Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013

Η μαμά και ο μπαμπάς ξανά μαζί.





Η βαθύτερη επιθυμία όλων των παιδιών, των οποίων έχουν χωρίσει οι γονείς, είναι να ενωθεί και πάλι η οικογένεια τους! Αυτό είτε το εκφράζουν φανερά είτε όχι. Το να ενωθεί και πάλι η οικογένεια και να γίνουν τα πράγματα όπως ήταν, φαντάζει σαν την τέλεια λύση σε πολλά παιδιά, ωστόσο στην πραγματικότητα η επανένωση της οικογένειας μπορεί να δυσκολέψει όλους όσους εμπλέκονται.

«Ο δρόμος δεν είναι εύκολος».
Αν εσείς και ο/η πρώην συζύγος σας σκεφτόσαστε να είστε και πάλι μαζί, να έχετε κατά νου ότι η προσαρμογή των παιδιών σε αυτό μπορεί να μην είναι εύκολη, ακόμη και αν αυτό αποτελεί την εκπλήρωση των βαθύτερων επιθυμιών τους. Τα ζευγάρια που τα ξαναβρίσκουν συχνά έχουν πολλά θέματα να επιλύσουν. Αυτό μπορεί να σημαίνει είτε ότι χρειάζεται να επισκεφτείτε κάποιον σύμβουλο γάμου και να συζητήσετε την προοπτική της επανένωσης είτε μόνοι σας να αφιερώσετε πολύ χρόνο για την επίλυση των προβλημάτων της σχέσης. Η επανένωση της οικογένειας περικλείει πολλές αρχές και τέλη- δηλαδή μπορεί σήμερα να είστε καλά αλλά την επομένη μέρα να σκέφτεστε ότι δεν ήταν σωστή απόφαση, μετά από δυο βδομάδες μπορεί να περνάτε πάλι καλά το βράδυ μαζί κ.ο.κ. Οι δυσκολίες στο δρόμο που έχετε επιλέξει μπορεί να φαντάζουν τεράστιες και ανυπέρβλητες στα παιδιά σας καθώς έχουν επενδύσει συναισθηματικά στην επανένωση της οικογένειας σας. Ανησυχούν μήπως αυτή η σχέση χαλάσει πάλι και πληγωθούν.

«Κινηθείτε με αργούς ρυθμούς».
Το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε εσείς και ο/η πρώην σας είναι να προχωράτε με αργούς ρυθμούς. Μην μετακομίσετε αμέσως μαζί. Πάρτε τον χρόνο σας για να σκεφτείτε αν αυτή η επανένωση μπορεί πραγματικά να προχωρήσει και αν είναι αυτό που πραγματικά θέλετε. Το να ξαναείστε μαζί και μετά να χωρίσετε πάλι θα είναι επίπονο και τραυματικό για τα παιδιά σας. Μην το κάνετε μέχρι να είστε σίγουροι.
Μην υποθέτετε ότι αυτή την φορά όλα θα κυλήσουν ομαλά. Τα προβλήματα που είχατε πριν δεν έχουν εξαφανιστεί, ακόμη και τώρα αν και οι δυο έχετε θετική διάθεση και σκέψη. Χρειάζεται να βρείτε λύσεις για τα προβλήματα που σας οδήγησαν στον χωρισμό. Χρειάζεται να αντιμετωπίσετε τα προβλήματα μαζί και να προσπαθήσετε να βρείτε ουσιαστικές λύσεις οι οποίες θα σας επιτρέψουν, αυτή τη φορά,  να ζήσετε μαζί ευτυχισμένοι.

«Βοηθήστε τα παιδιά να διαχειριστούν την νέα κατάσταση».
Αν εσείς και ο/η πρώην σύζυγος σας σκεφτόσαστε να επανενώσετε την οικογένεια σας, προσπαθήστε να μην ενισχύσετε τις ελπίδες των παιδιών σας. Μην τους ανακοινώσετε ότι είστε και πάλι μαζί μέχρι να είστε απόλυτα σίγουροι. Καθώς θα είναι ζημιογόνο για την συναισθηματική τους κατάσταση να τους συνθλίψετε και πάλι τις ελπίδες τους. Αντ’ αυτού, ενημερώστε τους ότι οι γονείς τους για πάντα θα επικοινωνούν και θα προσπαθούν να είναι φιλικοί μεταξύ τους. Τονίστε ότι μπορεί να είστε φίλοι μετά τον χωρισμό και δώστε έμφαση στο ότι αυτό προσπαθείτε να κάνετε και τώρα.
Μόλις καταλήξετε στην οριστική σας απόφαση για επανένωση, να το συζητήσετε με τα παιδιά σας. Κάντε τους σαφές ότι αποφασίσατε να προσπαθήσετε και πάλι αλλά ωστόσο δεν υπάρχουν εγγυήσεις ότι αυτό θα κρατήσει για πάντα. Αυτό μπορεί να είναι δύσκολο να το κατανοήσουν τα παιδιά, αλλά οφείλετε να μην τους δίνετε υποσχέσεις που δεν είστε σίγουροι ότι μπορείτε να κρατήσετε.

«Παιδιά που αντιδρούν αρνητικά».
Υπάρχουν κάποια παιδιά που αντιδρούν αρνητικά στην ιδέα του να είναι και πάλι μαζί οι γονείς τους. Οι έφηβοι συνήθως έχουν αρκετές αντιρρήσεις επειδή δεν θέλουν να πληγωθούν και πάλι και συνεπώς λειτουργούν σαν να μην είναι χαρούμενοι με την ένωση της οικογένειας. Αν ο έφηβος έχει μια έντονη σχέση με τον ένα γονιό (κυρίως αυτόν που θεωρεί υπεύθυνο για τον χωρισμό) το πιθανότερο είναι να μην τον δεχτεί θετικά. Σε καταστάσεις σαν αυτή, μπορείτε να του ζητήσετε και να επιμείνετε να σας σέβεται, ωστόσο, δεν μπορείτε να επιμείνετε να «αγκαλιάσει» με ενθουσιασμό και εγκαρδιότητα την επανένωση με τον/την πρώην σας. Το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να του δώσετε χρόνο και να ενθαρρύνετε το παιδί σας να δείξει υπομονή. Να είστε ειλικρινείς με το γεγονός ότι προσπαθείτε να κάνετε το καλύτερο που μπορείτε.

Προσαρμογή από: http://www.divorceinteractive.com


Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013

Μαμά, υπάρχει Άγιος Βασίλης;



Τα Χριστούγεννα έφτασαν και τα μικρά μας γράφουν γράμματα και ετοιμάζονται για να υποδεχτούν τον Αϊ Βασίλη, αυτό τον παχουλό ασπρομάλλη παππούλη με την μακριά γενειάδα, ντυμένο στα κόκκινα, που με το σάκο του γεμάτο δώρα θα ταξιδέψει πάνω στους ταράνδους του, σε μια νύχτα ολόκληρο τον κόσμο, για να αφήσει κάτω από κάθε χριστουγεννιάτικο δέντρο τα δώρα των παιδιών.
Αρχικά, γονείς, σημαντικό είναι να αναγνωρίσουμε τον Αϊ Βασίλη σαν ένα φίλο και σύμμαχο των παιδιών. Μέσω εκείνου μπορεί να πραγματοποιηθεί κάθε επιθυμία τους. Συνήθως το παιδί σκέφτεται: «Δεν μου αγόρασαν το παιχνίδι που ήθελα οι γονείς μου. Θα μου το φέρει σίγουρα όμως, ο Άγιος Βασίλης». Ο Άγιος Βασίλης λοιπόν, είναι εκείνος που τα αγαπάει πάρα πολύ και δεν τους χαλάει ποτέ χατίρι. Επιπλέον, ο Άγιος Βασίλης στις περισσότερες οικογένειες λειτουργεί σαν επιβράβευση. Όλοι ξέρουμε ότι κατά τη διάρκεια ολόκληρου σχεδόν του χρόνου και με την προτροπή της μαμάς και του μπαμπά, το παιδί κάνει ό,τι μπορεί για να γίνει καλύτερο ώστε τελικά ο αγαπημένος του άγιος να του φέρει το παιχνίδι που τόσο επιθυμεί. Η γνωστή φράση «αν είσαι καλό παιδί, ο Άγιος Βασίλης θα σου φέρει αυτό που ζήτησες» μπορεί να μας φαίνεται συνηθισμένη, αλλά για εκείνο είναι το κίνητρο για μια συνεχή προσπάθεια βελτίωσης, που έχει ως στόχο να καταφέρει τελικά να έχει την επιβράβευση.
Ωστόσο, αργά ή γρήγορα οι μικροί μας μπόμπιρες παρατηρούν ότι ο παππούλης με τη μακριά γενειάδα μοιάζει όλως περιέργως πολύ στον μπαμπά ή στο θείο. Τι γίνεται τότε; Όλο και περισσότεροι γονείς αναρωτιούνται αν είναι καλό για το παιδί τους να πιστεύει στην ύπαρξη του Άγιου Βασίλη. Όταν το παιδί μας ρωτάει αν υπάρχει πράγματι Άγιος Βασίλης, δεν χρειάζεται να επιμείνουμε στο ψέμα, αλλά ούτε και να του πούμε ένα ξερό όχι, ισοπεδώνοντας τη φαντασία του. Μπορούμε να αφήσουμε το παιδί να κάνει τη δική του αναζήτηση και να ζητήσουμε να μάθουμε τη δική του άποψη, ρωτώντας για παράδειγμα «εσύ τι πιστεύεις;» ή «γιατί ρωτάς;». Έρευνες δείχνουν ότι περίπου στην ηλικία των 6 – 7 χρόνων, το παιδί ανακαλύπτει την αλήθεια. Τα περισσότερα παιδιά δεν απογοητεύονται, αντίθετα μάλιστα  βλέπουν αυτή την ανακάλυψη σαν επίτευγμα που τους φέρνει πιο κοντά στον κόσμο των ενηλίκων. Άλλωστε αυτές οι ερωτήσεις μπορούν να αποτελέσουν το έναυσμα για πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις ανάμεσα στα παιδιά και στους γονείς. Είναι μια ευκαιρία να μιλήσουν στα παιδιά τους για έννοιες όπως η αγάπη, η γενναιοδωρία, η ανιδιοτέλεια, η ελπίδα, η βοήθεια προς τον συνάνθρωπο.
Ας αφήσουμε, λοιπόν, τα παιδιά να ζήσουν τη μαγεία των Χριστουγέννων περιμένοντας τον Άγιο Βασίλη. Όσο υπάρχει αγάπη, φαντασία και ελπίδα για το απίθανο, υπάρχει  και Άγιος Βασίλης. Άλλωστε είμαστε σίγουροι ότι δεν υπάρχει;

Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013

Μαμά πώς γεννιούνται τα παιδιά;





Αυτή είναι  μια ερώτηση που συχνά προκαλεί αμηχανία στους γονείς. Ξαφνικά το «μωρό» τους αρχίζει να τους κάνει ερωτήσεις για «δύσκολα» θέματα και δεν ξέρουν τί και πώς να του απαντήσουν. Αναρωτιούνται τι πρέπει να του πουν, πόσες λεπτομέρειες χρειάζεται να αναφέρουν και μέχρι ποιο σημείο μπορούν να του μιλήσουν. Μήπως είναι πολύ μικρό για τέτοια θέματα, μήπως του ξυπνήσω το ενδιαφέρον έγκαιρα και μετά δεν μπορώ να το χειριστώ;
Συζητήσεις γύρω από την σεξουαλικότητα πάντοτε προκαλούσαν άγχος στους γονείς.  Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια αυτό τείνει να αλλάξει. Οι γονείς ζητούν πια να ενημερωθούν για τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση και επιθυμούν να ενημερώνονται περισσότερο για θέματα σεξουαλικής φύσεως. Η σεξουαλική ενημέρωση των παιδιών  δεν πρέπει να αποτελεί ένα θέμα ταμπού μέσα στην οικογένεια, αλλά να θεωρείτε μέρος της συνολικής διαπαιδαγώγησης τους. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό για την σχέση του γονιού με το παιδί να δημιουργήσει ένα κλίμα εμπιστοσύνης και το παιδί να νιώθει άνετα να συζητήσει μαζί του όλες του τις απορίες. Οι ερωτήσεις γύρω από τη σεξουαλικότητα, την αναπαραγωγή, τη σύλληψη θα προκύψουν σίγουρα στην πορεία της ανάπτυξης και της ωρίμανσης του παιδιού, δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Αν, ωστόσο τα παιδιά δεν βρουν πρόσφορο έδαφος για τέτοιες συζητήσεις στο σπίτι, θα ψάξουν να βρουν απαντήσεις σε άλλες πηγές οι οποίες το πιθανότερο να είναι παραπλανητικές. Είναι σημαντικό, επομένως, από μικρή ηλικία να πείσουμε το παιδί μας ότι μπορεί να μας εμπιστευθεί, έτσι ώστε να είναι και αυτό ενημερωμένο, και εμείς να μην ανησυχούμε.
Τα παιδιά από την ημέρα που γεννιούνται είναι σεξουαλικά όντα. Ήδη από τους πρώτους μήνες, θα έχετε παρατηρήσει καθώς τα αλλάζετε, να αγγίζουν τα γεννητικά τους όργανα και να βρίσκουν ευχαρίστηση σε αυτή την κίνηση. Αυτή η ευχαρίστηση δεν είναι σεξουαλική. Γύρω στα τρία, το παιδί ανακαλύπτει το φύλο και τη σεξουαλικότητα του. Περίπου σε αυτή την ηλικία παράλληλα με την ανάπτυξη του λόγου του, πιθανόν να έρθουν και οι πρώτες ερωτήσεις.  Πώς γεννιούνται τα μωρά, σε τι διαφέρει το αγόρι από το κορίτσι, πώς μπαίνει το σποράκι στην κοιλιά της μαμάς κ.ο.κ. Ενώ όταν γίνουν πια πέντε ή έξι χρονών αρχίζουν τις σεξουαλικές διερευνήσεις με μορφή παιχνιδιού με άλλα συνομήλικα παιδιά.
Στις ερωτήσεις, λοιπόν, των παιδιών Λαμβάνουμε πάντοτε υπόψη την ηλικιακή περίοδο που βρίσκεται. Δεν χρειάζεται να μπείτε σε λεπτομέρειες που δεν μπορεί να κατανοήσει το παιδί σε μικρή ηλικία και ενδεχομένως να το τρομάξουν και να το αποθαρρύνουν. Ωστόσο, απαντάμε σε όλες τις απορίες του με ειλικρινή και κατανοητό τρόπο και χωρίς υπεκφυγές. Δεν είναι ωφέλιμο να καταφύγουμε σε αόριστες και αναληθείς απαντήσεις (για πελαργούς, μελισσούλες, λουλουδάκια κλπ), γιατί έτσι θα το μπερδέψουμε περισσότερο και θα δημιουργηθούν στο μυαλό του στρεβλές απόψεις.
Κλείνοντας, να τονιστεί ότι για να είναι εφικτή η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των παιδιών, χρειάζεται ο ίδιος ο γονιός να είναι ενημερωμένος. Η σωστή ενημέρωση και γνώση διευκολύνει σημαντικά μια τέτοιου είδους συζήτηση. Τα παιδιά διαισθάνονται πότε οι γονείς τους νιώθουν άβολα με κάτι. Αν αντιληφθούν επομένως κάτι τέτοιο, τότε είναι πολύ πιθανό να μην εκφράσουν ανοιχτά μελλοντικές απορίες τους ή ακόμα και να θεωρήσουν ότι «το σεξ είναι κάτι που κάνει την μαμά και τον μπαμπά να νιώθουν άβολα, άρα θα είναι κάτι κακό».  Επίσης, στα βιβλιοπωλεία υπάρχουν αρκετά βιβλία με συμβουλές για τους γονείς, καθώς και σχετικά παραμύθια που βοηθούν τα παιδιά να κατανοήσουν ακόμη καλύτερα θέματα σεξουαλικής φύσεως.


Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

Το κομμάτι που λείπει συναντά το μεγάλο Ο.





Η ιστορία μιλά για τη μοναξιά και την ανάγκη να ανήκεις. Την ανάγκη να βρεις αυτό που σε συμπληρώνει, ώστε να "κυλήσεις" στη ζωή μαζί του. Μιλά για την εναγώνια αναζήτηση αυτού του άλλου, που θα έρθει ως «από μηχανής θεός», να κλείσει το μέσα μας κενό, να δώσει νόημα στη ζωή μας. Αυτό το άλλο, που πιστεύουμε, ότι θα μας αναγνωρίσει και θα το αναγνωρίσουμε "μαγικά".

Στη διάρκεια αυτής της αναζήτησης θα κάνουμε πολλά: θα μασκαρευτούμε, θα τρομάξουμε, θα μπερδευτούμε, θα γελοιοποιηθούμε, θα ελπίσουμε... Και τελικά, κάποτε, θα βρούμε το ιδανικό μας άλλο, αυτό που μας χωρά και το χωράμε. Και ευτυχώς θα αρχίσουμε επιτέλους να «κυλάμε»...να ζούμε...Τι κρίμα μόνο, που κανείς δεν μας είπε και εμείς ποτέ δεν σκεφτήκαμε, ότι κυλώντας...αλλάζεις! Και έτσι αυτό που ξεκίνησε σαν απόλυτο ταίριασμα, στην πορεία αρχίζει να μας στενεύει και να το στενεύουμε...Και μετά τι....Μετά πάλι από την αρχή: προσμονή και μοναξιά... Μέχρι τη στιγμή που θα εμφανιστεί κάτι, κάποιος, που τίποτα δεν ζητά και τίποτα δεν του λείπει, (ένα Μεγάλο, ολοστρόγγυλο, πλήρες Ο), για να μας κάνει την απλή ερώτηση:

"Γιατί δεν κυλάς μόνο σου;"
"Μόνο μου; ένα Κομμάτι-που-λείπει (τριγωνικής μορφής) δεν μπορεί να κυλήσει μόνο του".
"Αλήθεια, προσπάθησες ποτέ;" ρώτησε το Μεγάλο Ο.
"Οι γωνίες μου είναι πολύ μυτερές" είπε το Κομμάτι-που-λείπει. "Δεν είμαι φτιαγμένο για να κυλάω μόνο μου!"
"Οι γωνίες και τα σχήματα αλλάζουν" είπε το Μεγάλο Ο...
"Αλλάζουν";

Σιωπή...Περισυλλογή...Απόπειρα....Προσπά­θεια....Κίνηση....Και επιτέλους αρχίζει το ταξίδι...η μεταμόρφωση...η ζωή...

"Το Κομμάτι που λείπει συναντά το Mεγάλο Ο", μιλά απλά και αληθινά για αυτό που όλοι ξέρουμε, αλλά ελάχιστοι κατανοούμε και ακόμα ελαχιστότεροι κάνουμε πράξη στη ζωή μας: η ολοκλήρωση και ευτυχία μας, είναι πρωτίστως μια προσωπική υπόθεση. Κανείς δεν μπορεί να μας την επιβάλει ή ακόμα και να μας τη χαρίσει «έξωθεν». Και ίσως δεν γίνεται αλλιώς: για να συν-υπάρξουμε κάποτε με κάποιον ή κάτι, πρέπει πρώτα να υπάρξουμε σαν αυτοκαθοριζόμενες οντότητες. Η συν-ύπαρξη χρειάζεται δυο...όχι δυο μισά, αλλά δυο ολόκληρα. Δυο Μεγάλα ολοστρόγγυλα Ο, που τίποτα δεν χρειάζονται και τίποτα δεν τους λείπει...Δύο ολόκληρα που συμπορεύονται από καθαρή αγάπη. Όχι από ανάγκη ούτε από συμφέρον. Δυο ολόκληρα που τα ενώνει η επιλογή. Όχι η ελπίδα, ούτε ο φόβος.... Αν έτσι αντικρίσουμε τη ζωή μας, ίσως πάψουμε να μεμψιμοιρούμε, να τα βάζουμε με τους άλλους, να είμαστε απαθής ή μοιρολάτρες. Αν δεν περιμένουμε την ευτυχία να μας χτυπήσει την πόρτα, αλλά τραβήξουμε εμείς κατά κει, αν μη τι άλλο, σίγουρα στο τέλος, όποιο κι αν είναι, θα έχουμε κάνει ένα πολύ ενδιαφέρον ταξίδι!


Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2013

Επιθετικά παιδιά και πώς να τα αντιμετωπίσετε.



            Ο θυμός και η επιθετικότητα είναι από τις πιο συνηθισμένες αντιδράσεις της παιδικής ηλικίας. Από την αρχή της ζωής το άτομο αντιδρά βίαια σε καταστάσεις που του προκαλούν δυσαρέσκεια. Ο θυμός του παιδιού εκδηλώνεται κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο, ανάλογα με το χαρακτήρα και την ηλικία του. Όσο περίεργο και αν ακούγεται, η επιθετική συμπεριφορά αποτελεί φυσιολογικό κομμάτι της ανάπτυξης ενός παιδιού. Στην αρχή και καθώς το μικρό παιδί δεν έχει ακόμα αναπτύξει πλήρως τις γλωσσικές του δεξιότητες, η φυσική βία μπορεί να εκδηλωθεί στα πλαίσια της προσπάθειας για ανεξαρτησία και για ικανοποίηση των επιθυμιών του.
            Οι επιθετικές ενέργειες εκδηλώνονται με διάφορους τρόπους. Δηλαδή μπορεί να εκδηλωθούν με έντονο κλάμα, να χτυπιέται στο πάτωμα, να τραβά τα μαλλιά του, να σπάει αντικείμενα, να χτυπά, να κλωτσά, να αρνείται να υπακούσει, να αποδοκιμάζει ή να βρίζει τους άλλους. Ωστόσο, όσο φυσιολογικές και αν είναι τέτοιες εκδηλώσεις για ένα μικρό παιδί, αυτό δεν σημαίνει ότι ο γονιός πρέπει να αγνοήσει την επιθετική συμπεριφορά. Αντίθετα, πρέπει να του δείξει τρόπους για να διαχειρίζεται το θυμό του και να εκφράζει με αποδεκτό τρόπο τα συναισθήματα του.
            Τι μπορούν να κάνουν, λοιπόν, οι γονείς:
1) Αρχικά, κρατήστε την ψυχραιμία σας. Αποφύγετε να φωνάζετε και να χτυπάτε το παιδί. Έτσι δεν θα καταφέρετε αυτό που θέλετε, αντίθετα θα του δώσετε
παραδείγματα νέων συμπεριφορών για να δοκιμάσει. 
2) Βάλτε σαφή όρια. Απαντήστε αμέσως στην επιθετική συμπεριφορά του παιδιού σας. Πρέπει να μαθαίνει αμέσως πότε έκανε κάτι που δεν ήταν σωστό. Απομακρύνετε το από την κατάσταση για λίγο, μέχρι να ηρεμήσει.
3) Συνδέστε την πράξη με τις συνέπειες της. Δηλαδή, αν παίρνει τα παιχνίδια από τα άλλα παιδιά και ενοχλεί, τραβήξτε το μακριά. Πείτε του ότι μπορεί να γυρίσει στο παιχνίδι όταν νιώσει έτοιμο να παίξει χωρίς να κάνει ζημιά στα άλλα παιδάκια.
4) Διδάξτε του εναλλακτικές λύσεις. Ενθαρρύνετε το να βρει έναν πιο αποτελεσματικό τρόπο να δείχνει το θυμό του - με τον «να του μιλάει» ή ζητώντας τη βοήθεια ενός ενήλικα.
5) Ανταμείψτε την καλή του συμπεριφορά. Αντί να δίνετε την προσοχή σας στο παιδί σας μόνο όταν συμπεριφέρεται αρνητικά, δώστε του προσοχή όταν συμπεριφέρεται σωστά - παραδείγματος χάριν, όταν ζητάει κι αυτό να κάνει κούνια αντί να σπρώχνει ένα άλλο παιδί για να του την πάρει.
6) Δώστε του ευκαιρίες για φυσικές διεξόδους. Μπορεί να διαπιστώσετε ότι αν δεν δίνετε στο παιδί σας τα περιθώρια να ξοδέψει την άφθονη ενέργειά του, είναι φόβος και τρόμος στο σπίτι. Εάν το παιδί σας είναι υπερενεργητικό, δώστε του πολύ ελεύθερο χρόνο, κατά προτίμηση στο ύπαιθρο, για να ξεδίνει.
            Τέλος, είναι μερικές φορές που η αντιμετώπιση της επιθετικότητας ενός παιδιού απαιτεί κάτι παραπάνω από ό,τι ο γονιός μπορεί να προσφέρει. Αν η κυρίαρχη συμπεριφορά του παιδιού σας είναι η επιθετική, αν δείχνει να φοβίζει ή να ταράζει τα άλλα παιδιά, ή αν οι προσπάθειές σας να ελέγξετε τη συμπεριφορά του αποδίδουν λίγα πράγματα, καλό είναι να ζητήσετε βοήθεια. Μαζί με τον ειδικό θα βρείτε την αιτία της επιθετικότητας και θα βοηθήσετε το παιδί σας να την ξεπεράσει.


Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

Εσωστρεφή και ντροπαλά παιδιά




            Υπάρχουν παιδιά τα οποία ανάλογα με την κοινωνική τους συμπεριφορά μπορούν να χαρακτηριστούν είτε σαν εξωστρεφή είτε σαν εσωστρεφή. Τα εξωστρεφή παιδιά είναι εκείνα τα οποία προτιμούν την παρέα πολλών ατόμων, εκφράζουν ανοιχτά τις προτιμήσεις τους και διεκδικούν αυτά που θέλουν. Από την άλλη, τα εσωστρεφή παιδιά είναι ντροπαλά και πιο μαζεμένα. Δεν αντιδρούν έντονα στις αλλαγές του περιβάλλοντος, φαίνονται να διακατέχονται από κάποιες ανασφάλειες και φόβους, δεν υπερασπίζονται τον εαυτό τους και δεν διεκδικούν πράγματα.
            Το ότι ένα παιδί κάποιες φορές δυσκολεύεται να υπερασπιστεί τον εαυτό του μπορεί να οφείλεται σε πολλούς λόγους. Για παράδειγμα, μπορεί απλώς να πρόκειται για ένα παιδί ευαίσθητο το οποίο χρειάζεται περισσότερη στήριξη. Μπορεί πάλι να πρόκειται για ένα χαρακτήρα που φοβάται εύκολα ή για ένα χαρακτήρα υποχωρητικό. Ή μπορεί απλώς κάποιο οικογενειακό γεγονός (όπως διαζύγιο, αποχωρισμός ή θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου) να το έχει φοβίσει και να το έχει αποσυντονίσει.
            Είναι σημαντικό, λοιπόν, ένας γονέας που αντιλαμβάνεται ότι το παιδί του είναι ιδιαίτερα εσωστρεφές, να προσπαθήσει να το βοηθήσει και να του τονώσει την αυτοπεποίθηση του. Συνήθως αυτά τα παιδιά δυσκολεύονται στις κοινωνικές σχέσεις, βιώνουν μοναξιά και βρίσκονται σε αυξημένο κίνδυνο να εμφανίσουν κατάθλιψη μελλοντικά.
            Τι μπορείτε να κάνετε εσείς για το παιδί σας:

  • Επικοινωνήστε μαζί του με ειλικρίνεια και ενδιαφέρον. Εκδηλώστε την αγάπη σας όχι μόνο με λόγια, αλλά και με φιλιά και χάδια.
  • Δώστε του το καλό παράδειγμα. Τα παιδιά μιμούνται τις συμπεριφορές των γονιών τους. Δείξτε του ότι εσείς σέβεστε τον εαυτό σας και το ίδιο θα κάνει και εκείνο.
  • Προσπαθήστε να μην συγκρίνετε την συμπεριφορά του και τις επιδόσεις του με τα αδέρφια του αλλά και με άλλα παιδιά. Μέσω της σύγκρισης όχι μόνο δεν βελτιώνονται οι επιδόσεις του παιδιού, αλλά κλονίζεται και η αυτοεκτίμηση του.
  • Η υπερπροστασία βλάπτει. Αποφύγετε τις συνηθισμένες αναφορές του τύπου: «Προσοχή, θα πέσεις, θα βραχείς, θα χτυπήσεις...». Προσπαθήστε να μην του στερείτε τις πρωτοβουλίες και κάνετε τα πάντα εσείς. Γιατί έτσι ενισχύετε την παθητικότητα του.
  • Ομολογήστε με κάθε ειλικρίνεια πως κάποια από τα πράγματα που το τρομάζουν, τα έχετε ζήσει κι εσείς στο παρελθόν. Τα παιδιά καθησυχάζονται πολύ όταν συνειδητοποιούν πως τα πρόσωπα που θεωρούν σημαντικά (όπως οι γονείς, οι θείοι ή τα αδέρφια) έχουν περάσει ανάλογες δυσκολίες με τις δικές τους.
  • Να θυμάστε να επιβραβεύετε ακόμα και μια μικρή πρόοδο.
  • Ενθαρρύνετε το παιδί σας να εκφράζει χωρίς φόβο τις απόψεις του και να εξωτερικεύει ξεκάθαρα τα συναισθήματά του.
  • Μάθετε του πως αξίζει πολλά, ανεξάρτητα με το πόσο αποδίδει. 

Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013

Πιπιλάει το δάκτυλο του; Πως θα κόψει αυτή τη συνήθεια;



Οι στοματικές έξεις κατά την διάρκεια της βρεφικής ηλικίας αποτελούν φυσιολογικό κομμάτι της πρώιμης ανάπτυξης του παιδιού, η οποία μπορεί να παρατηρηθεί ακόμα και από την εμβρυική ζωή.

 Περίπου το 70%-90% των βρεφών χρησιμοποιούν το πιπίλισμα του δακτύλου η την πιπίλας για να υποκαταστήσουν την θηλή και να αντιμετωπίσουν έτσι το άγχος αποχωρισμού από την μητέρα τους. Η συχνότητα αυτή μειώνεται με το πέρασμα του χρόνου, έτσι ώστε στο 4ο με 5ο χρόνο η μεγάλη πλειονότητα των παιδιών να έχει αφήσει μόνο του αυτή την συνήθεια, έχοντας μάθει να διαχειρίζεται το άγχος του. Σε σύγκριση με την χρήση της πιπίλας, το πιπίλισμα του δακτύλου είναι πολύ πιο πιθανό να παραμείνει και μετά τα τέσσερα έτη, όπου μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα την φυσιολογική λειτουργία και σύγκλιση των δοντιών, καθώς επίσης και στην εμφάνιση και αισθητική του προσώπου.

Η διακοπή αυτής της συνήθειας είναι χρήσιμο να διακοπεί μέχρι την ηλικία των 3 ετών, καθώς μέχρι τότε οι επιπτώσεις στην ανάπτυξη των δοντιών του παιδιού είναι μηδαμινές. Ο τρόπος που θα πρέπει να αντιμετωπιστεί εξαρτάται από την συχνότητα και την ένταση του πιπιλίσματος. Θα πρέπει να έχετε υπόψη πάντα ότι τα μεγάλα παιδιά είναι δυσκολότερο να κόψουν το πιπίλισμα από τα μικρότερα παιδιά, τα κορίτσια δυσκολεύονται περισσότερο από τα αγόρια και ότι είναι πιο δύσκολο να κοπεί η συνήθεια αν είναι παρούσα στο μεγαλύτερο μέρος της καθημερινότητάς του παιδιού σας.

Ορισμένες στρατηγικές αντιμετώπισης περιλαμβάνουν:
  • Την διακοπή οποιασδήποτε συμπεριφοράς ή επίπληξης που γεμίζει άγχος το παιδί και τελικά ενισχύει το πιπίλισμα του δακτύλου.
  • Προσπαθήστε να μειώσετε όποια πηγή μπορεί να προκαλεί άγχος στην ζωή του παιδιού σας. Μειώστε τον χρόνο που βλέπει τηλεόραση, προσπαθήστε να έχετε σταθερές ώρες φαγητού και γενικά προσπαθήστε να εφαρμόσετε μια ρουτίνα στην καθημερινότητά του, ιδιαίτερα προ του ύπνου.
  • Χρησιμοποιείστε μια σειρά από θετικές επιβραβεύσεις για να αποφύγετε το πιπίλισμα (πχ η χρήση αυτοκόλλητων για την συμπλήρωση μιας εικόνας) και ταυτόχρονα χρησιμοποιήστε κάποιο προϊόν με πικρή γεύση για επάλειψη του αντίχειρα. Κάποιες φορές μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και γάντια, τα οποία θα το εμποδίζουν-όσο είναι δυνατόν- να επιδίδεται άνετα στην συνήθειά του.
  • Σε περίπτωση που οι παραπάνω πρακτικές δεν φέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα και η διακοπή είναι πολύ δύσκολη, ο ορθοδοντικός μπορεί να εφαρμόσει ειδικά σχεδιασμένα μηχανήματα στην στοματική κοιλότητα τα οποία παρεμβαίνουν στην μηχανική κίνηση του πιπιλίσματος, έτσι ώστε να αποθαρρυνθεί το παιδί και να διακόψει την κακή αυτή πρακτική.

Το πιπίλισμα του δακτύλου είναι μια πολύ συχνή συνήθεια της παιδικής ηλικίας. Πολύ συχνά η διακοπής της γεμίζει άγχος τους γονείς, καθώς πιστεύουν ότι είναι μια χρονοβόρα και επίπονη διαδικασία, γεμάτη άγχος και κλάμα. Όμως με σωστούς χειρισμούς, υπομονή και επιμονή, τελικά το παιδί θα αφήσει πίσω του αυτή την κακή συνήθεια χωρίς καμία επίπτωση στην μετέπειτα ανάπτυξή του.

Αντωνογεώργος Γεώργιος,
Παιδίατρος (www.paidiatros-ath.gr)

Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2013

Κυριακή στο Ωδείο




Συζητάμε για την επίδραση της μουσικής στην ανάπτυξη του παιδιού.

Είσοδος ελεύθερη. Λόγω του περιορισμένου χώρου, απαραίτητη η δήλωση συμμετοχής.

Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2013

Εφηβεία και Άγχος



            Το άγχος είναι ένα πολύ δυσάρεστο συναίσθημα. Στην εφηβεία τα παιδιά μπορούν εύκολα να «τα χάσουν» και συνεπώς βρίσκονται πολύ συχνά σε κατάσταση έντονου άγχους. Το άγχος, βέβαια, είναι φυσιολογικό μέχρι κάποιο βαθμό γιατί βοηθά στην ενεργοποίηση του ατόμου. Ωστόσο, όσο φυσιολογικό και αν είναι το έντονο άγχος σε έναν έφηβο, οι γονείς πρέπει να μπορούν να το αναγνωρίσουν για να πάρουν τα μέτρα τους.
            Ενδεικτικά, αναφέρουμε κάποια σημάδια που θα πρέπει να ενεργοποιήσουν τόσο τον έφηβο όσο και τους γονείς. Ο έφηβος παρουσιάζει νευρικότητα, ανησυχία και απότομη συμπεριφορά ή δείχνει κακή διάθεση. Μπορεί να παραπονιέται για ταχυκαρδίες, παρουσιάζει αλλαγή στις συνήθειες του ύπνου, αλλαγές στη γενική συμπεριφορά, κάνει συχνά παράπονα για πονοκεφάλους, ζαλάδες και άλλες αδιαθεσίες. Ωστόσο υπάρχουν και έφηβοι οι οποίοι μπορεί να μην εμφανίσουν τίποτα από τα παραπάνω αλλά και πάλι πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στα σημάδια που μας δίνουν. Μερικά παιδιά παριστάνουν θαυμάσια τους «άνετους» και εμφανίζονται «αναίσθητα» όπως τα κατηγορούν συχνά οι γονείς τους όταν εκνευρίζονται, ενώ κατά βάθος αισθάνονται έντονο στρες. Αυτή η αναισθησία αποτελεί μία μάσκα άμυνας. Ειδικά τα συνεσταλμένα και ευαίσθητα παιδιά δεν εκδηλώνουν τα άγχος τους ούτε με νεύρα ούτε με φωνές. Προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα για να ευχαριστήσουν τους γονείς τους, παρότι νιώθουν βουβή απελπισία και τρομερή πίεση. Αυτά τα παιδιά χρειάζονται ακόμα μεγαλύτερη προσοχή.
            Όσον αφορά τα αίτια, αυτά ποικίλουν και δεν είναι ποτέ ίδια για όλα τα παιδιά. Τα παιδιά μπορεί να προβληματίζονται κυριολεκτικά για οτιδήποτε και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι από όλα τους αγχώνει. Παρακάτω αναφέρονται κάποιες καταστάσεις που συνήθως δυσκολεύουν και προκαλούν άγχος:
  • οι αλλαγές στην εμφάνισή τους (σώμα, πρόσωπο, σπυράκια)
  • οι μεγάλες απαιτήσεις των γονιών για σχολικές επιδόσεις
  • το διαζύγιο
  • οι πολλές υποχρεώσεις
  • τα οικονομικά προβλήματα στο σπίτι
  • οι αλλαγές σχολείου ή καθηγητή ή σπιτιού (έχουν την έγνοια αν θα γίνουν αποδεκτοί από τους νέους συμμαθητές, γείτονες, καθηγητές αλλά κι αν θα βρουν κι εκείνα κάποιους να ταιριάξουν)
            Τέλος, σημαντικό είναι να τονιστεί ότι αν το παιδί σας δείχνει συμπτώματα άγχους σε μεγάλο βαθμό για διάστημα μεγαλύτερο του ενός μήνα, καλό είναι να αναζητήσετε τη βοήθεια κάποιου ειδικού, γιατί ίσως δεν αρκούν τα μέτρα που παίρνετε στο σπίτι. Χρειάζεστε βοήθεια, όταν το παιδί παρά τις συστηματικές προσπάθειές σας:
  • αποφεύγει συστηματικά να μένει μόνο του - εκφράζει αγωνία όταν δεν είναι κοντά του ο ένας από τους δύο γονείς
  • φοβάται διαρκώς για την ασφάλεια της οικογένειας ή προσωπικά τη δική του
  • παραπονιέται πολύ συχνά για πονόκοιλους, πονοκεφάλους κ.α.
  • αποφεύγει υπερβολικά κάθε καινούργια γνωριμία
  • παρουσιάζει εμμονές, δηλαδή επαναλαμβάνει τις ίδιες σκέψεις ή τις ίδιες κινήσεις
  • παρουσιάζει μείωση της σχολικής επίδοσης
  • έχει συχνούς εφιάλτες
  • δείχνει πολύ μελαγχολικό
  • εκφράζεται βίαια και επιθετικά
  • απειλεί συχνά ότι «θα σηκωθεί να φύγει από το σπίτι»
  • πίνει ή καπνίζει ή παίρνει ναρκωτικά 

Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2013

Η ψυχολογία του Προπονητή




Ένα βράδυ ένας γέρος Cherokee έλεγε στον εγγονό του για μια μάχη που συμβαίνει στις ψυχές των ανθρώπων..
- Γιε μου η μάχη είναι ανάμεσα σε 2 "λύκους" μέσα μας.
Ο ένας είναι ο Κακός .. είναι ο θυμός, ο φθόνος, η ζήλια, η θλίψη, η τύψη, η αλαζονεία, η αυτολύπηση, η ενοχή, η κατωτερότητα, η ψευτιά, η ψεύτικη υπερηφάνεια, η υπεροχή και ο εγωισμός.
Ο άλλος είναι ο Καλός .. είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα, η γαλήνη, η ταπεινοφροσύνη, η καλοσύνη, η φιλανθρωπία, η συμπόνοια, η γενναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία και η πίστη.
Ο εγγονός το σκέφτηκε ένα λεπτό και έπειτα ρώτησε τον παππού του: "Ποιος λύκος νικά;"
"Αυτός που τροφοδοτείς", του απάντησε ο παππούς του.

Έχεις αναρωτηθεί για τη δική σου εσωτερική μάχη, ποιον λύκο τροφοδοτείς συνειδητά ή ασυνείδητα; Ποιον από αυτούς φέρνεις μαζί σου και σε επηρεάζει στον αγωνιστικό χώρο;
Για να καταλάβεις τον αθλητή σου χρειάζεται πρώτα να καταλάβεις τον εαυτό σου. Να δεις τις σκέψεις που σε επηρεάζουν θετικά ή αρνητικά, που σου κάνουν σαμποτάζ, τις προσδοκίες που έχεις για την ομάδα σου για αυτή την αγωνιστική σεζόν, τα συναισθήματα που νιώθεις σε σχέση με αυτά. Να γίνεις ο παρατηρητής του εαυτού σου. Πόσα συναισθηματικά βάρη κουβαλάς από τον έξω κόσμο στον γηπεδικό σου κόσμο; Έχεις αναλογιστεί ότι οι σκέψεις επηρεάζουν άμεσα το πώς νιώθεις και συμπεριφέρεσαι; Σύμφωνα με τον Νευρογλωσσικό Προγραμματισμό[Neuro Linguistic Programming-NLPπίεση και στρες δεν μας δημιουργούν οι καταστάσεις καθ’ αυτές αλλά ο τρόπος που ερμηνεύουμε αυτές τις καταστάσεις. Για παράδειγμα, αν σκεφτώ -κατά τη διάρκεια του αγώνα που η ομάδα μου είναι πίσω στη βαθμολογία- ότι θα δεχθώ αρνητικά σχόλια για τις προπονητικές επιλογές μου ή την έκβαση του αγώνα από δικούς μου ή άλλους ανθρώπους μπορεί να πιεστώ ψυχολογικά, να θυμώσω πιο εύκολα, να δείξω τον εκνευρισμό μου σε κάποιο παίχτη ή στο διαιτητή. Αν έχεις εκπαιδευτεί σε κάποιες ψυχολογικές τεχνικές, εκείνη τη στιγμή μπορείς να τις εφαρμόσεις και να ελέγξεις αυτές τις αρνητικές σκέψεις και να τις μετατρέψεις σε πιο βοηθητικές για τη συνέχεια του αγώνα ή και της προπόνησης.
Ο προπονητής, ιδίως στις μικρές ηλικίες, έχει το ρόλο του παιδαγωγού. Κράτα στο μυαλό σου ωστόσο, ότι ένας καλός ‘δάσκαλος’ θα σου δείξει κάτι αλλά δεν θα σε κατευθύνει στο που να κοιτάξεις. Η ενσυναίσθηση, η χωρίς όρους αποδοχή και η γνησιότητα του ενδιαφέροντος είναι στοιχεία που ο κάθε αθλητής χρειάζεται για να ακολουθήσει όσα του προτείνεις. Η ενσυναίσθηση αφορά το να μπορώ να μπω στα παπούτσια του αθλητή μου, να τον ακούσω, να καταλάβω τι νιώθει. Το γνήσιο ενδιαφέρον σου, ο αθλητής όχι μόνο θα το δει αλλά και θα το νιώσει. Ένας τρόπος για αυτό είναι να προτιμήσεις να κάνεις διάλογο με τον αθλητή ή τους αθλητές σου ακούγοντας τι έχουν να πούνε και παρουσιάζοντας και τη δική σου οπτική. Είναι σημαντικό να νιώθει ο αθλητής ότι τον υπολογίζουν ακόμα και όταν τα περισσότερα λεπτά είναι στον πάγκο.
Εφόσον αποκτάς επίγνωση του εαυτού σου μπορείς καλύτερα να καταλάβεις και να βοηθήσεις και τους αθλητές σου. Μέσα από αυτή τη διαδικασία ενισχύουμε τη Συναισθηματική νοημοσύνη τόσο του προπονητή όσο και του αθλητή. Τα πιο μεγάλα παιχνίδια γίνονται στις προπονήσεις για αυτό:

o    Όπως γράφεις σχόλια για τους παίχτες ή τις τεχνικές που εφαρμόσατε στο τέλος της προπόνησης κράτα και κάποιες σημειώσεις για σενα. Πού έπιασες τον εαυτό σου να υψώνει τον τόνο της φωνής, να ενοχλείται από σχόλια αθλητών άλλων ατόμων, που ένιωθες χαρούμενος. Όλα αυτά έχουν σαν στόχο να λειτουργείς πιο ενσυνείδητα[mindfulness]

o    Κράτα μια μικρή λίστα σημειώνοντας 2-3 πράγματα που σε κάνουν, στο τέλος της ημέρας, να νιώθεις ευγνωμοσύνη

Και ενώ συζητάμε και δίνουμε έμφαση στην ψυχολογία των αθλητών παραβλέπουμε ή μειώνουμε τη σημασία της ψυχολογίας των προπονητών [και των βοηθών τους-τεχνικό team]. Πράγματι είναι σημαντική όχι μόνο η ψυχολογική εκπαίδευση αλλά και ο χρόνος που θα δοθεί σε προπονητή-τεχνικό team, σε μια συστηματική βάση, να μοιραστούν με τον ψυχολόγο εμπειρίες, σκέψεις, συναισθήματα και εναλλακτικούς τρόπους διαχείρισης των αρνητικών σκέψεων και αποφόρτισης.


Ένας καλός προπονητής μιλά, σχολιάζει, εξηγεί ..
Ένας προπονητής που διαφοροποιείται από όλους τους άλλους ΕΜΠΝΕΕΙ ..

Πηγή: www. coachbasketball.gr 


Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

Συμβουλές αντιμετώπισης των ξεσπασμάτων οργής των παιδιών.


          Όταν ο μικρός σας άγγελος θυμώνει και ξεσπά τσιρίζοντας, χτυπώντας ή σέρνεται στο πάτωμα σα να ήρθε το τέλος του κόσμου... τί κάνετε;

Στρατηγικές για να αποφεύγετε την  εμφάνιση ή την επανεμφάνιση των ξεσπασμάτων οργής:

  • Ελαττώστε τις καταστάσεις που σας αναγκάζουν να λέτε «όχι» και αποθηκεύστε αντικείμενα που σπάνε
  • Χρησιμοποιείστε την απόσπαση προσοχής: Όταν η ένταση ανεβαίνει, οδηγήστε την  προσοχή του παιδιού σας σε μια πιο αποδεκτή δραστηριότητα.
  • Παρουσιάστε επιλογές μέσα στα όρια του αποδεκτού πχ «θέλεις να φορέσεις τις μπλε ή τις κόκκινες πιτζάμες σου;
  • Διαλέξτε σε ποιες διαφωνίες θα δώσετε περισσότερο επιμονή: Όσο πιο σημαντικό το θέμα, τόσο περισσότερο πρέπει να επιμείνετε στην αρχική σας άποψη
  • Όταν το μικρό παιδί σας ξεσπάσει, μείνετε κοντά του, για να σας βλέπει και συνεχίστε τη καθιερωμένη σας ασχολία Μερικά παιδιά χρειάζονται να τα κρατάς αγκαλιά για να αποκτήσουν τον έλεγχο
  • Για ένα μεγαλύτερο παιδί, καθιερώστε τον κανόνα να πηγαίνει στο δωμάτιο του για να ηρεμήσει
  • Σκεφτείτε ότι πολλές φορές δεν μπορείτε να το βοηθήσετε γιατί δεν ελέγχετε τα δικά σας συναισθήματα
  • Χρησιμοποιείστε εκφράσεις όπως « έχεις χάσει τον έλεγχο» αντί για «είσαι ένα κακό παιδί» και επιβραβεύστε τον όταν καταφέρει να το ελέγξει
  • Όταν τελειώσει ένα επεισόδιο ξεσπάσματος, το παιδί πρέπει να καταλάβει ότι ξεκινάμε από την αρχή και πως όποιο και να ήταν το αρχικό του αίτημα, δεν πρέπει να του το ικανοποιήσουμε, διαφορετικά τα ξεσπάσματα θα γίνουν τρόπος χειρισμού των γύρω του.
  • Προσπαθήστε να «πιάσετε» το παιδί σας σε μία περίσταση όπου δείχνει καλή συμπεριφορά: Προσπαθήστε να καλλιεργείστε μια θετική συμπεριφορά, με το να σχολιάζετε και να επαινείτε την καλή συμπεριφορά του παιδιού σας.

Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013

Διάσπαση Προσοχής και Υπερκινητικότητα

     




      Η ενεργητικότητα αλλά και η αυξημένη κινητικότητα αποτελούν φυσιολογικά χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς των παιδιών, ιδιαίτερα κατά την προσχολική ηλικία. Ορισμένα όμως παιδιά παρουσιάζουν αυτά τα χαρακτηριστικά σε αυξημένο βαθμό συγκριτικά με τα συνομήλικα τους. Η ικανότητα τους να διατηρούν την προσοχή και το ενδιαφέρον τους στη δραστηριότητα με την οποία ασχολούνται και να φέρουν σε πέρας τα καθήκοντα τα οποία τους ανατίθενται είναι εξαιρετικά μειωμένη. Επιπρόσθετα, η παρορμητική συμπεριφορά τους αποκλίνει σημαντικά σε ένταση και συχνότητα από παρόμοιες μορφές συμπεριφοράς των συνομηλίκων τους. Πολλές φορές επίσης, παρουσιάζουν αντιδραστική συμπεριφορά και έλλειψη συνεργατικής διάθεσης. Γενικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτά τα παιδιά, αν και έχουν φυσιολογική νοημοσύνη, συχνά δυσκολεύονται πολύ να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του περιβάλλοντος και δεν συμπεριφέρονται με τρόπο ανάλογο του αναπτυξιακού τους επιπέδου.
      Παρακάτω ακολουθούν αναλυτικότερα τα συμπτώματα της ΔΕΠ-Υ, τα οποία  μπορούν να χωριστούν σε δύο κατηγορίες.

Α)Συμπτώματα απροσεξίας: 1)Το παιδί συχνά δεν καταφέρνει να εστιάσει την προσοχή του/της σε λεπτομέρειες ή κάνει λάθη απροσεξίας στα σχολικά μαθήματα, στη δουλειά ή σε άλλες δραστηριότητες. 2)Δυσκολεύεται να διατηρήσει την προσοχή του/της ή να συμμετάσχει σε δραστηριότητες και παιχνίδια. 3)Φαίνεται να μην ακούει όταν του μιλάει κάποιος. 4)Συχνά δεν ακολουθεί τις οδηγίες και δεν καταφέρνει να αντεπεξέλθει στα μαθήματα, στις δουλειές του σπιτιού ή στα καθήκοντά του στο χώρο εργασίας (όχι λόγω εναντιωματικής συμπεριφοράς ή έλλειψης κατανόησης των οδηγιών). 5) Δυσκολεύεται να οργανώσει δουλειές και δραστηριότητες.6) Αποφεύγει, αντιπαθεί ή είναι απρόθυμος να ασχοληθεί με δουλειές που απαιτούν παρατεταμένη διανοητική προσπάθεια (όπως σχολικά μαθήματα και μελέτη).7)Συχνά χάνει πράγματα που είναι απαραίτητα για δουλειές ή δραστηριότητες (π.χ. παιχνίδια, σχολικές εργασίες, μολύβια, βιβλία ή εργαλεία).8) Η προσοχή του/της διασπάται συχνά από εξωτερικά ερεθίσματα.9)Ξεχνάει πράγματα που σχετίζονται με καθημερινές δραστηριότητες.

Β)Συμπτώματα υπερκινητικότητας/παρορμητικότητας: 1)Κινεί νευρικά τα χέρια ή τα πόδια του ή στριφογυρνάει στην καρέκλα του. 2)Σηκώνεται από τη θέση του στην τάξη ή σε άλλες περιστάσεις όπου απαιτείται να παραμείνει καθισμένος. 3)Τρέχει τριγύρω ή σκαρφαλώνει σε περιπτώσεις όπου αυτό είναι ανάρμοστο (σε εφήβους ή ενήλικες μπορεί να περιορίζεται σε υποκειμενικό αίσθημα κινητικής ανησυχίας). 4)Δυσκολεύεται να παίξει ή να ασχοληθεί ήσυχα με ψυχαγωγικές δραστηριότητες. 5)Συχνά μιλάει αδιάκοπα. 6)Συχνά βιάζεται να απαντήσει προτού ακούσει ολόκληρη την ερώτηση. 7)Δυσκολεύεται να περιμένει τη σειρά του. 8)Συχνά διακόπτει τους άλλους ή παρεμβαίνει σε συζητήσεις.
        Εξαιτίας λοιπόν, αυτής της πολυπλοκότητας και της ποικιλίας των συμπτωμάτων πρέπει να πούμε ότι η διάγνωση της ΔΕΠ-Υ είναι πολύπλοκη και απαιτεί τη συλλογή πληροφοριών από διάφορες πηγές, όπως γονείς και δασκάλους. Για να μπορέσει να γίνει διάγνωση, πρέπει οι γονείς και οι δάσκαλοι να περιγράψουν στον ειδικό τις χαρακτηριστικές συμπεριφορές που παρατηρούν.
         Όπως ήδη έχει γίνει φανερό η ΔΕΠ-Υ είναι μια διαταραχή η οποία επηρεάζει πολλά επίπεδα και πολλούς τομείς της ζωής του παιδιού. Γι’ αυτό και η έγκαιρη διάγνωση και παρέμβαση βοηθούν στο να μπορέσει το παιδί να προσαρμοστεί γρηγορότερα και καλύτερα στις απαιτήσεις του περιβάλλοντος του (σχολικού, κοινωνικού, οικογενειακού).







Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

Ο Κανόνας του Εσώρουχου.

      Ο Κίκο είναι ένα μικρό παιδί που απολαμβάνει τα αγγίγματα στο σώμα του, αλλά ξέρει να θέτει όρια και να απαγορεύει όσα είναι ακατάλληλα...
Το βιβλίο με τον Κίκο


Στο βιβλίο το Χέρι είναι φιλικό και ζητά πάντοτε την άδεια του Κίκο πριν το άγγιγμα. Ο Κίκο τη δίνει. Όταν, όμως, το Χέρι θέλει να τον αγγίξει μέσα από το εσώρουχο, ο Κίκο λέει όχι...
   



Αυτός είναι ο Κίκο.
Και δίπλα στον Κίκο είναι ο φίλος του, το Χέρι.

Τώρα ίσως σκεφτείτε: τι μπορείς να κάνεις
με ένα χέρι για φίλο;

Μμμ! Περισσότερα απ’ όσα φαντάζεστε!

«Χέρι, Χέρι! Θέλω να πετάξω αλλά δεν έχω φτερά!»
λέει ο Κίκο.

«Έγινε, Κίκο!» λέει το Χέρι.
«Θα είμαι το αεροπλάνο σου.
Μπορείς να επιβιβαστείς, φεύγω αμέσως!»

«ΒΟΥΟΥΟΥΜ!» κάνει το αεροπλάνο.

«Χέρι, Χέρι! Τα πόδια μου θέλουν να χορέψουν
αλλά δεν έχω μουσική», λέει ο Κίκο.

«Έγινε, Κίκο!» λέει το Χέρι.
«Θα είμαι ο μουσικός σου. Έχω ένα πιάνο
και τα δάχτυλά μου ξέρουν πώς να κάνουν
τα πλήκτρα να τραγουδούν».

«ΠΛΙΝΓΚ ΠΛΟΝΓΚ!» κάνει το πιάνο.

«Χέρι, Χέρι! Η κοιλιά μου ζητάει κάτι νόστιμο
αλλά δεν ξέρω τι», λέει ο Κίκο.

«Έγινε, Κίκο! Θα είμαι ο μικρός σου ζαχαροπλάστης.
Θέλεις μια μηλόπιτα, μια σοκολατόπιτα,
μια πίτα με γλυκόριζα ή μια πίτα με μπανάνα;»

«Θέλω μια μηλοσοκολατογλυκοριζομπανανόπιτα!»
φωνάζει ο Κίκο.

«ΝΙΑΜ, ΝΙΑΜ, ΝΙΑΜ…»

«Χέρι, Χέρι! Θέλω να παίξω κι άλλο
αλλά δεν μπορώ μόνος μου!» λέει ο Κίκο.
«Έγινε, Κίκο! Θα παίξουμε μαζί», λέει το Χέρι.

«Μπορώ να αγγίξω τα μαλλιά σου;» ρωτάει το Χέρι.
«Ναι, φυσικά μπορείς», λέει ο Κίκο.

«Μπορώ να αγγίξω τη μύτη σου;» ρωτάει το Χέρι.
«Ναι, μπορείς», λέει ο Κίκο.

«Μπορώ να αγγίξω το χέρι σου;» ρωτάει το Χέρι.
«Ναι, μπορείς», λέει ο Κίκο.

«Μπορώ να σε αγγίξω μέσα από το εσώρουχό σου;»
ρωτάει το Χέρι.
«ΟΧΙ!» φωνάζει ο Κίκο. «Δεν μπορείς!»

«Μπράβο, Κίκο», λέει το Χέρι.
«Δεν είναι σωστό να σε αγγίζουν
μέσα από το εσώρουχό σου.
Και αν κανείς το κάνει, πες το
σε κάποιον μεγάλο.
Μην το κρατήσεις μυστικό!»

«Χέρι, Χέρι! Θέλω να ταξιδέψω στην Ονειροχώρα
αλλά δεν ξέρω πώς να πάω».

«Έγινε, Κίκο! Θα σου δείξω το δρόμο:
Απλώς ξάπλωσε στο κρεβατάκι σου, κλείσε τα μάτια
και θα βρεθείς εκεί αμέσως…»

«ZΖΖΖΖΖΖ…» κάνει ο Κίκο.


Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013

Εκπαίδευση στη Χρήση της Τουαλέτας



Η εκπαίδευση στη χρήση της τουαλέτας μπορεί να είναι μια περίοδος την οποία περιμένετε με ανυπομονησία αλλά και μια περίοδος με πολύ άγχος. Μολονότι τόσο εσείς όσο και το παιδί σας μπορεί να ανυπομονείτε να επιτύχετε αυτό το ορόσημο ανάπτυξης, μπορεί να δυσκολεύεστε να αποφασίσετε πως να ξεκινήσετε. 

Πότε πρέπει να ξεκινήσουμε την εκπαίδευση στη χρήση της τουαλέτας;

Ορισμένοι ειδικοί χρησιμοποιούν την έκφραση “εκμάθηση χρήσης τουαλέτας” – μια υπενθύμιση ότι, όπως το μπουσούλημα, το περπάτημα και η ομιλία, έτσι και η χρήση της τουαλέτας είναι μια ικανότητα που τα παιδιά αποκτούν με το δικό τους ρυθμό. 

Αν και τα περισσότερα παιδιά είναι έτοιμα για εκπαίδευση κάποια στιγμή μεταξύ των 24 και των 36 μηνών, ορισμένα αρχίζουν νωρίτερα ή αργότερα. Γενικά, τα αγόρια αργούν περισσότερο από τα κορίτσια. 
Περιμένετε να δείτε κάποια σημάδια ότι το παιδί σας είναι πρόθυμο και ικανό να ξεκινήσει την εκπαίδευση στη χρήση της τουαλέτας. Εάν αφήσετε το παιδί σας να αναλάβει την ευθύνη, μπορεί να αισθανθεί περήφανο για το επίτευγμά του και να επέλθει η επιτυχία πιο γρήγορα. Εάν πιέσετε ένα παιδί να χρησιμοποιήσει το γιο-γιο ενώ δεν είναι ακόμα έτοιμο, είναι πιθανό να αντιδράσει και να επιμηκυνθεί η διαδικασία της εκπαίδευσης. 
Είναι προτιμότερο να αναβάλλετε τη διαδικασία της εκπαίδευσης όταν υπάρχουν άλλα έντονα γεγονότα μέσα στην οικογένεια, όπως ο ερχομός ενός νέου μωρού, μια αλλαγή στις ρυθμίσεις για τη φροντίδα του παιδιού, μια αρρώστια ή μια αλλαγή σπιτιού. 

Ποια είναι τα σημάδια ότι ένα παιδί είναι έτοιμο να εκπαιδευτεί στη χρήση της τουαλέτας;

Το παιδί σας είναι πιθανώς έτοιμο να εκπαιδευτεί στη χρήση της τουαλέτας όταν κάνει αρκετά από τα παρακάτω:
·      Παραμένει στεγνό για 2 ώρες μέσα στην ημέρα ή εάν παραμένει στεγνό μετά από ένα σύντομο υπνάκο.
·         Έχει κενώσεις σε προβλέψιμες ώρες κάθε μέρα.
·         Δείχνει μια αυξημένη συναίσθηση ότι ουρεί ή ότι υπάρχει κάποια κένωση.
·         Ζητάει να χρησιμοποιήσει το γιο-γιο.
·         Μπορεί να ακολουθήσει απλές οδηγίες.
·         Δείχνει σημάδια ανεξαρτησίας και θέλει να έχει τον έλεγχο.
·         Έχει γίνει τακτικό και θέλει να βάζει τα πράγματα στη θέση τους.
·        Του αρέσει να είναι καθαρό και είναι ιδιότροπο με τις μυρωδιές. Πιο συγκεκριμένα, δεν του αρέσουν οι βρώμικες πάνες και θέλει να το αλλάζετε.
·         Μπορεί να φοράει κάποια βασικά ρούχα.
·         Θέλει να φοράει εσώρουχα αντί για πάνες.
·        Δείχνει ενδιαφέρον (και ίσως να προσπαθεί να μιμηθεί) τις συνήθειες χρήσης της τουαλέτας των άλλων.
·     Καταλαβαίνει αντίθετες έννοιες, όπως βρεγμένος / στεγνός, βρώμικος / καθαρός, επάνω / κάτω.
·      Αναγνωρίζει τις λέξεις που χρησιμοποιεί η οικογένειά σας για την τουαλέτα και τα σχετικά μέρη του σώματος.