Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2015

Παιχνίδια ανάλογα με την ηλικία των παιδιών



Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν και αρκετοί γονείς ψάχνουν να πάρουν δώρα και παιχνίδια που να ευχαριστήσουν τα παιδιά τους. Αναρωτιούνται: «Ποιο είναι το ιδανικό δώρο;», «Τι ταιριάζει στην ηλικία του;», «Να πάρω ό,τι μου ζητήσει ή να πάρω κάτι εκπαιδευτικό;».
Παρακάτω αναφέρουμε με συνοπτικό τρόπο, τα κατάλληλα παιχνίδια ανα αναπτυξιακό στάδιο, που θα βοηθήσουν το παιδί να αναπτυχθεί, να μάθει και να διαμορφώσει σε σημαντικό βαθμό την προσωπικότητα του.
Κατά τον πρώτο χρόνο της ζωής του, το μωρό αναπτύσσει τις αισθήσεις του και αρχίζει να αντιλαμβάνεται και να εξερευνά το περιβάλλον γύρω του μέσω αυτών. Για την ηλικία αυτή, επιλέξτε παιχνίδια με ζωντανά χρώματα που τραβούν το βλέμμα, την ακοή και την αφή του παιδιού. Για παράδειγμα, βιβλία από ύφασμα με μεγάλες εικόνες και έντονες αντιθέσεις, κουδουνίστρες, μαλακά ζωάκια, κούκλες ή μπάλες, μουσικά παιχνίδια κλπ.
Στη συνέχεια, κατά τον 2ο χρόνο, το παιδί γίνεται πιο κινητικό, αποκτά μια πρώτη «αυτονομία», γίνεται πιο απαιτητικό και δραστήριο. Τα παιχνίδια γι’ αυτή την ηλικιακή ομάδα θα πρέπει να είναι ασφαλή και ανθεκτικά. Επιλέξτε λοιπόν, απλά παζλ με μεγάλα κομμάτια, βιβλία διαφόρων υφών, παιχνίδια που τα παιδιά σπρώχνουν και τραβούν, κούκλες όλων των μεγεθών, μπλοκ ζωγραφικής, κύβοι που τους τοποθετεί στο κατάλληλο άνοιγμα κουτιού, αυτοκίνητα και φορτηγά, παιχνίδια για να σκάβει κλπ.
Στη ηλικία των 3 έως 5 χρονών, το παιδί αποκτά ακόμη μεγαλύτερο έλεγχο και στην κίνηση αλλά και στον λόγο. Είναι η ηλικία των πολλών «ΓΙΑΤΙ», το παιδί έχει πολλές απορίες και περιέργεια. Αρχίζει  πλέον, να έχει κοινωνικές συναναστροφές και εκτός σπιτιού (Παιδικός Σταθμός, Νηπιαγωγείο). Σε αυτή την ηλικιακή ομάδα τα παιχνίδια μπορούν να είναι δημιουργικά ή να μιμούνται τις συμπεριφορές και τους ρόλους είτε των γονιών είτε μεγαλύτερων παιδιών. Δηλαδή, παζλ με λίγα κομμάτια, βιβλία για αφήγηση ιστοριών, τουβλάκια, παιδικά εργαλεία, εκπαιδευτικά τραπεζάκια, που το παιδί μαθαίνει διάφορα, υλικά για  παιχνίδια ρόλων (καροτσάκια, κουκλόσπιτο, κούκλες-μαριονέτες, παιδικά κουζινικά σκεύη), χειροτεχνίες (να κόβει και να κολλάει) και ζωγραφική (πινέλα, κιμωλία, ξυλομπογιές, μαρκαδόρους).
Στην ηλικία των 5 έως 10 χρόνων, τα παιχνίδια θα πρέπει πια να συμβαδίζουν με τις κλίσεις και τα ενδιαφέροντα του παιδιού. Τα παιχνίδια θα πρέπει να είναι ενισχυτικά και να τροφοδοτούν τη δημιουργικότητα και την φαντασία του παιδιού. Αθλητικός εξοπλισμός, σχοινάκι, ποδήλατα, επιτραπέζια παιχνίδια, ομαδικά παιχνίδια, παιχνίδια για την εκμάθηση αριθμών, γραμμάτων, γραφής, σύνθετα παζλ, είναι κατάλληλα γι΄ αυτή την ηλικία.
Τέλος, τα παιδιά κατά τη διάρκεια της προεφηβικής και εφηβικής περιόδου συνεχίζουν να αναπτύσσουν τις ικανότητές τους σε πολλά από τα αθλήματα, παιχνίδια, και δραστηριότητες. Ως εκ τούτου, ψάχνουν για μια νέα σειρά από δραστηριότητες για να ενισχύσει ακόμη περισσότερο τις δεξιότητες τους. Ιδανικά γι’ αυτές τις ηλικίες είναι τα διάφορα χόμπυ και οι επιστημονικές ενασχολήσεις. Παιχνίδια στους υπολογιστές, συναρμολογήσεις, κατασκευές, επιτραπέζια παιχνίδια, αθλητικός εξοπλισμός.

Προσαρμογή από proseggisi.gr

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2015

Συνάντηση Γονέων




Μαθαίνω να οριοθετώ το παιδί μου.

Η οριοθέτηση είναι ένα ζήτημα που απασχολεί καθημερινά τους γονείς για όλες τις ηλικίες (προσχολική, σχολική και εφηβική). Τα παιδιά χρειάζεται να μάθουν να ακολουθούν κανόνες, να τηρούν όρια, έτσι ώστε να λειτουργούν και να συνυπάρχουν αρμονικά με το περιβάλλον γύρω τους.

Πολλές μελέτες δείχνουν ότι όταν οι γονείς θέτουν σταθερά όρια, τα παιδιά μεγαλώνουν έχοντας μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και καλύτερη προσαρμογή στην ομάδα των συνομηλίκων. Εκτός αυτού, γίνονται περισσότερο αυτόνομα. Η συνέπεια και η σταθερότητα στην εφαρμογή των κανόνων αυτών αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την ολοκληρωμένη και υγιή ανάπτυξη της προσωπικότητας του παιδιού, καθώς και την ομαλή λειτουργία ολόκληρου του οικογενειακού συστήματος.


Συντονίστρια: Βερβέρη Μαρία
Ψυχολόγος
Ψυχολογία Παιδιών & Εφήβων (MSc).

Ημερομηνία: Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2015
Ώρα: 18:00-20:00.
Τόπος: Καβέτσου 17, Μυτιλήνη

Πληροφορίες στο τηλέφωνο: 22510 48933 ή στο email: mariaververi@hotmail.com

Απαραίτητη η δήλωση συμμετοχής για την παρακολούθηση.

Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2015

Άγχος Αποχωρισμού στην Παιδική Ηλικία



Τα νήπια και τα παιδιά προσχολικής ηλικίας είναι φυσιολογικό να παρουσιάζουν κάποιου βαθμού άγχος σε περιπτώσεις απομάκρυνσης από το σπίτι και πραγματικού ή ενδεχόμενου αποχωρισμού από τα άτομα στα οποία είναι προσκολλημένα. Όταν ωστόσο το άγχος αυτό είναι υπερβολικής έντασης και εκδηλώνεται σε παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας, τότε ενδέχεται να αποτελεί ένδειξη της διαταραχής του άγχους του αποχωρισμού.
Για τη διάγνωση της διαταραχής άγχους του αποχωρισμού θα πρέπει το άγχος να είναι δυσανάλογο της χρονολογικής ηλικίας και του προσδοκώμενου αναπτυξιακού επιπέδου του παιδιού, να εκδηλώνεται με ασυνήθη βαρύτητα και να σχετίζεται με προβλήματα κοινωνικής λειτουργικότητας. Σύμφωνα με την αναπτυξιακή ψυχολογία, το άγχος του αποχωρισμού θεωρείται φυσιολογικό αναπτυξιακό φαινόμενο για τις ηλικίες των 7 μηνών έως και 6 χρονών.
Πυρήνας των φόβων από τους οποίους διακατέχονται τα παιδιά με τη διαταραχή αυτή, είναι η ανησυχία τους μήπως πάθει κάτι κακό αυτός που τα φροντίζει και έτσι χάσουν το πρόσωπο στο οποίο έχουν προσκολληθεί. Φοβούνται μήπως οι γονείς τους πέσουν θύμα ατυχήματος ή μήπως τα ίδια χαθούν κάπου και δεν μπορέσουν μετά να ξαναβρούν τους γονείς τους. Επίσης, έχουν νυχτερινούς εφιάλτες με θέμα τις φοβίες τους.
Λόγω του άγχους τα παιδιά πολλές φορές, επιμένουν να αποφεύγουν ορισμένες καταστάσεις. Συχνά μπορεί να αποφεύγουν να απομακρυνθούν από τους γονείς. Τα μικρά παιδιά μπορεί να είναι συνέχεια πίσω από τη μητέρα τους και να την ακολουθούν από δωμάτιο σε δωμάτιο. Τα μεγαλύτερα παιδιά μπορεί να ζητούν οπωσδήποτε την παρέα της μητέρας τους για να πάνε κάπου. Σε σοβαρότερες περιπτώσεις τα παιδιά αυτά μπορεί να αρνούνται να κοιμηθούν στο δωμάτιο τους. Επίσης είναι πολύ πιθανό το πρωί να βρίσκουν δικαιολογίες για να μην πάνε στο σχολείο.
Κλείνοντας, ωστόσο να τονίσουμε ότι το άγχος αποχωρισμού είναι ένα φυσιολογικό στάδιο της εξέλιξης του παιδιού. Στο στάδιο αυτό το παιδί ξεκινά να ανεξαρτητοποιείται, να διακρίνει τα πρόσωπα και σιγά σιγά να συνάπτει σχέση μαζί τους. Σε αυτό  ακριβώς το σημείο, οι γονείς χρειάζεται να δείξουν εμπιστοσύνη στο παιδί τους και αντίστοιχα να διαχειριστούν τα δικά τους συναισθήματα άγχους. Όταν το παιδί αντιληφθεί ότι οι γονείς δεν αγχώνονται και το στηρίζουν, το διευκολύνουν να «φύγει» από κοντά τους και να εξερευνήσει τον κόσμο γύρω του με ασφάλεια.

Βιβλιογραφία: Κακούρος, Ε.& Μανιαδάκη, Κ. (2003).Ψυχοπαθολογία παιδιών και εφήβων.Εκδόσεις τυπωθήτω-Γιώργος Δαρδάνος, Αθήνα.

Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2015

Αρνείται να διαβάσει. Τι να συμβαίνει;




Τα σχολεία έχουν ξεκινήσει εδώ και λίγες μέρες και σε αρκετά σπίτια έχουν αρχίσει ήδη οι εντάσεις με αφορμή τη μελέτη του παιδιού για το σχολείο. Πολλές φορές ακούμε από τους γονείς να παραπονιούνται ότι το παιδί δεν κάθεται με τίποτα να διαβάσει. Εννοώντας ότι αρνείται να διαβάσει τα μαθήματα του σχολείου, ίσως ακόμη αρνείται να συμμετάσχει στις υποχρεώσεις της τάξης ή ακόμη εντονότερα αρνείται να πηγαίνει στο σχολείο. Αναμενόμενα λοιπόν, τέτοιες συμπεριφορές αναστατώνουν την ηρεμία της οικογένειας. Οι γονείς φωνάζουν, απειλούν, κριτικάρουν, συγκρίνουν και αγχώνονται. Αναρωτιούνται τι συμβαίνει με το παιδί τους και προσπαθούν να αποσαφηνίσουν τους λόγους αυτής της συμπεριφοράς.
Αρχικά, ειδικά για τα παιδιά της Α Δημοτικού, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι πρόκειται για μια καινούρια κατάσταση, στην οποία το παιδί καλείται να προσαρμοστεί γρήγορα για να μπορέσει  μέσα σε μερικούς μήνες, να μάθει να διαβάζει και να γράφει. Ωστόσο, κάθε παιδί θέλει το δικό του χρόνο προσαρμογής καθώς μέχρι τώρα είχε μάθει σε ένα πιο χαλαρό εκπαιδευτικό πλαίσιο χωρίς πολλές υποχρεώσεις, με άφθονο παιχνίδι.

Ας αναφέρουμε επομένως, επιγραμματικά τους λόγους εξαιτίας των οποίων ένα παιδί προσπαθεί να απέχει από το διάβασμα.

Πρωτίστως, χρειάζεται να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο κάποιας μαθησιακής δυσκολίας η οποία δυσκολεύει το παιδί να μάθει με τον κλασσικό και συνήθη τρόπο παρουσίασης των μαθημάτων. Επίσης, το παιδί μπορεί να δυσκολεύεται να οργανώσει τον χρόνο του καθώς και την ύλη που πρέπει να διαβάσει. Το παιδί ανυπομονεί να παίξει και δυσκολεύεται να μοιράσει τον χρόνο του μεταξύ μελέτης και παιχνιδιού. Ένας ακόμη λόγος που το παιδί δεν κάθεται να διαβάσει είναι γιατί μέχρι τώρα, δεν είχε μάθει σε ένα τέτοιο εκπαιδευτικό σύστημα (ειδικά για τις πρώτες τάξεις του δημοτικού). Δηλαδή στο νηπιαγωγείο δεν χρειαζόταν να κάθεται στο θρανίο του για αρκετή ώρα, δεν χρειαζόταν να μελετά, να κάνει ασκήσεις, δεν υπήρχαν συνέπειες αν κάτι δεν γίνονταν σωστά κλπ. Όλα αυτά αλλάζουν με την είσοδο του παιδιού στο Δημοτικό, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το παιδί αυτόματα και μαγικά αποκτά αυτές τις δεξιότητες μόνο και μόνο επειδή πήγε σχολείο. Χρειάζεται χρόνο!

Πέρα των παραπάνω, η άρνηση του παιδιού να διαβάσει μπορεί να οφείλεται και σε άλλους παράγοντες. Δηλαδή, σημαντικές αλλαγές στη ζωή του παιδιού, όπως η γέννηση ενός αδερφού, ένας χωρισμός, ένας θάνατος κλπ. μπορεί να έχουν επίπτωση στη μαθησιακή απόδοση του παιδιού. Ακόμη, παιδιά με χαμηλή αυτοπεποίθηση τα οποία αντιλαμβάνονται ότι δυσκολεύονται στα μαθήματα, υιοθετούν συχνά την τακτική της αποχής από τα μαθήματα. Επίσης, η απουσία οριοθέτησης από  τους γονείς μπορεί να οδηγήσει σε αποφυγή των μαθησιακών υποχρεώσεων.

Επομένως, για να αποσαφηνιστούν οι λόγοι της άρνησης του παιδιού, χρειάζεται να λάβουμε υπόψη αρκετούς παράγοντες. Και κλείνοντας, να θυμάστε ότι «Αν το παιδί δεν μπορεί να μάθει με τον τρόπο που το διδάσκουμε, τότε πρέπει να το διδάξουμε με τον τρόπο που μπορεί να μάθει» Maria Montessori

Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2015

Αναπηρία και Οικογένεια





Ο ερχομός ενός παιδιού με αναπηρία μπορεί να είναι τόσο τραυματική σαν εμπειρία για την οικογένεια όσο το να μαθαίνει τον αιφνίδιο χαμό κάποιου μέλους της. Πολλοί γονείς μένουν εμβρόντητοι στο άκουσμα της αναπηρίας και αυτό έχει σαν συνέπεια να αλλάζει ο τρόπος ζωής ολόκληρης της οικογένειας.
Η αναπηρία ενός παιδιού είναι ένα κρίσιμο γεγονός ζωής και επηρεάζει σε σημαντικό βαθμό την ψυχολογική κατάσταση της οικογένειας. Πολλοί ερευνητές ασχολήθηκαν με την ψυχολογική κατάσταση οικογενειών ανάπηρων παιδιών. Όλες οι μέχρι τώρα έρευνες συμφωνούν ότι η διάγνωση της αναπηρίας ενός παιδιού-από τη γέννηση ή κατά τη διάρκεια των πρώτων χρόνων ζωής του- επιφέρει στην οικογένεια προβλήματα που για τη λύση τους απαιτείται ιδιαίτερη προσπάθεια απ’ όλους τους συμμετέχοντες. Τα μέλη της οικογένειας έρχονται αντιμέτωπα με μια κατάσταση, που η αντιμετώπιση της επηρεάζει την περαιτέρω ζωή τους. Η αναπηρία μπορεί να τους δημιουργήσει συναισθήματα σοκ, δυσπιστίας, αγωνίας, φόβου και απελπισίας.
Η σύγκρουση με την αναπηρία αλλά και η διαδικασία αποδοχής της επηρεάζεται από πολλούς παράγοντες, όπως π.χ. από τη προσωπικότητα των γονιών και από τη μεταξύ τους σχέση, από το είδος και το βαθμό της αναπηρίας, από την κοινωνική στάση, την κοινωνικό-οικονομική κατάσταση της οικογένειας και από τις κοινωνικές επαφές. Επίσης σημαντικό ρόλο στις διάφορες μεταβολές των γονεϊκών στάσεων και συμπεριφορών παίζει και η αλληλεπίδραση με το ανάπηρο παιδί
Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η αποδοχή από την οικογένεια είναι ιδιαίτερα βοηθητικός παράγοντας στο να διαπραγματευτεί και το ίδιο το άτομο με αναπηρία, θέματα που αφορούν στην αυτο-εικόνα και στην αυτοεκτίμηση του. Η θετική συμπεριφορά και η ενίσχυση από αγαπημένα πρόσωπα είναι εξίσου ιδιαίτερα σημαντικά. Οι οικογένειες οι οποίες εμπνέουν ελπίδες βοηθούν επίσης το άτομο να προσαρμοστεί και να αποκτήσει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στις ικανότητες του, όποιες και αν είναι αυτές.

Δευτέρα 3 Αυγούστου 2015

Ψυχολογικές Διεργασίες κατά την διάρκεια της Εγκυμοσύνης




Η εγκυμοσύνη σηματοδοτεί έναν νέο κύκλο ζωής, που επιβάλλει νέα καθήκοντα, των οποίων η εκτέλεση και η εκπλήρωση θα επιτρέψει μια αναδόμηση της ταυτότητας.
Για την γυναίκα/μητέρα, η περίοδος της μητρότητας βιώνεται συναισθηματικά, ανάλογα με την περίοδο της εφηβείας. Συγκρούσεις και αποτυχίες που είχαν συμβεί τότε, επανεμφανίζονται την περίοδο της εγκυμοσύνης. Κατά την περίοδο της εγκυμοσύνης, η γυναίκα συχνά συγκρίνεται με την δική της μητέρα και συναισθήματα ανταγωνισμού αλλά και θαυμασμού ανακύπτουν. Επίσης, κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου, η γυναίκα καλείται να επαναπροσδιορίσει την ταυτότητα της. Τώρα πια αρχίζει μια νέα περίοδος  η οποία σηματοδοτεί την έναρξη μιας οριστικής σχέσης με το παιδί που έρχεται.
Πολλές αλλαγές και τροποποιήσεις συμβαίνουν κατά την περίοδο αυτή, οι οποίες βιώνονται διαφορετικά από κάθε γυναίκα. Δηλαδή ανάλογα με τις συνθήκες της σύλληψης και γενικά της εγκυμοσύνης, η γυναίκα βιώνει θετικά αλλά και αρνητικά συναισθήματα.
Αναλυτικότερα, εφόσον οι συνθήκες είναι ευνοϊκές, η γυναίκα στρέφεται στον εαυτό της και χαίρεται (έως ένα βαθμό ναρκισσσιστικά) αυτή την νέα εμπειρία. Συνειδητοποιεί τη δύναμη της, καθώς μέσα σε εκείνη αλλά και από εκείνη ζει ένα άλλο πλάσμα. Σιγά σιγά αισθάνεται να αποκτά την ικανότητα να φροντίσει το παιδί που έρχεται και να ανταποκριθεί στον γονεϊκό της ρόλο. Ωστόσο, την περίοδο της εγκυμοσύνης μπορεί να εμφανιστούν και αρνητικά  συναισθήματα. Τότε, η γυναίκα δυσανασχετεί με τις σωματικές ενοχλήσεις και αλλαγές που βιώνει και θεωρεί υπεύθυνο το παιδί.  Αυτά τα συναισθήματα δημιουργούνται από τα αμφιθυμικά και συγκρουσιακά συναισθήματα που βιώνει η έγκυος. Πολλά άγχη και φοβίες επίσης εμφανίζονται.
Θετικά αλλά και αρνητικά συναισθήματα μπορούν να εμφανιστούν σε όλες τις γυναίκες αλλά αυτά ποικίλουν και μεταβάλλονται ανάλογα με το στάδιο της εγκυμοσύνης. Ως επί το πλείστον, η εγκυμοσύνη χωρίζεται σε 3 στάδια, όπου στα στάδια αυτά παρατηρούνται διαφορετικές ψυχολογικές διεργασίες στη γυναίκα. Κατά το πρώτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης,  η γυναίκα δεν συνειδητοποιεί πλήρως την νέα κατάσταση που έρχεται. Εδώ συνήθως, οι γυναίκες είτε θα στραφούν προς τον εαυτό τους και θα αφοσιωθούν στον νέο τους ρόλο είτε θα προσπαθήσουν να ρυθμίσουν τις επαγγελματικές τους υποχρεώσεις, καθώς φοβούνται ότι η μητρότητα θα τις κάνει παθητικές και εξαρτημένες από τους συντρόφους τους. Κατά το δεύτερο τρίμηνο, η μέλλουσα μαμά αρχίζει και καταλαβαίνει το έμβρυο μέσα της. Το παιδί αρχίζει και κινείται, δηλώνει την παρουσία του και τότε είναι η πρώτη στιγμή που η γυναίκα συνειδητοποιεί την διαφορετικότητα και την αυτονομία αυτού του πλάσματος. Αυτούς τους μήνες, ο πατέρας αρχίζει και αποκτά και εκείνος μια σχέση με το παιδί, μέσα από τις αναφορές της μητέρας και νιώθοντας τις κινήσεις του εμβρύου. Τέλος, κατά το τρίτο και τελευταίο τρίμηνο, αυτό που κυριαρχεί είναι η σωματική κόπωση και δυσφορία της μητέρας. Εδώ παρατηρούνται πολλές εναλλαγές στη διάθεση. Υπάρχουν θετικά συναισθήματα και σκέψεις αλλά και έντονα άγχη και φοβίες, όσον αφορά τον αποχωρισμό, τον τοκετό, το άγχος του θανάτου. Σε αυτό το στάδιο, η γυναίκα επιζητά φροντίδα και προσοχή τόσο από την πατρική της οικογένεια αλλά και από τον σύντροφό της.
Κλείνοντας, να αναφέρουμε ότι λιγότερη προσοχή έχει δοθεί από τους διάφορους συγγραφείς στη ψυχολογική κατάσταση του μέλλοντος πατέρακατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.  Ο πατέρας κυρίως, ζει την εγκυμοσύνη μέσω ενός άλλου ανθρώπου-της μητέρας. Μέσα από τις αναφορές και τις ανταλλαγές της, ο άντρας έρχεται σε επαφή με το έμβρυο. Λόγω αυτής της θέσης, η κρίση ταυτότητας που περνάει εξελίσσεται διαφορετικά. Ο γιος, ο εραστής, ο γεννήτορας, ο αντίζηλος, ο σύντροφος παλεύουν και μοιράζονται τη θέση που αντιστοιχεί στον πατέρα

(Βιβλιογραφία: ΕΚΠΑ - Ψυχοπαθολογία του Βρέφους, του Παιδιού και του Εφήβου)

Δευτέρα 6 Ιουλίου 2015

Πώς να μιλήσετε στα παιδιά για την κρίση;





 «Πώς να κρυφτείς απ΄τα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς θα ξέρουν όλα...»

Τις τελευταίες μέρες η χώρα μας βιώνει πρωτόγνωρες στιγμές. Στιγμές που μια εβδομάδα πριν κανείς δεν μπορούσε να τις σκεφτεί. Όλες οι ελληνικές οικογένειες αγωνιούν για το μέλλον. Η αγωνία, η ανασφάλεια και ο φόβος για το αύριο είναι τα συναισθήματα που κυριαρχούν.
Και φυσικά, όλη αυτή την κατάσταση εκτός από τους ενήλικες – γονείς, την βιώνουν και τα παιδιά και οι νεαροί έφηβοι. Ακούνε συζητήσεις στο σπίτι, στις ειδήσεις, στο δρόμο και σχηματίζουν με την σειρά τους, τις δικές του κρίσεις και γνώμες.
Ωστόσο, το ερώτημα είναι τι λέμε στα παιδιά μας; Πρέπει να τους πούμε όλη την αλήθεια; Να μιλάμε ανοιχτά μπροστά τους; Τι να κάνουμε;
Να θυμόμαστε πάντοτε ότι, είναι καλό στα παιδιά μας να μιλάμε με ειλικρίνεια. Συνεπώς, και στην παρούσα συνθήκη το ίδιο θα πράξουμε. Ωστόσο, προσαρμόζουμε τα λεγόμενα μας στο αναπτυξιακό και ηλικιακό στάδιο του παιδιού. Στα μικρά παιδιά εξηγούμε με πολύ απλά λόγια την κατάσταση και χωρίς πολλές λεπτομέρειες. Σκοπός μας δεν είναι ούτε να τα τρομάξουμε, ούτε και να τα γεμίσουμε με φόβο και άγχος. Χωρίς υπερβολές οφείλουμε να τα ενημερώσουμε για τις δυσκολίες της χώρας και συνεπώς της οικογένειας. Τους μιλάμε για τις τυχόν αλλαγές που θα συμβούν στην καθημερινότητα της οικογένεια. Ακόμη, ας δούμε αυτές τις στιγμές σαν μια ευκαιρία να επαναπροσδιορίσουμε μαζί με το παιδί, τις προτεραιότητες μας. Δηλαδή, του εξηγούμε ότι τα πολλά λεφτά δεν μας φέρνουν την ευτυχία, αντίθετα οι μικρές χαρές της ζωής και η μεταξύ μας αγάπη είναι εκείνα που αξίζουν. Διαχωρίζουμε τις πλασματικές από τις βασικές ανάγκες για σωματική και ψυχική υγεία και επανατοποθετούμαστε.
Ανάλογα, μιλάμε και στον έφηβο, με κάποιες ωστόσο, διαφοροποιήσεις. Ο έφηβος κατανοεί πολύ περισσότερο την κατάσταση και αντιλαμβάνεται τις πολιτικές εξελίξεις της χώρας. Βρίσκεται σε μια ηλικία που έχει την δική του γνώμη για την κατάσταση, επηρεάζεται άμεσα από τις όποιες εξελίξεις και παρατηρεί την πορεία του να παρεμποδίζεται. Ακούει για «capital controls», για «grexit» και προβληματίζεται τι θα γίνει με το χαρτζιλίκι του, τις δραστηριότητες του, τα μαθήματα του κ.ο.κ. Και αυτός με τη σειρά του αγωνιά. Εξηγούμε λοιπόν τις δύσκολες ώρες της χώρας και τονίζουμε ότι «μαζί» θα αντιμετωπίσουμε τις όποιες ανακατατάξεις συμβούν  στη ζωή μας.
Κλείνοντας, να πούμε ότι ο τρόπος που οι γονείς βιώνουν την κρισιμότητα της κατάστασης έχει άμεσο αντίκτυπο και στα παιδιά. Αν βλέπουν έναν γονιό με ένταση και πανικό (όσο δικαιολογημένα και αν είναι), το μόνο σίγουρο είναι ότι θα πανικοβληθούν και αυτά. Συνεπώς, προσπαθούμε να κρατήσουμε την ηρεμία μας και την ψυχραιμία μας για την αβέβαιη εβδομάδα που ξεκινά. Είναι οι γονείς αυτοί που οφείλουν να ενημερώσουν τα παιδιά τους για όσα βλέπουν να συμβαίνουν γύρω τους, αλλά δεν μπορούν να κατανοήσουν απόλυτα. Καταστροφολικές εκφράσεις, όπως «θα πεινάσουμε», «δεν θα έχουμε λεφτά», «θα μας πεθάνουν», σίγουρα έχουν διαφορετική επίδραση στην ψυχολογία του παιδιού και του νέου που ακούει, σε σχέση με του ενήλικα. Τα παιδιά θέλουν να νιώθουν ασφάλεια και πως ότι και να γίνει η οικογένεια τους θα καταφέρει να ανταπεξέλθει. Προσπαθούμε να διατηρήσουμε μια κανονικότητα στην ζωή της οικογένειας η οποία τροφοδοτεί το αίσθημα της ασφάλειας. Κάνουμε δραστηριότητες μέσα από τις οποίες νιώθουμε όμορφα συναισθήματα και ερχόμαστε κοντά σαν οικογένεια. Μια βόλτα, μια συζήτηση, μια ταινία κλπ.

Οπλιζόμαστε λοιπόν, με αισιοδοξία και θετική σκέψη και προχωράμε…

Δευτέρα 15 Ιουνίου 2015

Α  ΤΕΣΤ
Ανιχνευτική Δοκιμασία Σχολικής Ετοιμότητας

Είναι το παιδί μου έτοιμο να πάει στην Α΄ Δημοτικού;
Θα μπορεί να γράφει;
Θα μπορεί να διαβάσει;
Θα τα καταφέρει;

Τώρα μπορείτε να ξέρετε σίγουρα και υπεύθυνα με το Τεστ Σχολικής Ετοιμότητας


Η ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΟΥ A' ΤΕΣΤ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑΣ

Στην Ελλάδα σήμερα, το μοναδικό κριτήριο για την εγγραφή του παιδιού στην Α΄ τάξη του δημοτικού σχολείου, είναι η χρονολογική του ηλικία. Οι ειδικοί (γιατροί, νηπιαγωγοί, δάσκαλοι) γνωρίζουν ότι η συμπλήρωση της ηλικίας και μόνο δεν αποτελεί το διαβατήριο για την ομαλή εισαγωγή στην Α΄ τάξη. Όπως είναι γνωστό, κάθε παιδί έχει το δικό του ρυθμό ανάπτυξης.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ A' ΤΕΣΤ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑΣ

Είναι ένας απλός και γρήγορος έλεγχος που απευθύνεται σε παιδιά νηπιαγωγείου 5 – 6 ετών, τα οποία θα πάνε στην πρώτη τάξη του δημοτικού σχολείου, την επόμενη χρονιά. Ελέγχει αν το παιδί έχει τις απαραίτητες ικανότητες και την ωριμότητα που χρειάζεται για να παρακολουθήσει με επιτυχία και χωρίς δυσκολίες το δημοτικό σχολείο.

ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΟΥΜΕ

Mαθησιακές δυσκολίες, οι οποίες είναι δυνατόν να οφείλονται σε αδιάγνωστες δυσκολίες στην ομιλία, στους λεπτούς χειρισμούς, στην όραση κ.λπ.
Καταστάσεις, δηλαδή, που θα μπορούσαμε να είχαμε αποφύγει αν οι γονείς είχαν την κατάλληλη ενημέρωση και η διάγνωση είχε γίνει έγκαιρα.

ΠΟΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΧΟΥΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΤΗΤΑ ΝΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΟΥΝ  ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ

·     Παιδιά με δυσκολία στην συγκέντρωση προσοχής
·     Παιδιά με φτωχό γραφοκινητικό συντονισμό
·     Παιδιά με υπερκινητικότητα
·     Παιδιά με διαταραχές στη συμπεριφορά
·     Παιδιά με δυσκολίες στην προφορά φθόγγων – συμπλεγμάτων


Προτείνεται  από  την Ελληνική  Παιδιατρική  Εταιρεία .

Τρίτη 9 Ιουνίου 2015

Το άγχος εγκατάλειψης που συνοδεύει το διαζύγιο.


Το διαζύγιο μπορεί να κλονίσει τα θεμέλια των βασικών αντιλήψεων του παιδιού για τον κόσμο και να του δημιουργήσει φόβους ότι οι γονείς μπορεί να το εγκαταλείψουν ή να σταματήσουν να το αγαπούν. Ένα παιδί που οι γονείς του έχουν χωρίσει μπορεί να νιώθει εγκαταλελειμμένο και έχει έναν έντονο φόβο ότι θα τον εγκαταλείψει και ο γονέας με τον οποίο μένει μαζί. Στο μυαλό του παιδιού ακόμη και ένας  βραχυπρόθεσμος αποχωρισμός από τον γονέα φαντάζει οριστικός.
Ερευνητικά αποδεικνύεται ότι, ο φόβος εγκατάλειψης αποτελεί ισχυρό προβλεπτικό δείκτη των προβλημάτων προσαρμογής των παιδιών, ανεξάρτητα από την ηλικία ή το φύλο τους. Επίσης, έρευνες έδειξαν ιδιαίτερα υψηλή συσχέτιση του φόβου εγκατάλειψης με εσωτερικευμένα προβλήματα προσαρμογής (άγχος, κατάθλιψη και προβλήματα στις κοινωνικές σχέσεις) και χαμηλότερη αλλά σταθερή συσχέτιση με εξωτερικευμένα προβλήματα προσαρμογής (παραβατική συμπεριφορά, επιθετικότητα κλπ).
Οι συμπεριφορές που εκδηλώνουν αυτό το άγχος μπορεί να ποικίλουν. Ο φόβος εγκατάλειψης οδηγεί μερικά παιδιά να συμπεριφέρονται «καλά», προκειμένου να μη «χάσουν» την αγάπη και τη φροντίδα των γονέων τους. Καθώς όμως είναι δύσκολο για ένα μικρό παιδί να κρατήσει έναν τέτοιο έλεγχο για πολύ καιρό, μπορεί να προκύψουν προσβολές πανικού εν αναμονή μιας πιθανής απόρριψης. Άλλα παιδιά πανικοβάλλονται τόσο πολύ από μια φανταστική τους απόρριψη από τους γονείς, που υιοθετούν μια «κακή» συμπεριφορά για να απορριφθούν μια ώρα αρχύτερα. Εν ολίγοις, μια υπερβολικά κακή συμπεριφορά ή μια ασυνήθιστα συνεργατική συμπεριφορά έπειτα από ένα διαζύγιο μπορεί να κρύβει φόβους εγκατάλειψης. Ο πιο σημαντικός λόγος για τον οποίο τα παιδιά αναπτύσσουν άγχος εγκατάλειψης είναι ότι ο χωρισμός απειλεί τους δεσμούς προσκόλλησης τους.
Κλείνοντας να διευκρινιστεί ότι, παρά το γεγονός ότι δεν είναι δεδομένο ότι ένα διαζύγιο θα απειλήσει οπωσδήποτε τους δεσμούς αυτούς, ωστόσο απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή μιας και η ασφάλεια τους συμβάλλει καθοριστικά στην προσαρμογή των παιδιών μετά από ένα διαζύγιο, τόσο βραχυπρόθεσμα, όσο και μακροπρόθεσμα.

(Πρόγραμμα ΕΚΠΑ: Διαχείριση Χωρισμού – Διαζυγίου Γονέων)

Κυριακή 24 Μαΐου 2015

Συνάντηση για Γονείς.

“Σχολική Ετοιμότητα.  Προετοιμάζοντας τη μετάβαση από το Νηπιαγωγείο στο Δημοτικό”





Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς για να βοηθήσουν στην σχολική προετοιμασία του παιδιού τους, έτσι ώστε να αναπτύξουν τις δεξιότητες  που πρέπει για να είναι καλύτερα προετοιμασμένα για το σχολείο.
Ομιλητές:
Μαρία Βερβέρη
Ψυχολόγος – Ψυχολογία Παιδιών & Εφήβων (Msc)
Σοφία Ανδριώτη
Νηπιαγωγός-Μεταπτυχιακό στην Παιδαγωγική της Ένταξης (ΜΑ)

Ημερομηνία Διεξαγωγή: Δευτέρα 8 Ιουνίου 2015
Ώρα: 18:00 – 20:00
Τόπος: Καβέτσου 17, Μυτιλήνη
Τηλέφωνο επικοινωνίας: 2251048933
Είσοδος ελεύθερη.
Απαραίτητη η δήλωση συμμετοχής.


Κυριακή 26 Απριλίου 2015

Κατανοώντας τον έφηβο που δίνει εξετάσεις...



Καθώς πλησιάζει η περίοδος των εξετάσεων, η αγωνία και το άγχος των μαθητών αλλά και των γονιών, αυξάνεται σημαντικά. Το άγχος και η ψυχολογική φόρτιση που συνοδεύει τις εξετάσεις μπορεί να έχουν σημαντικές συνέπειες στην ψυχική κατάσταση των μαθητών και των γονέων, προκαλώντας ακόμα και οικογενειακές εντάσεις και συγκρούσεις.
Η έναρξη της διαδικασίας των εξετάσεων συμπίπτει με την περίοδο της εφηβείας, η οποία από μόνη της είναι μία ιδιαίτερα έντονη περίοδος. Επομένως, είναι σημαντικό να διευκρινιστούν κάποια γενικά χαρακτηριστικά αυτής της περιόδου,  τα οποία είναι απαραίτητο να έχουμε στο μυαλό μας.
Όλα αλλάζουν στην εφηβεία. Το σώμα του παιδιού αρχίζει, πρώτα απ’ όλα να αλλάζει. Οι συναισθηματικοί του δεσμοί, τα ενδιαφέροντα, η προσωπικότητα του επίσης αλλάζουν. Ο έφηβος συνήθως εμφανίζεται μπερδεμένος. Δηλαδή από τη μια επιθυμεί  να μπει στο κόσμο των «μεγάλων» αλλά, από την άλλη επιθυμεί ν να παραμείνει στην παιδική του ηλικία, έχει ανάγκη να επιβεβαιωθεί αλλά ταυτόχρονα  φοβάται  να συγκρουστεί με τον εξωτερικό κόσμο. Αυτές οι αντιφάσεις βιώνονται από τον έφηβο με μια εσωτερική ένταση. Ως αντίδραση καταφεύγει συχνά στην  απόσυρση, την  απομόνωση, τη θλίψη  ή σε συμπεριφορές παράξενες οι οποίες δεν είναι παρά  προσπάθειες να αποφορτιστεί από τις πιέσεις.
Οι  δυσκολίες, λοιπόν, που παρουσιάζει η εφηβεία σε συνδυασμό με τις υπερβολικές απαιτήσεις των εξετάσεων και ιδιαιτέρως των πανελλαδικών, προκαλούν στρες και άγχος.
Τι εννοούμε λοιπόν όταν μιλάμε για το στρες των εξετάσεων;
Το στρες των εξετάσεων συνήθως συνδέεται με τον φόβο που νιώθει ο μαθητής μήπως απογοητεύσει τους γονείς του και μήπως δεν καταφέρει να ικανοποιήσει τόσο τις δικές τους προσδοκίες όσο και τις προσδοκίες που έχει ο ίδιος από τον εαυτό του. Σε όλο αυτό τον κύκλο, μεγάλο ρόλο παίζει και η ήδη υπάρχουσα αυτοεκτίμηση του παιδιού. Το παιδί, που κατά ένα μεγάλο μέρος, είναι ο καθρέφτης των γονιών του, κουβαλά τις περισσότερες φορές, τις ελπίδες, τις ματαιώσεις, τα μελλοντικά σχέδια και τα όνειρα της μαμάς και του μπαμπά, ενώ έχει και τα δικά του όνειρα και σχέδια για τη ζωή του.
Το στρες των εξετάσεων λοιπόν, δεν έχει να κάνει με ένα μόνο αίτιο αλλά είναι πολυπαραγοντικό και έχει να κάνει με την ιδιοσυγκρασία του κάθε παιδιού, την νοοτροπία της οικογένειας και κυρίως με τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς τόσο του ίδιου του μαθητή όσο και των γονέων του.
Στάση Γονέων
Πολλές φορές οι εξετάσεις των παιδιών γίνονται το επίκεντρο της οικογενειακής ζωής. Οι γονείς, θέλοντας να στηρίξουν το παιδί τους, δημιουργούν ένα κλίμα όπου όλη η οικογένεια ζει στον ρυθμό των εξετάσεων, αλλά κάποιες φορές αυτή η συμμετοχή υπερβαίνει τα όρια, το κλίμα φορτίζεται και το ίδιο το παιδί βιώνει μεγαλύτερο άγχος. Οι γονείς λοιπόν, είναι απαραίτητο να συνειδητοποιήσουν ότι δε θα πρέπει σε καμία περίπτωση να μεταδίδουν τις δικές τους προσδοκίες και επιθυμίες στα παιδιά.
Επίσης, είναι σημαντικό να ειπωθεί ότι το κυριότερο για τον μαθητή σε αυτήν την τόσο απαιτητική περίοδο της ζωής του, είναι να νιώθει ότι οι γονείς του είναι πάντα δίπλα του διαθέσιμοι να τον φροντίσουν, να τον ακούσουν και να τον συμβουλεύσουν αν τους ζητηθεί. Επιπλέον, οι γονείς πρέπει να αποσυνδέσουν τη σχέση τους, την αγάπη για τα παιδιά τους από τις επιτυχίες ή αποτυχίες τους. Είναι σημαντικό για το παιδί να αντιληφθεί ότι οι εξετάσεις αφορούν το ίδιο κατά κύριο λόγο και όχι τους γονείς του. Εκείνοι απλά θα είναι συνοδοιπόροι τους σε αυτό το ταξίδι!

Τρίτη 21 Απριλίου 2015

Διαχείριση άγχους & Συμβουλές διατροφής



Η προετοιμασία του μαθητή σε συναισθηματικό, γνωστικό αλλά και σωματικό επίπεδο παίζει σημαντικό ρόλο στην επιτυχία του στις εξετάσεις. Στις περισσότερες περιπτώσεις, παράγοντες όπως ο ύπνος, η διατροφή, η επιβράβευση και η υποστηρικτική στάση της οικογένειας παραβλέπονται.
Ελάτε, λοιπόν, να συζητήσουμε μαζί πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά σε αυτή τη στρεσογόνο δοκιμασία.

Ομιλήτριες:
Βερβέρη Μαρία
Ψυχολόγος – Ψυχολογία Παιδιών & Εφήβων (MSc)
Κάσδαγλη Νίκα
Διαιτολόγος – Διατροφολόγος

Ημερομηνία Διεξαγωγής: Δευτέρα 4 Μαίου 2015
Ώρα: 18:00
Χώρος Διεξαγωγής:Καβέτσου 17, Μυτιλήνη
Τηλέφωνο επικοινωνίας: 22510 48933 & 2251102473
                                   
Απαραίτητη η δήλωση συμμετοχής

Είσοδος ελεύθερη

Τρίτη 14 Απριλίου 2015

Η παγίδα της Ιδεοψυχαναγκαστικής Διαταραχής


Η Ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή ανήκει στην κατηγορία των αγχωδών διαταραχών με κύρια χαρακτηριστικά το υπερβολικό άγχος και την έντονη ανησυχία. Ο άνθρωπος που υποφέρει από την Ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή εκφράζει στον τρόπο σκέψης του τις λεγόμενες ιδεοληψίες οι οποίες με την σειρά τους θα οδηγήσουν στην υιοθέτηση των καταναγκασμών.
 
Πιο συγκεκριμένα, οι ιδεοληψίες ορίζουν τις επαναλαμβανόμενες σκέψεις οι οποίες είναι συγκεκριμένες, ιδιαίτερα δυσάρεστες και ικανές να εντείνουν το αίσθημα άγχους. Το άτομο αναγνωρίζει ότι οι ιδεοληψίες είναι υπερβολικές σκέψεις και ότι είναι αποτέλεσμα του τρόπου σκέψης του. Οι συνήθεις ιδεοληψίες κατηγοριοποιούνται σε ιδεοληψίες μόλυνσης, πρόκλησης βλάβης στον εαυτό ή στους άλλους, απώλειας ελέγχου, σεξουαλικού περιεχομένου, τακτοποίησης και θρησκευτικού ή ηθικού περιεχομένου.  
 
Στη συνέχεια, το άτομο προσπαθώντας να μειώσει το άγχος που νιώθει ως επακόλουθο των ιδεοληψιών, επαναλαμβάνει συγκεκριμένες πράξεις ή συμπεριφορές. Οι καταναγκασμοί διαχωρίζονται σύμφωνα με το είδος της ιδεοληψίες που προσπαθεί να αντιμετωπίσει. Έτσι λοιπόν συναντούμε καταναγκασμούς καθαριότητας, επανελέγχου, λέξεων, πράξεων και φράσεων, τακτοποίησης, θησαυρισμού.  
 
Η Ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή επηρεάζει άμεσα τη λειτουργικότητα του ατόμου ενώ αποτελεί μια αρκετά συχνή ψυχική νόσο αφού καλύπτει το 2% του συνολικού πληθυσμού.
 
Η Θεραπεία της Ιδεοψυχαναγκαστικής Διαταραχής 
Στα πλαίσια της θεραπευτικής αντιμετώπισης της Ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής, ο θεραπευτής θα προχωρήσει στην εφαρμογή των κατάλληλων συμπεριφορικών και γνωσιακών τεχνικών, στοχεύοντας στη μείωση της έντασης αλλά και της συχνότητας τόσο των ιδεοληψιών όσο και των καταναγκασμών. Επίσης, σε περιπτώσεις που κρίνεται αναγκαίο (με βάση την ένταση των συμπτωμάτων της διαταραχής καθώς και των προσωπικών αναγκών του θεραπευόμενου) ο συνδυασμός της φαρμακευτικής αγωγής και της ψυχοθεραπείας δίνει υψηλά ποσοστά αποτελεσματικότητας.
Κλείνοντας να τονιστεί, πως η διαταραχή αυτή μπορεί να προκαλέσει πολλά προβλήματα στην καθημερινότητα του ατόμου (π.χ. στην εργασία, στις κοινωνικές επαφές, στις δραστηριότητες). Για αυτό το λόγο, οφείλουμε όλοι να είμαστε αρκετά ευαισθητοποιημένοι και να μην διστάζουμε να απευθυνθούμε σε κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας, με σκοπό να την αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά.

Τρίτη 31 Μαρτίου 2015

Διάσπαση Προσοχής και Υπερκινητικότητα


Η ενεργητικότητα αλλά και η αυξημένη κινητικότητα αποτελούν φυσιολογικά χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς των παιδιών, ιδιαίτερα κατά την προσχολική ηλικία. Ορισμένα όμως παιδιά παρουσιάζουν αυτά τα χαρακτηριστικά σε αυξημένο βαθμό συγκριτικά με τα συνομήλικα τους. Η ηλικία έναρξης της ΔΕΠ-Υ τοποθετείται στην ηλικία των 3-5 ετών. Η κύρια συμπτωματολογία της διαταραχής περιγράφεται παρακάτω:
1)Υπερκινητικότητα. Αυτή η συμπεριφορά παρατηρείται πιο έντονα σε δομημένες και οργανωμένες καταστάσεις που απαιτούν υψηλό βαθμό αυτοελέγχου. Το παιδί φαίνεται να είναι συνεχώς σε άσκοπη κίνηση (τρέχει, χοροπηδά, κουνιέται κλπ). Είναι ανυπόμονο και του είναι δύσκολο να υπακούσει και να πειθαρχήσει σε κανόνες.
2)Ελλειμματική προσοχή. Το παιδί δυσκολεύεται να παραμείνει συγκεντρωμένο και προσηλωμένο σε μια δραστηριότητα. Αδυνατεί να εστιάσει την προσοχή του σε λεπτομέρειες και κάνει λάθη απροσεξίας στο σχολείο ή σε άλλες δραστηριότητες. Αποφεύγει να εμπλακεί σε καθήκοντα που απαιτούν προσπάθεια. Συχνά φαίνεται να μην ακούει όταν του μιλούν κατευθείαν και χάνει εύκολα σημαντικά αντικείμενα.
3)  Παρορμητικότητα. Το παιδί δυσκολεύεται να ελέγξει τις αντιδράσεις του παρά τις αρνητικές συνέπειες που ακολουθούν. Γι’ αυτό και πολύ συχνά παιδιά με ΔΕΠ-Υ εμπλέκονται σε επικίνδυνες συμπεριφορές. Εκ των υστέρων συνειδητοποιούν με έκπληξη ότι έβαλαν τον εαυτό τους σε κίνδυνο. 
Πέρα από την παραπάνω βασική συμπτωματολογία, στην κλινική εικόνα συναντάμε και κάποιες επιπλέον δυσκολίες. Δηλαδή, το παιδί με ΔΕΠ-Υ εμφανίζει μαθησιακές δυσκολίες αλλά και δυσκολίες στις κοινωνικές του συναναστροφές. Λόγω των απότομων αλλαγών της ψυχικής του διάθεσης, αλλά και λόγω της  επιμονής του και της έλλειψης υπομονής δεν γίνεται αποδεκτό από τους συνομηλίκους.  Επίσης, απαιτεί  άμεση ικανοποίηση των αναγκών του. Έτσι δεν περιμένει τους άλλους να μιλήσουν και συχνά τους διακόπτει. Αναπτύσσει δύσκολα φιλίες λόγω της ανικανότητάς του να συνεργαστεί με συνομηλίκους στο παιχνίδι ή σε άλλες κοινωνικές δραστηριότητες.
Ακόμη, συναισθηματικά το παιδί με ΔΕΠ-Υ μπορεί να βιώνει απόρριψη και να παρουσιάζει χαμηλή αυτοεκτίμηση. Συχνά, τα παιδιά αυτά δέχονται επικρίσεις και αρνητική κριτική (π.χ. είσαι κακό παιδί, μην διακόπτεις, μην το κάνεις αυτό κλπ), με αποτέλεσμα μόνιμα να εισπράττουν μια αρνητική εικόνα για τον εαυτό τους. Επίσης, συχνά τιμωρούνται ή τα μαλώνουν για πράγματα τα οποία δεν μπορούν να αποφύγουν να κάνουν.
Τέλος, έρευνες δείχνουν ότι παρότι το ποσοστό της ΔΕΠ-Υ μειώνεται στην ενήλικη ζωή, μπορεί να δημιουργήσει αρκετά προβλήματα ειδικά, στην εφηβεία. Οι υπερκινητικοί έφηβοι έχουν χαμηλές σχολικές επιδόσεις και μεγάλο κίνδυνο αποβολών στο γυμνάσιο ενώ διακόπτουν συχνότερα το σχολείο. Πολλοί έφηβοι με ιστορικό υπερκινητικότητας, εμφανίζουν παραβατική συμπεριφορά, έχουν αισθήματα χαμηλής αυτοεκτίμησης και χαμηλή κοινωνική αποδοχή. Συχνά παρατηρούνται επίσης, διαταραχές προσωπικότητας (κυρίως αντικοινωνικού τύπου), αλκοολισμός και χρήση ουσιών. Γι’ αυτό και η έγκαιρη διάγνωση και παρέμβαση βοηθούν στο να μπορέσει το παιδί να προσαρμοστεί γρηγορότερα και καλύτερα στις απαιτήσεις του περιβάλλοντος του (σχολικού, κοινωνικού, οικογενειακού).




Δευτέρα 16 Μαρτίου 2015

Τί είναι η Επιλεκτική Αλαλία;


Η επιλεκτική αλαλία αποτελεί την άρνηση του παιδιού να μιλήσει έξω από το σπίτι, παρά την φυσιολογική ή σχεδόν φυσιολογική χρησιμοποίηση του λόγου στο σπίτι.
Η έναρξη της επιλεκτικής αλαλίας τοποθετείται στην ηλικία μεταξύ 3-8 ετών και εκδηλώνεται αφού ξεκινήσει η φοίτηση του παιδιού στο σχολείο. Αρχικά, θεωρείτε σύμπτωμα της ντροπαλότητας και της συστολής του παιδιού, ωστόσο όσο παρεμβάλλεται στην μαθησιακή ζωή του παιδιού τότε αρχίζει να γίνεται αντιληπτή σαν πρόβλημα. Συνήθως το παιδί αναζητά την επικοινωνία μέσω άλλων οδών (χειρονομίες, ζωγραφική κλπ). Η ομιλία στο σπίτι είναι σχεδόν φυσιολογική, μιλά με τους γονείς και με τα αδέρφια, αλλά αρνείται να μιλήσει σε ξένους. Αντίστοιχα, στο σχολείο είναι επίσης επιλεκτικό σε ποιον θα μιλήσει. Δηλαδή μπορεί να μιλά με τους συμμαθητές αλλά δεν μιλά στους δασκάλους.
Στο ιστορικό των παιδιών αυτών, συναντάμε παιδιά με φυσιολογική νοητική ανάπτυξη αλλά με μια μικρή καθυστέρηση στην ανάπτυξη του λόγου στην ηλικία των 2-3 ετών. Ιδιοσυγκρασιακά αυτά τα παιδιά περιγράφονται ενδοστρεφή και αποτραβηγμένα από κοινωνικές επαφές. Είναι παιδιά υπερπροστατευμένα από αγχώδεις και ψυχαναγκαστικές μητέρες. Η έναρξη μπορεί να είναι προοδευτική με την έναρξη του σχολικού έτους ή απότομη μετά από κάποιο τραυματικό γεγονός. Αλλαγές στη ζωή του παιδιού όπως μετανάστευση σε περιοχή που μιλάνε άλλη γλώσσα, νοσηλεία, αποχωρισμός από οικογένεια, φυσικό τραύμα και κακοποίηση θεωρούνται ως εκλυτικοί παράγοντες.
Διαγνωστικά είναι σημαντικό να αποκλεισθούν άλλοι παράγοντες που μπορεί να επηρεάζουν την ομιλία. Όπως, η κώφωση,  ο αυτισμός, καθώς και παθολογικές δομές της προσωπικότητας.
Πως γίνεται η θεραπευτική διαχείριση της Εκλεκτικής Αλαλίας;
Οι κύριοι στόχοι της θεραπείας θα πρέπει να εστιάζουν στην ελάττωση του άγχους, την ενίσχυση της αυτοεικόνας και στην ενίσχυση της κοινωνικής αυτοπεποίθησης και επικοινωνίας. Η έμφαση δεν πρέπει ποτέ να τίθεται στο να κάνουμε ένα παιδί να μιλήσει. Όλες οι προσδοκίες για ομιλία θα πρέπει να παραμεριστούν. Με ελαττωμένο άγχος, ενισχυμένη αυτοπεποίθηση και την χρήση κατάλληλων τεχνικών, η επικοινωνία θα αυξηθεί καθώς το παιδί προοδεύει από μη λεκτικές σε λεκτικές επικοινωνιακές αντιδράσεις. Προγνωστικά, φαίνεται ότι τα περισσότερα παιδιά ξεπερνούν το πρόβλημα σε μερικούς μήνες από την έναρξη του σχολείου και σπάνια παρατηρείται στην ενήλικη ζωή.

Δευτέρα 2 Μαρτίου 2015

Εξάρτηση από το Διαδίκτυο




Με τον όρο εξάρτηση από το διαδίκτυο εννοούμε την αδυναμία ελέγχου της χρήσης του, η οποία οδηγεί σε αισθήματα πίεσης, άγχους και δυσλειτουργικές συμπεριφορές σε καθημερινές δραστηριότητες του εφήβου
Τα διαγνωστικά κριτήρια για να οριστεί παθολογική η χρήση του διαδικτύου είναι τα εξής: προσκόλληση στον παγκόσμιο ιστό, ανάγκη για αυξημένο χρόνο παραμονής στο διαδίκτυο, επανειλημμένες αποτυχημένες προσπάθειες περικοπής του χρόνου σύνδεσης, ευερεθιστότητα, κατάθλιψη ή άσχημη διάθεση όταν η χρήση περιορίζεται αναγκαστικά, παραμονή στη σύνδεση περισσότερο χρόνο από τον αρχικό προγραμματισμό, παραμέληση μιας δουλειάς και ψευδείς δηλώσεις στους γονείς σε σχέση με τον χρόνο σύνδεσης. 
Μορφές εξάρτησης
Συνήθως οι νέοι χρησιμοποιούν το  διαδίκτυο για αναζήτηση πληροφοριών, παραλαβή μουσικών αρχείων και ταινιών και για την ανταλλαγή μηνυμάτων μέσω του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Στις μεγαλύτερες ηλικίες διαδεδομένη είναι επίσης, η παρακολούθηση πορνογραφικού υλικού και η παρορμητική χρήση του διαδικτύου για τυχερά παιχνίδια και ψώνια. Ακόμη, οι έφηβοι χρησιμοποιούν ιδιαίτερα τα δωμάτια άμεσης ηλεκτρονικής συζήτησης (chat rooms) και το facebook. Μεγάλη ανάπτυξη επίσης γνωρίζουν τα τελευταία χρόνια τα ηλεκτρονικά παιγνίδια σε σύνδεση. Οι έφηβοι χρήστες περνούν ατέλειωτες ώρες μπροστά στον υπολογιστή, χάνοντας τις ώρες ύπνου και παραμελώντας τις σχολικές τους υποχρεώσεις. Με αποτέλεσμα να εμπλέκονται σε συνεχείς συγκρούσεις με τους γονείς τους, οι οποίοι αδυνατούν να τους θέσουν τα όρια. 
Ο βασικός λόγος που οδηγεί στην εξάρτηση από το διαδίκτυο είναι ότι καλύπτει αρκετές από τις ψυχικές διεργασίες της εφηβείας. Είναι άμεσα διαθέσιμο και ανταποκρίνεται στο εδώ και τώρα της εφηβικής επιθυμίας. Διαθέτει ανωνυμία και παρέχει συναισθηματική ασφάλεια, για όσους δυσκολεύονται να αλληλεπιδράσουν διαπροσωπικά αλλά και να αναπτύξουν διαπροσωπικές σχέσεις. Δίνει την αίσθηση της απόλυτης ελευθερίας καταργώντας τις αποστάσεις.
Παράγοντες κινδύνου
Τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά των εφήβων που αποτελούν παράγοντες κινδύνου για την εξάρτηση από το διαδίκτυο είναι το άγχος, η κατάθλιψη, η κοινωνική φοβία, η μοναξιά και η έλλειψη ικανών ποσοτικά και ποιοτικά φιλικών σχέσεων. Οι έφηβοι αυτοί συνήθως, έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση και συχνά αντιμετωπίζουν οικογενειακά, εκπαιδευτικά, επαγγελματικά προβλήματα και προβλήματα υγείας.  
 Συνέπειες
Οι συνέπειες εκτείνονται σε πολλές πτυχές της ζωής τους. Οι εθισμένοι έφηβοι κοιμούνται λίγο, δεν τρέφονται σωστά και δεν αθλούνται. Ακόμη, μειώνεται η ανταπόκριση στις εκπαιδευτικές απαιτήσεις και περιορίζονται οι μελλοντικοί στόχοι για σπουδές. Περιορίζονται κοινωνικά και αντιμετωπίζουν προβλήματα στις διαπροσωπικές τους σχέσεις. Ενώ πιστεύουν ότι έχουν πολλούς φίλους λόγω της διαδικτυακής επικοινωνίας στην ουσία δεν έχουν καμία πραγματική φιλία
Αντιμετώπιση
Για την αντιμετώπιση της παθολογικής χρήσης του διαδικτύου προτείνεται ψυχοθεραπεία. Σε ανθιστάμενες περιπτώσεις, όπου διακυβεύεται η σωματική και ψυχική υγεία του εφήβου προτείνεται νοσηλεία.

Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2015

Σχολική Φοβία και πώς εκδηλώνεται.



Η δυσκολία αποχωρισμού του παιδιού από την μητέρα κατά τις πρώτες μέρες του σχολείου μπορεί να αποτελεί την πρώτη εκδήλωση της σχολικής φοβίας. Η ανησυχία του παιδιού είναι απόλυτα φυσιολογική, καθώς η έναρξη του σχολείου σηματοδοτεί την εγκατάλειψη ενός γνώριμου περιβάλλοντος και την είσοδο του σε ένα νέο και τελείως άγνωστο πλαίσιο. Ο τρόπος που θα λειτουργήσουν οι γονείς αλλά και οι δάσκαλοι θα καθορίσει την ομαλή ή μη προσαρμογή του παιδιού στο σχολικό περιβάλλον. Στα μεγαλύτερα παιδιά, η εκδήλωση της σχολικής φοβίας είναι διαφορετική. Ξεκινά με την άρνηση του παιδιού να πάει στο σχολείο, χωρίς όμως να μπορεί να εξηγήσει τον λόγο. Ενώ αντίστοιχα, οι έφηβοι με σχολική φοβία χρησιμοποιούν εκλογικεύσεις.
Συχνά, στην κλινική εικόνα του παιδιού με σχολική φοβία εμφανίζονται σωματικά συμπτώματα, δηλαδή πονοκεφάλους, κοιλόπονους, εμετούς κλπ. Τα συμπτώματα αυτά είναι έντονα ιδιαίτερα τις ημέρες του σχολείου, ενώ εξαφανίζονται τα Σαββατοκύριακα ή μόλις ο γονιός συμφωνήσει να μην πάει το παιδί στο σχολείο. Αυτά τα παράπονα των παιδιών συχνά δημιουργούν εντάσεις μέσα στην οικογένεια και έντονες αντιδράσεις εκ μέρους των γονιών.
Οι εκλυτικοί παράγοντες για την έναρξη της σχολικής φοβίας άλλοτε ανευρίσκονται και άλλοτε όχι. Ωστόσο, συνήθως αφορoύν σε συμβάντα που είτε αλλάζουν τις συνήθειες του παιδιού είτε προκαλούν κάποιο ψυχικό τραύμα. Στα μικρά παιδιά, η έναρξη είναι οξεία. Ενώ στους εφήβους είναι σταδιακή. Ξεκινά από ευερεθιστότητα και ένταση μέχρι την πλήρη εκδήλωση του προβλήματος. Ο έφηβος αρνείται κατηγορηματικά να πάει στο σχολείο, προφασιζόμενος ότι ήδη έχει χάσει μαθήματα και δεν μπορεί να παρακολουθήσει. Συνήθως είναι καλοί μαθητές και ενδιαφέρονται για την σχολική τους εικόνα.
Επίσης, η προσωπικότητα του παιδιού που αναπτύσσει σχολική φοβία ποικίλει. Συνήθως πρόκειται για ήσυχα παιδιά, καλούς και υπάκουους μαθητές, τα οποία είναι υποταγμένα στις προσδοκίες των γονιών και των δασκάλων τους. Αλλά σε άλλες περιπτώσεις πρόκειται για μαθητές με δυσκολίες προσαρμογής, που δεν είναι καλοί μαθητές και δεν παίρνουν καμιά ευχαρίστηση από το σχολείο. Ακόμη, στοιχεία από την σχολική πραγματικότητα φαίνεται να επηρεάζουν. Δηλαδή, ένας απαιτητικός δάσκαλος ή η σχολική αποτυχία δημιουργούν συναισθήματα φόβου για το σχολείο που οδηγεί στην σχολική φοβία.
Τέλος, η σχολική φοβία αντιμετωπίζεται και έχει καλή πρόγνωση εφόσον δεν συνυπάρχει με σοβαρή ψυχοπαθολογία. Ενώ οι συνέπειες της μπορεί να είναι είτε άμεσες είτε μακροπρόθεσμες.

Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2015

Συνάντηση Γονέων


Το Σάββατο 7 Φεβρουαρίου 2015 στις 17.30 στο Κέντρο Γαλλικών Σπουδών "Francais pour tous" της κ. Λαζαρή θα πραγματοποιηθεί συνάντηση με θέμα συζήτησης:

"Παιδί και Σχολικοί Βαθμοί”
Τί γίνεται με τους βαθμούς των παιδιών; Πώς μπορούν να διαχειριστούν τα παιδιά τόσο τους καλούς όσο και τους άσχημους βαθμούς; Και ποια πρέπει να είναι η στάση των γονιών;

Ομιλία: Μαρία Βερβέρη
Ψυχολόγος
Ψυχολογία Παιδιών & Εφήβων (MSc).

Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2015

Χαρακτηριστικά της Ψυχογενούς Ανορεξίας




Η εφηβεία είναι μια περίοδος έντονων σωματικών αλλαγών. Το παιδικό σώμα μετατρέπεται σταδιακά σε σώμα ενήλικα. Σε αρκετές περιπτώσεις όμως, η  αποδοχή αυτών των αλλαγών απαιτεί μια υγιή ψυχική ανάπτυξη. Οι διαταραχές της διατροφής (ανορεξία και βουλιμία) που ξεκινούν κυρίως στην εφηβεία, συνήθως στα κορίτσια, στρέφονται εναντίον αυτού του σώματος με σκοπό να μην αφήσουν να αναδυθεί η σεξουαλικότητα. Στη βάση αυτής της επιθυμίας, το νεαρό άτομο υιοθετεί μια σειρά ακραίων διατροφικών συνηθειών με αποτέλεσμα πολλές φορές να βάζει σε κίνδυνο την ίδια του τη ζωή. Τα άτομα αυτά αρνούνται να φάνε κανονικά λόγω της διαρκούς επιθυμίας να είναι λεπτά και εξαιτίας του φόβου μήπως χάσουν τον έλεγχο στην ποσότητα του φαγητού. 
Κλινική εικόνα 
Στη σύγχρονη εποχή προβάλλεται η εικόνα του αδύνατου σώματος σαν πρότυπο μίμησης για τις νέες κοπέλες. Στην εφηβεία κυριαρχεί η επιθυμία μιας λεπτής σιλουέτας σύμφωνα με τις προσταγές της μόδας. Στην αρχή, η έφηβος ή ο έφηβος ξεκινά με μια μέτρια δίαιτα η οποία και είναι αποδεκτή από την οικογένεια. Η απώλεια βάρους όμως δεν επιφέρει ικανοποίηση, και έτσι το άτομο εξακολουθεί να θεωρεί το βάρος του υπερβολικό και εξακολουθεί να κάνει σημαντικές προσπάθειες για την ελάττωση του.  Το σύνδρομο της ψυχογενούς ανορεξίας διαγιγνώσκεται όταν η απώλεια είναι μεγαλύτερη από το 10% του σωματικού βάρους και έχει παρουσιαστεί αμηνόρροια (σταμάτημα της περιόδου) περισσότερο από 6 μήνες. Βαθμιαία, το αδυνάτισμα είναι εντυπωσιακό και μπορεί να φθάσει μέχρι την απώλεια του 50% του αρχικού βάρους. Συνοδεύεται επίσης, από σωματικές εκδηλώσεις, όπως υποθερμία, επιβράδυνση καρδιακής λειτουργίας, υπογλυκαιμία, διαταραχές ηλεκτρολυτών κλπ.
Ψυχολογικοί παράγοντες
Ορισμένα στοιχεία της προσωπικότητας φαίνεται να αποτελούν προδιαθεσικούς παράγοντες για την εκδήλωση της διαταραχής. Τα ανορεξικά άτομα  περιγράφονται ως τελειομανή, που θέτουν υψηλούς στόχους και επιστρατεύουν τα πάντα για να τους επιτύχουν. Συχνά όμως αμφισβητούν τον εαυτό τους, απογοητεύονται εύκολα και εξαρτώνται σημαντικά από την επιβράβευση των άλλων. Παρουσιάζουν δυσκολίες στη σύναψη σχέσεων, δεν αναζητούν νέες εμπειρίες και αποφεύγουν τη έκθεση σε κινδύνους. 
Θεραπεία
Η θεραπεία των διαταραχών διατροφής απαιτεί την συνεργασία διαφόρων ειδικοτήτων (ψυχίατρο, ψυχολόγο, παθολόγο, διαιτολόγο, ενδοκρινολόγο). Η βαρύτητα της ασθένειας θα καθορίσει την νοσοκομειακή ή εξωνοσοκομειακή αντιμετώπιση. Παράλληλα με την αντιμετώπιση του ανορεξικού ατόμου πρέπει να σχεδιασθεί η αντιμετώπιση των γονέων ατομικά, είτε σαν ζευγάρι, είτε σε οικογενειακή θεραπεία.


(Προσαρμογή από σημειώσεις Προγράμματος Συμπληρωματικής Εκπαίδευσης του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, με θέμα «Ψυχοπαθολογία του Βρέφους, του Παιδιού και του Εφήβου»).