Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

Εσωστρεφή και ντροπαλά παιδιά




            Υπάρχουν παιδιά τα οποία ανάλογα με την κοινωνική τους συμπεριφορά μπορούν να χαρακτηριστούν είτε σαν εξωστρεφή είτε σαν εσωστρεφή. Τα εξωστρεφή παιδιά είναι εκείνα τα οποία προτιμούν την παρέα πολλών ατόμων, εκφράζουν ανοιχτά τις προτιμήσεις τους και διεκδικούν αυτά που θέλουν. Από την άλλη, τα εσωστρεφή παιδιά είναι ντροπαλά και πιο μαζεμένα. Δεν αντιδρούν έντονα στις αλλαγές του περιβάλλοντος, φαίνονται να διακατέχονται από κάποιες ανασφάλειες και φόβους, δεν υπερασπίζονται τον εαυτό τους και δεν διεκδικούν πράγματα.
            Το ότι ένα παιδί κάποιες φορές δυσκολεύεται να υπερασπιστεί τον εαυτό του μπορεί να οφείλεται σε πολλούς λόγους. Για παράδειγμα, μπορεί απλώς να πρόκειται για ένα παιδί ευαίσθητο το οποίο χρειάζεται περισσότερη στήριξη. Μπορεί πάλι να πρόκειται για ένα χαρακτήρα που φοβάται εύκολα ή για ένα χαρακτήρα υποχωρητικό. Ή μπορεί απλώς κάποιο οικογενειακό γεγονός (όπως διαζύγιο, αποχωρισμός ή θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου) να το έχει φοβίσει και να το έχει αποσυντονίσει.
            Είναι σημαντικό, λοιπόν, ένας γονέας που αντιλαμβάνεται ότι το παιδί του είναι ιδιαίτερα εσωστρεφές, να προσπαθήσει να το βοηθήσει και να του τονώσει την αυτοπεποίθηση του. Συνήθως αυτά τα παιδιά δυσκολεύονται στις κοινωνικές σχέσεις, βιώνουν μοναξιά και βρίσκονται σε αυξημένο κίνδυνο να εμφανίσουν κατάθλιψη μελλοντικά.
            Τι μπορείτε να κάνετε εσείς για το παιδί σας:

  • Επικοινωνήστε μαζί του με ειλικρίνεια και ενδιαφέρον. Εκδηλώστε την αγάπη σας όχι μόνο με λόγια, αλλά και με φιλιά και χάδια.
  • Δώστε του το καλό παράδειγμα. Τα παιδιά μιμούνται τις συμπεριφορές των γονιών τους. Δείξτε του ότι εσείς σέβεστε τον εαυτό σας και το ίδιο θα κάνει και εκείνο.
  • Προσπαθήστε να μην συγκρίνετε την συμπεριφορά του και τις επιδόσεις του με τα αδέρφια του αλλά και με άλλα παιδιά. Μέσω της σύγκρισης όχι μόνο δεν βελτιώνονται οι επιδόσεις του παιδιού, αλλά κλονίζεται και η αυτοεκτίμηση του.
  • Η υπερπροστασία βλάπτει. Αποφύγετε τις συνηθισμένες αναφορές του τύπου: «Προσοχή, θα πέσεις, θα βραχείς, θα χτυπήσεις...». Προσπαθήστε να μην του στερείτε τις πρωτοβουλίες και κάνετε τα πάντα εσείς. Γιατί έτσι ενισχύετε την παθητικότητα του.
  • Ομολογήστε με κάθε ειλικρίνεια πως κάποια από τα πράγματα που το τρομάζουν, τα έχετε ζήσει κι εσείς στο παρελθόν. Τα παιδιά καθησυχάζονται πολύ όταν συνειδητοποιούν πως τα πρόσωπα που θεωρούν σημαντικά (όπως οι γονείς, οι θείοι ή τα αδέρφια) έχουν περάσει ανάλογες δυσκολίες με τις δικές τους.
  • Να θυμάστε να επιβραβεύετε ακόμα και μια μικρή πρόοδο.
  • Ενθαρρύνετε το παιδί σας να εκφράζει χωρίς φόβο τις απόψεις του και να εξωτερικεύει ξεκάθαρα τα συναισθήματά του.
  • Μάθετε του πως αξίζει πολλά, ανεξάρτητα με το πόσο αποδίδει. 

Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013

Πιπιλάει το δάκτυλο του; Πως θα κόψει αυτή τη συνήθεια;



Οι στοματικές έξεις κατά την διάρκεια της βρεφικής ηλικίας αποτελούν φυσιολογικό κομμάτι της πρώιμης ανάπτυξης του παιδιού, η οποία μπορεί να παρατηρηθεί ακόμα και από την εμβρυική ζωή.

 Περίπου το 70%-90% των βρεφών χρησιμοποιούν το πιπίλισμα του δακτύλου η την πιπίλας για να υποκαταστήσουν την θηλή και να αντιμετωπίσουν έτσι το άγχος αποχωρισμού από την μητέρα τους. Η συχνότητα αυτή μειώνεται με το πέρασμα του χρόνου, έτσι ώστε στο 4ο με 5ο χρόνο η μεγάλη πλειονότητα των παιδιών να έχει αφήσει μόνο του αυτή την συνήθεια, έχοντας μάθει να διαχειρίζεται το άγχος του. Σε σύγκριση με την χρήση της πιπίλας, το πιπίλισμα του δακτύλου είναι πολύ πιο πιθανό να παραμείνει και μετά τα τέσσερα έτη, όπου μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα την φυσιολογική λειτουργία και σύγκλιση των δοντιών, καθώς επίσης και στην εμφάνιση και αισθητική του προσώπου.

Η διακοπή αυτής της συνήθειας είναι χρήσιμο να διακοπεί μέχρι την ηλικία των 3 ετών, καθώς μέχρι τότε οι επιπτώσεις στην ανάπτυξη των δοντιών του παιδιού είναι μηδαμινές. Ο τρόπος που θα πρέπει να αντιμετωπιστεί εξαρτάται από την συχνότητα και την ένταση του πιπιλίσματος. Θα πρέπει να έχετε υπόψη πάντα ότι τα μεγάλα παιδιά είναι δυσκολότερο να κόψουν το πιπίλισμα από τα μικρότερα παιδιά, τα κορίτσια δυσκολεύονται περισσότερο από τα αγόρια και ότι είναι πιο δύσκολο να κοπεί η συνήθεια αν είναι παρούσα στο μεγαλύτερο μέρος της καθημερινότητάς του παιδιού σας.

Ορισμένες στρατηγικές αντιμετώπισης περιλαμβάνουν:
  • Την διακοπή οποιασδήποτε συμπεριφοράς ή επίπληξης που γεμίζει άγχος το παιδί και τελικά ενισχύει το πιπίλισμα του δακτύλου.
  • Προσπαθήστε να μειώσετε όποια πηγή μπορεί να προκαλεί άγχος στην ζωή του παιδιού σας. Μειώστε τον χρόνο που βλέπει τηλεόραση, προσπαθήστε να έχετε σταθερές ώρες φαγητού και γενικά προσπαθήστε να εφαρμόσετε μια ρουτίνα στην καθημερινότητά του, ιδιαίτερα προ του ύπνου.
  • Χρησιμοποιείστε μια σειρά από θετικές επιβραβεύσεις για να αποφύγετε το πιπίλισμα (πχ η χρήση αυτοκόλλητων για την συμπλήρωση μιας εικόνας) και ταυτόχρονα χρησιμοποιήστε κάποιο προϊόν με πικρή γεύση για επάλειψη του αντίχειρα. Κάποιες φορές μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και γάντια, τα οποία θα το εμποδίζουν-όσο είναι δυνατόν- να επιδίδεται άνετα στην συνήθειά του.
  • Σε περίπτωση που οι παραπάνω πρακτικές δεν φέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα και η διακοπή είναι πολύ δύσκολη, ο ορθοδοντικός μπορεί να εφαρμόσει ειδικά σχεδιασμένα μηχανήματα στην στοματική κοιλότητα τα οποία παρεμβαίνουν στην μηχανική κίνηση του πιπιλίσματος, έτσι ώστε να αποθαρρυνθεί το παιδί και να διακόψει την κακή αυτή πρακτική.

Το πιπίλισμα του δακτύλου είναι μια πολύ συχνή συνήθεια της παιδικής ηλικίας. Πολύ συχνά η διακοπής της γεμίζει άγχος τους γονείς, καθώς πιστεύουν ότι είναι μια χρονοβόρα και επίπονη διαδικασία, γεμάτη άγχος και κλάμα. Όμως με σωστούς χειρισμούς, υπομονή και επιμονή, τελικά το παιδί θα αφήσει πίσω του αυτή την κακή συνήθεια χωρίς καμία επίπτωση στην μετέπειτα ανάπτυξή του.

Αντωνογεώργος Γεώργιος,
Παιδίατρος (www.paidiatros-ath.gr)

Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2013

Κυριακή στο Ωδείο




Συζητάμε για την επίδραση της μουσικής στην ανάπτυξη του παιδιού.

Είσοδος ελεύθερη. Λόγω του περιορισμένου χώρου, απαραίτητη η δήλωση συμμετοχής.

Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2013

Εφηβεία και Άγχος



            Το άγχος είναι ένα πολύ δυσάρεστο συναίσθημα. Στην εφηβεία τα παιδιά μπορούν εύκολα να «τα χάσουν» και συνεπώς βρίσκονται πολύ συχνά σε κατάσταση έντονου άγχους. Το άγχος, βέβαια, είναι φυσιολογικό μέχρι κάποιο βαθμό γιατί βοηθά στην ενεργοποίηση του ατόμου. Ωστόσο, όσο φυσιολογικό και αν είναι το έντονο άγχος σε έναν έφηβο, οι γονείς πρέπει να μπορούν να το αναγνωρίσουν για να πάρουν τα μέτρα τους.
            Ενδεικτικά, αναφέρουμε κάποια σημάδια που θα πρέπει να ενεργοποιήσουν τόσο τον έφηβο όσο και τους γονείς. Ο έφηβος παρουσιάζει νευρικότητα, ανησυχία και απότομη συμπεριφορά ή δείχνει κακή διάθεση. Μπορεί να παραπονιέται για ταχυκαρδίες, παρουσιάζει αλλαγή στις συνήθειες του ύπνου, αλλαγές στη γενική συμπεριφορά, κάνει συχνά παράπονα για πονοκεφάλους, ζαλάδες και άλλες αδιαθεσίες. Ωστόσο υπάρχουν και έφηβοι οι οποίοι μπορεί να μην εμφανίσουν τίποτα από τα παραπάνω αλλά και πάλι πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στα σημάδια που μας δίνουν. Μερικά παιδιά παριστάνουν θαυμάσια τους «άνετους» και εμφανίζονται «αναίσθητα» όπως τα κατηγορούν συχνά οι γονείς τους όταν εκνευρίζονται, ενώ κατά βάθος αισθάνονται έντονο στρες. Αυτή η αναισθησία αποτελεί μία μάσκα άμυνας. Ειδικά τα συνεσταλμένα και ευαίσθητα παιδιά δεν εκδηλώνουν τα άγχος τους ούτε με νεύρα ούτε με φωνές. Προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα για να ευχαριστήσουν τους γονείς τους, παρότι νιώθουν βουβή απελπισία και τρομερή πίεση. Αυτά τα παιδιά χρειάζονται ακόμα μεγαλύτερη προσοχή.
            Όσον αφορά τα αίτια, αυτά ποικίλουν και δεν είναι ποτέ ίδια για όλα τα παιδιά. Τα παιδιά μπορεί να προβληματίζονται κυριολεκτικά για οτιδήποτε και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι από όλα τους αγχώνει. Παρακάτω αναφέρονται κάποιες καταστάσεις που συνήθως δυσκολεύουν και προκαλούν άγχος:
  • οι αλλαγές στην εμφάνισή τους (σώμα, πρόσωπο, σπυράκια)
  • οι μεγάλες απαιτήσεις των γονιών για σχολικές επιδόσεις
  • το διαζύγιο
  • οι πολλές υποχρεώσεις
  • τα οικονομικά προβλήματα στο σπίτι
  • οι αλλαγές σχολείου ή καθηγητή ή σπιτιού (έχουν την έγνοια αν θα γίνουν αποδεκτοί από τους νέους συμμαθητές, γείτονες, καθηγητές αλλά κι αν θα βρουν κι εκείνα κάποιους να ταιριάξουν)
            Τέλος, σημαντικό είναι να τονιστεί ότι αν το παιδί σας δείχνει συμπτώματα άγχους σε μεγάλο βαθμό για διάστημα μεγαλύτερο του ενός μήνα, καλό είναι να αναζητήσετε τη βοήθεια κάποιου ειδικού, γιατί ίσως δεν αρκούν τα μέτρα που παίρνετε στο σπίτι. Χρειάζεστε βοήθεια, όταν το παιδί παρά τις συστηματικές προσπάθειές σας:
  • αποφεύγει συστηματικά να μένει μόνο του - εκφράζει αγωνία όταν δεν είναι κοντά του ο ένας από τους δύο γονείς
  • φοβάται διαρκώς για την ασφάλεια της οικογένειας ή προσωπικά τη δική του
  • παραπονιέται πολύ συχνά για πονόκοιλους, πονοκεφάλους κ.α.
  • αποφεύγει υπερβολικά κάθε καινούργια γνωριμία
  • παρουσιάζει εμμονές, δηλαδή επαναλαμβάνει τις ίδιες σκέψεις ή τις ίδιες κινήσεις
  • παρουσιάζει μείωση της σχολικής επίδοσης
  • έχει συχνούς εφιάλτες
  • δείχνει πολύ μελαγχολικό
  • εκφράζεται βίαια και επιθετικά
  • απειλεί συχνά ότι «θα σηκωθεί να φύγει από το σπίτι»
  • πίνει ή καπνίζει ή παίρνει ναρκωτικά 

Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2013

Η ψυχολογία του Προπονητή




Ένα βράδυ ένας γέρος Cherokee έλεγε στον εγγονό του για μια μάχη που συμβαίνει στις ψυχές των ανθρώπων..
- Γιε μου η μάχη είναι ανάμεσα σε 2 "λύκους" μέσα μας.
Ο ένας είναι ο Κακός .. είναι ο θυμός, ο φθόνος, η ζήλια, η θλίψη, η τύψη, η αλαζονεία, η αυτολύπηση, η ενοχή, η κατωτερότητα, η ψευτιά, η ψεύτικη υπερηφάνεια, η υπεροχή και ο εγωισμός.
Ο άλλος είναι ο Καλός .. είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα, η γαλήνη, η ταπεινοφροσύνη, η καλοσύνη, η φιλανθρωπία, η συμπόνοια, η γενναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία και η πίστη.
Ο εγγονός το σκέφτηκε ένα λεπτό και έπειτα ρώτησε τον παππού του: "Ποιος λύκος νικά;"
"Αυτός που τροφοδοτείς", του απάντησε ο παππούς του.

Έχεις αναρωτηθεί για τη δική σου εσωτερική μάχη, ποιον λύκο τροφοδοτείς συνειδητά ή ασυνείδητα; Ποιον από αυτούς φέρνεις μαζί σου και σε επηρεάζει στον αγωνιστικό χώρο;
Για να καταλάβεις τον αθλητή σου χρειάζεται πρώτα να καταλάβεις τον εαυτό σου. Να δεις τις σκέψεις που σε επηρεάζουν θετικά ή αρνητικά, που σου κάνουν σαμποτάζ, τις προσδοκίες που έχεις για την ομάδα σου για αυτή την αγωνιστική σεζόν, τα συναισθήματα που νιώθεις σε σχέση με αυτά. Να γίνεις ο παρατηρητής του εαυτού σου. Πόσα συναισθηματικά βάρη κουβαλάς από τον έξω κόσμο στον γηπεδικό σου κόσμο; Έχεις αναλογιστεί ότι οι σκέψεις επηρεάζουν άμεσα το πώς νιώθεις και συμπεριφέρεσαι; Σύμφωνα με τον Νευρογλωσσικό Προγραμματισμό[Neuro Linguistic Programming-NLPπίεση και στρες δεν μας δημιουργούν οι καταστάσεις καθ’ αυτές αλλά ο τρόπος που ερμηνεύουμε αυτές τις καταστάσεις. Για παράδειγμα, αν σκεφτώ -κατά τη διάρκεια του αγώνα που η ομάδα μου είναι πίσω στη βαθμολογία- ότι θα δεχθώ αρνητικά σχόλια για τις προπονητικές επιλογές μου ή την έκβαση του αγώνα από δικούς μου ή άλλους ανθρώπους μπορεί να πιεστώ ψυχολογικά, να θυμώσω πιο εύκολα, να δείξω τον εκνευρισμό μου σε κάποιο παίχτη ή στο διαιτητή. Αν έχεις εκπαιδευτεί σε κάποιες ψυχολογικές τεχνικές, εκείνη τη στιγμή μπορείς να τις εφαρμόσεις και να ελέγξεις αυτές τις αρνητικές σκέψεις και να τις μετατρέψεις σε πιο βοηθητικές για τη συνέχεια του αγώνα ή και της προπόνησης.
Ο προπονητής, ιδίως στις μικρές ηλικίες, έχει το ρόλο του παιδαγωγού. Κράτα στο μυαλό σου ωστόσο, ότι ένας καλός ‘δάσκαλος’ θα σου δείξει κάτι αλλά δεν θα σε κατευθύνει στο που να κοιτάξεις. Η ενσυναίσθηση, η χωρίς όρους αποδοχή και η γνησιότητα του ενδιαφέροντος είναι στοιχεία που ο κάθε αθλητής χρειάζεται για να ακολουθήσει όσα του προτείνεις. Η ενσυναίσθηση αφορά το να μπορώ να μπω στα παπούτσια του αθλητή μου, να τον ακούσω, να καταλάβω τι νιώθει. Το γνήσιο ενδιαφέρον σου, ο αθλητής όχι μόνο θα το δει αλλά και θα το νιώσει. Ένας τρόπος για αυτό είναι να προτιμήσεις να κάνεις διάλογο με τον αθλητή ή τους αθλητές σου ακούγοντας τι έχουν να πούνε και παρουσιάζοντας και τη δική σου οπτική. Είναι σημαντικό να νιώθει ο αθλητής ότι τον υπολογίζουν ακόμα και όταν τα περισσότερα λεπτά είναι στον πάγκο.
Εφόσον αποκτάς επίγνωση του εαυτού σου μπορείς καλύτερα να καταλάβεις και να βοηθήσεις και τους αθλητές σου. Μέσα από αυτή τη διαδικασία ενισχύουμε τη Συναισθηματική νοημοσύνη τόσο του προπονητή όσο και του αθλητή. Τα πιο μεγάλα παιχνίδια γίνονται στις προπονήσεις για αυτό:

o    Όπως γράφεις σχόλια για τους παίχτες ή τις τεχνικές που εφαρμόσατε στο τέλος της προπόνησης κράτα και κάποιες σημειώσεις για σενα. Πού έπιασες τον εαυτό σου να υψώνει τον τόνο της φωνής, να ενοχλείται από σχόλια αθλητών άλλων ατόμων, που ένιωθες χαρούμενος. Όλα αυτά έχουν σαν στόχο να λειτουργείς πιο ενσυνείδητα[mindfulness]

o    Κράτα μια μικρή λίστα σημειώνοντας 2-3 πράγματα που σε κάνουν, στο τέλος της ημέρας, να νιώθεις ευγνωμοσύνη

Και ενώ συζητάμε και δίνουμε έμφαση στην ψυχολογία των αθλητών παραβλέπουμε ή μειώνουμε τη σημασία της ψυχολογίας των προπονητών [και των βοηθών τους-τεχνικό team]. Πράγματι είναι σημαντική όχι μόνο η ψυχολογική εκπαίδευση αλλά και ο χρόνος που θα δοθεί σε προπονητή-τεχνικό team, σε μια συστηματική βάση, να μοιραστούν με τον ψυχολόγο εμπειρίες, σκέψεις, συναισθήματα και εναλλακτικούς τρόπους διαχείρισης των αρνητικών σκέψεων και αποφόρτισης.


Ένας καλός προπονητής μιλά, σχολιάζει, εξηγεί ..
Ένας προπονητής που διαφοροποιείται από όλους τους άλλους ΕΜΠΝΕΕΙ ..

Πηγή: www. coachbasketball.gr