Δευτέρα 18 Ιουλίου 2016

Αυτοκτονική Συμπεριφορά στην Εφηβεία




Ολοένα και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια ακούμε ότι κάποιος έφηβος αποφάσισε να θέσει τέρμα στη ζωή του. Για κάθε γονιό, και μόνο η σκέψη ότι το έφηβο παιδί του θα αποπειραθεί να αυτοκτονήσει, είναι ανατριχιαστική. Δυστυχώς, όμως η αυτοκτονία αποτελεί πια, μια σκληρή πραγματικότητα. Τα ποσοστά της στη νεολαία αυξάνονται δραματικά.
Τι οδηγεί όμως τον έφηβο σε αυτή την συμπεριφορά; Παρακάτω, θα προσπαθήσω να αναφέρω τους συνήθεις λογούς που ένας έφηβος υιοθετεί αυτοκτονική συμπεριφορά.
Οι σημαντικότεροι παράγοντες κινδύνου της αυτοκτονικής συμπεριφοράς είναι οι παρακάτω: ψυχοπαθολογία, προηγούμενες απόπειρες, η προσωπικότητα, η οικογένεια, περιβαλλοντικοί παράγοντες και γεγονότα ζωής, η έκθεση σε αυτοκτονία, στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και η μίμηση 
1)Αναλυτικότερα, όσον αφορά την ψυχοπαθολογία, οι έρευνες δείχνουν ότι στο μεγαλύτερο ποσοστό των περιπτώσεων (90%) υπάρχει ψυχιατρική διαταραχή και αυτό αυξάνει κατά 9 φορές τον κίνδυνο αυτοκτονίας. Ακόμη, η χρονιότητα και η σοβαρότητα της διαταραχής σχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο αυτοκτονίας. Οι συναισθηματικές διαταραχές οι οποίες συναντώνται πιο συχνά σε εφήβους – θύματα αυτοκτονίας είναι οι παρακάτω: οι καταθλιπτικές διαταραχές, το άγχος και οι διαταραχές, η ψυχογενής ανορεξία. Επίσης, η κακοποίηση είναι ένας άλλος σημαντικός παράγοντας κινδύνου κυρίως σε μεγαλύτερα ηλικιακά αγόρια στην εφηβεία. Παραπτωματικές συμπεριφορές είναι συχνές σε αγόρια εφήβους, θύματα αυτοκτονίας. Περίπου το ένα τρίτο των αγοριών που έκαναν επιτυχημένη απόπειρα πάσχουν από διαταραχή διαγωγής.
2)Προηγούμενες απόπειρες. Το ιστορικό μιας προηγούμενης απόπειρας αυτοκτονίας αυξάνει σημαντικά τον κίνδυνο για μια μελλοντική ολοκληρωμένη απόπειρα. Ακόμη, τα άτομα που έχουν κάνει απόπειρα στο παρελθόν με μέθοδο υψηλού ιατρικού κινδύνου βρίσκονται σε υπερβολικά υψηλό κίνδυνο για ολοκληρωμένη απόπειρα.
3)Προσωπικότητα. Χαρακτηριστικά προσωπικότητας, όπως η απελπισία, η δυσκολία επίλυσης προσωπικών προβλημάτων, η επιθετικότητα φαίνεται να συνδέονται  με αυξημένο κίνδυνο αυτοκτονικής συμπεριφοράς.
4)Οικογενειακοί παράγοντες. Το οικογενειακό ιστορικό αυτοκτονικής συμπεριφοράς αυξάνει κατά πολύ τον κίνδυνο για αυτοκτονία. Επίσης, η ψυχοπαθολογία των γονέων και συγκεκριμένα η  κατάθλιψη και η χρήση ουσιών, βρέθηκαν να σχετίζονται με την αυτοκτονία. Ακόμη, σύμφωνα με ορισμένες μελέτες, τα θύματα αυτοκτονίας είναι πιο πιθανόν να προέρχονται από οικογένειες χωρισμένων γονιών.
5)Περιβαλλοντικοί παράγοντες, γεγονότα ζωής, όπως η συγκρουσιακή σχέση γονέα-παιδιού, οι δυσκολίες σε σχέση με το άλλο φύλο, το  bullying (θύμα ή θύτης), οι δυσκολίες στο σχολείο βρέθηκαν να είναι σημαντικοί παράγοντες κινδύνου για ολοκληρωμένη απόπειρα.
6)Έκθεση σε αυτοκτονία, Μέσα μαζικής ενημέρωσης, Μίμηση.  Παρατηρείται ότι η έκταση του φαινομένου της αυτοκτονίας, μεγαλώνει ανάλογα με τη διάρκεια και την έκταση της κάλυψης της από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Επίσης, σε κάποιες περιπτώσεις οι έφηβοι μιμούνται τα χαρακτηριστικά μιας αυτοκτονίας (τον χώρο, τον χρόνο κλπ). Οι παράγοντες που αυξάνουν την πιθανότητα της μίμησης είναι το μέγεθος της δημοσιότητας και η αναγνωσιμότητα του θύματος.

Δευτέρα 4 Ιουλίου 2016

Η εικόνα του παιδιού με αυτισμό




Η έναρξη του αυτισμού επέρχεται μέχρι τα 2,5 έως 3 πρώτα χρόνια της ζωής. Στις περισσότερες των περιπτώσεων ο αυτισμός μπορεί να διαγνωσθεί από την αρχή της ζωής. Η έλλειψη επικοινωνίας του βρέφους με τη μητέρα του είναι από τα πρώτα ανησυχητικά σημάδια που επιτρέπει να διαπιστώσουμε τη διαταραχή. Στο 1/5 περίπου των περιπτώσεων εκδηλώνεται μετά από μια περίοδο που η ανάπτυξη ήταν φυσιολογική. Η τυπική κλινική εικόνα του αυτισμού περιλαμβάνει ορισμένα βασικά χαρακτηριστικά που θα δούμε στη συνέχεια. 
Η Συμπεριφορά 
Η συμπεριφορά του αυτιστικού παιδιού χαρακτηρίζεται από την αυτιστική απομόνωση. Το παιδί φαίνεται κλεισμένο στον εαυτό του. Είναι σαν να μην ακούει ή να μην βλέπει τα αντικείμενα και τα πρόσωπα. Έχει ένα βλέμμα περιφερικό σαν να κοιτάζει τον ορίζοντα χωρίς η ματιά του να σταματάει κάπου. Απέναντι στους ενήλικες ή στα άλλα παιδιά δείχνει μια μεγάλη αδιαφορία. Δεν απαντά όταν το φωνάζουν με το όνομά του. Δεν ακολουθεί τους γονείς του στο σπίτι και δεν τους αγκαλιάζει όταν γυρνάνε από την δουλειά τους. Δεν ενδιαφέρεται να συμμετέχει σε ομαδικά παιγνίδια και δεν αποκτά φίλους. Μια πιο λεπτομερής παρατήρηση δείχνει ότι μπορεί να ενδιαφέρεται για ορισμένους ήχους, ειδικά μουσικούς ή για ένα μέρος του ενήλικα π.χ. το χέρι τους ή τα ρούχα του. Στις δραστηριότητες που αναλαμβάνει αποδεικνύεται ότι έχει πολύ μικρή συγκέντρωση προσοχής. 
Τα προβλήματα στις κοινωνικές σχέσεις είναι δευτερογενή στη δυσκολία του παιδιού να δώσει νόημα στο περιβάλλον. Αδυνατεί να αντιληφθεί την έκφραση του προσώπου και την συναισθηματική διάθεση των άλλων. Δεν κατανοεί ότι οι άλλοι έχουν σκέψεις, ευχές και επιθυμίες διαφορετικές από τις δικές του. Αυτή η δυσκολία πιθανόν συνδέεται με την έλλειψη εμπάθειας και μίμησης
Το αυτιστικό παιδί έχει κάποιο ενδιαφέρον για τα αντικείμενα. Θέλει να τα χειριστεί, να τα αγγίξει, να τα μυρίσει, να τα βάλει στο στόμα του. Δείχνει μεγάλη προτίμηση στα αντικείμενα που γυρίζουν. Η θέση των αντικειμένων όμως πρέπει να είναι σταθερή στο χώρο. Για ένα αντικείμενο που σπάει ή που αλλάζει θέση το παιδί βιώνει μια κατάσταση μεγάλης απελπισίας και εκδηλώνει φοβερούς θυμούς.
Οι στερεοτυπίες των κινήσεων αποτελούν συχνά μέρος της κλινικής εικόνας. Κυρίαρχη στερεοτυπία είναι η αδιάκοπη επανάληψη των κινήσεων των χεριών, κυρίως των δακτύλων μπροστά στα μάτια. Το παιδί επίσης κάνει κύκλους γύρω από τον εαυτό του και αιωρείται μπρος ή πίσω.
 Λόγος
Το αυτιστικό παιδί δεν δείχνει με το δάκτυλο αντικείμενα στην ηλικία του ενός έτους, δεν συλλαβίζει ούτε λέει λέξεις στην ηλικία των 16 μηνών, δεν κάνει φράσεις δύο λέξεων στην ηλικία των 24 μηνών. Στις μισές των περιπτώσεων μέχρι την ηλικία των 5 ετών δεν υπάρχει κανένας λόγος. Το παιδί μπορεί να βγάζει ήχους, να μουρμουρίζει ή να ηχολαλεί δηλ. να επαναλαμβάνει λέξεις ή φράσεις χωρίς νόημα και χωρίς αξία επικοινωνίας. Άλλοτε έχει κάποιο λόγο πολύ διαταραγμένο, δεν χρησιμοποιεί τις αντωνυμίες, δεν έχει σύνταξη, ούτε γραμματικούς κανόνες. Παρατηρούνται επίσης νεολογισμοί, κατασκευή νέων λέξεων με άγνωστη όμως σημασία για τον συνομιλητή. Ο ήχος της φωνής είναι μονότονος, μηχανικός, στερεότυπος. 
Νοητική ανάπτυξη 
Είναι δύσκολο να εκτιμηθούν οι νοητικές ικανότητες, κυρίως όταν συνυπάρχουν οι διαταραχές του λόγου. Τα περισσότερα αυτιστικά παιδιά έχουν μειωμένες νοητικές ικανότητες και υπολείπονται σε όλες τις διεργασίες που απαιτούν συμβολική σκέψη. Ωστόσο, μερικά από αυτά τα παιδιά είναι ιδιαίτερα προικισμένα σ' ένα ορισμένο πεδίο π.χ. έχουν εκπληκτική μνήμη, μαθαίνουν ποιήματα, κάνουν αριθμητικές πράξεις, έχουν πολύ καλές επιδόσεις στη μουσική.  
 Βασικές αρχές θεραπείας
Οι θεραπευτικές προσεγγίσεις στον αυτισμό έχουν στόχο την κατάκτηση της επικοινωνίας και τον έλεγχο της ακατάλληλης ή δυσπροσαρμοστικής συμπεριφοράς. Απευθύνονται τόσο στο παιδί όσο και στους γονείς. Η συμβουλευτική των γονέων σκοπό έχει την κατανόηση της φύσης του προβλήματος και τη συναισθηματική τους υποστήριξη στις δυσκολίες της καθημερινής συμβίωσης με το αυτιστικό παιδί.

(Προσαρμογή από σημειώσεις Προγράμματος Συμπληρωματικής Εκπαίδευσης του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, με θέμα «Ψυχοπαθολογία του Βρέφους, του Παιδιού και του Εφήβου»).