Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2016

Ομάδα Γονέων


Η επιθετική συμπεριφορά του παιδιού μας. Πότε ανησυχούμε;

Ο θυμός και η επιθετικότητα είναι από τις πιο συνηθισμένες αντιδράσεις της παιδικής ηλικίας. Από την αρχή της ζωής το άτομο αντιδρά βίαια σε καταστάσεις που του προκαλούν δυσαρέσκεια. Ο θυμός του παιδιού εκδηλώνεται κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο, ανάλογα με το χαρακτήρα και την ηλικία του. Όσο περίεργο και αν ακούγεται, η επιθετική συμπεριφορά αποτελεί φυσιολογικό κομμάτι της ανάπτυξης ενός παιδιού. 
Οι επιθετικές ενέργειες εκδηλώνονται με διάφορους τρόπους. Ωστόσο, όσο φυσιολογικές και αν είναι τέτοιες εκδηλώσεις για ένα μικρό παιδί, αυτό δεν σημαίνει ότι ο γονιός πρέπει να αγνοήσει την επιθετική συμπεριφορά. Αντίθετα, πρέπει να του δείξει τρόπους για να διαχειρίζεται το θυμό του και να εκφράζει με αποδεκτό τρόπο τα συναισθήματα του.

Ομιλήτρια: Βερβέρη Μαρία
Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος (MSc)
Καβέτσου 17, Μυτιλήνη
Τηλέφωνο επικοινωνίας: 22510 48933

Κόστος συμμετοχής: 10 ευρώ

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ Η ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΗ ΚΡΑΤΗΣΗ ΘΕΣΗΣ

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2016

Ομάδα Γονέων

Παιδικές Φοβίες και πώς να τις αντιμετωπίσουμε.


Η πορεία του παιδιού από την βρεφική ηλικία μέχρι και την ενηλικίωση του περιλαμβάνει ευχάριστα αλλά και δυσάρεστα στοιχεία και εμπειρίες. Τα παιδιά έρχονται αντιμέτωπα από τη βρεφική ηλικία και με τα δύο. Ο φόβος είναι βασικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου, ένα φυσικό συναίσθημα που μας κινητοποιεί στην αντιμετώπιση του ενδεχόμενου κινδύνου. Όταν, όμως, αντί να προστατεύει, εμποδίζει, χρειάζεται να δώσουμε στο παιδί την κατάλληλη φροντίδα για την αντιμετώπιση του. 

Στην Ομάδα θα αναλύσουμε την διαφορά ανάμεσα στον φόβο κ;αι την φοβία. Τις αιτίες ανάπτυξης φοβιών. Τη εικόνα και τα συμπτώματα, έτσι να μπορούμε να τα αναγνωρίσουμε και να αναζητήσουμε βοήθεια. Θα συζητήθούν επίσης οι συνήθεις φοβίες ανά ηλικιακή ομάδα (προ-σχολική, σχολική και εφηβική ηλικία). Και τέλος, ποιος ο ρόλος των γονιών στην εμφάνιση αλλά και στην αντιμετώπιση των φόβων.

Υπεύθυνη: Βερβέρη Μαρία
Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος (MSc)

Ημερομηνία: Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2016
Ώρα: 18:00 - 20:00
Τόπος: Καβέτσου 17
Τηλέφωνο: 22510 48933

Κόστος συμμετοχής: 10Ε

Περιορισμένος αριθμός θέσεων.

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ Η ΔΗΛΩΣΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2016

Δημιουργία συναισθηματικού δεσμού γονιού - παιδιού.



Τη στιγμή που θα πάρετε το μωρό σας στην αγκαλιά σας για πρώτη φορά είναι πιθανόν πως θα βιώσετε ανάμεικτα συναισθήματα. Οι περισσότεροι γονείς πιστεύουν ότι θα νιώσουν αγάπη απ’ την πρώτη ματιά και σε αρκετούς, πράγματι αυτό συμβαίνει.
Ωστόσο, υπάρχουν και νέοι γονείς οι οποίοι δε βιώνουν άμεσα το συναίσθημα της αγάπης. Συνήθως, οι νέες μητέρες, όταν αντικρίζουν για πρώτη φορά το νεογέννητό τους, αναφέρουν πως αισθάνονται ένα μούδιασμα, ίσως και αμηχανία. Αυτά τα συναισθήματα τις κάνουν να νιώθουν τύψεις και ενοχές. Ωστόσο, δεν υπάρχει λόγος να νιώθετε έτσι, είναι απόλυτα φυσιολογικό να δεθείτε με το μωρό σας σταδιακά, μέσα στις επόμενες εβδομάδες ή μήνες της ζωής του. Άλλωστε ξεκινά ένα νέο και άγνωστο κομμάτι, μέχρι τώρα και για εσάς και χρειάζεστε χρόνο για να συνειδητοποιήσετε την νέα πραγματικότητα.
Η δημιουργία, λοιπόν, συναισθηματικού δεσμού με το παιδί είναι μια διαδικασία που απαιτεί χρόνο αλλά κυρίως προσπάθεια και επιμονή από την μεριά των γονιών.

Στάδια ανάπτυξης δεσμού

Από τη γέννηση, ή λίγο αργότερα, το μωρό θα γαντζώνεται και θα κοιτάζει κατάματα τον ενήλικα που προσπαθεί να το παρηγορήσει όταν κλαίει. Από πολύ νωρίς, τα μωρά ανταποκρίνονται περισσότερο στις μητέρες τους, αλλά στη διάρκεια των πρώτων εβδομάδων γαντζώνονται σε όλους, τους κοιτάζουν όλους κατάματα και χαμογελούν σε όλους ανεξαιρέτως.
Σε ηλικία τριών περίπου μηνών, το μωρό σας θα χαμογελάει περισσότερο σ' εσάς ή σε άλλα οικεία πρόσωπα, παρά στους ξένους. Ωστόσο, τα πιο πολλά μωρά της ηλικίας αυτής καλοδέχονται τις καινούριες γνωριμίες και πιθανότατα, θα χαμογελάσουν ζεστά σε κάποιον συγγενή που τον αντικρίζουν για πρώτη φορά.
Γύρω στους έξι με εφτά μήνες, το μωρό θα δείχνει σίγουρα μια σταθερή προσκόλληση σε κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο. Την ίδια περίοδο, ίσως αρχίσει να αντιμετωπίζει επιφυλακτικά τους ξένους. Το αρχικό πρόσωπο προσκόλλησης, σχεδόν πάντα είναι αυτός που φροντίζει το μωρό — συνήθως, η μητέρα του. Όμως, μολονότι, το μωρό θα προσκολληθεί πιθανότατα πρώτα στη μητέρα του, πολύ σύντομα θ' αρχίσει να ενδιαφέρεται και για άλλα πρόσωπα που το φροντίζουν: τον πατέρα, ένα μεγαλύτερο αδερφό ή αδερφή, τον παππού ή τη γιαγιά, ή όποιο άλλο πρόσωπο έχει αναλάβει σε καθημερινή βάση τη φροντίδα του.
Σε ηλικία ενός χρόνου, τα περισσότερα μωρά προσκολλώνται στον πατέρα, όπως και στη μητέρα τους. Ωστόσο, όταν έχουν κάποιο πρόβλημα, τα μωρά της ηλικίας αυτής καταφεύγουν συνήθως στη μητέρα τους.


Αργοπορημένο συναισθηματικό δέσιμο

Σε ορισμένες περιπτώσεις υπάρχουν κάποιες αιτίες που καθυστερεί να αναπτυχθεί συναισθηματικό δέσιμο μεταξύ μητέρας και μωρού. Εάν, για παράδειγμα, βιώσατε μια τραυματική εμπειρία τοκετού, πάσχετε από κατάθλιψη, το μωρό σας είναι σε θερμοκοιτίδα, χρειάζεται ειδική φροντίδα ή έχει κάποια αναπηρία, μπορεί να αισθάνεστε αποξενωμένη και ανίσχυρη απέναντι του. Παρομοίως, εάν επιθυμούσατε να αποκτήσετε συγκεκριμένα αγόρι και γεννήσατε κορίτσι, αυτό μπορεί να προκαλέσει προβλήματα στη δημιουργία του συναισθηματικού δεσίματος. Αυτή η πρόωρη απόρριψη συχνά δε διαρκεί για πολύ και συνήθως αντιστρέφεται πολύ γρήγορα και μετατρέπεται σε έντονα συναισθήματα προστασίας και τελικά ανιδιοτελούς αγάπης.

Ποιό είναι το συστατικό για το ασφαλές δέσιμο του παιδιού με το γονιό;
Μελέτες δείχνουν ότι το κρίσιμο συστατικό για ένα ασφαλές δέσιμο είναι η ανταπόκριση από τους γονείς προς το βρέφος, δηλαδή να είναι ευαισθητοποιημένοι στα μηνύματα του παιδιού και να ανταποκρίνονται κατάλληλα και σταθερά. Για παράδειγμα, να χαμογελούν όταν το μωρό χαμογελάει, να του μιλούν όταν κάνει απόπειρες επικοινωνίας, να το αγκαλιάζουν όταν κλαίει κ.ο.κ.
Κλείνοντας να τονίσουμε ότι το να δεθούν τα παιδιά με τους γονείς τους είναι μια διαδικασία καθημερινή και διαρκής, όχι κάτι που γίνεται μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα. Για πολλούς γονείς, το δέσιμο είναι το αποτέλεσμα της καθημερινής φροντίδας που δίνουν στα παιδιά. Το ασφαλές δέσιμο των παιδιών μπορεί να συνδεθεί με θετική λειτουργία σε διάφορους τομείς της ανάπτυξης τους. Αν τα παιδιά, με βάση τις πρώτες τους εμπειρίες, μπορούν να έχουν θετικές προσδοκίες σχετικά με την ικανότητα τους να συναναστρέφονται με τους άλλους και μπορούν να υπολογίζουν στην ανταπόκριση των γονιών τους, είναι πιθανό να αισθάνονται ασφάλεια, να έχουν θετική αυτοεκτίμηση και να συμμετέχουν ενεργά στον κόσμο τους.

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2016

Διαταραχή Διαγωγής. Όταν το παιδί χτυπά, κλέβει, τρομοκρατεί, απειλεί...




«Ο Γιώργος είναι 10 ετών, προκαλεί προβλήματα με τη συμπεριφορά του τόσο στο οικογενειακό όσο και στο σχολικό και ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον. Εμπλέκεται συνεχώς σε καβγάδες… Είναι ανυπάκουος και βρίζει τους γονείς του και τη δασκάλα του. Χάνει εύκολα την ψυχραιμία  του… Προκαλεί διάφορες ζημιές και κλέβει χρήματα από τους γονείς του. Όταν το μαλώνουν, λέει ψέματα και κατηγορεί τους άλλους. Παρά το γεγονός ότι πρόκειται για έξυπνο παιδί, οι σχολικές του επιδόσεις είναι πολύ χαμηλές και οι δάσκαλοι απειλούν να τον διώξουν από το σχολείο γιατί παρεμποδίζει την ομαλή διεξαγωγή του μαθήματος… Ο Γιώργος είναι ένα παιδί με διαταραχή διαγωγής.»
Η διαταραχή αυτή χαρακτηρίζεται από συμπεριφορά που παραβιάζει τα δικαιώματα των άλλων, όπως ψέματα, κλοπές ή απάτες. Τα διαγνωστικά κριτήρια για την διαταραχή αυτή ομαδοποιούνται σε τέσσερις βασικές κατηγορίες. Η πρώτη είναι η επιθετικότητα σε ανθρώπους και ζώα(εκφοβισμός, άσκηση σωματικής βίας, εξαναγκασμό σε σεξουαλική δραστηριότητα κλπ). Η δεύτερη κατηγορία είναι η καταστροφή ιδιοκτησίας, η οποία εκδηλώνεται με την πρόκληση φωτιάς ή με άλλο τρόπο. Η τρίτη κατηγορία είναι η απάτη ή κλοπή η οποία εκδηλώνεται με διάρρηξη, κλοπή αντικειμένων και επανειλημμένα ψεύδη. Τέλος, η τέταρτη κατηγορία είναι οι συχνές παραβιάσεις κανόνων, η απομάκρυνση από το σπίτι για μεγάλο χρονικό διάστημα και οι συχνές αδικαιολόγητες απουσίες από το σχολείο.
Διακρίνονται δύο τύποι Διαταραχής της Διαγωγής: Με έναρξη στην Παιδική Ηλικία (πριν τα 10) και με έναρξη στην Εφηβική Ηλικία (μετά τα 10).
ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑ
Η αιτιολογία της διαταραχής, αν και βασικά άγνωστη, οπωσδήποτε είναι πολυπαραγοντική. Ο κίνδυνος εμφάνισης της διαταραχής αυξάνει σε παιδιά που έχουν γονείς με  εξάρτηση από αλκοόλ ή έχουν οι ίδιοι ιστορικό διαταραχής της Διαγωγής. Επίσης η σωματική ή σεξουαλική κακοποίηση, η έλλειψη γονικής επίβλεψης, η σκληρή διαπαιδαγώγηση, η παρέα  με συνομήλικους με παραβατική συμπεριφορά, ο χωρισμός ή το διαζύγιο των γονιών, τα κοινωνικό-οικονομικά προβλήματα στην οικογένεια, η εγκατάλειψη ή  παραμέληση είναι κάποιοι παράγοντες που σύμφωνα με μελέτες ,έχουν ενοχοποιηθεί ενισχύοντας την υπόθεση τόσο της γενετικής όσο και της περιβαλλοντικής συμμετοχής στην προδιάθεση και εμφάνιση των διαταραχών αυτών.
ΘΕΡΑΠΕΙΑ
Η θεραπεία των ατόμων  με αυτή τη διαταραχή ποικίλλει ανάλογα με την ηλικία τους, τα συμπτώματα που παρουσιάζουν, τη συνύπαρξη άλλων διαταραχών, της κατάστασης της οικογένειας και τη διανοητική, συναισθηματική και κοινωνική κατάστασης τους. Συστήνονται ατομικές θεραπείες για το παιδί αλλά και οικογενειακή θεραπεία. Οι γονείς πρέπει να εκπαιδευτούν για να αντιμετωπίζουν τις «ορμές» του παιδιού και έχει μεγάλη σημασία να ενισχυθούν τα θετικά χαρακτηριστικά του παιδιού. Αν το περιβάλλον δεν συνεργαστεί η πορεία του παιδιού δεν έχει καλή πρόγνωση.
Κλείνοντας, θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η επιθετική συμπεριφορά είναι απλά το σύμπτωμα μια κατάστασης Πίσω από την επιθετικότητα βρίσκεται ένα παιδί ή ένας έφηβος που δεν .μπορεί να διαχειριστεί μία στρεσογόνο κατάσταση  και που έχει ανάγκη για περισσότερη προσοχή και αγάπη.
(Βιβλιογραφία: Βασικά στοιχεία της Κλινικής Ψυχιατρικής, Νίκος Μάνος)

Δευτέρα 22 Αυγούστου 2016

Ο έφηβος χρήστης και η οικογένεια του





Η πρώτη επαφή με τα ναρκωτικά γίνεται από περιέργεια και από παρότρυνση των συνομηλίκων. Οι φίλοι στην αρχή αποτελούν την κυριότερη πηγή εφοδιασμού και ο έφηβος νοιώθει ότι συμμετέχει σε μια κοινωνική δραστηριότητα. Αποκτά αυτοπεποίθηση, δείχνει τόλμη και γνώσεις, γίνεται αποδεκτός στην ομάδα. Σε αυτή την πρώτη περίοδο πιστεύει ότι συμμετέχει σε μια συναρπαστική εμπειρία. Νοιώθει την ευχαρίστηση που προκαλεί μια απαγορευμένη συμπεριφορά χωρίς όμως να διακρίνει τον πραγματικό κίνδυνο. Στην πορεία, όταν αργά ή γρήγορα εμφανιστούν τα σημάδια εξάρτησης, θα καταλάβει ότι έπεσε σε μια παγίδα που έστησε ο ίδιος στον εαυτό του. Η ουσία γίνεται απαραίτητη σε καθημερινή βάση, πρέπει να εφεύρει χίλιους τρόπους για να την προμηθευτεί, οι συγκρούσεις με την οικογένεια αποκτούν μεγάλη ένταση, χάνει το ενδιαφέρον για το σχολείο και σιγά-σιγά περιθωριοποιείται για να ακολουθήσει την προκαθορισμένη μοίρα ενός τοξικομανούς.
Οι έφηβοι ισχυρίζονται ότι αν δοκιμάσει κανείς ένα ναρκωτικό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα εθιστεί σε αυτό. Είναι αλήθεια ότι υπάρχει μια μεγάλη απόσταση από την πρώτη δοκιμή μέχρι την εξάρτηση, που άλλοι έφηβοι θα την διανύσουν και άλλοι όχι. Στην χώρα μας, που ο κοινωνικός περίγυρος καταδικάζει την χρήση των ναρκωτικών, οι καθοριστικοί παράγοντες που οδηγούν στην εξάρτηση είναι τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του εφήβου και οι συνθήκες του οικογενειακού περιβάλλοντος. Έφηβοι με χαμηλή αυτοπεποίθηση, με προβλήματα μαθησιακά που βιώνουν σχολική αποτυχία, έφηβοι που ανήκουν σε μειονοτικές ομάδες (μετανάστες) ή που παρουσιάζουν σωματικές αναπηρίες εγκαταλείπουν την αναζήτηση ρεαλιστικών λύσεων των προβλημάτων τους και αναζητούν φυγή μέσα από τη λήθη των ναρκωτικών.
Η Οικογένεια
Οι διαταραγμένες οικογενειακές σχέσεις είναι επίσης ένας σημαντικός παράγοντας κινδύνου για να οδηγηθεί ένας έφηβος στην εξάρτηση. Παιδιά χωρισμένων γονιών που έχουν ζήσει έντονους καυγάδες και δεν έχουν αναπτύξει ικανοποιητική σχέση με τον ένα ή τον άλλον γονέα είναι περισσότερο επιρρεπή στην εξάρτηση. 
Έφηβοι που ζουν με την οικογένεια τους αλλά βιώνουν έλλειψη θερμής οικογενειακής ατμόσφαιρας είναι ευάλωτοι στις παροτρύνσεις συνομηλίκων για χρήση ναρκωτικών. Αυτές οι οικογένειες χαρακτηρίζονται από ασταθή συμπεριφορά των γονέων, έλλειψη συνεργασίας και υποστήριξης, έλλειψη κατανόησης και διαλόγου. Οι γονείς είναι άλλοτε υπερπροστατευτικοί και υποχωρητικοί, άλλοτε επιθετικοί και απορριπτικοί.
Στην εφηβεία η προσφυγή στα ναρκωτικά θεωρείται ένας τρόπος για να επιλυθούν αυτά τα προβλήματα. Έχει αποδειχθεί ότι όσο πιο αρνητική είναι η συμπεριφορά των γονέων τόσο πιο νωρίς οι έφηβοι καταφεύγουν στην χρήση ουσιών.
Όταν οι γονείς το ανακαλύπτουν αντιδρούν με πόνο και οργή και στη συνέχεια όταν διαπιστώνουν το μέγεθος του προβλήματος καταλαμβάνονται από απελπισία. Αυτά τα συναισθήματα είναι δικαιολογημένα αλλά δεν βοηθούν τον έφηβο. Ο έφηβος έχει ανάγκη μέσα από διάλογο να κατανοήσει τις αιτίες και τις προσωπικές του αδυναμίες που τον σπρώχνουν στην εξάρτηση. Έχει ανάγκη υποστήριξης έτσι ώστε να μπορέσει να αντιμετωπίσει την επώδυνη προσπάθεια που απαιτεί η απεξάρτηση.

(Προγράμματος Συμπληρωματικής Εκπαίδευσης του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, με θέμα «Ψυχοπαθολογία του Βρέφους, του Παιδιού και του Εφήβου»

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2016

Αυτοκτονική Συμπεριφορά στην Εφηβεία




Ολοένα και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια ακούμε ότι κάποιος έφηβος αποφάσισε να θέσει τέρμα στη ζωή του. Για κάθε γονιό, και μόνο η σκέψη ότι το έφηβο παιδί του θα αποπειραθεί να αυτοκτονήσει, είναι ανατριχιαστική. Δυστυχώς, όμως η αυτοκτονία αποτελεί πια, μια σκληρή πραγματικότητα. Τα ποσοστά της στη νεολαία αυξάνονται δραματικά.
Τι οδηγεί όμως τον έφηβο σε αυτή την συμπεριφορά; Παρακάτω, θα προσπαθήσω να αναφέρω τους συνήθεις λογούς που ένας έφηβος υιοθετεί αυτοκτονική συμπεριφορά.
Οι σημαντικότεροι παράγοντες κινδύνου της αυτοκτονικής συμπεριφοράς είναι οι παρακάτω: ψυχοπαθολογία, προηγούμενες απόπειρες, η προσωπικότητα, η οικογένεια, περιβαλλοντικοί παράγοντες και γεγονότα ζωής, η έκθεση σε αυτοκτονία, στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και η μίμηση 
1)Αναλυτικότερα, όσον αφορά την ψυχοπαθολογία, οι έρευνες δείχνουν ότι στο μεγαλύτερο ποσοστό των περιπτώσεων (90%) υπάρχει ψυχιατρική διαταραχή και αυτό αυξάνει κατά 9 φορές τον κίνδυνο αυτοκτονίας. Ακόμη, η χρονιότητα και η σοβαρότητα της διαταραχής σχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο αυτοκτονίας. Οι συναισθηματικές διαταραχές οι οποίες συναντώνται πιο συχνά σε εφήβους – θύματα αυτοκτονίας είναι οι παρακάτω: οι καταθλιπτικές διαταραχές, το άγχος και οι διαταραχές, η ψυχογενής ανορεξία. Επίσης, η κακοποίηση είναι ένας άλλος σημαντικός παράγοντας κινδύνου κυρίως σε μεγαλύτερα ηλικιακά αγόρια στην εφηβεία. Παραπτωματικές συμπεριφορές είναι συχνές σε αγόρια εφήβους, θύματα αυτοκτονίας. Περίπου το ένα τρίτο των αγοριών που έκαναν επιτυχημένη απόπειρα πάσχουν από διαταραχή διαγωγής.
2)Προηγούμενες απόπειρες. Το ιστορικό μιας προηγούμενης απόπειρας αυτοκτονίας αυξάνει σημαντικά τον κίνδυνο για μια μελλοντική ολοκληρωμένη απόπειρα. Ακόμη, τα άτομα που έχουν κάνει απόπειρα στο παρελθόν με μέθοδο υψηλού ιατρικού κινδύνου βρίσκονται σε υπερβολικά υψηλό κίνδυνο για ολοκληρωμένη απόπειρα.
3)Προσωπικότητα. Χαρακτηριστικά προσωπικότητας, όπως η απελπισία, η δυσκολία επίλυσης προσωπικών προβλημάτων, η επιθετικότητα φαίνεται να συνδέονται  με αυξημένο κίνδυνο αυτοκτονικής συμπεριφοράς.
4)Οικογενειακοί παράγοντες. Το οικογενειακό ιστορικό αυτοκτονικής συμπεριφοράς αυξάνει κατά πολύ τον κίνδυνο για αυτοκτονία. Επίσης, η ψυχοπαθολογία των γονέων και συγκεκριμένα η  κατάθλιψη και η χρήση ουσιών, βρέθηκαν να σχετίζονται με την αυτοκτονία. Ακόμη, σύμφωνα με ορισμένες μελέτες, τα θύματα αυτοκτονίας είναι πιο πιθανόν να προέρχονται από οικογένειες χωρισμένων γονιών.
5)Περιβαλλοντικοί παράγοντες, γεγονότα ζωής, όπως η συγκρουσιακή σχέση γονέα-παιδιού, οι δυσκολίες σε σχέση με το άλλο φύλο, το  bullying (θύμα ή θύτης), οι δυσκολίες στο σχολείο βρέθηκαν να είναι σημαντικοί παράγοντες κινδύνου για ολοκληρωμένη απόπειρα.
6)Έκθεση σε αυτοκτονία, Μέσα μαζικής ενημέρωσης, Μίμηση.  Παρατηρείται ότι η έκταση του φαινομένου της αυτοκτονίας, μεγαλώνει ανάλογα με τη διάρκεια και την έκταση της κάλυψης της από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Επίσης, σε κάποιες περιπτώσεις οι έφηβοι μιμούνται τα χαρακτηριστικά μιας αυτοκτονίας (τον χώρο, τον χρόνο κλπ). Οι παράγοντες που αυξάνουν την πιθανότητα της μίμησης είναι το μέγεθος της δημοσιότητας και η αναγνωσιμότητα του θύματος.

Δευτέρα 4 Ιουλίου 2016

Η εικόνα του παιδιού με αυτισμό




Η έναρξη του αυτισμού επέρχεται μέχρι τα 2,5 έως 3 πρώτα χρόνια της ζωής. Στις περισσότερες των περιπτώσεων ο αυτισμός μπορεί να διαγνωσθεί από την αρχή της ζωής. Η έλλειψη επικοινωνίας του βρέφους με τη μητέρα του είναι από τα πρώτα ανησυχητικά σημάδια που επιτρέπει να διαπιστώσουμε τη διαταραχή. Στο 1/5 περίπου των περιπτώσεων εκδηλώνεται μετά από μια περίοδο που η ανάπτυξη ήταν φυσιολογική. Η τυπική κλινική εικόνα του αυτισμού περιλαμβάνει ορισμένα βασικά χαρακτηριστικά που θα δούμε στη συνέχεια. 
Η Συμπεριφορά 
Η συμπεριφορά του αυτιστικού παιδιού χαρακτηρίζεται από την αυτιστική απομόνωση. Το παιδί φαίνεται κλεισμένο στον εαυτό του. Είναι σαν να μην ακούει ή να μην βλέπει τα αντικείμενα και τα πρόσωπα. Έχει ένα βλέμμα περιφερικό σαν να κοιτάζει τον ορίζοντα χωρίς η ματιά του να σταματάει κάπου. Απέναντι στους ενήλικες ή στα άλλα παιδιά δείχνει μια μεγάλη αδιαφορία. Δεν απαντά όταν το φωνάζουν με το όνομά του. Δεν ακολουθεί τους γονείς του στο σπίτι και δεν τους αγκαλιάζει όταν γυρνάνε από την δουλειά τους. Δεν ενδιαφέρεται να συμμετέχει σε ομαδικά παιγνίδια και δεν αποκτά φίλους. Μια πιο λεπτομερής παρατήρηση δείχνει ότι μπορεί να ενδιαφέρεται για ορισμένους ήχους, ειδικά μουσικούς ή για ένα μέρος του ενήλικα π.χ. το χέρι τους ή τα ρούχα του. Στις δραστηριότητες που αναλαμβάνει αποδεικνύεται ότι έχει πολύ μικρή συγκέντρωση προσοχής. 
Τα προβλήματα στις κοινωνικές σχέσεις είναι δευτερογενή στη δυσκολία του παιδιού να δώσει νόημα στο περιβάλλον. Αδυνατεί να αντιληφθεί την έκφραση του προσώπου και την συναισθηματική διάθεση των άλλων. Δεν κατανοεί ότι οι άλλοι έχουν σκέψεις, ευχές και επιθυμίες διαφορετικές από τις δικές του. Αυτή η δυσκολία πιθανόν συνδέεται με την έλλειψη εμπάθειας και μίμησης
Το αυτιστικό παιδί έχει κάποιο ενδιαφέρον για τα αντικείμενα. Θέλει να τα χειριστεί, να τα αγγίξει, να τα μυρίσει, να τα βάλει στο στόμα του. Δείχνει μεγάλη προτίμηση στα αντικείμενα που γυρίζουν. Η θέση των αντικειμένων όμως πρέπει να είναι σταθερή στο χώρο. Για ένα αντικείμενο που σπάει ή που αλλάζει θέση το παιδί βιώνει μια κατάσταση μεγάλης απελπισίας και εκδηλώνει φοβερούς θυμούς.
Οι στερεοτυπίες των κινήσεων αποτελούν συχνά μέρος της κλινικής εικόνας. Κυρίαρχη στερεοτυπία είναι η αδιάκοπη επανάληψη των κινήσεων των χεριών, κυρίως των δακτύλων μπροστά στα μάτια. Το παιδί επίσης κάνει κύκλους γύρω από τον εαυτό του και αιωρείται μπρος ή πίσω.
 Λόγος
Το αυτιστικό παιδί δεν δείχνει με το δάκτυλο αντικείμενα στην ηλικία του ενός έτους, δεν συλλαβίζει ούτε λέει λέξεις στην ηλικία των 16 μηνών, δεν κάνει φράσεις δύο λέξεων στην ηλικία των 24 μηνών. Στις μισές των περιπτώσεων μέχρι την ηλικία των 5 ετών δεν υπάρχει κανένας λόγος. Το παιδί μπορεί να βγάζει ήχους, να μουρμουρίζει ή να ηχολαλεί δηλ. να επαναλαμβάνει λέξεις ή φράσεις χωρίς νόημα και χωρίς αξία επικοινωνίας. Άλλοτε έχει κάποιο λόγο πολύ διαταραγμένο, δεν χρησιμοποιεί τις αντωνυμίες, δεν έχει σύνταξη, ούτε γραμματικούς κανόνες. Παρατηρούνται επίσης νεολογισμοί, κατασκευή νέων λέξεων με άγνωστη όμως σημασία για τον συνομιλητή. Ο ήχος της φωνής είναι μονότονος, μηχανικός, στερεότυπος. 
Νοητική ανάπτυξη 
Είναι δύσκολο να εκτιμηθούν οι νοητικές ικανότητες, κυρίως όταν συνυπάρχουν οι διαταραχές του λόγου. Τα περισσότερα αυτιστικά παιδιά έχουν μειωμένες νοητικές ικανότητες και υπολείπονται σε όλες τις διεργασίες που απαιτούν συμβολική σκέψη. Ωστόσο, μερικά από αυτά τα παιδιά είναι ιδιαίτερα προικισμένα σ' ένα ορισμένο πεδίο π.χ. έχουν εκπληκτική μνήμη, μαθαίνουν ποιήματα, κάνουν αριθμητικές πράξεις, έχουν πολύ καλές επιδόσεις στη μουσική.  
 Βασικές αρχές θεραπείας
Οι θεραπευτικές προσεγγίσεις στον αυτισμό έχουν στόχο την κατάκτηση της επικοινωνίας και τον έλεγχο της ακατάλληλης ή δυσπροσαρμοστικής συμπεριφοράς. Απευθύνονται τόσο στο παιδί όσο και στους γονείς. Η συμβουλευτική των γονέων σκοπό έχει την κατανόηση της φύσης του προβλήματος και τη συναισθηματική τους υποστήριξη στις δυσκολίες της καθημερινής συμβίωσης με το αυτιστικό παιδί.

(Προσαρμογή από σημειώσεις Προγράμματος Συμπληρωματικής Εκπαίδευσης του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, με θέμα «Ψυχοπαθολογία του Βρέφους, του Παιδιού και του Εφήβου»).

Τρίτη 31 Μαΐου 2016

ΜΑΡΙΑ ΒΕΡΒΕΡΗ ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ - ΠΑΙΔΟΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Νέα Ομάδα Γονέων

ΜΑΡΙΑ ΒΕΡΒΕΡΗ ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ - ΠΑΙΔΟΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Νέα Ομάδα Γονέων: Προετοιμάζοντας το παιδί για την Α Δημοτικού Πλησιάζει ο καιρός που οι γονείς θα κάνουν αίτηση για την είσοδο των παιδιών τους στην Α...

Νέα Ομάδα Γονέων

Προετοιμάζοντας το παιδί για την Α Δημοτικού




Πλησιάζει ο καιρός που οι γονείς θα κάνουν αίτηση για την είσοδο των παιδιών τους στην Α Δημοτικού. 
Οπότε, είναι σημαντικό να διερευνήσουμε εάν το παιδί μας έιναι έτοιμο για την μετάβαση από το Νηπιαγωγείο στο Δημοτικό.
Η είσοδος στην Α Δημοτικού γίνεται με κριτήριο τη χρονολογική ηλικία του παιδιού, όμως αυτό δεν επαρκεί.
Το βασικό κριτήριο για την ομαλή ένταξη και φοίτηση του παιδιού στην Α Δημοτικού είναι η γνωστική, συναισθηματική και ψυχοκινητική ωριμότητα του παιδιού και ανάπτυξη.
Αυτό που λέγεται, λοιπόν, είναι ότι το παιδί θα πρέπει να παρουσιάζει σχολική ετοιμότητα.

Αναλυτικότερα στην Ομάδα θα συζητηθούν τα παρακάτω:
-Δεξιότητες που συγκροτούν τη σχολική ετοιμότητα (σωματική, γνωστική, κινητική, ψυχική, κοινωνική ανάπτυξη κλπ).
-Ασκήσεις ενίσχυσης των παραπάνω δεξιοτήτων
-Ενδείξειςπιθανών μαθησιακών δυσκολιών
-Έγκαιρη ανίχνευση
-Διαχείριση άγχος αποχωρισμού
-Προετοιμασία παιδιού για την πρώτη μέρα στο σχολείο

Εισηγήτρια:
Βερβέρη Μαρία
Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος (MSc)
Καβέτσου 17
Τηλέφωνο: 22510 48933
E-mail: mariaververi@hotmail.com

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ Η ΔΗΛΩΣΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ, ΛΟΓΩ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΩΝ ΘΕΣΕΩΝ


ΚΟΣΤΟΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ: 10 ΕΥΡΩ

Κυριακή 8 Μαΐου 2016

Μη οργανική ενούρηση και Πρόληψη




Ως ενούρηση ορίζεται η επαναλαμβανόμενη ακούσια απώλεια ούρων, τη νύχτα ή και την ημέρα, χωρίς την ύπαρξη σαφούς οργανικού αιτίου και χωρίς να είναι συμβατή με την ηλικία του παιδιού. Ως όριο θεωρείται η ηλικία των 5 ετών, γιατί τότε το 85-90% των παιδιών έχει επιτύχει φυσιολογικά τον έλεγχο της κύστης.  Η ενούρηση διακρίνεται σε νυκτερινή, σε μικτή (νυχτερινή και ημερήσια) και σε ημερήσια μόνο, που συνήθως παραπέμπει σε οργανική αιτιολογία. Διακρίνεται επίσης σε πρωτοπαθή, όταν επιμένει από την γέννηση και συνεχίζει μετά το 5ο έτος και σε δευτεροπαθή, όταν έχει προηγηθεί έλεγχος της κύστης για χρονικό διάστημα τουλάχιστον 6 μηνών.
Αιτιολογία 
Η αιτιολογία της ενούρησης είναι πολυπαραγοντική.
 Η κληρονομικότητα παίζει σημαντικό ρόλο στην εμφάνιση του συμπτώματος. Υποστηρίζεται ότι τα 3/4 των ενουρητικών έχουν τουλάχιστον έναν πρώτου βαθμού συγγενή με ιστορικό ενούρησης. 
Ακόμη,  αναπτυξιακοί παράγοντες οι οποίοι αφορούν κυρίως στη λειτουργία της ουροδόχου κύστης και τη ρύθμιση των υγρών του σώματος, συνδέονται με την ενούρηση. Για τη νυχτερινή ενούρηση θεωρείται ότι υπάρχει ελαττωμένη λειτουργική ικανότητα της κύστης. 
Επίσης,  περιβαλλοντικοί παράγοντες, όπως οι διαλυμένες οικογένειες, η συναισθηματική και φυσική παραμέληση του παιδιού, οι πρώιμοι αποχωρισμοί, η παρουσία ψυχιατρικής νόσου των γονέων, φαίνεται ότι σχετίζονται με την εμφάνιση της ενούρησης γιατί επιδρούν αρνητικά στην ανάπτυξη υγιούς συναισθηματικού δεσμού ανάμεσα στο παιδί και τον γονέα .
 Αντίθετα, έχει αποδειχθεί ότι ο χρόνος έναρξης της εκπαίδευσης για τον έλεγχο της κύστης δεν έχει σημασία για την εμφάνιση της ενούρησης, ενώ η ποιότητα της σχέσης που εγκαθίσταται κατά τη διάρκεια του χρόνου της εκπαίδευσης ανάμεσα σε γονιό και παιδί υποστηρίζεται ότι έχει άμεση αιτιολογική σημασία σε πολλές περιπτώσεις.
 Γεγονότα ζωής που προκαλούν έντονο άγχος έχουν συνδεθεί με την εμφάνιση δευτεροπαθούς ενούρησης (π.χ. αποχωρισμός από τη μητέρα, γέννηση αδελφού, διάλυση οικογένειας, νοσηλεία).
Κλινική εικόνα 
Η νυχτερινή ενούρηση στην πλειονότητα των περιπτώσεων εμφανίζεται μια ή περισσότερες φορές, συνήθως κατά το πρώτο τρίτο της νύχτας και σ’ οποιοδήποτε στάδιο του ύπνου. 
Συχνά η προσωπικότητα των ενουρητικών παρουσιάζει ανωριμότητα, παθητικότητα και έμμεση επιθετικότητα. Συνήθως έχουν εκρήξεις οργής, προβλήματα διατροφής, ονυχοφαγία, τικ και αποφυγή των κοινωνικών δραστηριοτήτων της ηλικίας τους, π.χ. να πάνε κατασκήνωση. Ανεξαρτήτως αιτιολογίας, η ενούρηση οδηγεί στην εμφάνιση δυσκολιών στην κοινωνική προσαρμογή και δευτερογενών συναισθηματικών διαταραχών, όπως άγχος, ντροπή, ενοχή, χαμηλή αυτοεκτίμηση στο παιδί και θυμό στους γονείς. Πρέπει επίσης να τονιστεί ότι η αρχική αιτία εμφάνισης της διαταραχής μπορεί να διαφέρει από τους λόγους που ευνοούν την εγκατάσταση και τη συνέχισή της.
Όποια και αν είναι η αρχική αιτιολογία, η ενούρηση μπορεί δευτερογενώς να ενισχυθεί και να διατηρηθεί από την στάση του περιβάλλοντος. Μια υπερπροστατευτική μητέρα, για παράδειγμα, μπορεί να καθηλώσει το παιδί σ’ αυτή τη συμπεριφορά, παρέχοντάς του δευτερογενή οφέλη (ιδιαίτερη προσοχή, ειδικές συνθήκες ύπνου, κλπ).
 Πρόγνωση 
Φυσιολογικά κατά την ανάπτυξη η επίπτωση της ενούρησης μειώνεται κατά 14% το χρόνο από τα 5 μέχρι τα 9 χρόνια και 16% από τα 10 μέχρι τα 18. Καλύτερη πρόγνωση έχουν τα κορίτσια και τα παιδιά με πρωτοπαθή ενούρηση. 
Πρόληψη
Η άποψη ότι η ενούρηση συνδέεται με λάθη κατά τη διάρκεια εκμάθησης του ελέγχου των σφιγκτήρων δεν έχει αποδειχθεί από τις υπάρχουσες επιστημονικές μελέτες. Παρόλα αυτά ο κατάλληλος τρόπος εκμάθησης μπορεί να δράσει προληπτικά και να μειώσει τη συχνότητα της ενούρησης. Η προτεινόμενη ηλικία που μπορεί να αρχίσει η εκπαίδευση είναι συνήθως τα δύο έτη. Το παιδί πρέπει να έχει αποκτήσει μια ορισμένη νευρομυϊκή ωριμότητα που μπορούμε να την εκτιμήσουμε από την ικανότητα του στο βάδισμα, από το να μπορεί να ακολουθεί απλές οδηγίες, να μένει καθαρό κατά τη διάρκεια αρκετών ωρών μέσα στην ημέρα, να καταλαβαίνει την πίεση από την γεμάτη κύστη και να την εκφράζει είτε λεκτικά είτε με μιμικές του προσώπου. Πρέπει επίσης να το ανταμείβουμε με κάθε επιτυχία και να μην το μαλώνουμε, το τιμωρούμε ή το κοροϊδεύουμε σε περίπτωση αποτυχίας.  

(Προσαρμογή από σημειώσεις Προγράμματος Συμπληρωματικής Εκπαίδευσης του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, με θέμα «Ψυχοπαθολογία του Βρέφους, του Παιδιού και του Εφήβου»).

Δευτέρα 11 Απριλίου 2016

Χτίζοντας την αυτοπεποίθηση στα παιδιά. Ο ρόλος των γονέων.

Ομάδα Γονέων

Χτίζοντας την αυτοπεποίθηση στα παιδιά. Ο ρόλος των γονέων.


ΟΜΙΛΗΤΡΙΑ: ΒΕΡΒΕΡΗ ΜΑΡΙΑ
ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ – ΠΑΙΔΟΨΥΧΟΛΟΓΟΣ (MSc)


ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΔΙΕΞΑΓΩΓΗΣ: Σάββατο 23 Απριλίου 2016
ΩΡΑ: 18:00 – 20:00
ΤΟΠΟΣ ΔΙΕΞΑΓΩΓΗΣ: Καβέτσου 17
ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: 22510 48933 & 6945447016


Κόστος συμμετοχής: 10 ευρώ 

Κυριακή 3 Απριλίου 2016

Συνέντευξη στην ομάδα "Αίολος Γλυφάδας"

Παιδί και αθλητισμός. Μύθοι και πραγματικότητα…

Ποιο κέρδος μπορεί να αποκομίσει ένα παιδί από την ενασχόληση του με τον αθλητισμό; Τι να προτιμήσει, ομαδικό ή ατομικό άθλημα; Μήπως είναι πολύ μικρό το παιδί μου για να ξεκινήσει αθλητισμό; Τι στάση να κρατήσω στην προπόνηση και στους αγώνες του παιδιού μου; Μα καλά, να στείλω το παιδί μου να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο με όλα αυτά που βλέπω να γίνονται στο χώρο;
Ερωτήματα που είναι βέβαιο πως περνάνε από το μυαλό κάθε γονέα που το παιδί του είτε αθλείται είτε βρίσκεται ένα βήμα πριν να αθληθεί. Οι απαντήσεις πολλές, όποιον κι αν ρωτήσεις δίπλα σου είναι βέβαιο πως θα έχει και από μια άποψη για το θέμα. Άλλωστε είναι χαρακτηριστικό μας γνώρισμα να έχουμε γνώμη και άποψη επί παντός επιστητού… Τι καλύτερο όμως από τη συμβουλή ενός ειδικού; Ενός ανθρώπου που είναι άριστος γνώστης του αντικειμένου και που σχεδόν ολόκληρη η ζωή του περιστρέφεται γύρω από την ενασχόληση του με παιδιά;
Στον Αίολο Γλυφάδας προβληματιζόμαστε για τις αλήθειες και τους μύθους που  υφίστανται σχετικά με το συγκεκριμένο ζήτημα. Στην προσπάθεια μας λοιπόν να βρούμε τον μίτο της Αριάδνης για να ξεφύγουμε από τον λαβύρινθο της παραπληροφόρησης, ψάξαμε και βρήκαμε έναν τέτοιο άνθρωπο, την ψυχολόγο Μαρία Βερβέρη και ζητήσαμε τη βοήθεια της στην προσπάθεια μας να λύσουμε κάποιες ζωτικές για εμάς απορίες. Η γνώμη της κ. Βρβέρη έχει ιδιαίτερη βαρύτητα καθώς από τον Σεπτέμβριο του 2012 μέχρι και τον Ιούνιο του 2015 ήταν υπεύθυνη για την ψυχολογική στήριξη και ενίσχυση των τμημάτων υποδομής της ομάδας ποδοσφαίρου της Π.Α.Ε. Καλλονής, και πιο συγκεκριμένα των τμημάτων Κ-15, Κ-17 και Κ-20.
Μαρία ΒερβέρηΗ Μαρία Βερβέρη γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μυτιλήνη. Αποφοίτησε από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης το 2007, από το τμήμα Ψυχολογίας. Μετά το πέρας των βασικών της σπουδών, συνέχισε για μεταπτυχιακές σπουδές όταν και ειδικεύτηκε στην Ψυχολογία Παιδιών και Εφήβων, στο Πανεπιστήμιο του Leiden, στην Ολλανδία. Εκεί έλαβε ειδική κατάρτιση επάνω σε όλων των ειδών τα θέματα (αναπτυξιακές δυσκολίες, προβλήματα συμπεριφοράς, μαθησιακές δυσκολίες, αγχώδεις διαταραχές, συναισθηματικές δυσκολίες κ.α.) που αφορούν το παιδί και τον έφηβο.
Τον Ιούνιο του 2012 εκπαιδεύτηκε στο πρόγραμμα Αυτισμός και Παιχνίδι – S.S.P.I.  (Social Skills Intervention Programm Assesement). Ακόμη, παράλληλα το ίδιο χρονικό διάστημα ολοκλήρωσε την εξειδικευμένη επιμόρφωση της στις εφαρμογές της Γνωσιακής-Συμπεριφορικής Θεραπείας των Αγχωδών Διαταραχών.
Τον Μάρτιο του 2014 ολοκλήρωσε την εκπαίδευση της στη Διάγνωση Μαθησιακών Δυσκολιών σε Μαθητές Δημοτικού και Γυμνασίου, ενώ τον Ιανουάριο του επόμενου έτους ολοκλήρωσε το 4μηνο Πρόγραμμα Συμπληρωματικής εξ αποστάσεως εκπαίδευσης, με εκπαιδευτικό αντικείμενο “Ψυχοπαθολογία του Βρέφους, του Παιδιού & του Εφήβου” του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών
Επιπλέον, είναι κάτοχος επάρκειας της Ελληνικής Νοηματικής Γλώσσας και του Ελληνικού συστήματος Braille (μέθοδος ανάγνωσης τυφλών).
Περισσότερα στοιχεία για την κ. Βερβέρη μπορείτε να βρείτε στο προσωπικό της ιστολόγιο.
Ακολουθεί η πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη που μας παραχώρησε η κ. Μαρία Βερβέρη, την οποία και ευχαριστούμε μέσα από την ψυχή μας για την τόσο πολύτιμη βοήθεια της στο έργο μας.
Πολλαπλά τα οφέλη από τον αθλητισμό για ένα παιδί…
Αίολος Γλυφάδας: -Ποιο είναι το κέρδος που μπορεί να αποκομίσει ένα παιδί με την ενασχόληση του με τον αθλητισμό;
Μαρία Βερβέρη: -Ολοένα και περισσότερες έρευνες τα τελευταία χρόνια τονίζουν τη σπουδαιότητα της συμμετοχής των παιδιών στη άθληση.  Τα οφέλη της άθλησης αφορούν σε διάφορους τομείς (σωματικά οφέλη, κοινωνικά, συναισθηματικά, ακαδημαϊκά). Πιο αναλυτικά, η συμμετοχή στον αθλητισμό μειώνει τις πιθανότητες παχυσαρκίας, ένα φαινόμενο με ανησυχητικά αυξητικές τάσεις. Επίσης, αν το παιδί συνεχίσει να αθλείται και κατά τη διάρκεια της εφηβείας, τότε έχει λιγότερες πιθανότητες να εμπλακεί στη χρήση ουσιών αλλά και γενικότερα σε παραβατικές συμπεριφορές.
Ακόμη, η συμμετοχή στην άθληση βοηθά τους μαθητές και στην ακαδημαϊκή τους πορεία. Αυτό συμβαίνει γιατί μέσα από το άθλημα τα παιδιά μαθαίνουν πώς να είναι πειθαρχημένα και πώς να επικεντρώνουν την προσοχή τους σε κάτι, καθώς και πώς να έχουν υπομονή όταν τα πράγματα δυσκολεύουν. Επίσης τα αθλήματα καλλιεργούν την εμπιστοσύνη, αυξάνουν τη συγκέντρωση και διδάσκουν στα παιδιά το πώς να ελέγχουν τα συναισθήματά τους. Τέλος, ο αθλητισμός για παιδιά είναι ευκαιρία για κοινωνικοποίηση και εκπαίδευση. Τα παιδιά μαθαίνουν να υπακούν στους κανόνες για το καλό της ομάδας, μαθαίνουν να σέβονται τα δικαιώματα των άλλων. Μαθαίνουν να ανταγωνίζονται σε υγιείς συνθήκες.
IMG_3666 2-1 - ΑντίγραφοΑίολος Γλυφάδας: -Είναι προτιμότερο ένα παιδί να ασχοληθεί με κάποιο ομαδικό ή με κάποιο ατομικό άθλημα; Παίζει ρόλο ο χαρακτήρας του παιδιού στην επιλογή του αθλήματος; Πρέπει να επεμβαίνουν οι γονείς στην απόφαση του παιδιού; Τελικά η επιλογή του αθλήματος είναι απόφαση του ίδιου του παιδιού ή των γονέων του;
Μαρία Βερβέρη: -Η κατάλληλη επιλογή αθλήματος είναι σημαντική, καθώς απ’ αυτό εξαρτάται εάν τελικά το παιδί θα δεσμευτεί σε αυτή την δραστηριότητα. Η επιλογή του αθλήματος καλό είναι, να στηρίζεται στις επιθυμίες και στις δεξιότητες του παιδιού. Για παράδειγμα, ένα παιδί μικρής ηλικίας δεν έχει ακόμη αναπτύξει τις απαραίτητες δεξιότητες για να ασχοληθεί με οργανωμένα αθλήματα.
Οι γονείς δεν μπορούν να υποχρεώσουν το παιδί τους να ξεκινήσει τον αθλητισμό. Μπορούν ωστόσο, οι ίδιοι να λειτουργήσουν σαν πρότυπο, οπότε και να πείσουν τα παιδιά μέσα από το δικό τους παράδειγμα. Δηλαδή, οι γονείς μπορούν να αθλούνται μαζί με τα παιδιά τους, μπορούν να παρακολουθούν αθλητικές δραστηριότητες, να συζητούν γι αυτές κ.ο.κ. Πριν λοιπόν, εντάξουμε το παιδί σε κάποια αθλητική δραστηριότητα, πρώτα να σκεφτούμε τι είναι αυτό που ταιριάζει περισσότερο στην προσωπικότητά του, αν είναι κλειστό ή ανοιχτό παιδί, αν του αρέσουν τα ομαδικά παιχνίδια ή αν προτιμάει να παίζει μόνο του. Ακόμα χρειάζεται  να προσέξουμε αν είναι ώριμο και έτοιμο να ξεκινήσει κάποιο άθλημα ή όχι.
Αίολος Γλυφάδας: -Ποια είναι η καταλληλότερη ηλικία για ένα παιδί να ξεκινήσει τον αθλητισμό;
Μαρία Βερβέρη: -Η κατάλληλη ηλικία για να ξεκινήσει είναι όταν το παιδί κατανοεί τις οδηγίες που του δίνονται. Συνήθως, στην προσχολική ηλικία το παιδί κατακτά τις γνωστικές, κοινωνικές αλλά και κινητικές δεξιότητες, που το καθιστούν ικανό να εμπλακεί με κάποιο άθλημα.
Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο αθλητισμός είναι διασκέδαση.  Επομένως, ακόμη και παιδιά μικρότερης ηλικίας μπορούν να εμπλακούν στην άθληση, αρκεί να γίνει με έναν πιο χαλαρό και παιγνιώδη τρόπο.
Ώρες ώρες στην κερκίδα νιώθω να πνίγομαι με αυτά που βλέπω…
Αίολος Γλυφάδας: -Ποια είναι τα πιο συχνά λάθη που κάνουν οι γονείς σε ότι αφορά την ενασχόληση των παιδιών τους με τον αθλητισμό;
Μαρία Βερβέρη: -Η στήριξη των αθλητών από τους γονείς τους είναι καθοριστική. Ωστόσο, αρκετά συχνά οι γονείς υιοθετούν κάποιες συμπεριφορές που παρεμποδίζουν την εξέλιξη του παιδιού. Ενδεικτικά, αναφέρουμε κάποιες απ΄ αυτές παρακάτω. Δηλαδή, η υπερεμπλοκή (μπλέκονται στις διοικήσεις των συλλόγων για να λειτουργούν σαν ασπίδα στα παιδιά τους)και η τάση των γονιών να υποκαθιστούν τον προπονητή. Αυτή η υπερπροστασία των γονιών συχνά καταλήγει να υπομονεύει την αυτονομία και την ανεξαρτησία του παιδιού. Ακόμη, παρεμβαίνουν στους στόχους που έχει θέσει το παιδί σε συνεργασία με τον προπονητή του. Επίσης, συχνά οι γονείς αποδοκιμάζουν και κρίνουν πολύ αυστηρά την επίδοση του αθλητή – παιδιού τους. Έχουν υψηλές και μη ρεαλιστικές προσδοκίες.
maria Ververi4Αίολος Γλυφάδας: -Πως μπορεί να χειριστεί ένας γονέας την κατάσταση όταν ένα παιδί αρχίζει να παραμελεί τις σχολικές του υποχρεώσεις για χάρη του αθλητισμού;
Μαρία Βερβέρη: -Για κάποια παιδιά το διάβασμα έρχεται δευτερεύον στα ενδιαφέροντα τους. Αρχικά, χρειάζεται να αποσαφηνίσουμε ποιος είναι ο λόγος (π.χ. μαθησιακές δυσκολίες, άγχος, έλλειψη κινήτρου, υψηλές προσδοκίες γονιών κλπ) που το παιδί παραμελεί τη μελέτη του. Συζητείστε επομένως, τους λόγους και προσπαθήστε να κάνετε μια συμφωνία μαζί του. Το παιδί χρειάζεται να συνειδητοποιήσει τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες του αλλά και τις συνέπειες που θα έχει η όποια επιλογή του.
Θέλω η ομάδα που παίζει το παιδί μου να σαρώνει τα πάντα…
Αίολος Γλυφάδας-Αθλητισμός ή πρωταθλητισμός; Ποια είναι η γνώμη μιας ψυχολόγου για τη ‘’μέγγενη του πρωταθλητισμού’’ σε μικρά παιδιά;
Μαρία Βερβέρη: -Το δίλημμα «Αθλητισμός ή Πρωταθλητισμός» σε παιδιά μικρής ηλικίας δεν χρειάζεται καν να τίθεται. Τα μικρά παιδιά δεν έχουν αναπτύξει ακόμη τις δεξιότητες για να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις της συστηματικής προπόνησης. Δεν έχουν φτάσει ακόμα γνωστικά και συναισθηματικά, στο επίπεδο εκείνο που τους επιτρέπει να επεξεργαστούν δύσκολες συνθήκες και πιεστικά συναισθήματα. Δυσκολεύονται να διαχειριστούν την ήττα, τις απογοητεύσεις, τις πολλές ώρες προπόνησης.
Γι αυτό και όπως έχουμε αναφέρει παραπάνω, στα μικρά παιδιά η όποια ενασχόληση με τον αθλητισμό χρειάζεται να έχει παιγνιώδη χαρακτήρα και να λαμβάνει πάντα υπόψη την ηλικία του παιδιού. Διαφορετικά, η υπερβολική πίεση και η εντατική προπόνηση από νεαρή ηλικία, μπορεί να οδηγήσει στην διακοπή του αθλήματος.
Αίολος Γλυφάδας: -Πως μπορεί να καταφέρει μια Ακαδημία ποδοσφαίρου να κρατήσει μακριά το νοσηρό κλίμα που επικρατεί στο χώρο του ποδοσφαίρου στη χώρα μας;
Μαρία Βερβέρη: -Η βία στα γήπεδα είναι ένα βαθιά κοινωνικό φαινόμενο και μπορεί να εκφραστεί με διάφορους τρόπους, δηλαδή λεκτικά,  ψυχολογικά, σωματικά κλπ.
Για την αντιμετώπιση της βίας στα γήπεδα έχουν γίνει πολλές έρευνες αλλά και προσπάθειες για την καταστολή της. Η πολιτεία και οι αρμόδιοι φορείς χρειάζεται ωστόσο, να δώσουν μεγαλύτερη βαρύτητα στην βελτίωση της «ποδοσφαιρικής νοοτροπίας». Εκτός όμως των παραπάνω, η κάθε ακαδημία, το κάθε σωματείο μπορούν από την δική τους πλευρά να βοηθήσουν σε αυτό το εγχείρημα. Προσπαθώντας να εμφυσήσουν στους αθλητές τις αξίες του υγιούς αθλητισμού και του «Ευ Αγωνίζεσθαι».  Το «Ευ Αγωνίζεσθαι»  αφορά σε: Σεβασμός στην άποψη του άλλου, σεβασμός στην αθλητική διαδικασία, τήρηση στο ακέραιο των κανόνων του αθλήματος, σεβασμός στους συναθλητές και αντιπάλους, σεβασμός στους φιλάθλους, ενάντια στη βία κλπ. Καλλιεργώντας επομένως, τέτοιες αρχές και αξίες στους αθλητές αυξάνονται οι πιθανότητες να περιοριστούν τα φαινόμενα βίας στους αθλητικούς χώρους.
Είναι ευλογία η ενασχόληση με παιδιά και εφήβους…
Αίολος Γλυφάδας: Είναι απαραίτητη η ύπαρξη ψυχολόγου σε μια Ακαδημία ποδοσφαίρου; Πόσο όμορφη αλλά και πόσο δύσκολη συνάμα είναι η απασχόληση ενός ψυχολόγου σε μια Ακαδημία ποδοσφαίρου;
Μαρία Βέρβερη: -Η παρουσία ενός ψυχολόγου σε μια ποδοσφαιρική ακαδημία είναι σημαντική. Η συμβολή του έγκειται κυρίως στην εκπαίδευση/εκμάθηση ψυχολογικών δεξιοτήτων, απαραίτητων για τον αθλητισμό. Οι ψυχολογικές δεξιότητες στον αθλητισμό, όπως και οι φυσιολογικές δεξιότητες μπορούν να καλλιεργηθούν έτσι ώστε να βελτιωθεί η επίδοση του αθλητή. Οι δεξιότητες αυτές αφορούν στη διαχείριση του άγχους, στην ανάπτυξη της αυτοπεποίθησης, ανάπτυξη θετικών συναισθημάτων, εξωτερικών και εσωτερικών κινήτρων, καλλιέργεια του αυτοέλεγχου κτλ. Μάλιστα, όσο μικρότερος  είναι ο αθλητής τόσο καλύτερα εξασκεί και αφομοιώνει τις ψυχολογικές τεχνικές, ώστε να έχει καλύτερη απόδοση.
Η ενασχόληση με τα παιδιά αλλά και τους εφήβους, είναι ευλογία. Η παιδική γαλήνη και αθωότητα σε παρασύρει και εσένα και σου δίνει άλλες αντοχές για να συνεχίζεις. Το να δουλεύεις με παιδιά απαιτεί υπομονή και επιμονή, ωστόσο η αγάπη, η εκτίμηση και το χαμόγελο που σου δίνουν, είναι η καλύτερη ανταμοιβή σε όποιες δυσκολίες συναντάς.
22871079599_74a84efc1a_k
Το συμπέρασμα που βγαίνει από την τόσο ενδιαφέρουσα κουβέντα με την κ. Βερβέρη, την οποία και θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε για ακόμα μια φορά για τον χρόνο που μας διέθεσε και τις τόσο πολύτιμες συμβουλές της, είναι πωςπρέπει άφοβα να στέλνουμε τα παιδιά μας να αθληθούν. Είναι τόσο πολλά εκείνα που ένα παιδί μπορεί να κερδίσει με την ενασχόληση του με τον αθλητισμό που θα ήταν εγκληματικό να το αποτρέψουμε. Από τη στιγμή όμως που θα πάρουμε την απόφαση, θα πρέπει να κρατήσουμε τον εαυτό μας έξω από τις γραμμές που οριοθετούν τον αγωνιστικό χώρο αφήνοντας τους ειδικούς να κάνουν ότι καλύτερο μπορούν για τα παιδιά μας ανεμπόδιστοι και ελεύθεροι από πιέσεις και επεμβάσεις. Ο αθλητισμός είναι το ομορφότερο δευτερεύον πράγμα στον κόσμο και πρέπει κάθε παιδί να το βιώσει…