Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2016

Ομάδα Γονέων

Παιδικές Φοβίες και πώς να τις αντιμετωπίσουμε.


Η πορεία του παιδιού από την βρεφική ηλικία μέχρι και την ενηλικίωση του περιλαμβάνει ευχάριστα αλλά και δυσάρεστα στοιχεία και εμπειρίες. Τα παιδιά έρχονται αντιμέτωπα από τη βρεφική ηλικία και με τα δύο. Ο φόβος είναι βασικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου, ένα φυσικό συναίσθημα που μας κινητοποιεί στην αντιμετώπιση του ενδεχόμενου κινδύνου. Όταν, όμως, αντί να προστατεύει, εμποδίζει, χρειάζεται να δώσουμε στο παιδί την κατάλληλη φροντίδα για την αντιμετώπιση του. 

Στην Ομάδα θα αναλύσουμε την διαφορά ανάμεσα στον φόβο κ;αι την φοβία. Τις αιτίες ανάπτυξης φοβιών. Τη εικόνα και τα συμπτώματα, έτσι να μπορούμε να τα αναγνωρίσουμε και να αναζητήσουμε βοήθεια. Θα συζητήθούν επίσης οι συνήθεις φοβίες ανά ηλικιακή ομάδα (προ-σχολική, σχολική και εφηβική ηλικία). Και τέλος, ποιος ο ρόλος των γονιών στην εμφάνιση αλλά και στην αντιμετώπιση των φόβων.

Υπεύθυνη: Βερβέρη Μαρία
Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος (MSc)

Ημερομηνία: Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2016
Ώρα: 18:00 - 20:00
Τόπος: Καβέτσου 17
Τηλέφωνο: 22510 48933

Κόστος συμμετοχής: 10Ε

Περιορισμένος αριθμός θέσεων.

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ Η ΔΗΛΩΣΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2016

Δημιουργία συναισθηματικού δεσμού γονιού - παιδιού.



Τη στιγμή που θα πάρετε το μωρό σας στην αγκαλιά σας για πρώτη φορά είναι πιθανόν πως θα βιώσετε ανάμεικτα συναισθήματα. Οι περισσότεροι γονείς πιστεύουν ότι θα νιώσουν αγάπη απ’ την πρώτη ματιά και σε αρκετούς, πράγματι αυτό συμβαίνει.
Ωστόσο, υπάρχουν και νέοι γονείς οι οποίοι δε βιώνουν άμεσα το συναίσθημα της αγάπης. Συνήθως, οι νέες μητέρες, όταν αντικρίζουν για πρώτη φορά το νεογέννητό τους, αναφέρουν πως αισθάνονται ένα μούδιασμα, ίσως και αμηχανία. Αυτά τα συναισθήματα τις κάνουν να νιώθουν τύψεις και ενοχές. Ωστόσο, δεν υπάρχει λόγος να νιώθετε έτσι, είναι απόλυτα φυσιολογικό να δεθείτε με το μωρό σας σταδιακά, μέσα στις επόμενες εβδομάδες ή μήνες της ζωής του. Άλλωστε ξεκινά ένα νέο και άγνωστο κομμάτι, μέχρι τώρα και για εσάς και χρειάζεστε χρόνο για να συνειδητοποιήσετε την νέα πραγματικότητα.
Η δημιουργία, λοιπόν, συναισθηματικού δεσμού με το παιδί είναι μια διαδικασία που απαιτεί χρόνο αλλά κυρίως προσπάθεια και επιμονή από την μεριά των γονιών.

Στάδια ανάπτυξης δεσμού

Από τη γέννηση, ή λίγο αργότερα, το μωρό θα γαντζώνεται και θα κοιτάζει κατάματα τον ενήλικα που προσπαθεί να το παρηγορήσει όταν κλαίει. Από πολύ νωρίς, τα μωρά ανταποκρίνονται περισσότερο στις μητέρες τους, αλλά στη διάρκεια των πρώτων εβδομάδων γαντζώνονται σε όλους, τους κοιτάζουν όλους κατάματα και χαμογελούν σε όλους ανεξαιρέτως.
Σε ηλικία τριών περίπου μηνών, το μωρό σας θα χαμογελάει περισσότερο σ' εσάς ή σε άλλα οικεία πρόσωπα, παρά στους ξένους. Ωστόσο, τα πιο πολλά μωρά της ηλικίας αυτής καλοδέχονται τις καινούριες γνωριμίες και πιθανότατα, θα χαμογελάσουν ζεστά σε κάποιον συγγενή που τον αντικρίζουν για πρώτη φορά.
Γύρω στους έξι με εφτά μήνες, το μωρό θα δείχνει σίγουρα μια σταθερή προσκόλληση σε κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο. Την ίδια περίοδο, ίσως αρχίσει να αντιμετωπίζει επιφυλακτικά τους ξένους. Το αρχικό πρόσωπο προσκόλλησης, σχεδόν πάντα είναι αυτός που φροντίζει το μωρό — συνήθως, η μητέρα του. Όμως, μολονότι, το μωρό θα προσκολληθεί πιθανότατα πρώτα στη μητέρα του, πολύ σύντομα θ' αρχίσει να ενδιαφέρεται και για άλλα πρόσωπα που το φροντίζουν: τον πατέρα, ένα μεγαλύτερο αδερφό ή αδερφή, τον παππού ή τη γιαγιά, ή όποιο άλλο πρόσωπο έχει αναλάβει σε καθημερινή βάση τη φροντίδα του.
Σε ηλικία ενός χρόνου, τα περισσότερα μωρά προσκολλώνται στον πατέρα, όπως και στη μητέρα τους. Ωστόσο, όταν έχουν κάποιο πρόβλημα, τα μωρά της ηλικίας αυτής καταφεύγουν συνήθως στη μητέρα τους.


Αργοπορημένο συναισθηματικό δέσιμο

Σε ορισμένες περιπτώσεις υπάρχουν κάποιες αιτίες που καθυστερεί να αναπτυχθεί συναισθηματικό δέσιμο μεταξύ μητέρας και μωρού. Εάν, για παράδειγμα, βιώσατε μια τραυματική εμπειρία τοκετού, πάσχετε από κατάθλιψη, το μωρό σας είναι σε θερμοκοιτίδα, χρειάζεται ειδική φροντίδα ή έχει κάποια αναπηρία, μπορεί να αισθάνεστε αποξενωμένη και ανίσχυρη απέναντι του. Παρομοίως, εάν επιθυμούσατε να αποκτήσετε συγκεκριμένα αγόρι και γεννήσατε κορίτσι, αυτό μπορεί να προκαλέσει προβλήματα στη δημιουργία του συναισθηματικού δεσίματος. Αυτή η πρόωρη απόρριψη συχνά δε διαρκεί για πολύ και συνήθως αντιστρέφεται πολύ γρήγορα και μετατρέπεται σε έντονα συναισθήματα προστασίας και τελικά ανιδιοτελούς αγάπης.

Ποιό είναι το συστατικό για το ασφαλές δέσιμο του παιδιού με το γονιό;
Μελέτες δείχνουν ότι το κρίσιμο συστατικό για ένα ασφαλές δέσιμο είναι η ανταπόκριση από τους γονείς προς το βρέφος, δηλαδή να είναι ευαισθητοποιημένοι στα μηνύματα του παιδιού και να ανταποκρίνονται κατάλληλα και σταθερά. Για παράδειγμα, να χαμογελούν όταν το μωρό χαμογελάει, να του μιλούν όταν κάνει απόπειρες επικοινωνίας, να το αγκαλιάζουν όταν κλαίει κ.ο.κ.
Κλείνοντας να τονίσουμε ότι το να δεθούν τα παιδιά με τους γονείς τους είναι μια διαδικασία καθημερινή και διαρκής, όχι κάτι που γίνεται μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα. Για πολλούς γονείς, το δέσιμο είναι το αποτέλεσμα της καθημερινής φροντίδας που δίνουν στα παιδιά. Το ασφαλές δέσιμο των παιδιών μπορεί να συνδεθεί με θετική λειτουργία σε διάφορους τομείς της ανάπτυξης τους. Αν τα παιδιά, με βάση τις πρώτες τους εμπειρίες, μπορούν να έχουν θετικές προσδοκίες σχετικά με την ικανότητα τους να συναναστρέφονται με τους άλλους και μπορούν να υπολογίζουν στην ανταπόκριση των γονιών τους, είναι πιθανό να αισθάνονται ασφάλεια, να έχουν θετική αυτοεκτίμηση και να συμμετέχουν ενεργά στον κόσμο τους.

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2016

Διαταραχή Διαγωγής. Όταν το παιδί χτυπά, κλέβει, τρομοκρατεί, απειλεί...




«Ο Γιώργος είναι 10 ετών, προκαλεί προβλήματα με τη συμπεριφορά του τόσο στο οικογενειακό όσο και στο σχολικό και ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον. Εμπλέκεται συνεχώς σε καβγάδες… Είναι ανυπάκουος και βρίζει τους γονείς του και τη δασκάλα του. Χάνει εύκολα την ψυχραιμία  του… Προκαλεί διάφορες ζημιές και κλέβει χρήματα από τους γονείς του. Όταν το μαλώνουν, λέει ψέματα και κατηγορεί τους άλλους. Παρά το γεγονός ότι πρόκειται για έξυπνο παιδί, οι σχολικές του επιδόσεις είναι πολύ χαμηλές και οι δάσκαλοι απειλούν να τον διώξουν από το σχολείο γιατί παρεμποδίζει την ομαλή διεξαγωγή του μαθήματος… Ο Γιώργος είναι ένα παιδί με διαταραχή διαγωγής.»
Η διαταραχή αυτή χαρακτηρίζεται από συμπεριφορά που παραβιάζει τα δικαιώματα των άλλων, όπως ψέματα, κλοπές ή απάτες. Τα διαγνωστικά κριτήρια για την διαταραχή αυτή ομαδοποιούνται σε τέσσερις βασικές κατηγορίες. Η πρώτη είναι η επιθετικότητα σε ανθρώπους και ζώα(εκφοβισμός, άσκηση σωματικής βίας, εξαναγκασμό σε σεξουαλική δραστηριότητα κλπ). Η δεύτερη κατηγορία είναι η καταστροφή ιδιοκτησίας, η οποία εκδηλώνεται με την πρόκληση φωτιάς ή με άλλο τρόπο. Η τρίτη κατηγορία είναι η απάτη ή κλοπή η οποία εκδηλώνεται με διάρρηξη, κλοπή αντικειμένων και επανειλημμένα ψεύδη. Τέλος, η τέταρτη κατηγορία είναι οι συχνές παραβιάσεις κανόνων, η απομάκρυνση από το σπίτι για μεγάλο χρονικό διάστημα και οι συχνές αδικαιολόγητες απουσίες από το σχολείο.
Διακρίνονται δύο τύποι Διαταραχής της Διαγωγής: Με έναρξη στην Παιδική Ηλικία (πριν τα 10) και με έναρξη στην Εφηβική Ηλικία (μετά τα 10).
ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑ
Η αιτιολογία της διαταραχής, αν και βασικά άγνωστη, οπωσδήποτε είναι πολυπαραγοντική. Ο κίνδυνος εμφάνισης της διαταραχής αυξάνει σε παιδιά που έχουν γονείς με  εξάρτηση από αλκοόλ ή έχουν οι ίδιοι ιστορικό διαταραχής της Διαγωγής. Επίσης η σωματική ή σεξουαλική κακοποίηση, η έλλειψη γονικής επίβλεψης, η σκληρή διαπαιδαγώγηση, η παρέα  με συνομήλικους με παραβατική συμπεριφορά, ο χωρισμός ή το διαζύγιο των γονιών, τα κοινωνικό-οικονομικά προβλήματα στην οικογένεια, η εγκατάλειψη ή  παραμέληση είναι κάποιοι παράγοντες που σύμφωνα με μελέτες ,έχουν ενοχοποιηθεί ενισχύοντας την υπόθεση τόσο της γενετικής όσο και της περιβαλλοντικής συμμετοχής στην προδιάθεση και εμφάνιση των διαταραχών αυτών.
ΘΕΡΑΠΕΙΑ
Η θεραπεία των ατόμων  με αυτή τη διαταραχή ποικίλλει ανάλογα με την ηλικία τους, τα συμπτώματα που παρουσιάζουν, τη συνύπαρξη άλλων διαταραχών, της κατάστασης της οικογένειας και τη διανοητική, συναισθηματική και κοινωνική κατάστασης τους. Συστήνονται ατομικές θεραπείες για το παιδί αλλά και οικογενειακή θεραπεία. Οι γονείς πρέπει να εκπαιδευτούν για να αντιμετωπίζουν τις «ορμές» του παιδιού και έχει μεγάλη σημασία να ενισχυθούν τα θετικά χαρακτηριστικά του παιδιού. Αν το περιβάλλον δεν συνεργαστεί η πορεία του παιδιού δεν έχει καλή πρόγνωση.
Κλείνοντας, θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η επιθετική συμπεριφορά είναι απλά το σύμπτωμα μια κατάστασης Πίσω από την επιθετικότητα βρίσκεται ένα παιδί ή ένας έφηβος που δεν .μπορεί να διαχειριστεί μία στρεσογόνο κατάσταση  και που έχει ανάγκη για περισσότερη προσοχή και αγάπη.
(Βιβλιογραφία: Βασικά στοιχεία της Κλινικής Ψυχιατρικής, Νίκος Μάνος)