς θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί και πολύ διακριτικοί κατά την περίοδο αυτή. Παρακάτω, ακολουθούν κάποιες πληροφορίες που ίσως να βοηθήσουν τους γονείς να προστατεύσουν τα παιδιά τους από το συναισθηματικό φορτίο που συνοδεύει την απόφαση ενός διαζυγίου.

1. Το πρώτο, και σημαντικότερο, είναι οι γονείς να μην βάλουν ποτέ τα παιδιά στη μέση. Τις όποιες διαφορές σας με τον/την πρώην σας, λύστε τις οι δυο σας μόνοι σας και μακριά από τα παιδιά.
2.Αποφύγετε τις συγκρούσεις μπροστά στο παιδί. Οι εντάσεις και συγκρούσεις μπορεί να είναι πολύ βλαβερές για εκείνο.
3.Επιτρέψτε στα παιδιά να μείνουν παιδιά. Δηλαδή αποφύγετε να τους αναθέσετε, έστω και ασυνείδητα, τον ρόλο του γονιού, ή το ρόλο του ψυχολόγου, σχετικά με τα συναισθήματά σας για το χωρισμό.
4.Καλό είναι επίσης να αποφευχθούν οι πολλές αλλαγές. Μετακόμιση, καινούργιο σχολείο, και καινούργιος γάμος αμέσως μετά το διαζύγιο δε θα βοηθήσουν τη μετάβαση που θα κάνει το παιδί.
5. Μιλήστε στο παιδί με ξεκάθαρα λόγια ανάλογα της ηλικίας τους, για το διαζύγιο.
6.Κάντε σαφές στο παιδί ότι δεν ευθύνεται εκείνο για το διαζύγιο. Πολλά παιδιά σκέφτονται ότι η οικογένεια τους χαλάει επειδή εκείνα ήταν κακά παιδιά.
7.Αφήστε τα παιδιά να μιλήσουν για τα συναισθήματα τους. Όσο δύσκολο και αν είναι αυτό για εσάς, βρείτε δημιουργικούς τρόπους να τους επιτρέψετε να εκφράζουν όσα κρύβονται μέσα τους.
8.Φροντίστε το παιδί να περνάει αρκετό χρόνο και με τους δυο γονείς.
9.Συνεχίστε τη ζωή σας όσο το δυνατόν καλύτερα. Μην εγκαταλείψετε τον εαυτό σας. Τα παιδιά προσαρμόζονται στον χωρισμό καλύτερα και λιγότερο επώδυνα αν και εσείς οι ίδιοι προσαρμοστείτε καλά.
10.Βοηθείστε το παιδί να χτίσει την αυτοπεποίθηση του. Εμπλέξετε το όσο γίνεται περισσότερο στη λήψη αποφάσεων που αφορούν την κοινή σας ζωή.



Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

Η θλίψη των γιορτών.

Οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς είναι μια περίοδος συνδεδεμένη με χαρά και ενθουσιασμό. Οι μέρες αυτές αποτελούν για τους περισσότερους ανθρώπους πηγή χαράς, ευτυχίας και συναισθηματικής ικανοποίησης. Θεωρούνται από όλους μια ευκαιρία για ξεκούραση από τις υποχρεώσεις, από την πίεση της καθημερινότητας αλλά και η κατάλληλη περίοδος για να βρεθείς με φίλους και συγγενείς μέσα σε ένα γιορτινό κλίμα ηρεμίας και αγάπης. Από την παιδική μας ηλικία μαθαίνουμε να περιμένουμε συγκεκριμένα πράγματα από τα Χριστούγεννα, όπως δώρα, διασκέδαση και συναντήσεις με αγαπημένα πρόσωπα. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια τα συναισθήματα θλίψης την περίοδο των εορτών συνεχώς αυξάνουν. Πρόσφατες έρευνες μάλιστα, δείχνουν ότι αυτή την περίοδο οι απόπειρες αυτοκτονίας είναι αυξημένες, με κορύφωση τις πρώτες μέρες του νέου χρόνου.
Πως μπορεί να εξηγηθεί αυτό το φαινόμενο;
Συνήθως η περίοδος των γιορτών είναι συνυφασμένη με μια προσπάθεια απολογισμού της χρονιάς που φεύγει. Οι άνθρωποι έχοντας τώρα, περισσότερο χρόνο στη διάθεση τους έρχονται αντιμέτωποι με τον εαυτό τους και θυμούνται απογοητεύσεις, αποτυχίες και απώλειες που βίωσαν την περασμένη χρονιά. Παράλληλα, τότε συνήθως συνειδητοποιούν εντονότερα την μοναξιά τους και την έλλειψη ουσιαστικών σχέσεων. Η ανάγκη τους για αγάπη και υποστήριξη από τους αγαπημένους τους εντείνεται και όταν δεν υπάρχουν άτομα στα οποία να απευθυνθούν και να στηριχθούν, τα δυσάρεστα συναισθήματα βιώνονται ακόμη εντονότερα.
Ένας επιπλέον λόγος για την μελαγχολία των γιορτών είναι η μη ρεαλιστικές προσδοκίες. Όλοι έχουμε στο μυαλό μας εικόνες για το πώς πρέπει να είναι τα Χριστούγεννα. Οι εικόνες αυτές συνήθως περιλαμβάνουν όλη την οικογένεια μαζί αγαπημένη και χαρούμενη, πλούσια γεύματα, δώρα και ατελείωτο φαγοπότι. Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι πάντα έτσι, η πραγματικότητα απέχει σημαντικά σε πολλούς ανθρώπους. Όταν λοιπόν, αυτό το ιδανικό «καλούπι» που έχουμε στο μυαλό μας δεν μας βγαίνει τότε η θλίψη και η ματαίωση εμφανίζονται.
Την περίοδο των γιορτών επίσης, η απώλεια αγαπημένων προσώπων είτε λόγω θανάτου είτε λόγω χωρισμού γίνεται πιο έντονη. Οι άνθρωποι θυμούνται στιγμές που έζησαν μαζί τους και έτσι μπορεί να βιώσουν συναισθήματα μοναξιάς και απογοήτευσης.
Οι οικονομικές δυσκολίες, οι οποίες ιδιαίτερα αυτήν την περίοδο, είναι ένα θέμα που απασχολεί τις περισσότερες ελληνικές οικογένειες, είναι ένας ακόμη επιβαρυντικός παράγοντας. Αυτές τις γιορτινές μέρες τα έξοδα είναι αυξημένα. Πολλές οικογένειες μπορεί να μην διαθέτουν τα χρήματα για δώρα ή για να περάσουν τις γιορτές με τον τρόπο που θα ήθελαν ή συνήθιζαν. Έτσι γίνεται αντιληπτό ότι ίσως οι φετινές γιορτές να κρύβουν περισσότερη μελαγχολία σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη χρονιά.
Τι να κάνουμε για να νιώσουμε καλύτερα αυτές τις μέρες:

Α) Σκεφτείτε όλα όσα έχετε αποκτήσει και υπάρχουν στη ζωή σας και μην ασχολείστε με όσα δεν έχετε. Νιώστε χαρούμενος και ευγνώμων για τη ζωή σας.

Β) Περάστε τον χρόνο σας μαζί με άτομα που αγαπάτε και σας αγαπούν. Μην πιέζεστε να πάτε κάπου που δεν θέλετε ή να βρεθείτε με ανθρώπους που δεν σας κάνουν να νιώθετε άνετα.

Γ) Μην πιέζετε τον εαυτό σας να είναι χαρούμενος γιατί «πρέπει». Ποτέ κανείς δεν βίωσε συναισθήματα επειδή «πρέπει». Εκφραστείτε ελεύθερα χωρίς αυτοπεριορισμούς. 

Δ) Θέστε ρεαλιστικούς στόχους για την χρονιά που έρχεται.

Ε) Τέλος, προσπαθήστε να δείτε την θετική σκοπιά των πραγμάτων. Η θετική διάθεση μας προσφέρει αισιοδοξία και ελπίδα για να συνεχίσουμε, αντίθετα το να βλέπουμε τα πράγματα με αρνητική ματιά μας οδηγεί στην θλίψη και στην απαισιοδοξία. 

Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

Ψυχογενής Βουλιμία



Οι διατροφικές διαταραχές έχουν συγκεντρώσει μεγάλο ενδιαφέρον τα τελευταία χρόνια. Ένας συνεχώς αυξανόμενος αριθμός, κυρίως γυναικών αναφέρει έντονα προβλήματα στη συμπεριφορά τους σχετικά με το φαγητό. Ένα από τα βασικά κλινικά σύνδρομα που φαίνεται να προεξάρχουν στην εφηβεία και στην ενήλικη ζωή είναι η Ψυχογενής Βουλιμία.
Τα βασικά χαρακτηριστικά της Ψυχογενούς Βουλιμίας είναι α)επανειλημμένα επεισόδια υπερφαγίας στη διάρκεια των οποίων το άτομο νιώθει ότι δεν μπορεί να ελέγξει τον εαυτό του ώστε να σταματήσει να τρώει, β)η χρήση αντισταθμιστικών μεθόδων όπως προκλητού εμετού, καθαρτικών, διουρητικών, νηστείας ή υπερβολικής άσκησης για να μην πάρει βάρος και γ)η υπερβολική ενασχόληση με το σχήμα και το βάρος του σώματος.
Τα επεισόδια υπερφαγίας συνίστανται στην κατανάλωση τροφών με υψηλή θερμιδική αξία, που συνήθως είναι γλυκές ή ευκολομάσητες και μπορούν να καταναλωθούν γρήγορα π.χ. παγωτά, μπισκότα κλπ. Τυπικά, τα βουλιμικά άτομα ντρέπονται για τη συμπεριφορά τους και προσπαθούν να κρυφτούν. Τα επεισόδια συνήθως συμβαίνουν μετά από διαπροσωπικά προβλήματα, από έντονη πείνα ύστερα από δίαιτα ή από αρνητικά αισθήματα για το σχήμα και το μέγεθος του σώματος. Κατά τα επεισόδια το άτομο συνήθως τρώει κρυφά και σταματά παρά μόνον όταν πονέσει η κοιλιά του ή κάποιος τον διακόψει ή προκαλέσει εμετό. Ο προκλητός εμετός χρησιμοποιείται από το 80%-90% των βουλιμικών ατόμων για να αποφευχθεί η αύξηση του βάρους, αλλά και για να μειωθούν τα αισθήματα ενοχής και ν’ ανακουφισθεί ο κοιλιακός πόνος που προέρχεται από την υπερφαγία. Περίπου το 30% των βουλιμικών ατόμων παίρνουν καθαρτικά μετά τα επεισόδια υπερφαγίας.
Τα βουλιμικά  άτομα συχνά δείχνουν υπερβολικό νοιάξιμο για το βάρος τους και προσπαθούν επανειλημμένα να το ελέγξουν με δίαιτα, νηστεία, υπερβολική άσκηση, προκλητό εμετό ή τη χρήση καθαρτικών ή διουρητικών, Είναι συνηθισμένες οι διακυμάνσεις του βάρους των βουλιμικών ατόμων που οφείλονται σε εναλλασσόμενες περιόδους υπερφαγίας και δίαιτας. Συχνά η υπεραπασχόληση με το βάρος ή τα επανειλημμένα επεισόδια υπερφαγίας και προκλητού εμετού δημιουργούν κοινωνικά ή επαγγελματικά προβλήματα. Τυπικά, τα βουλιμικά άτομα έχουν φυσιολογικό βάρος. Υπάρχουν, ενδείξεις όμως, ότι πριν την έναρξη της διαταραχής ίσως έχουν περισσότερο βάρος απ’ ότι τα συνομήλικα τους.
Τέλος, είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι η ψυχογενής βουλιμία, όπως και κάθε είδους διατροφική διαταραχή προκαλεί σοβαρά προβλήματα και δυνητικά είναι θανατηφόρος. Ενδεικτικά, αναφέρουμε κάποιες συνέπειες της βουλιμίας: αρρυθμία της καρδιάς που μπορεί να οδηγήσει σε καρδιακή ανεπάρκεια ή συγκοπή και κατά συνέπεια σε θάνατο, λόγω αφυδάτωσης και έλλειψη σε κάλιο και νάτριο από τους συχνούς εμετούς, φλεγμονή και πιθανή ρήξη του οισοφάγου από τους συχνούς εμετούς, σάπισμα και λέκιασμα των δοντιών από τα στομαχικά οξέα, πρησμένο πρόσωπο (εξαιτίας των ερεθισμένων σιελογόνων αδένων), μυϊκή αδυναμία, διακοπή της έμμηνος ρύση (έως και 3 μήνες), κακή κατάσταση του δέρματος. Συνεπώς, η άμεση αντιμετώπιση και θεραπεία κρίνεται απαραίτητη και μπορεί να αποβεί σωτήρια.

Ψυχογενής Ανορεξία



Σίγουρα όλοι μας λίγο-πολύ έχετε ακούσει για την ανορεξία. Μπορεί να μην ξέρετε ακριβώς τι είναι αλλά την λέξη αυτή την ακούμε συνεχώς να συνδέεται με αστέρια του κινηματογράφου, τα πιο γνωστά μοντέλα ανά τον κόσμο, τραγουδιστές και άλλους διάσημους. Στην πραγματικότητα όμως η ανορεξία δεν βρίσκεται μόνο στον  κόσμο των αστεριών αλλά υπάρχει παντού και είναι τόσο κοντά μας που μπορεί να την συναντήσουμε ακόμα και ίδιο μας το σπίτι. Ας δούμε, λοιπόν, αναλυτικότερα τι εννοούμε όταν μιλάμε για ψυχογενής ανορεξία.
Οι διατροφικές διαταραχές, γενικότερα έχουν συγκεντρώσει μεγάλο ενδιαφέρον τα τελευταία χρόνια. Ένας συνεχώς αυξανόμενος αριθμός, κυρίως γυναικών αναφέρει έντονα προβλήματα στη συμπεριφορά τους σχετικά με το φαγητό. Ένα από τα βασικά κλινικά σύνδρομα που φαίνεται να προεξάρχουν στην εφηβεία και στην ενήλικη ζωή είναι η Ψυχογενής Ανορεξία.
Η Ψυχογενής Ανορεξία είναι ένα σύνδρομο αυτοεπιβαλλόμενης ασιτίας στο οποίο το άτομο με τη θέληση του περιορίζει την πρόσληψη τροφής καθώς φοβάται έντονα μήπως γίνει παχύ. Τα βασικά χαρακτηριστικά της είναι άρνηση του ατόμου να διατηρήσει ένα ελάχιστο φυσιολογικό βάρος, έντονος φόβος του ατόμου μήπως γίνει παχύ, διαταραχή στη σωματική εικόνα, σημαντική απώλεια βάρους και αμηνόρροια στις γυναίκες.
Άτομα με τη διαταραχή αυτή λένε ότι «νιώθουν παχιά» όταν το βάρος τους είναι φυσιολογικό ή ακόμα κι όταν έχουν χάσει πάρα πολλά κιλά, κι αυτό γιατί η απώλεια του βάρους δεν καθησυχάζει τον φόβο της παχυσαρκίας. Τα ανορεκτικά άτομα υποφέρουν από μια διαταραγμένη αντίληψη του σώματος τους ολόκληρου και της εξωτερικής τους σωματικής εικόνας- δεν μπορούν να αναγνωρίσουν σωματικές αισθήσεις συμπεριλαμβανομένου του αισθήματος πείνας, πιστεύουν ότι το σώμα τους ή διάφορα μέρη του είναι «παχιά» ακόμα και όταν είναι κάτω από το φυσιολογικό βάρος.
Υπάρχουν δύο τύποι Ψυχογενούς Ανορεξίας: 1) Ο Περιοριστικός Τύπος χαρακτηρίζει τη διαταραχή όπου το άτομο επιτυγχάνει την απώλεια του βάρους κυρίως με δίαιτα, νηστεία ή υπερβολική άσκηση. Και 2)ο τύπος Υπερφαγίας/Κάθαρσης χαρακτηρίζει τη διαταραχή όπου η απώλεια βάρους επιτυγχάνεται με προκλητό εμετό, καθαρτικά ή διουρητικά ύστερα από υπερφαγία ή και τη λήψη μικρών ποσοτήτων τροφής.
Στην αρχή το περιβάλλον του ανορεκτικού ατόμου δεν αντιλαμβάνεται τίποτα. Απλώς το ανορεκτικό άτομο αρχίζει να αδυνατίζει με κάποια δίαιτα. Προοδευτικά, καθώς η απώλεια του βάρους προχωρά και η πρόσληψη τροφής συνεχώς ελαττώνεται, συγγενείς και φίλοι αρχίζουν να τρομάζουν καθώς το ανορεκτικό άτομο δηλώνει ότι «πρέπει να χάσει βάρος γιατί είναι παχύ».
Τέλος, είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι η Ψυχογενής Ανορεξία είναι δυνητικά θανατηφόρος νόσος: η θνησιμότητα ξεπερνά το 10%! Γι’ αυτό και η θεραπεία πρέπει να ξεκινά όσο το δυνατόν νωρίτερα για να αποφευχθούν τυχόν πιο σοβαρές καταστάσεις.

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2012

Μαμά, μπαμπά υπάρχει ο Άγιος Βασίλης;

Τα Χριστούγεννα έφτασαν και τα μικρά μας γράφουν γράμματα και  ετοιμάζονται για να υποδεχτούν τον Αϊ Βασίλη, αυτό τον παχουλό ασπρομάλλη παππούλη με την μακριά γενειάδα, ντυμένο στα κόκκινα, που με το σάκο του γεμάτο δώρα θα ταξιδέψει πάνω στους ταράνδους του, σε μια νύχτα ολόκληρο τον κόσμο, για να αφήσει κάτω από κάθε χριστουγεννιάτικο δέντρο τα δώρα των παιδιών.
Αρχικά, γονείς, αυτό που είναι σημαντικό είναι να αναγνωρίσουμε τον Αϊ Βασίλη σαν ένα φίλο και σύμμαχο των παιδιών. Μέσω εκείνου μπορεί να πραγματοποιηθεί κάθε επιθυμία τους. Συνήθως το παιδί σκέφτεται: «Δεν μου αγόρασαν το παιχνίδι που ήθελα οι γονείς μου. Θα μου το φέρει σίγουρα όμως, ο Άγιος Βασίλης». Ο Άγιος Βασίλης λοιπόν, είναι εκείνος που τα αγαπάει πάρα πολύ και δεν τους χαλάει ποτέ χατίρι. Επιπλέον, ο Άγιος Βασίλης στις περισσότερες οικογένειες λειτουργεί σαν επιβράβευση. Όλοι ξέρουμε ότι κατά τη διάρκεια ολόκληρου σχεδόν του χρόνου και με την προτροπή της μαμάς και του μπαμπά, το παιδί κάνει ό,τι μπορεί για να γίνει καλύτερο ώστε τελικά ο αγαπημένος του άγιος να του φέρει το παιχνίδι που τόσο επιθυμεί. Η γνωστή φράση «αν είσαι καλό παιδί, ο Άγιος Βασίλης θα σου φέρει αυτό που ζήτησες» μπορεί να μας φαίνεται συνηθισμένη, αλλά για εκείνο είναι το κίνητρο για μια συνεχή προσπάθεια βελτίωσης, που έχει ως στόχο να καταφέρει τελικά να έχει την επιβράβευση.
Ωστόσο, αργά ή γρήγορα οι μικροί μας μπόμπιρες παρατηρούν ότι ο παππούλης με τη μακριά γενειάδα μοιάζει όλως περιέργως πολύ στον μπαμπά ή στο θείο. Τι γίνεται τότε; Όλο και περισσότεροι γονείς αναρωτιούνται αν είναι καλό για το παιδί τους να πιστεύει στην ύπαρξη του Άγιου Βασίλη. Όταν το παιδί μας ρωτάει αν υπάρχει πράγματι Άγιος Βασίλης, δεν χρειάζεται να επιμείνουμε στο ψέμα, αλλά ούτε και να του πούμε ένα ξερό όχι, ισοπεδώνοντας τη φαντασία του. Μπορούμε να αφήσουμε το παιδί να κάνει τη δική του αναζήτηση και να ζητήσουμε να μάθουμε τη δική του άποψη, ρωτώντας για παράδειγμα «εσύ τι πιστεύεις;» ή «γιατί ρωτάς;». Έρευνες δείχνουν ότι περίπου στην ηλικία των 6 – 7 χρόνων, το παιδί ανακαλύπτει την αλήθεια. Τα περισσότερα παιδιά δεν απογοητεύονται, αντίθετα μάλιστα  βλέπουν αυτή την ανακάλυψη σαν επίτευγμα που τους φέρνει πιο κοντά στον κόσμο των ενηλίκων. Άλλωστε αυτές οι ερωτήσεις μπορούν να αποτελέσουν το έναυσμα για πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις ανάμεσα στα παιδιά και στους γονείς. Είναι μια ευκαιρία να μιλήσουν στα παιδιά τους για έννοιες όπως η αγάπη, η γενναιοδωρία, η ανιδιοτέλεια, η ελπίδα, η βοήθεια προς τον συνάνθρωπο.
Ας αφήσουμε, λοιπόν, τα παιδιά να ζήσουν τη μαγεία των Χριστουγέννων περιμένοντας τον Άγιο Βασίλη. Όσο υπάρχει αγάπη, φαντασία και ελπίδα για το απίθανο, υπάρχει  και Άγιος Βασίλης. Άλλωστε είμαστε σίγουροι ότι δεν υπάρχει;

Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012

"Διαταραχές Τικ"


            Το τικ είναι μια ξαφνική, ταχεία και επαναλαμβανόμενη, μη ρυθμική στερεότυπη κίνηση ή φώνηση (ήχοι ή λέξεις). Το άτομο βιώνει το τικ σαν κάτι που δεν μπορεί να αντισταθεί, αλλά παρόλα αυτά μπορεί να το καταστείλει για κάποιο διάστημα. Το στρες μπορεί να επιδεινώσει τα τικ, ενώ δραστηριότητες που απορροφούν την προσοχή μπορούν να το εξασθενίσουν. Ο ύπνος συνήθως εξασθενίζει τα τικ.
            Τα τικ μπορούν να διακριθούν σε απλά και σε σύνθετα. Απλά κινητικά τικ είναι το ανοιγοκλείσιμο των ματιών, το τίναγμα του λαιμού, το σήκωμα των ώμων, οι γκριμάτσες, ο βήχας. Απλά φωνητικά τικ είναι το καθάρισμα του λαιμού, το γρύλισμα, το ρουθούνισμα, το γάβγισμα. Σύνθετα κινητικά τικ είναι κινήσεις καλλωπισμού, πηδήματα, αγγίγματα, χτυπήματα των ποδιών. Σύνθετα φωνητικά τικ είναι η επανάληψη λέξεων ή φράσεων, η κοπρολαλία (δηλ. η ακατάλληλη φρασεολογία), η ηχολαλία κλπ.
            Όποια μορφή όμως και αν έχουν, τα τικ αποτελούν μορφές συμπεριφοράς οι οποίες προσελκύουν εύκολα την προσοχή των άλλων και συχνά προκαλούν αντιδράσεις οι οποίες κυμαίνονται από τον οίκτο μέχρι τον εκνευρισμό. Για τον λόγο αυτό, ακόμα και ήπιες εκδηλώσεις τικ μπορεί να δημιουργούν σοβαρά προβλήματα στο άτομο, όσον αφορά την καθημερινή του ζωή και τις σχέσεις του με τους άλλους, με τις ανάλογες συνέπειες στην αυτοεκτίμηση και στην λειτουργικότητα του.
            Ο μέσος όρος ηλικίας της έναρξης της διαταραχής είναι περίπου, όταν το παιδί βρίσκεται στην ηλικία των επτά ετών. Η έναρξη της διαταραχής γενικά εμφανίζεται πριν από τα δεκατέσσερα χρόνια, αλλά μπορεί να συμβεί και πολύ πιο νωρίς, ακόμα και κατά το πρώτο έτος της ηλικίας του παιδιού, πιθανώς κατά την χρονική διάρκεια του απογαλακτισμού. Τα τικ μπορεί να ελαττωθούν στην εφηβεία ή στην ενήλικη ζωή. Ενδέχεται το σύμπτωμα να σταματήσει για μερικούς μήνες ή και χρόνια ακόμα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορεί να υποτροπιάσει και να επανεμφανισθεί. Σε ορισμένες περιπτώσεις τα συμπτώματα της διαταραχής εξαφανίζονται τελείως, συνήθως όταν το άτομο είναι στην πρώτη νεανική ηλικία.
            Τι κάνουμε εάν το παιδί μας παρουσιάσει ένα τικ;
• Σταματούμε να ασχολούμαστε . Με τα τικ, έχουμε κατά νου ότι όσο περισσότερο ασχολούμαστε με αυτό τόσο επιδεινώνεται.
• Αποφεύγουμε καταστάσεις πίεσης και άγχους.
• Δίνουμε ευκαιρίες στο παιδί μας να ασχοληθεί με δραστηριότητες που το ευχαριστούν και το χαλαρώνουν(π.χ. κολύμπι, ποδήλατο, ένα άθλημα, βόλτα, ζωγραφική κλπ.).
• Μιλούμε στο στενό οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον γι αυτό που συμβαίνει στο παιδί μας και ζητούμε να το αγνοήσουν.
• Όταν εκδηλώνεται το τικ, δεν θυμώνουμε στο παιδί, δεν το τιμωρούμε αλλά ούτε του υποσχόμαστε δώρα για να το σταματήσει. Να θυμόμαστε ότι, εάν το παιδί προσπαθήσει συνειδητά να ελέγξει το τικ για να μας ικανοποιήσει, τότε αυτό θα μετατραπεί σαν μια βόμβα έτοιμη να εκραγεί.
• Τέλος, αποτεινόμαστε σε ειδικό ψυχικής υγείας για συμβουλευτική στήριξη, τόσο εμείς ως γονείς, όσο και τα παιδιά μας, έτσι ώστε να διαχειριστούμε την όλη κατάσταση που δημιουργείται με τον πιο ανώδυνο τρόπο.

Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2012

Παιδιά και Χριστουγεννιάτικες Γιορτές

             Η λέξη «Χριστούγεννα» για πολλούς είναι συνδεδεμένη με τη χαλάρωση, με οικογενειακές στιγμές και γενικότερα με ένα εορταστικό κλίμα. Κυρίως για τα παιδιά, τα Χριστούγεννα είναι μια μαγική εποχή.
            Τα Χριστούγεννα για τα παιδιά είναι οι καλύτερες μέρες του χρόνου. Στολίζουν το χριστουγεννιάτικο δέντρο, γράφουν γράμμα στον Άγιο Βασίλη, κάνουν βόλτες στην στολισμένη πόλη. Όλα τα παιδιά αδημονούν για τις γιορτές γιατί περιμένουν τα δώρα που θα τους φέρει ο Άγιος Βασίλης, για τον ιδιαίτερο στολισμό στο σπίτι αλλά και στην πόλη αλλά και γιατί δεν έχουν σχολείο για δυο εβδομάδες! Για όλους αυτούς τους λόγους, τα Χριστούγεννα για τα παιδιά είναι η καλύτερη εποχή του χρόνου.
            Σημαντικό είναι, τα παιδιά να έχουν όμορφες αναμνήσεις από τις χριστουγεννιάτικες γιορτές. Πρέπει να δούμε τα Χριστούγεννα σαν μια ευκαιρία για να μείνουμε περισσότερο στο σπίτι, να είμαστε πιο χαλαροί, να μπορούμε να παίξουμε ουσιαστικά και να επικοινωνήσουμε με τα παιδιά μας, να τα ακούσουμε και να τους μιλήσουμε. Το μήνυμα των Χριστουγέννων είναι η αγάπη, η συντροφικότητα και η προσφορά. Σημασία δεν έχει να αγοράσουμε το πιο ακριβό δώρο, αλλά να το παίξουμε μαζί με τα παιδιά μας και να περάσουμε ποιοτικό χρόνο μαζί τους. Περάστε, λοιπόν, χρόνο με την οικογένεια σας, ελάτε πιο κοντά με τους φίλους σας, χαλαρώστε μερικές μέρες μακριά από τη δουλειά.
            Μερικές προτάσεις για να περάσετε όμορφα και ποιοτικά τις γιορτές, όλοι μαζί σαν οικογένεια:
-Φτιάξτε χειροποίητα δώρα μαζί με τα παιδιά σας. Κάρτες, κατασκευές, γλυκά. Τυλίξτε τα όμορφα και δώστε τα σε ανθρώπους αγαπημένους αλλά και σε ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη.
-Κάντε επισκέψεις στους παππούδες, στους νονούς και σε όλους τους ανθρώπους που στην καθημερινότητα βλέπουνε λίγο.
-Περπατήστε στην στολισμένη πόλη έτσι ώστε να αποκτήσουν ωραίες εικόνες και εμπειρίες.
-Καθίστε όλοι μαζί, διαβάστε παραμύθια για την γιορτή των Χριστουγέννων και παίξτε επιτραπέζια παιχνίδια.
            Εν ολίγοις, τα Χριστούγεννα για να περάσετε καλά δεν χρειάζεται να ξοδέψετε πολλά χρήματα. Δεν είναι απαραίτητο να πάτε διακοπές  ή να αγοράσετε πολλά δώρα και παιχνίδια. Μερικές από τις καλύτερες και πιο αξέχαστες δραστηριότητες είναι εντελώς “δωρεάν”. Τα πιο σημαντικά στοιχεία που πρέπει να υπάρχουν, είναι η αγάπη, η διασκέδαση, και το πνεύμα των Χριστουγέννων.

Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2012

"Θέλει να κοιμάται μαζί μας στο κρεβάτι..."


           Όταν το παιδί κοιμάται με τους γονείς, η συνήθεια αυτή μπορεί να έχει επιπτώσεις τόσο στο ίδιο όσο και στην ερωτική ζωή των γονιών. Επομένως, είναι σημαντικό για την ισορροπία όλης της οικογένειας να αποφευχθεί αυτή η συνήθεια  και να προσπαθήσετε να μην την αρχίζετε καν. Είναι πολύ σημαντικό να μην ενθαρρύνετε τα μικρά σας να μοιράζονται το κρεβάτι σας.
            Στην περίπτωση, όμως, που το παιδί έχει ήδη συνηθίσει να κοιμάται μαζί σας, πρέπει να φανείτε δυνατοί και να επιμείνετε με τρυφερότητα αλλά και σταθερότητα, ώσπου το παιδί να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι θα κοιμάται μόνο. Για να μη νιώσει απόρριψη ή στέρηση της γονεϊκής αγάπης το παιδί, είναι πολύ σημαντικό να μην το στέλνετε απλώς στο δωμάτιο του το βράδυ αλλά να το βάζετε οι ίδιοι για ύπνο και να του διαβάζετε ένα παραμύθι κάνοντας το να νιώσει ηρεμία και ασφάλεια προτού μείνει μόνο του. Επιπλέον, για τα παιδιά που έχουν την τάση να ορμούν στην κρεβατοκάμαρα σας στη μέση της νύχτας, η λύση είναι αρχικά, να τα καθησυχάζετε αλλά να φροντίζετε να επιστρέψουν άμεσα στο κρεβάτι τους χωρίς να ενδίδετε από τεμπελιά ή συμπόνια. Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν απλοί κανόνες που υπό περιπτώσεις θα επιτρέπουν στο παιδί να κοιμηθεί μαζί σας, όπως π.χ. σε περίπτωση σοβαρής ασθένειας του παιδιού.
            Παρακάτω, ακολουθούν κάποια βήματα που μπορείτε να ακολουθήσετε για να πάτε το παιδί σας στο κρεβάτι του και να κοιμηθεί μόνο του. Αρχικά, είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι πρέπει να αισθάνεστε εσείς έτοιμοι. Θα πρέπει να είστε σταθεροί στην απόφαση σας και δε θα την αλλάξει όποια κι αν είναι η αντίδρασή του. Θα πρέπει το πρώτο διάστημα να έχετε υπομονή, επιμονή και αντοχή. Η διαδικασία αυτή μπορεί να σας πάρει από λίγες μέρες μέχρι κάποιες εβδομάδες.
1. Αν το παιδί σας βρίσκεται σε ηλικία που μπορεί να εκφράσει το λόγο που θέλει να κοιμάται μαζί σας, μπορείτε να το συζητήσετε μαζί του, καθώς επίσης και να συζητήσετε τυχόν φόβους ή ανησυχίες του.
2. Αν το παιδί σας φοβάται τη διάρκεια της νύχτας, το σκοτάδι, να μείνει μόνο του, την ύπαρξη φαντασμάτων στην ντουλάπα, δώστε του λύσεις να ξεπεράσει του φόβους του. Π.χ. Αφήστε ένα μικρό φως αναμμένο καθ’ όλη τη διάρκεια της νύχτας, διαβάστε του ένα παραμύθι ή πείτε του μια ευχάριστη ιστορία.
3. Μη ξεχνάτε να επιβραβεύετε τις προσπάθειες του παιδιού να κοιμηθεί μόνο του κατά τη διάρκεια της μέρας και της νύχτας.
4. Πολλές φορές οι γονείς καταφέρνουν να βγάζουν το παιδί από το κρεβάτι τους, αλλά πρέπει ένας από τους δύο να μείνει μαζί του στο δικό του κρεβάτι. Αυτό σταδιακά μπορεί να εξελιχθεί. Στην αρχή προσπαθήστε να κοιμηθείτε μαζί του, χωρίς όμως να τον αγκαλιάζετε. Έτσι δε θα αισθάνεται την παρουσία σας μέχρι να τον πάρει ο ύπνος. Στη συνέχεια μπορείτε να καθίσετε δίπλα στο κρεβάτι του σε ένα καρεκλάκι και σιγά σιγά περνώντας οι νύχτες να απομακρύνεστε από το κρεβάτι του. Αν τον πάρει ο ύπνος και το βράδυ ξυπνάει πολλές φορές για να επιβεβαιωθεί από την παρουσία σας, εσείς πρέπει να τον επιστρέφετε στο κρεβάτι του και να διατηρείτε την ίδια θέση που είχατε πριν κοιμηθεί, ώσπου να τον πάρει ξανά ο ύπνος. Ακόμα κι αν την νύχτα τρυπώνει ανάμεσα σας, εσείς θα πρέπει να το πάρετε και να το επιστρέψετε στο κρεβάτι του.


Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

Συνέντευξη στον Real fm

Σήμερα το μεσημέρι στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του REAL FM (http://www.realfm.gr) στις 14:00, θα μιλήσω για το Σχολικό εκφοβισμό και τις διαστάσεις που έχει πάρει.

Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2012

Οι γονείς ως πρότυπα μίμησης



Ένα εξαιρετικό βίντεο που μας δείχνει, χωρίς πολλά λόγια πόσο επηρεάζονται τα παιδιά από τον τρόπο λειτουργίας και συμπεριφοράς των γονιών!

Προσφέρετε, λοιπόν, στο παιδί σωστά πρότυπα συμπεριφοράς για μίμηση. Δοκιμάστε να το βοηθήσετε να ελέγξει τον εαυτό του ή να βρει τρόπους να αντιμετωπίσει μια κατάσταση, δίνοντας του παραδείγματα. Μια σταθερή άμεση αλλά και γεμάτη αγάπη προέγγιση είναι σίγουρα το καλύτερο πρότυπο για μίμηση που μπορείτε να του προσφέτετε.

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Γενικευμένη Αγχώδης Διαταραχή


          Τα άτομα με γενικευμένη αγχώδης διαταραχή χαρακτηρίζονται από υπερβολικό και ανεξέλεγκτο άγχος, το οποίο προκαλείται από μια σειρά γεγονότων και δραστηριοτήτων τις περισσότερες ημέρες της εβδομάδας. Απαραίτητο στοιχείο για τη διάγνωση της διαταραχής είναι η ύπαρξη έντονης ανησυχίας στο άτομο για μια σειρά γεγονότων της ζωής του τα οποία μπορεί να αφορούν το παρελθόν ή το μέλλον του. Η ανησυχία αυτή μπορεί να αφορά επίσης την ικανότητα του ατόμου να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις ορισμένων καταστάσεων σε σχέση με το σχολείο, τις παρέες, τη δουλειά κ.α. Υπερβολικές ανησυχίες που έχουν να κάνουν με το μέλλον αφορούν σε θέματα, όπως για παράδειγμα η έναρξη της σχολικής χρονιάς, ο θάνατος ή η ασθένεια κάποιου μέλους της οικογένειας κ.α.
            Η ΓΑΔ μπορεί να εμφανιστεί σε οποιαδήποτε περίοδο της παιδικής ηλικίας, αλλά σύμφωνα με ερευνητικά δεδομένα πρωτοεμφανίζεται συνήθως στις ηλικίες των 10 έως 12 ετών. Τα παιδιά με αυτή την διαταραχή νιώθουν να βρίσκονται σε κατάσταση έντασης και συχνά αδυνατούν να χαλαρώσουν λόγω της υπερβολικής ανησυχίας τους. Επιπλέον, συνήθως τείνουν να υπερεκτιμούν το ενδεχόμενο των αρνητικών συνεπειών μιας κατάστασης σε βαθμό που πολλές φορές βιώνουν συνθήκες επερχόμενης καταστροφής. Τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά είναι ιδιαίτερα δειλά, ντροπαλά, ανεπαρκή σε κοινωνικές δεξιότητες και κοινωνικά απομονωμένα, γι’ αυτό το λόγο χρειάζονται συνεχώς επιβεβαίωση και ενθάρρυνση.
            Συνοπτικά, λοιπόν, τα ψυχολογικά συμπτώματα της ΓΑΔ φαίνεται να είναι αναίτια, αλλά είναι πιο έντονα από το λογικά αναμενόμενο. Τα συμπτώματα της ΓΑΔ περιλαμβάνουν:
  • χρόνια, υπερβολική ανησυχία
  • ψυχοκινητική ανησυχία
  • ένταση και ευερεθιστότητα
  • προβλήματα συγκέντρωσης
  • δυσχέρεια επέλευσης ή διατήρησης του ύπνου
            Εκτός από τα ψυχολογικά συμπτώματα τα άτομα με ΓΑΔ συχνά βιώνουν και σωματικά συμπτώματα όπως:
  • τρεμούλες
  • πονοκεφάλους
  • επεισόδια ζάλης
  • μυϊκές συσπάσεις
  • μυϊκή τάση
  • πόνους
  • στομαχική αναταραχή
  • εφίδρωση
            Συνοψίζοντας, είναι σημαντικό να ειπωθεί ότι τα άγχη που βιώνουμε όλοι στην καθημερινότητα μας δεν αποτελούν σημάδι ΓΑΔ. Το βασικό χαρακτηριστικό της ΓΑΔ είναι επίμονη, υπερβολική ανησυχία σχετικά με πραγματικές περιστάσεις που δεν σχετίζεται με άλλη αγχώδη διαταραχή. Το άγχος που αισθάνονται οι άνθρωποι με ΓΑΔ είναι δύσκολο να ελεγχθεί και προκαλεί σημαντικές επιπλοκές στην καθημερινή ζωή και στις κοινωνικές περιστάσεις. Ωστόσο, όλες οι αγχώδεις διαταραχές στις οποίες ανήκει και η ΓΑΔ ανήκουν στις πλέον ιάσιμες ψυχικές διαταραχές και υπάρχει σειρά αποτελεσματικών θεραπειών γι΄ αυτές.

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Υιοθεσία, μια δύσκολη συζήτηση για τους γονείς...



Ένα από τα βασικά ερωτήματα που υπάρχει στο μυαλό των γονιών υιοθετημένων παιδιών είναι το ποια είναι η κατάλληλη στιγμή αλλά και ο κατάλληλος τρόπος για να ενημερώσουν το παιδί τους για την υιοθεσία. Δεν βρίσκουν καμιά στιγμή που να είναι η ιδανική και παράλληλα θεωρούν ότι δεν υπάρχουν τα κατάλληλα λόγια για να το ενημερώσουν. Ενώ οι φόβοι για το τι θα ακολουθήσει μετά την αποκάλυψη της αλήθειας είναι επίσης μεγάλοι. Πώς θα αντιδράσει το παιδί; Θα αντιδράσει άμεσα; Ή θα το μάθει σήμερα και θα αντιδράσει βίαια όταν είναι έφηβος;  Θα αλλάξουν η συμπεριφορά και τα συναισθήματα του;
Ωστόσο, πλέον οι επιστήμες που ασχολούνται με την ανάπτυξη του παιδιού, υποστηρίζουν ότι καλό είναι το παιδί να ενημερώνεται από μικρή ηλικία, καθώς κάτι τέτοιο το βοηθά να αποδεχτεί ευκολότερα το γεγονός της υιοθεσίας. Να τονιστεί ότι η ενημέρωση καλό είναι να γίνεται από τους γονείς  με απλό και κατανοητό τρόπο.
Ένας απλός τρόπος για να ξεκινήσουν οι γονείς την συζήτηση, είναι διαβάζοντας του παραμύθια που πραγματεύονται ανάλογες καταστάσεις ή μπορούν ακόμα και να μιλήσουν απευθείας στο παιδί για την δική του περίπτωση. Βέβαια, ένα παιδί μικρής ηλικίας δεν μπορεί να κατανοήσει απόλυτα την έννοια της υιοθεσίας, γι’ αυτό και θα χρειαστεί να επανέλθουν σε αυτό και σε άλλες στιγμές στη διάρκεια της ανάπτυξης του. Όπως αναφέρουν οι Brondzinsky, Singer και Braff (1984, στο Watkins & Fisher, 2007), για να καταλάβει ένα παιδί τι σημαίνει υιοθεσία, πρέπει πρώτα να αποκτήσει κάποιες γνώσεις για τη γέννηση και την αναπαραγωγή, για τους ρόλους και τις σχέσεις στην οικογένεια, τις αξίες, τα διαπροσωπικά κίνητρα και τη λειτουργία των κοινωνικών θεσμών. Αυτό δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι ο γονιός θα πρέπει να περιμένει για να πει στο παιδί ότι είναι υιοθετημένο. Καθήκον του είναι να το ενημερώσει από την αρχή και καθώς ωριμάζει να του δίνει παραπάνω πληροφορίες, ενώ ταυτόχρονα πρέπει να μάθει να ακούει το παιδί για να καταλαβαίνει πώς βιώνει την υιοθεσία.
Πολλοί είναι οι γονείς που διστάζουν να μιλήσουν στα παιδιά όταν είναι ακόμα μικρά, φοβούμενοι ότι μια τέτοια ανακοίνωση θα τραυματίσει το παιδί. Ωστόσο, οι γονείς είναι σημαντικό να αποδεχτούν ότι δεν μπορούν να προστατεύσουν το παιδί τους από κάθε στεναχώρια –όσο κι αν το θέλουν. Αλλά, ένας τρυφερός γονιός μπορεί να μετριάσει τον πόνο του. Στην ουσία, η πρώιμη συζήτηση θα βοηθήσει τόσο το παιδί όσο και τους ίδιους τους γονείς να δημιουργήσουν μια σχέση που βασίζεται στην ειλικρίνεια και όχι στα μυστικά. Είναι γνωστό ότι η ύπαρξη μυστικών μπορεί να αποβεί επιζήμια για τις μεταξύ τους σχέσεις και να τροφοδοτεί ένα κλίμα μυστικοπάθειας μέσα στην οικογένεια. Το παιδί πρέπει να αντιληφθεί ότι η υιοθεσία είναι μια φυσιολογική διαδικασία και δεν υπάρχει τίποτα κακό ή μυστικό γύρω απ’ αυτή. Είναι βοηθητικό για το παιδί να νιώθει ότι οι γονείς είναι απόλυτα συμφιλιωμένοι με την υιοθεσία και άρα είναι ανοικτοί να απαντήσουν σε οποιαδήποτε απορία του, χωρίς τον φόβο ότι θα τους πληγώσει.
Ένας ακόμη από τους βασικούς φόβους των γονιών είναι τι μπορεί να συμβεί αν το παιδί θελήσει να μάθει για τους βιολογικούς του γονείς. Καλό είναι, λοιπόν, να έχουν στο μυαλό τους ότι η επιθυμία ή ακόμα και η ανάγκη του παιδιού να μάθει πληροφορίες για το παρελθόν του είναι απόλυτα φυσιολογική και δεν χρειάζεται να την ερμηνεύουν σαν απόρριψη προς το πρόσωπο τους ή αμφισβήτηση. Οι έρευνες δείχνουν ότι ένα πολύ μικρό ποσοστό  υιοθετημένων παιδιών επιθυμεί να συναντήσει τους βιολογικούς του γονείς. Και τα παιδιά που τους αναζητούν σε καμιά περίπτωση δεν θεωρούν ότι ήταν ανεπαρκής η θετή τους οικογένεια. Η αναζήτηση τους αφορά την ανάγκη να γνωρίσουν το παρελθόν τους.  
Είναι αναμενόμενο ότι η στιγμή που οι γονείς θα κληθούν για να απαντήσουν στα ερωτήματα του παιδιού τους για το ποιοι είναι οι βιολογικοί τους γονείς και γιατί το εγκατέλειψαν, είναι δύσκολη. Ωστόσο, καλό είναι αρχικά να πουν στο παιδί λίγα λόγια, πάντα προσαρμοσμένα στην ηλικία που βρίσκεται και κυρίως να του μεταδώσουν το συναίσθημα ότι οι γονείς του δεν το εγκατέλειψαν ή το άφησαν επειδή εκείνο ήταν «κακό» παιδί αλλά επειδή, για κάποιους λόγους, δεν μπορούσαν να το μεγαλώσουν και επιθυμούσαν να του προσφέρουν μια καλύτερη ζωή. Όταν το παιδί μεγαλώσει, αν θελήσει να μάθει περισσότερες λεπτομέρειες για τους βιολογικούς του γονείς, τότε οι γονείς του μπορούν να το βοηθήσουν και να το υποστηρίξουν στη διαδικασία αναζήτησης.
Κλείνοντας, αντιλαμβάνομαι απόλυτα ότι μια τέτοια συζήτηση είναι δύσκολη και αγχώνει συχνά τους γονείς. Ωστόσο, είναι κάτι που καλό είναι να γίνει, έτσι ώστε να μπουν οι βάσεις για μια υγιή και «καθαρή» σχέση γονέα – παιδιού. Όταν οι γονείς νιώθουν ότι το βάρος αυτό είναι ιδιαίτερα έντονο, όταν έχουν άγχος και αγωνία είναι καλό να συμβουλευτούν κάποιον ειδικό ο οποίος θα τους συμβουλεύσει, θα τους υποστηρίξει και θα τους βοηθήσει να «βρουν τα λόγια» για να μιλήσουν στο παιδί τους.

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

Γονείς: Καλύτερη επικοινωνία με εφήβους.

         Η επικοινωνία μεταξύ γονιών και εφήβων δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Πράγματι οι γονείς βλέπουν τα παιδιά τους στην εφηβική ηλικία να αλλάζουν και πρέπει να συνηθίσουν τη νέα πραγματικότητα της πορείας προς ανεξαρτητοποίηση των παιδιών τους. Η εφηβεία είναι μία περίοδος έντονων αλλαγών, τόσο στον βιοσωματικό όσο και στον ψυχολογικό και κοινωνικό τομέα. Οι βιοσωματικές αλλαγές που βιώνει ο έφηβος συνοδεύονται από ψυχολογικές αντιδράσεις, φόβους και ανησυχίες που εκδηλώνονται με διάφορους τρόπους. Κάθε έφηβος είναι διαφορετικός και μπορεί να εκδηλώνει διαφορετική συμπεριφορά, εξωτερικεύοντας τις αντιδράσεις του Συχνά, οι γονείς δεν είναι προετοιμασμένοι για να κατανοούν και να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα των εφήβων τους. Παρακάτω, ακολουθούν κάποιες απλές συμβουλές που μπορούν να βοηθήσουν τους γονείς στην προσπάθεια προσέγγισης των εφήβων τους.

Τι μπορεί να γίνει, λοιπόν, για να βελτιωθούν οι σχέσεις μεταξύ γονιών και εφήβων;

            Σίγουρα δεν υπάρχει μια μαγική συνταγή για το ζήτημα. Υπάρχουν όμως τρόποι προσέγγισης που καλλιεργούν την επικοινωνία, αυξάνουν την εμπιστοσύνη και χτίζουν καλύτερες σχέσεις γονιών και παιδιών εφηβικής ηλικίας.

            Το πρώτο πράγμα, που πρέπει να κάνουν οι γονείς για να παραμείνουν σε επαφή με τα παιδιά τους, είναι να δημιουργήσουν ένα άνετο κλίμα στο σπίτι, βάσει του οποίου οι έφηβοι θα αισθάνονται ότι μπορούν να τους συμβουλευθούν.

            Οι γονείς πρέπει να αφιερώνουν χρόνο για αυτό. Είναι σημαντικό να περνούν ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά τους.

            Όσα λέγονται μεταξύ του γονιού και του έφηβου, δεν πρέπει να μεταφέρονται σε άλλους. Έτσι ο έφηβος, θα έχει μεγαλύτερη ευκολία να λέει στους γονείς του, το τι νιώθει, τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς του. Τα παιδιά πρέπει να αισθάνονται ότι οι γονείς τους είναι έμπιστοι τους και ότι χειρίζονται με ευθύνη και σεβασμό οτιδήποτε τους λένε.

            Οι έφηβοι όταν μιλούν για τα προβλήματα τους στους γονείς, χρειάζονται προσοχή. Εάν οι γονείς θέλουν να έρθουν πιο κοντά στα παιδιά τους, είναι απαραίτητο να τους προσφέρουν την προσοχή αυτή. Παράλληλα όταν τους μιλούν είναι προτιμότερο να χρησιμοποιούν τον ίδιο τρόπο, προσοχή και έκφραση όπως όταν μιλούν με ενήλικες. Ταυτόχρονα όμως δεν πρέπει να ξεχνούν ότι έχουν να κάνουν με παιδιά.

            Οι ερωτήσεις προς τα παιδιά δεν πρέπει να γίνονται με τρόπο ανάκρισης. Οι γονείς μπορούν να μάθουν σχεδόν ότι θέλουν από τα παιδιά φτάνει να τα προσεγγίζουν με υπομονή και ήπιο τρόπο.

            Η επικριτική προσέγγιση δεν βοηθά. Το να τους πουν οι γονείς "είδες τι σου έλεγα" ή "στο είχα πει ότι αυτό θα συνέβαινε" ιδιαίτερα όταν πρόκειται για μια αποτυχία ή δυσάρεστη εξέλιξη, βάζει τα παιδιά σε αμυντική θέση. Έτσι, την επόμενη φορά θα είναι πιο επιφυλακτικά στο να σας μιλήσουν.

            Η αποφυγή τοποθέτησης κανόνων, βοηθά στην εποικοδομητική σχέση. Είναι προτιμότερο να ορίζονται και να συμφωνούνται κοινά αποδεκτές κατευθυντήριες γραμμές. Οι γονείς καλό είναι να συζητούν με τα παιδιά τους και όχι να αποφασίζουν πάντα εκείνοι γι' αυτό που θεωρούν σωστό.

            Βέβαια, όπως οποιαδήποτε σχέση, έτσι και η σχέση γονιών και εφήβων, θέλει χρόνο για να καλλιεργηθεί και να διατηρηθεί. Δώστε, λοιπόν, χρόνο τόσο στον εαυτό σας όσο και στους εφήβους, αφήστε τον εαυτό σας ελεύθερο και το αποτέλεσμα θα είναι καλύτερες σχέσεις μαζί τους για όλη σας τη ζωή.

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

Παγκόσμια Ημέρα κατά της Παιδικής Κακοποίησης

Η 19η Νοεμβρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα ενάντια στην Παιδική Κακοποίηση. Το Χαμόγελο του Παιδιού είναι κοντά σε κάθε παιδί που χρειάζεται βοήθεια.
Η Εθνική Τηλεφωνική Γραμμή για τα Παιδιά SOS 1056 λειτουργεί 24 ώρες τη μέρα, 7 ημέρες την εβδομάδα, είναι δωρεάν και ανώνυμη, στελεχωμένη από κοινωνικούς λειτουργούς και ψυχολόγους.

Όταν η Ήρα γέννησε τον Ήφαιστο, από την ντροπή της, τον πέταξε από τον Όλυμπο λόγω της ασχήμιας του. Τον Ήφαιστο ανέθρεψαν τελικά δυο νύμφες, η Θέτιδα και η Ευρυνόμη, ωστόσο το γεγονός αυτό τον σημάδεψε για πάντα. Η πτώση από τον Όλυμπο τον άφησε «κουτσό» και όποτε έβρισκε ευκαιρία προσπαθούσε να εκδικηθεί την μητέρα του γι’ αυτό που του έκανε. Ως ενήλικας ο θεός Ήφαιστος είχε μια ταραγμένη προσωπική ζωή.
Στο πρόσωπο του Ηφαίστου πολλοί σύγχρονοι επιστήμονες θα έβλεπαν τη ζωή ενός παιδιού που βίωσε απόρριψη και κακοποίηση στην παιδική του ηλικία, γεγονός που το σημαδεύει και το ακολουθεί και στην ενήλικη ζωή του.
Από την περίπτωση του Ηφαίστου μέχρι σήμερα υπάρχουν, όπως έχει ήδη αναφερθεί, χιλιάδες παραδείγματα παιδιών που έχουν βιώσει παιδική κακοποίηση. Ανάλογα και με την εποχή η παιδική κακοποίηση προσαρμόζεται. Στα χρόνια της Αρχαίας Ελλάδας υπήρχαν θυσίες παιδιών (όπως μαρτυράται από την θυσία της Ιφιγένειας), στα χρόνια του Μεσαίωνα η παιδική εργασία βρισκόταν σε μεγάλη έξαρση, περίπου στην δεκαετία του 1990 υπήρχαν χιλιάδες παιδιά στα φανάρια ενώ στις μέρες μας πολλά παιδιά κακοποιούνται μέσω διαδικτύου.
Παρά τις πολλές μορφές που μπορεί να πάρει η παιδική κακοποίηση, τέσσερις είναι οι βασικοί της τύποι
• Σωματική Κακοποίηση
• Σεξουαλική Κακοποίηση
• Συναισθηματική και Ψυχολογική Κακοποίηση
• Παραμέληση

ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ
Σωματική κακοποίηση παιδιού είναι η εμπρόθετη άσκηση σωματικής βίας σε βάρος των παιδιών και έχει ως αποτέλεσμα (ή θα μπορούσε να έχει ως αποτέλεσμα) επιπτώσεις στην υγεία του παιδιού, την επιβίωση του, στην ανάπτυξη του ή στην αξιοπρέπεια του.
Η σωματική κακοποίηση εκδηλώνεται μέσω ξυλοδαρμού, με χτυπήματα, κλωτσιές, ταρακουνήματα, δαγκώματα, στραγγαλισμούς, καψίματα, δηλητηριάσεις και πρόκληση ασφυξίας.

ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ
Σεξουαλική κακοποίηση έχει οριστεί ως η «με οποιονδήποτε τρόπο συμμετοχή του παιδιού σε σεξουαλική δραστηριότητα, την οποία δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί πλήρως και δεν είναι σε αναπτυξιακό ή νοητικό στάδιο κατά το οποίο μπορεί να δώσει την συγκατάθεση του».
ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ
Η συναισθηματική και ψυχολογική κακοποίηση περιλαμβάνει, και μεμονωμένα περιστατικά αλλά και ένα σταθερό μοντέλο συμπεριφοράς κατά το οποίο υποτιμάται η προσωπικότητα και γενικά η ύπαρξη του παιδιού… Συνήθως περιλαμβάνει: τον περιορισμό της κίνησης του παιδιού, συμπεριφορές ταπείνωσης, κατηγοριών απειλών ή εξευτελισμού και οποιαδήποτε μορφής κακή μεταχείριση και απόρριψη.
ΠΑΡΑΜΕΛΗΣΗ
Εδώ αναφερόμαστε στην ανικανότητα του γονέα να δημιουργήσει ένα ασφαλές περιβάλλον (φυσικό και συναισθηματικό) για την ομαλή ανάπτυξη του παιδιού, επικεντρωμένο στους εξής τομείς
• Υγεία
• Εκπαίδευση
• Συναισθηματική ανάπτυξη
• Διατροφή
• Σπίτι και συνθήκες διαβίωσης

Οι γονείς των παραμελημένων παιδιών δεν είναι απαραίτητα φτωχοί. Μπορεί να είναι και εύποροι.

Καθημερινά στην Εθνική Τηλεφωνική Γραμμή για τα Παιδιά SOS 1056 γινόμαστε δέκτες ιστοριών παιδιών που αναστατώνουν και τον πιο ψύχραιμο.
Σκοπός της Γραμμής και του Συλλόγου είναι η διαφύλαξη των δικαιωμάτων του παιδιού και η προστασία του από κάθε κίνδυνο.
Βοηθήστε μας να εξαλείψουμε τα φαινόμενα παιδικής κακοποίησης.
Καλέστε στη γραμμή και μοιραστείτε με το επιστημονικό προσωπικό του Συλλόγου οποιαδήποτε πληροφορία έχετε για κάποιο παιδί που κινδυνεύει.

Κατά τους πρώτους 10 μήνες του 2011 μέσω της Εθνικής Τηλεφωνικής Γραμμής για τα Παιδιά ενημερωθήκαμε για 711 παιδιά που βρίσκονται σε κίνδυνο.
Τα παιδιά δεν είναι αριθμοί, έχουν πρόσωπο. Είναι … ο Αντώνης, η Κατερίνα, η Μαρία, ο Γιάννης… Παιδιά με όνομα και προσωπικότητα. Παιδιά που δεν τα σεβάστηκαν και βιώνουν την σκληρή πραγματικότητα της βίας, της απόρριψης, του εξευτελισμού…
Παιδιά για τα οποία ενημερώθηκαν οι αρμόδιες αρχές.
Παιδιά που χρειάζονται προστασία και δικαιούνται τα αυτονόητα… ασφάλεια, αγάπη, φροντίδα, φαγητό.
Ωστόσο το πρόβλημα δεν εντοπίζεται μόνο σε αυτά τα 711 παιδιά.
Το μεγαλύτερο μέρος του ειδεχθέστερου εγκλήματος της κοινωνίας, της παιδικής κακοποίησης, βρίσκεται κρυμμένο μέσα στα σπίτια.
Αναλύοντας τις καταγγελίες παρατηρείται ότι σε ποσοστό 92% θύτες είναι οι ίδιοι οι γονείς, οι οποίοι βασιζόμενοι στην αγάπη των παιδιών και στην εμπιστοσύνη που τα ίδια τους δείχνουν, εξασφαλίζουν την σιωπή τους.
Και έτσι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα πρόβλημα που κάποιοι γνωρίζουν αλλά … δεν μιλάνε!!!
Η σιωπή καθιστά τη λύτρωση ένα παιδικό όνειρο.
Αυτά τα 711 παιδιά είναι μόνο ένα μέρος των παιδιών που βιώνουν κακοποίηση.
Η δική τους «παιδική ζωή» δεν θυμίζει σε τίποτα τη ζωή που δικαιούται να έχει ένα παιδί.
«Το Χαμόγελο του Παιδιού» σαν σκοπό έχει να βρίσκεται καθημερινά δίπλα σε κάθε παιδί που κινδυνεύει.
Η Εθνική Τηλεφωνική Γραμμή για τα Παιδιά SOS 1056 λειτουργεί 24 ώρες τη μέρα, 7 ημέρες την εβδομάδα, είναι δωρεάν και ανώνυμη, στελεχωμένη από κοινωνικούς λειτουργούς και ψυχολόγους.
http://www.eimaimama.gr/

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

"Κοινωνική Φοβία"


«Θα γίνω ρεζίλι», «θα φανώ γελοίος/α», «όλοι θα καταλάβουν ότι δεν αξίζω», είναι μερικές από τις σκέψεις που βασανίζουν τα άτομα που πάσχουν από κοινωνική φοβία. Το φυσιολογικό άγχος που νιώθουν οι άνθρωποι όταν χρειάζεται να εκτεθούν σε κοινωνικές περιστάσεις, όπως για παράδειγμα να δώσουν μια ομιλία, να κάνουν νέες γνωριμίες, να βγουν για φαγητό με φίλους ή να φλερτάρουν, παίρνει δραματικές διαστάσεις και έτσι δραστηριότητες που φυσιολογικά μπορεί να αποτελούσαν ακόμα και πηγή χαράς μετατρέπονται σε πραγματικό εφιάλτη. Τα άτομα αυτά κατακλύζονται από φόβους ότι θα κάνουν λάθη, θα έχουν γενικά χαμηλή επίδοση και θα βιώσουν σωματικά συμπτώματα (π.χ. θα κοκκινίσουν από ντροπή ή θα ιδρώσουν) που θα αποκαλύψουν το άγχος τους.

Τι είναι η κοινωνική φοβία;
            Η κοινωνική φοβία είναι μια διαταραχή που χαρακτηρίζεται από έντονο και επίμονο φόβο ταπείνωσης ή αμηχανίας σε κοινωνικές καταστάσεις ή σε καταστάσεις που το άτομο πρέπει να επιτελέσει κάτι μπροστά σε κόσμο. Ο φόβος σε αυτές τις καταστάσεις έχει να κάνει με την αίσθηση του ατόμου ότι είναι εκτεθειμένο στην παρατήρηση, την κριτική και τον εξονυχιστικό έλεγχο των άλλων, ιδιαίτερα αν είναι άγνωστοι. Έτσι, το άτομο φοβάται ότι οι άλλοι θα δουν ότι έχει άγχος ή θα το κρίνουν ως αδύνατο ή «τρελό».
            Ο φόβος μπορεί να είναι τόσο σοβαρός και έντονος που επηρεάζει αρνητικά την εργασία τους ή τη συμμετοχή τους στο σχολείο και άλλες συνήθειες ή καθημερινές δραστηριότητες. Πολλοί από τους ανθρώπους που έχουν κοινωνική φοβία, αντιλαμβάνονται ότι οι φόβοι τους όταν βρίσκονται με άλλους ανθρώπους είναι υπερβολικοί. Όμως δεν μπορούν να κάνουν οτιδήποτε για αυτό. Μάλιστα μπορεί να αγχώνονται για μέρες ή εβδομάδες πριν από ένα αναμενόμενο γεγονός που το θεωρούν ιδιαίτερα φοβερό. Μερικές  χαρακτηριστικές σκέψεις που κάνει κάποιος που πάσχει από κοινωνική φοβία είναι οι ακόλουθες: «Οι άλλοι σκέφτονται άσχημα για μένα», «Θα γελοιοποιηθώ» ή «Θα φανώ ανόητος», «Είμαι βαρετός», «Εάν δεν τα καταφέρω, οι άλλοι δεν θα με συμπαθούν» κλπ. Η κοινωνική φοβία μπορεί να περιορίζεται σε ένα μόνο είδος καταστάσεων όπως για παράδειγμα όταν τα άτομα που υποφέρουν μιλούν σε επίσημες ή ανεπίσημες καταστάσεις ή όταν τρώνε ή πίνουν μπροστά σε άλλους. Στις πιο σοβαρές μορφές της κοινωνικής φοβίας, η διαταραχή είναι τόσο γενικευμένη που το άτομο βιώνει συμπτώματα κάθε φορά που υπάρχουν τριγύρω του άλλοι άνθρωποι.
            Συμπτώματα άγχους και μάλιστα σωματικά (αίσθημα παλμών, τρόμος, ιδρώτας, κοκκίνισμα κτλ.) είναι σχεδόν πάντα παρόντα και σε σοβαρές περιπτώσεις το άτομο φτάνει σε πανικό. Η κατάσταση αυτή οδηγεί τα άτομα με κοινωνική φοβία σε ένα φαύλο κύκλο. Όσο περισσότερο φοβούνται μια κατάσταση, τόσο πιθανότερο είναι να παρουσιάσουν συμπτώματα ορατά στους άλλους και αντιλαμβανόμενοι το γεγονός αυτό, φοβούνται ακόμη περισσότερο γεγονός που ευνοεί την εκδήλωση των συμπτωμάτων.

Τι μπορούμε να κάνουμε;
            Η κοινωνική φοβία μπορεί να αντιμετωπιστεί και να θεραπευτεί και ο τρόπος εξαρτάται από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το άτομο που πάσχει. Κάποιος που απλά παρατηρεί στον εαυτό του ελαφρά συμπτώματα τέτοιας φοβίας μπορεί ενδεχομένως να βοηθήσει και μόνος του τον εαυτό του με κάποιες μικρές «ασκήσεις θάρρους». Σε πιο σοβαρές περιπτώσεις, χρειάζεται βοήθεια ειδικού. Σε αυτές τις περιπτώσεις  είναι σημαντικό να λαμβάνουμε υπόψη το χρόνο που προϋπάρχει η φοβία και το πόσο έχει ήδη απομονωθεί το άτομο. Επίσης, αν παράλληλα με τη φοβία παρουσιάζει (πράγμα αρκετά συνηθισμένο) και κατάθλιψη, τότε είναι ίσως αναγκαία η χορήγηση φαρμακευτικής αγωγής, επειδή ο συνδυασμός της αποφυγής κοινωνικών επαφών με την κατάθλιψη δημιουργούν μια δύσκολη συναισθηματική κατάσταση, που δεν βοηθά το άτομο να κινητοποιηθεί για να αντιμετωπίσει τη φοβία του.