Γενικευμένη Αγχώδης Διαταραχή

          Τα άτομα με γενικευμένη αγχώδης διαταραχή χαρακτηρίζονται από υπερβολικό και ανεξέλεγκτο άγχος, το οποίο προκαλείται από μια σειρά γεγονότων και δραστηριοτήτων τις περισσότερες ημέρες της εβδομάδας. Απαραίτητο στοιχείο για τη διάγνωση της διαταραχής είναι η ύπαρξη έντονης ανησυχίας στο άτομο για μια σειρά γεγονότων της ζωής του τα οποία μπορεί να αφορούν το παρελθόν ή το μέλλον του. Η ανησυχία αυτή μπορεί να αφορά επίσης την ικανότητα του ατόμου να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις ορισμένων καταστάσεων σε σχέση με το σχολείο, τις παρέες, τη δουλειά κ.α. Υπερβολικές ανησυχίες που έχουν να κάνουν με το μέλλον αφορούν σε θέματα, όπως για παράδειγμα η έναρξη της σχολικής χρονιάς, ο θάνατος ή η ασθένεια κάποιου μέλους της οικογένειας κ.α.

            Η ΓΑΔ μπορεί να εμφανιστεί σε οποιαδήποτε περίοδο της παιδικής ηλικίας, αλλά σύμφωνα με ερευνητικά δεδομένα πρωτοεμφανίζεται συνήθως στις ηλικίες των 10 έως 12 ετών. Τα παιδιά με αυτή την διαταραχή νιώθουν να βρίσκονται σε κατάσταση έντασης και συχνά αδυνατούν να χαλαρώσουν λόγω της υπερβολικής ανησυχίας τους. Επιπλέον, συνήθως τείνουν να υπερεκτιμούν το ενδεχόμενο των αρνητικών συνεπειών μιας κατάστασης σε βαθμό που πολλές φορές βιώνουν συνθήκες επερχόμενης καταστροφής. Τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά είναι ιδιαίτερα δειλά, ντροπαλά, ανεπαρκή σε κοινωνικές δεξιότητες και κοινωνικά απομονωμένα, γι’ αυτό το λόγο χρειάζονται συνεχώς επιβεβαίωση και ενθάρρυνση.

            Συνοπτικά, λοιπόν, τα ψυχολογικά συμπτώματα της ΓΑΔ φαίνεται να είναι αναίτια, αλλά είναι πιο έντονα από το λογικά αναμενόμενο. Τα συμπτώματα της ΓΑΔ περιλαμβάνουν:

• χρόνια, υπερβολική ανησυχία
• ψυχοκινητική ανησυχία
• ένταση και ευερεθιστότητα
• προβλήματα συγκέντρωσης
• δυσχέρεια επέλευσης ή διατήρησης του ύπνου

            Εκτός από τα ψυχολογικά συμπτώματα τα άτομα με ΓΑΔ συχνά βιώνουν και σωματικά συμπτώματα όπως:

• τρεμούλες
• πονοκεφάλους
• επεισόδια ζάλης
• μυϊκές συσπάσεις
• μυϊκή τάση
• πόνους
• στομαχική αναταραχή
• εφίδρωση

            Συνοψίζοντας, είναι σημαντικό να ειπωθεί ότι τα άγχη που βιώνουμε όλοι στην καθημερινότητα μας δεν αποτελούν σημάδι ΓΑΔ. Το βασικό χαρακτηριστικό της ΓΑΔ είναι επίμονη, υπερβολική ανησυχία σχετικά με πραγματικές περιστάσεις που δεν σχετίζεται με άλλη αγχώδη διαταραχή. Το άγχος που αισθάνονται οι άνθρωποι με ΓΑΔ είναι δύσκολο να ελεγχθεί και προκαλεί σημαντικές επιπλοκές στην καθημερινή ζωή και στις κοινωνικές περιστάσεις. Ωστόσο, όλες οι αγχώδεις διαταραχές στις οποίες ανήκει και η ΓΑΔ ανήκουν στις πλέον ιάσιμες ψυχικές διαταραχές και υπάρχει σειρά αποτελεσματικών θεραπειών γι΄ αυτές.

Υιοθεσία, μια δύσκολη συζήτηση για τους γονείς...

Ένα από τα βασικά ερωτήματα που υπάρχει στο μυαλό των γονιών υιοθετημένων παιδιών είναι το ποια είναι η κατάλληλη στιγμή αλλά και ο κατάλληλος τρόπος για να ενημερώσουν το παιδί τους για την υιοθεσία. Δεν βρίσκουν καμιά στιγμή που να είναι η ιδανική και παράλληλα θεωρούν ότι δεν υπάρχουν τα κατάλληλα λόγια για να το ενημερώσουν. Ενώ οι φόβοι για το τι θα ακολουθήσει μετά την αποκάλυψη της αλήθειας είναι επίσης μεγάλοι. Πώς θα αντιδράσει το παιδί; Θα αντιδράσει άμεσα; Ή θα το μάθει σήμερα και θα αντιδράσει βίαια όταν είναι έφηβος;  Θα αλλάξουν η συμπεριφορά και τα συναισθήματα του;

Ωστόσο, πλέον οι επιστήμες που ασχολούνται με την ανάπτυξη του παιδιού, υποστηρίζουν ότι καλό είναι το παιδί να ενημερώνεται από μικρή ηλικία, καθώς κάτι τέτοιο το βοηθά να αποδεχτεί ευκολότερα το γεγονός της υιοθεσίας. Να τονιστεί ότι η ενημέρωση καλό είναι να γίνεται από τους γονείς  με απλό και κατανοητό τρόπο.

Ένας απλός τρόπος για να ξεκινήσουν οι γονείς την συζήτηση, είναι διαβάζοντας του παραμύθια που πραγματεύονται ανάλογες καταστάσεις ή μπορούν ακόμα και να μιλήσουν απευθείας στο παιδί για την δική του περίπτωση. Βέβαια, ένα παιδί μικρής ηλικίας δεν μπορεί να κατανοήσει απόλυτα την έννοια της υιοθεσίας, γι’ αυτό και θα χρειαστεί να επανέλθουν σε αυτό και σε άλλες στιγμές στη διάρκεια της ανάπτυξης του. Όπως αναφέρουν οι Brondzinsky, Singer και Braff (1984, στο Watkins & Fisher, 2007), για να καταλάβει ένα παιδί τι σημαίνει υιοθεσία, πρέπει πρώτα να αποκτήσει κάποιες γνώσεις για τη γέννηση και την αναπαραγωγή, για τους ρόλους και τις σχέσεις στην οικογένεια, τις αξίες, τα διαπροσωπικά κίνητρα και τη λειτουργία των κοινωνικών θεσμών. Αυτό δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι ο γονιός θα πρέπει να περιμένει για να πει στο παιδί ότι είναι υιοθετημένο. Καθήκον του είναι να το ενημερώσει από την αρχή και καθώς ωριμάζει να του δίνει παραπάνω πληροφορίες, ενώ ταυτόχρονα πρέπει να μάθει να ακούει το παιδί για να καταλαβαίνει πώς βιώνει την υιοθεσία.

Πολλοί είναι οι γονείς που διστάζουν να μιλήσουν στα παιδιά όταν είναι ακόμα μικρά, φοβούμενοι ότι μια τέτοια ανακοίνωση θα τραυματίσει το παιδί. Ωστόσο, οι γονείς είναι σημαντικό να αποδεχτούν ότι δεν μπορούν να προστατεύσουν το παιδί τους από κάθε στεναχώρια –όσο κι αν το θέλουν. Αλλά, ένας τρυφερός γονιός μπορεί να μετριάσει τον πόνο του. Στην ουσία, η πρώιμη συζήτηση θα βοηθήσει τόσο το παιδί όσο και τους ίδιους τους γονείς να δημιουργήσουν μια σχέση που βασίζεται στην ειλικρίνεια και όχι στα μυστικά. Είναι γνωστό ότι η ύπαρξη μυστικών μπορεί να αποβεί επιζήμια για τις μεταξύ τους σχέσεις και να τροφοδοτεί ένα κλίμα μυστικοπάθειας μέσα στην οικογένεια. Το παιδί πρέπει να αντιληφθεί ότι η υιοθεσία είναι μια φυσιολογική διαδικασία και δεν υπάρχει τίποτα κακό ή μυστικό γύρω απ’ αυτή. Είναι βοηθητικό για το παιδί να νιώθει ότι οι γονείς είναι απόλυτα συμφιλιωμένοι με την υιοθεσία και άρα είναι ανοικτοί να απαντήσουν σε οποιαδήποτε απορία του, χωρίς τον φόβο ότι θα τους πληγώσει.

Ένας ακόμη από τους βασικούς φόβους των γονιών είναι τι μπορεί να συμβεί αν το παιδί θελήσει να μάθει για τους βιολογικούς του γονείς. Καλό είναι, λοιπόν, να έχουν στο μυαλό τους ότι η επιθυμία ή ακόμα και η ανάγκη του παιδιού να μάθει πληροφορίες για το παρελθόν του είναι απόλυτα φυσιολογική και δεν χρειάζεται να την ερμηνεύουν σαν απόρριψη προς το πρόσωπο τους ή αμφισβήτηση. Οι έρευνες δείχνουν ότι ένα πολύ μικρό ποσοστό  υιοθετημένων παιδιών επιθυμεί να συναντήσει τους βιολογικούς του γονείς. Και τα παιδιά που τους αναζητούν σε καμιά περίπτωση δεν θεωρούν ότι ήταν ανεπαρκής η θετή τους οικογένεια. Η αναζήτηση τους αφορά την ανάγκη να γνωρίσουν το παρελθόν τους.  

Είναι αναμενόμενο ότι η στιγμή που οι γονείς θα κληθούν για να απαντήσουν στα ερωτήματα του παιδιού τους για το ποιοι είναι οι βιολογικοί τους γονείς και γιατί το εγκατέλειψαν, είναι δύσκολη. Ωστόσο, καλό είναι αρχικά να πουν στο παιδί λίγα λόγια, πάντα προσαρμοσμένα στην ηλικία που βρίσκεται και κυρίως να του μεταδώσουν το συναίσθημα ότι οι γονείς του δεν το εγκατέλειψαν ή το άφησαν επειδή εκείνο ήταν «κακό» παιδί αλλά επειδή, για κάποιους λόγους, δεν μπορούσαν να το μεγαλώσουν και επιθυμούσαν να του προσφέρουν μια καλύτερη ζωή. Όταν το παιδί μεγαλώσει, αν θελήσει να μάθει περισσότερες λεπτομέρειες για τους βιολογικούς του γονείς, τότε οι γονείς του μπορούν να το βοηθήσουν και να το υποστηρίξουν στη διαδικασία αναζήτησης.

Κλείνοντας, αντιλαμβάνομαι απόλυτα ότι μια τέτοια συζήτηση είναι δύσκολη και αγχώνει συχνά τους γονείς. Ωστόσο, είναι κάτι που καλό είναι να γίνει, έτσι ώστε να μπουν οι βάσεις για μια υγιή και «καθαρή» σχέση γονέα – παιδιού. Όταν οι γονείς νιώθουν ότι το βάρος αυτό είναι ιδιαίτερα έντονο, όταν έχουν άγχος και αγωνία είναι καλό να συμβουλευτούν κάποιον ειδικό ο οποίος θα τους συμβουλεύσει, θα τους υποστηρίξει και θα τους βοηθήσει να «βρουν τα λόγια» για να μιλήσουν στο παιδί τους.

Γονείς: Καλύτερη επικοινωνία με εφήβους.

         Η επικοινωνία μεταξύ γονιών και εφήβων δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Πράγματι οι γονείς βλέπουν τα παιδιά τους στην εφηβική ηλικία να αλλάζουν και πρέπει να συνηθίσουν τη νέα πραγματικότητα της πορείας προς ανεξαρτητοποίηση των παιδιών τους. Η εφηβεία είναι μία περίοδος έντονων αλλαγών, τόσο στον βιοσωματικό όσο και στον ψυχολογικό και κοινωνικό τομέα. Οι βιοσωματικές αλλαγές που βιώνει ο έφηβος συνοδεύονται από ψυχολογικές αντιδράσεις, φόβους και ανησυχίες που εκδηλώνονται με διάφορους τρόπους. Κάθε έφηβος είναι διαφορετικός και μπορεί να εκδηλώνει διαφορετική συμπεριφορά, εξωτερικεύοντας τις αντιδράσεις του Συχνά, οι γονείς δεν είναι προετοιμασμένοι για να κατανοούν και να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα των εφήβων τους. Παρακάτω, ακολουθούν κάποιες απλές συμβουλές που μπορούν να βοηθήσουν τους γονείς στην προσπάθεια προσέγγισης των εφήβων τους.

Τι μπορεί να γίνει, λοιπόν, για να βελτιωθούν οι σχέσεις μεταξύ γονιών και εφήβων;

            Σίγουρα δεν υπάρχει μια μαγική συνταγή για το ζήτημα. Υπάρχουν όμως τρόποι προσέγγισης που καλλιεργούν την επικοινωνία, αυξάνουν την εμπιστοσύνη και χτίζουν καλύτερες σχέσεις γονιών και παιδιών εφηβικής ηλικίας.

            Το πρώτο πράγμα, που πρέπει να κάνουν οι γονείς για να παραμείνουν σε επαφή με τα παιδιά τους, είναι να δημιουργήσουν ένα άνετο κλίμα στο σπίτι, βάσει του οποίου οι έφηβοι θα αισθάνονται ότι μπορούν να τους συμβουλευθούν.

            Οι γονείς πρέπει να αφιερώνουν χρόνο για αυτό. Είναι σημαντικό να περνούν ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά τους.

            Όσα λέγονται μεταξύ του γονιού και του έφηβου, δεν πρέπει να μεταφέρονται σε άλλους. Έτσι ο έφηβος, θα έχει μεγαλύτερη ευκολία να λέει στους γονείς του, το τι νιώθει, τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς του. Τα παιδιά πρέπει να αισθάνονται ότι οι γονείς τους είναι έμπιστοι τους και ότι χειρίζονται με ευθύνη και σεβασμό οτιδήποτε τους λένε.

            Οι έφηβοι όταν μιλούν για τα προβλήματα τους στους γονείς, χρειάζονται προσοχή. Εάν οι γονείς θέλουν να έρθουν πιο κοντά στα παιδιά τους, είναι απαραίτητο να τους προσφέρουν την προσοχή αυτή. Παράλληλα όταν τους μιλούν είναι προτιμότερο να χρησιμοποιούν τον ίδιο τρόπο, προσοχή και έκφραση όπως όταν μιλούν με ενήλικες. Ταυτόχρονα όμως δεν πρέπει να ξεχνούν ότι έχουν να κάνουν με παιδιά.

            Οι ερωτήσεις προς τα παιδιά δεν πρέπει να γίνονται με τρόπο ανάκρισης. Οι γονείς μπορούν να μάθουν σχεδόν ότι θέλουν από τα παιδιά φτάνει να τα προσεγγίζουν με υπομονή και ήπιο τρόπο.

            Η επικριτική προσέγγιση δεν βοηθά. Το να τους πουν οι γονείς "είδες τι σου έλεγα" ή "στο είχα πει ότι αυτό θα συνέβαινε" ιδιαίτερα όταν πρόκειται για μια αποτυχία ή δυσάρεστη εξέλιξη, βάζει τα παιδιά σε αμυντική θέση. Έτσι, την επόμενη φορά θα είναι πιο επιφυλακτικά στο να σας μιλήσουν.

            Η αποφυγή τοποθέτησης κανόνων, βοηθά στην εποικοδομητική σχέση. Είναι προτιμότερο να ορίζονται και να συμφωνούνται κοινά αποδεκτές κατευθυντήριες γραμμές. Οι γονείς καλό είναι να συζητούν με τα παιδιά τους και όχι να αποφασίζουν πάντα εκείνοι γι' αυτό που θεωρούν σωστό.

            Βέβαια, όπως οποιαδήποτε σχέση, έτσι και η σχέση γονιών και εφήβων, θέλει χρόνο για να καλλιεργηθεί και να διατηρηθεί. Δώστε, λοιπόν, χρόνο τόσο στον εαυτό σας όσο και στους εφήβους, αφήστε τον εαυτό σας ελεύθερο και το αποτέλεσμα θα είναι καλύτερες σχέσεις μαζί τους για όλη σας τη ζωή.

Παγκόσμια Ημέρα κατά της Παιδικής Κακοποίησης

Η 19η Νοεμβρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα ενάντια στην Παιδική Κακοποίηση. Το Χαμόγελο του Παιδιού είναι κοντά σε κάθε παιδί που χρειάζεται βοήθεια.
Η Εθνική Τηλεφωνική Γραμμή για τα Παιδιά SOS 1056 λειτουργεί 24 ώρες τη μέρα, 7 ημέρες την εβδομάδα, είναι δωρεάν και ανώνυμη, στελεχωμένη από κοινωνικούς λειτουργούς και ψυχολόγους.
—
Όταν η Ήρα γέννησε τον Ήφαιστο, από την ντροπή της, τον πέταξε από τον Όλυμπο λόγω της ασχήμιας του. Τον Ήφαιστο ανέθρεψαν τελικά δυο νύμφες, η Θέτιδα και η Ευρυνόμη, ωστόσο το γεγονός αυτό τον σημάδεψε για πάντα. Η πτώση από τον Όλυμπο τον άφησε «κουτσό» και όποτε έβρισκε ευκαιρία προσπαθούσε να εκδικηθεί την μητέρα του γι’ αυτό που του έκανε. Ως ενήλικας ο θεός Ήφαιστος είχε μια ταραγμένη προσωπική ζωή.
Στο πρόσωπο του Ηφαίστου πολλοί σύγχρονοι επιστήμονες θα έβλεπαν τη ζωή ενός παιδιού που βίωσε απόρριψη και κακοποίηση στην παιδική του ηλικία, γεγονός που το σημαδεύει και το ακολουθεί και στην ενήλικη ζωή του.
Από την περίπτωση του Ηφαίστου μέχρι σήμερα υπάρχουν, όπως έχει ήδη αναφερθεί, χιλιάδες παραδείγματα παιδιών που έχουν βιώσει παιδική κακοποίηση. Ανάλογα και με την εποχή η παιδική κακοποίηση προσαρμόζεται. Στα χρόνια της Αρχαίας Ελλάδας υπήρχαν θυσίες παιδιών (όπως μαρτυράται από την θυσία της Ιφιγένειας), στα χρόνια του Μεσαίωνα η παιδική εργασία βρισκόταν σε μεγάλη έξαρση, περίπου στην δεκαετία του 1990 υπήρχαν χιλιάδες παιδιά στα φανάρια ενώ στις μέρες μας πολλά παιδιά κακοποιούνται μέσω διαδικτύου.
Παρά τις πολλές μορφές που μπορεί να πάρει η παιδική κακοποίηση, τέσσερις είναι οι βασικοί της τύποι
• Σωματική Κακοποίηση
• Σεξουαλική Κακοποίηση
• Συναισθηματική και Ψυχολογική Κακοποίηση
• Παραμέληση
ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ
Σωματική κακοποίηση παιδιού είναι η εμπρόθετη άσκηση σωματικής βίας σε βάρος των παιδιών και έχει ως αποτέλεσμα (ή θα μπορούσε να έχει ως αποτέλεσμα) επιπτώσεις στην υγεία του παιδιού, την επιβίωση του, στην ανάπτυξη του ή στην αξιοπρέπεια του.
Η σωματική κακοποίηση εκδηλώνεται μέσω ξυλοδαρμού, με χτυπήματα, κλωτσιές, ταρακουνήματα, δαγκώματα, στραγγαλισμούς, καψίματα, δηλητηριάσεις και πρόκληση ασφυξίας.
ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ
Σεξουαλική κακοποίηση έχει οριστεί ως η «με οποιονδήποτε τρόπο συμμετοχή του παιδιού σε σεξουαλική δραστηριότητα, την οποία δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί πλήρως και δεν είναι σε αναπτυξιακό ή νοητικό στάδιο κατά το οποίο μπορεί να δώσει την συγκατάθεση του».
ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ
Η συναισθηματική και ψυχολογική κακοποίηση περιλαμβάνει, και μεμονωμένα περιστατικά αλλά και ένα σταθερό μοντέλο συμπεριφοράς κατά το οποίο υποτιμάται η προσωπικότητα και γενικά η ύπαρξη του παιδιού… Συνήθως περιλαμβάνει: τον περιορισμό της κίνησης του παιδιού, συμπεριφορές ταπείνωσης, κατηγοριών απειλών ή εξευτελισμού και οποιαδήποτε μορφής κακή μεταχείριση και απόρριψη.
ΠΑΡΑΜΕΛΗΣΗ
Εδώ αναφερόμαστε στην ανικανότητα του γονέα να δημιουργήσει ένα ασφαλές περιβάλλον (φυσικό και συναισθηματικό) για την ομαλή ανάπτυξη του παιδιού, επικεντρωμένο στους εξής τομείς
• Υγεία
• Εκπαίδευση
• Συναισθηματική ανάπτυξη
• Διατροφή
• Σπίτι και συνθήκες διαβίωσης
Οι γονείς των παραμελημένων παιδιών δεν είναι απαραίτητα φτωχοί. Μπορεί να είναι και εύποροι.

Καθημερινά στην Εθνική Τηλεφωνική Γραμμή για τα Παιδιά SOS 1056 γινόμαστε δέκτες ιστοριών παιδιών που αναστατώνουν και τον πιο ψύχραιμο.
Σκοπός της Γραμμής και του Συλλόγου είναι η διαφύλαξη των δικαιωμάτων του παιδιού και η προστασία του από κάθε κίνδυνο.
Βοηθήστε μας να εξαλείψουμε τα φαινόμενα παιδικής κακοποίησης.
Καλέστε στη γραμμή και μοιραστείτε με το επιστημονικό προσωπικό του Συλλόγου οποιαδήποτε πληροφορία έχετε για κάποιο παιδί που κινδυνεύει.

Κατά τους πρώτους 10 μήνες του 2011 μέσω της Εθνικής Τηλεφωνικής Γραμμής για τα Παιδιά ενημερωθήκαμε για 711 παιδιά που βρίσκονται σε κίνδυνο.
Τα παιδιά δεν είναι αριθμοί, έχουν πρόσωπο. Είναι … ο Αντώνης, η Κατερίνα, η Μαρία, ο Γιάννης… Παιδιά με όνομα και προσωπικότητα. Παιδιά που δεν τα σεβάστηκαν και βιώνουν την σκληρή πραγματικότητα της βίας, της απόρριψης, του εξευτελισμού…
Παιδιά για τα οποία ενημερώθηκαν οι αρμόδιες αρχές.
Παιδιά που χρειάζονται προστασία και δικαιούνται τα αυτονόητα… ασφάλεια, αγάπη, φροντίδα, φαγητό.
Ωστόσο το πρόβλημα δεν εντοπίζεται μόνο σε αυτά τα 711 παιδιά.
Το μεγαλύτερο μέρος του ειδεχθέστερου εγκλήματος της κοινωνίας, της παιδικής κακοποίησης, βρίσκεται κρυμμένο μέσα στα σπίτια.
Αναλύοντας τις καταγγελίες παρατηρείται ότι σε ποσοστό 92% θύτες είναι οι ίδιοι οι γονείς, οι οποίοι βασιζόμενοι στην αγάπη των παιδιών και στην εμπιστοσύνη που τα ίδια τους δείχνουν, εξασφαλίζουν την σιωπή τους.
Και έτσι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα πρόβλημα που κάποιοι γνωρίζουν αλλά … δεν μιλάνε!!!
Η σιωπή καθιστά τη λύτρωση ένα παιδικό όνειρο.
Αυτά τα 711 παιδιά είναι μόνο ένα μέρος των παιδιών που βιώνουν κακοποίηση.
Η δική τους «παιδική ζωή» δεν θυμίζει σε τίποτα τη ζωή που δικαιούται να έχει ένα παιδί.
«Το Χαμόγελο του Παιδιού» σαν σκοπό έχει να βρίσκεται καθημερινά δίπλα σε κάθε παιδί που κινδυνεύει.
Η Εθνική Τηλεφωνική Γραμμή για τα Παιδιά SOS 1056 λειτουργεί 24 ώρες τη μέρα, 7 ημέρες την εβδομάδα, είναι δωρεάν και ανώνυμη, στελεχωμένη από κοινωνικούς λειτουργούς και ψυχολόγους.
http://www.eimaimama.gr/

"Κοινωνική Φοβία"

«Θα γίνω ρεζίλι», «θα φανώ γελοίος/α», «όλοι θα καταλάβουν ότι δεν αξίζω», είναι μερικές από τις σκέψεις που βασανίζουν τα άτομα που πάσχουν από κοινωνική φοβία. Το φυσιολογικό άγχος που νιώθουν οι άνθρωποι όταν χρειάζεται να εκτεθούν σε κοινωνικές περιστάσεις, όπως για παράδειγμα να δώσουν μια ομιλία, να κάνουν νέες γνωριμίες, να βγουν για φαγητό με φίλους ή να φλερτάρουν, παίρνει δραματικές διαστάσεις και έτσι δραστηριότητες που φυσιολογικά μπορεί να αποτελούσαν ακόμα και πηγή χαράς μετατρέπονται σε πραγματικό εφιάλτη. Τα άτομα αυτά κατακλύζονται από φόβους ότι θα κάνουν λάθη, θα έχουν γενικά χαμηλή επίδοση και θα βιώσουν σωματικά συμπτώματα (π.χ. θα κοκκινίσουν από ντροπή ή θα ιδρώσουν) που θα αποκαλύψουν το άγχος τους.

Τι είναι η κοινωνική φοβία;
            Η κοινωνική φοβία είναι μια διαταραχή που χαρακτηρίζεται από έντονο και επίμονο φόβο ταπείνωσης ή αμηχανίας σε κοινωνικές καταστάσεις ή σε καταστάσεις που το άτομο πρέπει να επιτελέσει κάτι μπροστά σε κόσμο. Ο φόβος σε αυτές τις καταστάσεις έχει να κάνει με την αίσθηση του ατόμου ότι είναι εκτεθειμένο στην παρατήρηση, την κριτική και τον εξονυχιστικό έλεγχο των άλλων, ιδιαίτερα αν είναι άγνωστοι. Έτσι, το άτομο φοβάται ότι οι άλλοι θα δουν ότι έχει άγχος ή θα το κρίνουν ως αδύνατο ή «τρελό».

            Ο φόβος μπορεί να είναι τόσο σοβαρός και έντονος που επηρεάζει αρνητικά την εργασία τους ή τη συμμετοχή τους στο σχολείο και άλλες συνήθειες ή καθημερινές δραστηριότητες. Πολλοί από τους ανθρώπους που έχουν κοινωνική φοβία, αντιλαμβάνονται ότι οι φόβοι τους όταν βρίσκονται με άλλους ανθρώπους είναι υπερβολικοί. Όμως δεν μπορούν να κάνουν οτιδήποτε για αυτό. Μάλιστα μπορεί να αγχώνονται για μέρες ή εβδομάδες πριν από ένα αναμενόμενο γεγονός που το θεωρούν ιδιαίτερα φοβερό. Μερικές  χαρακτηριστικές σκέψεις που κάνει κάποιος που πάσχει από κοινωνική φοβία είναι οι ακόλουθες: «Οι άλλοι σκέφτονται άσχημα για μένα», «Θα γελοιοποιηθώ» ή «Θα φανώ ανόητος», «Είμαι βαρετός», «Εάν δεν τα καταφέρω, οι άλλοι δεν θα με συμπαθούν» κλπ. Η κοινωνική φοβία μπορεί να περιορίζεται σε ένα μόνο είδος καταστάσεων όπως για παράδειγμα όταν τα άτομα που υποφέρουν μιλούν σε επίσημες ή ανεπίσημες καταστάσεις ή όταν τρώνε ή πίνουν μπροστά σε άλλους. Στις πιο σοβαρές μορφές της κοινωνικής φοβίας, η διαταραχή είναι τόσο γενικευμένη που το άτομο βιώνει συμπτώματα κάθε φορά που υπάρχουν τριγύρω του άλλοι άνθρωποι.

            Συμπτώματα άγχους και μάλιστα σωματικά (αίσθημα παλμών, τρόμος, ιδρώτας, κοκκίνισμα κτλ.) είναι σχεδόν πάντα παρόντα και σε σοβαρές περιπτώσεις το άτομο φτάνει σε πανικό. Η κατάσταση αυτή οδηγεί τα άτομα με κοινωνική φοβία σε ένα φαύλο κύκλο. Όσο περισσότερο φοβούνται μια κατάσταση, τόσο πιθανότερο είναι να παρουσιάσουν συμπτώματα ορατά στους άλλους και αντιλαμβανόμενοι το γεγονός αυτό, φοβούνται ακόμη περισσότερο γεγονός που ευνοεί την εκδήλωση των συμπτωμάτων.

Τι μπορούμε να κάνουμε;

            Η κοινωνική φοβία μπορεί να αντιμετωπιστεί και να θεραπευτεί και ο τρόπος εξαρτάται από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το άτομο που πάσχει. Κάποιος που απλά παρατηρεί στον εαυτό του ελαφρά συμπτώματα τέτοιας φοβίας μπορεί ενδεχομένως να βοηθήσει και μόνος του τον εαυτό του με κάποιες μικρές «ασκήσεις θάρρους». Σε πιο σοβαρές περιπτώσεις, χρειάζεται βοήθεια ειδικού. Σε αυτές τις περιπτώσεις  είναι σημαντικό να λαμβάνουμε υπόψη το χρόνο που προϋπάρχει η φοβία και το πόσο έχει ήδη απομονωθεί το άτομο. Επίσης, αν παράλληλα με τη φοβία παρουσιάζει (πράγμα αρκετά συνηθισμένο) και κατάθλιψη, τότε είναι ίσως αναγκαία η χορήγηση φαρμακευτικής αγωγής, επειδή ο συνδυασμός της αποφυγής κοινωνικών επαφών με την κατάθλιψη δημιουργούν μια δύσκολη συναισθηματική κατάσταση, που δεν βοηθά το άτομο να κινητοποιηθεί για να αντιμετωπίσει τη φοβία του.

Συνάντηση - Συζήτηση με γονείς ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ

Στα πλαίσια της ενημέρωσης γονέων διοργανώνεται μια συνάντηση με βασικό θέμα την οριοθέτηση του παιδιού. Θα μιλήσουμε για τον τρόπο με τον οποίο μπορείτε να επικοινωνήσετε καλύτερα με το παιδί, πώς να θέσετε κανόνες, τα πρέπει και δεν πρέπει. Θα δούμε το σύστημα Επιβράβευσης & Συνεπειών και πώς να αντιμετωπίζετε τις επίμονες και εκρηκτικές αντιδράσεις του παιδιού άμεσα.

Ώρα έναρξης: 17:00

Διάρκεια: 2 ώρες 
Τόπος Διεξαγωγής: Καβέτσου 17

Θα δοθεί υλικό σε έντυπη μορφή.

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΔΗΛΩΣΕΤΕ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ.

«Η πειθαρχία βασίζεται στην υγιή σχέση γονιών και παιδιού. Για να ξέρεις πώς να πειθαρχήσεις το παιδί σου, θα πρέπει πρώτα να το γνωρίζεις και καλά. Οι σοφοί «τηρητές της πειθαρχίας» αφιερώνουν τον χρόνο τους και την ενεργητικότητά τους στο να βρίσκονται πάντα ένα βήμα πιο μπροστά από το παιδί τους και να δημιουργούν τις συνθήκες οι οποίες προάγουν την καλή συμπεριφορά, δίνοντας στο παιδί λίγες ευκαιρίες για να συμπεριφερθεί άσχημα.  

Οι σοφοί «τηρητές της πειθαρχίας»:

• μένουν δεμένοι με το παιδί τους
• αναπτύσσουν αμοιβαία ευαισθησία μεταξύ γονιού και παιδιού
• αφιερώνουν περισσότερο χρόνο στην προαγωγή επιθυμητής συμπεριφοράς, έτσι ώστε να

      χρειάζεται λιγότερη «διορθωτική» πειθαρχία

• γνωρίζουν καλά την αρμόζουσα συμπεριφορά για τη συγκεκριμένη ηλικία του παιδιού
• χρησιμοποιούν χιούμορ για να προάγουν τη συνεργασία του παιδιού
• μπορούν να «μπαίνουν στη θέση» του παιδιού και να αποτρέπουν ανεπιθύμητη συμπεριφορά.»

(Απόσπασμα από το βιβλίο "The Discipline Book", William & Martha Sears)

Πότε να μιλήσετε στα παιδιά σας για το σεξ;

-->

           Είναι αλήθεια ότι η συγκεκριμένη συζήτηση είναι από τις πιο άβολες και περίεργες στιγμές που καλείται να βιώσει ένας γονιός. Πολλοί γονείς αναρωτιούνται ποια είναι η κατάλληλη ηλικία για να ενημερωθεί ένα παιδί για ένα τόσο ευαίσθητο θέμα; Με ποια λόγια πρέπει να αρχίσουν; Πώς μπορούν να αποφύγουν την αμηχανία της στιγμής;

            Όσο πιο μικρά, λοιπόν, είναι τα παιδιά τόσο πιο εύκολο είναι να συζητήσουμε μαζί τους γιατί σε αυτή την ηλικία δεν έχουν ακόμη αναστολές για θέματα που σχετίζονται με το σεξ ούτε το βλέπουν με πονηριά. Ωστόσο, δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος κανόνας ηλικίας. Η κατάλληλη στιγμή για να μιλήσετε στα παιδιά σας είναι όταν αρχίσουν εκείνα να σας ρωτούν. Πότε, όμως, ένα παιδί αρχίζει να αναρωτιέται για τα «ιδιαίτερα» σημεία του σώματος του; Ουσιαστικά, αυτό ξεκινάει ταυτόχρονα με την γέννηση του. Μπορεί ένα μικρό παιδί να μην γνωρίζει την έννοια του σεξ, αλλά γνωρίζει πολύ καλά την ευχαρίστηση των οργάνων του. Κυρίως τον πρώτο χρόνο της ζωής του, ένα παιδί αρέσκεται να αγγίζει τα γεννητικά του όργανα.
            Η όλη κουβέντα, λοιπόν, γύρω από το σεξ ή την αναπαραγωγή, όπως είπαμε, αρχίζει όταν το παιδί δείξει ότι ενδιαφέρεται για το θέμα και έχει απορίες. Οι γονείς πρέπει να έχουν στο μυαλό τους ότι θα μιλήσουν έτσι όπως θα μιλούσαν για οποιαδήποτε φυσιολογική λειτουργία, όμως με τρόπο προσαρμοσμένο στην ηλικία του παιδιού. Με απλά λόγια, κατανοητούς όρους, αμεσότητα και κυρίως λέγοντας την αλήθεια «μεταφρασμένη» στην παιδική γλώσσα. Αν, για παράδειγμα, ένα παιδί ρωτήσει «πώς γεννιούνται τα παιδιά;», η απάντηση είναι «το σποράκι του µπαµπά μπαίνει στην κοιλίτσα της µαµάς και γίνεται το μωρό» και όχι «τα φέρνει ο πελαργός. Οι απαντήσεις των γονέων πρέπει να είναι ακριβείς, απαντώντας μόνο σε αυτό που ρωτά το νεαρό μέλος της οικογένειας και ενθαρρύνοντας το να εκφράσει κι άλλες απορίες.
            Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, για πολλούς γονείς, το συγκεκριμένο θέμα είναι ταμπού. Το πρόβλημα δεν είναι το πώς μιλάς σε ένα παιδί για το σεξ, αλλά το αν μιλάς. Ιδιαίτερα, στην ελληνική κοινωνία, εξαιτίας κουλτούρας, παραδόσεων, θρησκείας κλπ, πολλοί αποφεύγουν τέτοιες κουβέντες, λέγοντας ένα ξερό «θα μάθεις όταν μεγαλώσεις». Ακόμη κι αυτοί που παίρνουν την απόφαση να καθίσουν με το παιδί τους και να συζητήσουν, νιώθουν μεγάλη ντροπή. Για αυτές τις περιπτώσεις, υπάρχουν ειδικά παραμύθια τα οποία μπορούν να συμβουλευτούν οι γονείς για περισσότερες πληροφορίες, προτού προχωρήσουν στην συζήτηση. Επίσης, το να αφήσουν το παιδί να ρωτάει και αυτοί απλώς να απαντούν θα μειώσει κατά πολύ την αμηχανία τους. Επιπλέον, είναι σημαντικό να τονιστεί ότι σε αυτή την συζήτηση πρέπει και οι δυο γονείς να είναι παρόντες και να συμφωνούν μεταξύ τους, ώστε να μην δώσουν την εντύπωση πως μόνο ο ένας από τους δύο έχει άνεση, ενώ ο άλλος έχει κάποιο πρόβλημα στην επικοινωνία μαζί του. Επίσης, δεν υπάρχει καμία διαφορά στην προσέγγιση ενός αγοριού και ενός κοριτσιού.

            Τέλος, μια γενική συμβουλή την οποία είναι καλό να έχουμε στο μυαλό μας είναι ότι απαντάμε πάντα στο παιδί, απαντάμε με ειλικρίνεια, σύντομα, απλά και ανάλογα με την ηλικία του. Να θυμάστε ότι το παιδί στις μικρές ηλικίες ικανοποιείται εύκολα με μια απλή απάντηση. Να θυμάστε όμως ότι ακόμα και να πούμε και κάτι περισσότερο απ’ ότι ίσως απαιτεί η ηλικία του δεν προκαλούμε κανένα κακό. Μη νιώθετε επίσης αδυναμία επειδή μπορεί να σας διαφεύγουν κάποιες λεπτομέρειες σχετικές με ένα θέμα που σας ρώτησε το παιδί. Σίγουρα το δικό του μυαλό δεν πήγε μέχρι εκεί. Κι αν νιώθετε άβολα να συζητήσετε ένα συγκεκριμένο θέμα πέστε του το και προσπαθήστε μαζί να ξεπεράσετε την αδυναμία σας.

Χαρακτηριστικά Δυσλεξίας

-->

                                            Γραπτό παιδιού 10 χρονών

Οι μαθησιακές δυσκολίες απασχολούν ένα σημαντικό ποσοστό μαθητών, γονέων και εκπαιδευτικών. Τα τελευταία χρόνια ο αριθμός των γονιών αλλά και των εκπαιδευτικών οι οποίοι ασχολούνται με το συγκεκριμένο θέμα έχει αυξηθεί.

            Οι μαθησιακές δυσκολίες εμφανίζονται με πολλές μορφές: οπτική, ακουστική, κινητικού ελέγχου, δυσκολία στην επικοινωνία, στη λογική επεξεργασία πληροφοριών, κ.λ.π. Κάθε παιδί, έφηβος, ή ενήλικος με μαθησιακή δυσκολία είναι μοναδικός. Παρουσιάζει διαφορετικό συνδυασμό και σοβαρότητα προβλημάτων. Είναι ένα άτομο με μία, ή περισσότερες σημαντικές ελλείψεις στις βασικές διαδικασίες μάθησης. Το άτομο που παρουσιάζει μαθησιακές δυσκολίες έχει συνήθως νοημοσύνη μέσου όρου, ή πάνω από τον μέσο όρο. Παρόλα αυτά, για κάποιον λόγο υπάρχει ένα χάσμα ανάμεσα στο τι θα μπορούσε δυνητικά να πετύχει και στο τι πραγματικά πετυχαίνει στη ζωή του.

Η πιο συνηθισμένη μορφή ειδικών μαθησιακών δυσκολιών είναι η δυσλεξία στην οποία παρουσιάζονται δυσκολίες στην επεξεργασία του γραπτού λόγου και στην ανάγνωση.

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ.

• Δυσκολία αδρών και λεπτών κινήσεων, π.χ. δέσιμο κορδονιών, κουτσό.
• Καθυστέρηση στην ανάπτυξη του λόγου και της ομιλίας.
• Δυσκολία στον προσανατολισμό στο χώρο (μπερδεύει το αριστερό με το δεξί).
• Δυσκολία στον προσανατολισμό στο χρόνο (μπερδεύει έννοιες όπως, χθες, σήμερα αύριο κλπ).
• Δυσλειτουργία της βραχύχρονης και της μακρόχρονης μνήμης π.χ. δυσκολεύεται να αποστηθίσει πληροφορίες, ξεχνά τα πράγματα του, δεν μπορεί να μάθει τις μέρες ή τους μήνες κλπ.

ΑΝΑΓΝΩΣΗ

•  Διαβάζει συλλαβιστά, αργά και άχρωμα.

• "Χάνει" το σημείο που βρίσκεται.
• Μαντεύει αφού διαβάσει ένα μέρος της λέξης, π.χ. ωραίος αντί για ωράριο.
• Αλλάζει την σειρά των γραμμάτων ή των συλλαβών, π.χ. τοσ αντί για στο.
• Δυσκολία στην ανάγνωση των γραμμάτων που μοιάζουν οπτικά, π.χ. βάρος αντί για φάρος.
• Παραλείπει γράμματα, συλλαβές ή και λέξεις.
• Προσθέτει γράμματα, συλλαβές ή και λέξεις.
• Δυσκολεύεται στην ανάγνωση λέξεων με δίφθογγους.
• Επαναλαμβάνει λέξεις.
• Δυσκολεύεται στην κατανόηση του κειμένου.

ΓΡΑΦΗ

• Μπερδεύει γράμματα που μοιάζουν ακουστικά, π.χ. δ-θ, γ-χ, β-φ.
• Μπερδεύει γράμματα που μοιάζουν οπτικά, π.χ. ο-α, π-τ, β-θ.
• Παραλείπει γράμματα κυρίως σε λέξεις με τριπλά ή διπλά σύμφωνα, π.χ. Ατρέας αντί για Αντρέας.
• Προσθέτει γράμματα, π.χ. αρκρούδα αντί για αρκούδα.
• Δυσκολία στην αντιγραφή.
• Χωρίζει ή ενώνει λέξεις, π.χ. με γάλο αντί για μεγάλο ή το μολύβιμου είναι κίτρινο
  

 Βιβλιογραφία

Αναστασίου, Δ. (1998). Δυσλεξία. Αθήνα: Εκδόσεις Άτροπος

Παντελιάδου, Σ. (2000) Μαθησιακές Δυσκολίες και Εκπαιδευτική Πράξη. Αθήνα: Ελληνικα Γράμματα

Κρίσεις Πανικού....

   

        «Θα τρελαθώ, θα χάσω τον έλεγχο, θα πάθω κάτι, θα γελοιοποιηθώ» είναι μερικές από τις χαρακτηριστικές σκέψεις που κάνει ένα άτομο όταν βιώνει επεισόδια ξαφνικού και έντονου άγχους, δηλαδή πανικού. Η διαταραχή πανικού είναι από τις πιο συχνές ψυχικές παθήσεις κατά την οποία ο ασθενής παρουσιάζει αιφνίδια και απρόσμενα επεισόδια έντονου φόβου και άγχους. Τα επεισόδια αυτά ονομάζονται κρίσεις πανικού και η διάρκεια τους μπορεί να είναι από μερικά λεπτά έως μερικές ώρες. Εκδηλώνονται χωρίς καμία προειδοποίηση και η αιτία έναρξης τους μπορεί να είναι άγνωστη.

Πιο αναλυτικά, λοιπόν, η διαταραχή πανικού χαρακτηρίζεται από επαναλαμβανόμενες προσβολές πανικού που συνοδεύονται είτε από επίμονη ανησυχία του ατόμου μήπως του ξανασυμβεί είτε από επίμονη ανησυχία για τις επιπτώσεις (μήπως πάθει κάτι σοβαρό, μήπως τρελαθεί κλπ) ή από σημαντική αλλαγή της συμπεριφοράς του (παραίτηση από τη δουλειά ή αποχή από το σχολείο). Μια κρίση πανικού, όπως προείπαμε έρχεται χωρίς προειδοποίηση και χωρίς οποιοδήποτε προφανή λόγο. Είναι ξεκάθαρα εντονότερη από το απλό και κοινό συναίσθημα του άγχους που οι περισσότεροι άνθρωποι δοκιμάζουν και εκτός των άλλων συμπεριλαμβάνει και μια σειρά από τυπικά σωματικά συμπτώματα.

            Τα συνήθη σωματικά συμπτώματα είναι τα ακόλουθα:

1)αίσθημα ότι η καρδιά πάει να σπάσει

2)τρεμούλα

3)εφίδρωση

4)πόνος ή δυσφορία στο στήθος

5)αίσθημα ζάλης ή λιποθυμίας

6)φόβος ότι τρελαίνεται

7)φόβος ότι θα πεθάνει

            Η διαταραχή εμφανίζεται συνήθως στην εφηβεία και τα πρώτα χρόνια της ενήλικης ζωής, μπορεί ωστόσο να εμφανισθεί και στην παιδική ηλικία. Τα συμπτώματα των κρίσεων πανικού συχνά μιμούνται συμπτώματα σωματικών παθήσεων. Γι’ αυτό και τα άτομα που πάσχουν από κρίση πανικού μπορεί να σπεύσουν στο νοσοκομείο, πιστεύοντας ότι έπαθαν καρδιακή προσβολή, αναπνευστικό πρόβλημα κλπ. Μπορεί επίσης να φοβούνται ότι χάνουν την αίσθηση της πραγματικότητας. Έτσι τα άτομα με κρίσεις πανικού συχνά επισκέπτονται μέχρι και 10 διαφορετικούς ιατρούς, υποβάλλονται σε πολλές μη απαραίτητες εξετάσεις και υποφέρουν για πολλά χρόνια πριν να γίνει η σωστή διάγνωση. Στις περισσότερες περιπτώσεις η διάγνωση της διαταραχής πανικού δεν τίθεται παρά μόνο αφότου εξειδικευμένες ιατρικές εξετάσεις και διαδικασίες αποτύχουν να παρέχουν σωστή διάγνωση ή ανακούφιση από τα συμπτώματα. Έρευνες δείχνουν ότι μόνο ο ένας στους τέσσερις ασθενείς με διαταραχή πανικού, λαμβάνει τη θεραπεία που χρειάζεται. Είναι σημαντικό να είναι γνωστά τα συμπτώματα, να γίνει σωστή διάγνωση, ώστε να σιγουρευτεί κανείς ότι θα πάρει τη σωστή θεραπεία.

            Γι’ αυτό, λοιπόν, είναι σημαντικό να τονιστεί η σημασία της θεραπείας και αυτό γιατί οι επανειλημμένες κρίσεις πανικού μπορεί να επηρεάσουν σε σημαντικό βαθμό τη ζωή του ατόμου. Χωρίς θεραπεία οι κρίσεις ή οι προσπάθειες αποφυγής τους μπορεί να ελέγχουν ολοκληρωτικά τη ζωή ενός ατόμου. Επιπλέον, χωρίς θεραπεία, τα άτομα με διαταραχή πανικού μπορεί να συνεχίσουν να έχουν κρίσεις πανικού για πολλά χρόνια. Αυτό μπορεί να επηρεάσει σοβαρά τις σχέσεις τους με την οικογένεια, τους φίλους, τους συνομήλικους. Η ζωή τους μπορεί να αποκτήσει πολλούς περιορισμούς. Για παράδειγμα, το άτομο μπορεί να αρχίσει να αποφεύγει καταστάσεις που φοβάται ότι θα προκαλέσουν κρίση πανικού. Πολλά άτομα, επίσης  με διαταραχή πανικού παθαίνουν σοβαρή κατάθλιψη. Η Διαταραχή Πανικού μπορεί να αντιμετωπιστεί με επιτυχία, και οι πάσχοντες μπορούν να συνεχίσουν να ζουν μια πλήρη και ικανοποιητική ζωή. 

 Δείτε ένα σχετικό ενημερωτικό βίντεο:

http://youtu.be/w4FWqVs55jQ 

       

Ο ρόλος του πατέρα.

           Για πάρα πολλά χρόνια ο ρόλος του πατέρα στη φροντίδα του παιδιού είχε υποτιμηθεί και όλη η έμφαση είχε δοθεί στο μητρικό ρόλο. Ακόμα και η επιστήμη της ψυχολογίας, για πολύ καιρό αγνοούσε το ρόλο του στην οικογένεια και ειδικά στην ανάπτυξη του παιδιού. Ίσως γιατί πίστευαν ότι η επίδραση του έχει μικρότερη σημασία από εκείνη της μητέρας. Ωστόσο, αυτό το αρνητικό κλίμα για τον ρόλο του πατέρα αρχίζει ουσιαστικά να αλλάζει την δεκαετία του 1970, οπότε και οι έρευνες αρχίζουν να τονίζουν την συμβολή του στην ανάπτυξη και στο «μεγάλωμα» του παιδιού. Και τελικά, σήμερα η επιστήμη της ψυχολογίας έγκυρα πια λέει ότι η αλληλεπίδραση πατέρα-παιδιού είναι πολύ σημαντική και επηρεάζει είτε θετικά είτε  αρνητικά την προσωπικότητα του παιδιού.

            Τι υποστηρίζουν, λοιπόν, σήμερα οι έρευνες;

Τα παιδιά τα οποία έχουν έναν πατέρα που εμπλέκεται ενεργά στην φροντίδα τους, ακόμα και από την γέννηση, είναι παιδιά τα οποία αποκτούν συναισθηματική ασφάλεια, νιώθουν πιο σίγουρα να εξερευνήσουν τον κόσμο γύρω τους και καθώς μεγαλώνουν δημιουργούν καλές προσωπικές αλλά και κοινωνικές σχέσεις.

            Ο τρόπος που παίζουν οι μπαμπάδες με τα παιδιά τους έχει επίσης, σημαντική επίδραση στην συναισθηματική και κοινωνική ανάπτυξη του παιδιού. Οι μπαμπάδες συγκριτικά με τις μαμάδες, περνούν περισσότερο χρόνο παίζοντας παιχνίδια που είναι διαδραστικά και έντονα και τα οποία απαιτούν την ενεργητική συμμετοχή των παιδιών. Μέσα από τέτοιου είδους παιχνίδια τα παιδιά μαθαίνουν πώς να ελέγχουν και να προσαρμόζουν τα συναισθήματα αλλά και την συμπεριφορά τους.

            Επιπλέον, η ουσιαστική παρουσία και φροντίδα του πατέρα στη ζωή του παιδιού οδηγεί και σε καλύτερες μαθησιακές επιδόσεις. Η επιρροή της συμμετοχής του πατέρα εκτείνεται μέχρι την εφηβεία αλλά και την αρχή της ενήλικης ζωής. Αρκετές μελέτες έχουν δείξει ότι η ενεργητική συμμετοχή του πατέρα συνδέεται με καλύτερες νοητικές και λεκτικές ικανότητες αλλά και με γενικότερα ακαδημαϊκά επιτεύγματα κατά την περίοδο της εφηβείας.

            Οπωσδήποτε η έκταση της συμμετοχής των πατεράδων στην ανάπτυξη των παιδιών τα επηρεάζει σημαντικά. Τα παιδιά, που είναι παρόντες οι πατέρες τους χαρακτηρίζονται από αυξανόμενη γνωστική ικανότητα, λιγότερες φύλο-στερεοτυπημένες πεποιθήσεις και είναι πιο κοινωνικά. Ο γιος διδάσκεται πώς να γίνει πατέρας από τον ίδιο του τον πατέρα. Γνωρίζει τις σχέσεις του πατέρα του με τα άλλα αδέρφια του και παρακολουθεί προσεκτικά τον τρόπο που αντιδρά ο πατέρας απέναντι στον ίδιο.  Το κορίτσι μαθαίνει πως είναι ο άνδρας και πως συμπεριφέρεται ο πατέρας. Οι σχέσεις του πατέρα με την μητέρα προσφέρουν στα παιδιά την ευκαιρία να παρατηρούν όλες τις πλευρές της συμπεριφοράς τους σαν συζύγων. Ειδικά για το αγόρι ο πατέρας αποτελεί το πρότυπο που σαν μικρός το μιμείται και σαν μεγάλος θέλει να ταυτιστεί μαζί. Αντίθετα τα αγόρια που μεγαλώνουν χωρίς πατέρες φάνηκαν να έχουν προβλήματα στους τομείς της ανάπτυξης φύλο-ρόλου και γένος-ταυτότητας, σχολική απόδοση, ψυχοκοινωνική προσαρμογή και στον έλεγχο της επιθετικότητας. Με άλλα λόγια, η αυξανόμενη πατρική συμμετοχή στις οικογένειες βοηθάει την ομαλή ανάπτυξη των παιδιών.

Κλείνοντας, να τονίσουμε πως κανείς από τους δύο γονείς δεν μπορεί να αναπληρώσει τα καθήκοντα του άλλου. Το περιεχόμενο του ρόλου τους είναι ξεχωριστό, σημαντικό και απαραίτητο για την ψυχολογική ανάπτυξη του παιδιού. Ωστόσο, η συμμετοχή του πατέρα μπορεί να αυξηθεί με την μητρική υποστήριξη. Υποστηρίξτε, λοιπόν, ο ένας τον ρόλο του άλλου και αλληλοβοηθηθείτε ώστε να δημιουργηθεί το ανάλογο θετικό κλίμα μέσα στο σπίτι που θα σας βοηθήσει να δράσετε και να εκπληρώσετε τον ρόλο σας.

Παράσταση ΦΟΜ: "Τα δώρα του βασιλιά"

ΓΕΝΙΚΗ ΕΙΣΟΔΟΣ 5 ΕΥΡΩ

Η παγίδα του ψυχαναγκασμού.

"Κάθε πρωί, πριν ξεκινήσετε για το γραφείο, ελέγχετε αν έχετε σβήσει τα φώτα, αν στάζουν οι βρύσες, αν έχετε κλείσει το θερμοσίφωνο, αν έχετε κλειδώσει τις πόρτες., καθαρίζετε το σπίτι επί ώρες ξανά και ξάνα. Μπορεί, πάλι, να θέλετε τα πράγματα τακτοποιημένα με το δικό σας τρόπο και να αντιλαμβάνεστε την παραμικρή αλλαγή στο χώρο σας. Συγγενείς και φίλοι σας θεωρούν λίγο ιδιότροπους, βρίσκουν τις συνήθειες σας αυτές άλλοτε αστείες και άλλοτε εκνευριστικές. Αποτελούν, όμως, τα παραπάνω απόδειξη ότι πάσχετε από ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή;"

    Η Ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή (ΙΨΔ),  ανήκει στις αγχώδεις διαταραχές, και είναι μια κατάσταση που μερικές φορές μπορεί να είναι αρκετά σοβαρή και να επιμένει για χρόνια. Το άτομο που πάσχει από ΙΨΔ παγιδεύεται από μιά σειρά επαναληπτικών σκέψεων και συνοδευτικών συμπεριφορών και που παρόλο ότι και το ίδιο αντιλαμβάνεται ότι δεν έχουν νόημα, νίωθει αναγκασμένο να τις κάνει και είναι πολύ δύσκολο να ξεπεραστούν.
    Τα συμπτώματα της ΙΨΔ μπορεί να κυμαίνονται από μέτρια έως και πολύ σοβαρά. Η σοβαρή συμπτωματολογία χωρίς θεραπεία είναι ικανή να καταστρέψει την δυνατότητα του ατόμου να λειτουργήσει ικανοποιητικά στην εργασία του, στο σχολείο ή ακόμη και στο σπίτι του. Τυπικά τα συμπτώματα της ΙΨΔ  αρχίζουν κατά την διάρκεια της εφηβείας ή της νεαρής ενήλικης ζωής, ωστόσο μπορεί να αρχίσουν ακόμη και από την παιδική ηλικία. Επειδή, λοιπόν, η ΙΨΔ μπορεί να επιφέρει μεγάλα προβλήματα στην υγιή ανάπτυξή ενός παιδιού, είναι πολύ σημαντικό, εάν επισημανθεί κάποιο πρόβλημα, να αναζητηθεί άμεσα βοήθεια.

    Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της ΙΔΨ:
Α. Ιδεοληψίες: Οι ιδεοληψίες είναι ανεπιθύμητες σκέψεις ή εικόνες οι οποίες έρχονται ξαφνικά στο μυαλό του πάσχοντα από ΙΨΔ, χωρίς ο ίδιος να το θέλει. Οι σκέψεις αυτές είναι συνήθως ξένες προς την προσωπικότητα του, έχουν δυσάρεστο περιεχόμενο, και πάντα προκαλούν δυσφορία. Το πιο συχνό θέμα των ιδεοληψιών αφορά πιθανή μόλυνση. Σε αυτή την περίπτωση το άτομο φοβάται έντονα ότι μπορεί να κολλήσει μικρόβια ακόμα και με το παραμικρό. Άλλο συχνό θέμα είναι αυτό που αφορά σκέψεις αμφιβολίας που φτάνει σε παθολογικά επίπεδα, π.χ. το άτομο μπορεί να αμφιβάλλει για το αν έκλεισε την βρύση, τον θερμοσίφωνα, το μάτι της κουζίνας και γενικά αμφιβολία για πράγματα που θα μπορούσαν δυνητικά να βλάψουν τον εαυτό ή τους άλλους.

Β. Ψυχαναγκασμοί: Οι ψυχαναγκασμοί έχουν να κάνουν με επαναληπτικές και επίμονες πράξεις που στόχο έχουν να μειώσουν το άγχος που συνδέεται με τις ιδεοληψίες τους. Οι ψυχαναγκασμοί ποτέ δεν προκαλούν από μόνοι τους ευχαρίστηση. Το άτομο όμως νιώθει αναγκασμένο να κάνει την ψυχαναγκαστική πράξη γιατί έτσι πιστεύει ότι θα του φύγει το άγχος. Για πράδειγμα, αν το άτομο έχει ιδεοληψίες μόλυνσης νιώθει αναγκασμένο να πλένει τα χέρια πολλές φορές μέσα στη μέρα, ακόμα και αν δεν έχει πιάσει κάτι. Οι ιδεοληψίες αμφιβολίας συνοδεύονται από ψυχαναγκασμούς ελέγχου. Έτσι το άτομο ελέγχει πάρα πολλές φορές εάν έκλεισε το μάτι της κουζίνας ή τον θερμοσίφωνα κλπ. Άλλοι συχνοί ψυχαναγκασμοί είναι: το μέτρημα (που πολλές φορές συνοδεύει άλλους καταναγκασμούς όπως το πλύσιμο των χεριών), η επανάληψη συγκεκριμένων λέξεων ή φράσεων, οι συχνές ερωτήσεις επιβεβαίωσης προς τους άλλους.

    Πότε χρειάζεται να αναζητηθεί βοήθεια;
-Όταν τα συμπτώματα είναι έντονα, έχουν διάρκεια, δεν έχουν ρεαλιστική βάση και εμποδίζουν την ομαλή, καθημερινή ζωή.
- Όταν όλη η ενέργεια του ατόμου αναλώνεται σε ανεδαφικές σκέψεις και πράξεις.
- Όταν τα συμπτώματα δεν τον αφήνουν να συγκεντρωθεί και να αποδώσει στην εργασία του ή στο σχολείο.
- Όταν δυσκολεύεται να επικοινωνήσει με τους άλλους και διακόπτει τις σχέσεις με φίλους και συγγενείς.